http://www.wikio.es

27/3/10

O documental de Xosé Abad, "O segredo da Frouxeira", finalista en Mexico.

O SEGREDO DA FROUXEIRA finalista en Mexico: "Nos es grato comunicarle que su documental El secreto de A Frouxeira (O segredo da Frouxeira) ha sido seleccionado para concursar en la categoría Derechos Humanos dentro del VI Encuentro Hispanoamericano de Cine y Video Documental Independiente: Contra el Silencio Todas las V...oces, el cual se llevará a cabo del día 17 al 24 de abril del presente año".

Dende Radio Rexurdimento.gal, xa fixemos chegar os nosos parabéns persoáis e a nosa emoción ao benquerido e admirado amigo, Xosé Abad. Pero, queremos aproveitar este post para chamar a atención daqueles que aínda non viran este documental para que o fagan. Outra visión, outros matices do drama da guerra civil e o franquismo.

26/3/10

Los sindicatos con Garzón - Declaración de la UGT y de CCOO en apoyo del juez Baltasar Garzón

La actuación del Juez Garzón en la instrucción de la histórica causa contra los crímenes de lesa humanidad cometidos por el franquismo a raíz del golpe de Estado contra la legalidad constitucional republicana en julio de 1936 y la guerra civil y la posguerra perseguía buscar a las personas desaparecidas y recuperar sus restos mortales de las personas asesinadas; y verificar los hechos y la relevación pública y completa de la verdad, procurando una declaración oficial o decisión judicial que restableciera ante tales crímenes, la dignidad de las víctimas, de sus familiares y de la sociedad en su conjunto; compatibilizando la actuación judicial penal con la Ley de la Memoria Histórica, en interés siempre de las víctimas.

El Tribunal Supremo en lugar de resolver los recursos y cuestiones de competencia pendientes en relación a la causa contra los crímenes del franquismo, que tienen una evidente trascendencia histórica, social y jurídica, ha admitido querellas interpuestas por grupos ultraderechistas alegando una presunta prevaricación del Juez Garzón en su investigación sobre los crímenes del franquismo, consistentes en el plan sistemático y preconcebido de eliminación o exterminio de oponentes políticos, muchos de ellos por su condición de sindicalistas.

Las querellas interpuestas ante el Tribunal Supremo persiguen injustamente al Juez Garzón también por otras actuaciones judiciales, como la instrucción de los graves delitos de corrupción política del caso Gürtel.

Por otra parte en las actuaciones del órgano de gobierno de los jueces respecto al juez Garzón parecen estar pesando razones extrajudiciales.

Considerar que un Juez comete delito de prevaricación porque se disiente de su criterio jurídico, que está motivado y fundado, compromete gravemente el Estado de Derecho y la independencia del poder judicial; y la persecución del Juez Garzón cuestiona la consideración de la Justicia en la sociedad española, y también en el ámbito internacional.

Los impedimentos jurídicos que se sostienen por algunos para hacer inviable la causa de los crímenes contra la Humanidad del franquismo, hubieran hecho imposible también el Proceso de Nüremberg contra los criminales nazis.

Nadie puede pretender erigirse en garante de la legalidad del Estado social y democrático de Derecho en el que vivimos, amparando vulneraciones de la memoria histórica y favoreciendo la impunidad de la corrupción política.

La especial gravedad de estos hechos, relacionada con el contenido esencial de la democracia en España nos obliga a CCOO y UGT a un pronunciamiento al respecto, porque afectan a la lucha antifranquista y a la memoria histórica de una parte, y a la persecución y castigo de la corrupción de otra.

Para UGT y CCOO ningún poder está libre de control en una sociedad democrática: tampoco la Sala de lo Penal del Tribunal Supremo ni el Consejo General del Poder Judicial.

CCOO y UGT quieren manifestar públicamente su solidaridad en estas horas con el Juez Garzón y el reconocimiento de su trayectoria ejemplar de defensa de los Derechos Humanos; y también exigimos al Tribunal Supremo que termine de manera inmediata la persecución injusta contra el Juez Garzón y que resuelva ya las cuestiones pendientes en su sede sobre la causa de los crímenes contra la Humanidad del franquismo.

Madrid, abril de 2010


Recollido no blog do meu admirado e benquerido compañeiro Pepe Luis López Bulla.
http://lopezbulla.blogspot.com/2010/03/los-sindicatos-con-baltasar-garzon.html

25/3/10

27 de Marzo, Día Mundial do Teatro - XXV aniversario da Asociación de Actores e Actrices de Galicia

Moitas persoas non poderíamos vivir sen a cultura, sen o coñecemento e o pracer que nos facilita a lectura, o teatro, a música, o cine... Pero, ademais sabemos por fiables e recentes estudos que a cultura en Galiza xera un PIB de case un 2%, está por riba do sector téxtil, do naval e do químico. É, daquela, tamén un ben económico, un sector produtivo. As Institucións e as Autoridades, pois, ademais de estaren interesadas polo fomento da cultura no país, saben que é un sector estratéxico que crea riqueza. Son conscientes de este importante e amplo valor.

Entre as que máis progresaron ultimamente están as artes escénicas. O público asiste cada vez máis ao teatro confirmando as ansias de participación cívica. O teatro é un xénero político por excelencia, e leva a cabo unha actividade pública que mantén o compromiso coa realidade. Unha arte na que o proxecto é imprescindible. Para facer teatro é preciso ter unha historia, un conflito, uns personaxes e un método sistemático para desenvolver a trama. Achegase máis que outros xéneros a un traballo científico.

Na comunicación directa co público é necesaria a comprensión. O teatro é a escola do mundo moral, ten unha gran responsabilidade ética. No escenario créase tensión, hai conflitos como na vida mesma. Ten carácter dialéctico, orixina unha oposición discrepante, un debate de ideas e de comportamentos.

Na acción escénica hai necesariamente movemento. O escenario é o espazo de aparición. Os personaxes son axentes transformadores que fan pensar en común ao público asistente, unido polos mesmos criterios e acontecementos. O teatro é público e move a conciencia colectiva, ten un carácter interactivo. Non é unha arte que se goce individualmente. É unha vibración común e pública. No teatro únese pensamento e acción; política e liberdade.

Velaí, clan do teatro, amigas e amigos do teatro, o gran papel que tendes nas vosas mans, nesta sociedade que tanta necesidade ten de acción, de progreso e de transgresión.

Manifesto polo 27 de marzo Día Mundial do Teatro realizado por Mª Xosé Queizán ao que nos sumamos dende Radio Rexurdimento.gal, sendo o 2010 o XXV aniversario da Asociación de Actores e Actrices de Galicia.

24/3/10

Xesús Alonso Montero recibe o "honoris causa" da UNED

Cuatro profesores representarán, a partir de hoy, las cuatro lenguas oficiales españolas en la Universidad Nacional de Educación a Distancia (Uned). El organismo estatal reconocerá con cuatro doctorados honoris causa a otros tantos embajadores de castellano, euskera, catalán y gallego. Por Galicia será el académico y estudioso de la literatura Xesús Alonso Montero (Vigo, 1928) quien esta mañana reciba la distinción del centro de enseñanza.

Alonso Montero disertará, en su discurso de agradecimiento, sobre los poetas gallegos del antifranquismo que homenajearon a Miguel Hernández. "Una de mis obsesiones siempre ha sido poner en relación a los poetas de Galicia con los hispánicos", se explicaba ayer el profesor desde Madrid, donde hoy asiste al acto que reconocerá su labor. El primero de los escritores que consigna el honoris causa fue Lorenzo Varela, aunque lo hizo en castellano en 1943, a los pocos meses de la muerte del poeta de Orihuela. Un inédito de Darío Xohán Cabana, o composiciones de Xesús Rábade Paredes o Arcadio López-Casanova también constan en el texto que se publicará completo en la revista de la Uned. El lector de gallego de la institución, Xavier Frías Conde, leerá el discurso de respuesta.

Antoni Badía i Margarit por el catalán, Jean Haritschelhar Duhalde por el euskera y Umberto López Morales por el castellano acompañan esta mañana a Alonso Montero como nuevos doctores honoris causa de la universidad a distancia.

Nota: Radio Rexurdimento.gal, únese aos parabéns pola boa nova pra os novos doutores honoris causa, especialmente ao benquerido e admirado Xesús Alonso Montero, galego insigne, dos bós e xenerosos, sempre comprometido cos ideáis da esquerda e do galeguismo.



23/3/10

Aí vái o meu croio, Ratzinger.

O actual obergrüppenfürher do Estado Vaticano, ex dirixente máximo da Santa Inquisición, a Súa Santidade Ratzinger, (Bieito XVI), no habitual comicio matinal do domingo, fói quen de convidar a tódolos que non foran pederastas a que arroxaran a primeira pedra. Poderíamos convir que iso fói un erro de cálculo, xa que logo, moitos curas en España, Irlanda, Alemaña, EE.UU., en todo o mundo abusaron de moitos nenos, e facíanno coa tolerancia e a discreta complicidade da xerarquía católica de cada lugar.

Eiquí, nas Españas, contamos con un especímen chamado cardenal Cañizares que lle parece más grave abortar que abusar sexualmente dos nenos. O reaccionario Cañizares, nunha pugna por ver quen é máis reaccionario, non comprende que abortar non é delito e violar nenos e nenas sí. Pero sérvelle todo. Non hai sorpresas.

Aí vái o meu pelouro contra os pederastas e contra dos que abusando da sotá e dunha noxenta superioridade relixiosa ou moral, adícanse a violar nenos e nenas coa manifesta complicidade da súa xerarquía. Agardo que estos sátrapas indeseables apañen unha boa canteira.

Agora, tócalle o turno a Xustiza civil, democrática, xulgar estos feitos de especial gravidade pola indefensión das vítimas e que afroran por un e outro lado e condenar duramente os culpables e os seus cómplices.

Namentras descargamos as pedras instamos a intervención dos estamentos xudiciáis de cada país, impedindo que se pague o silencio ou se remate ollando pra outro lado.


Radio Rexurdimento.gal




22/3/10

A firmeza dun líder sindical.

Toxo falou. Cada frase unha mazada. Cada argumento a expresión dunha convicción. Ningunha concesión á galería. Nin á patronal, nin ao goberno, nin á oposición...

Con rotundidade, no Foro de Nova Economía, debullou a súa oposición ao aumento da idade de xubilación, o seu apoio a unha reforma da negociación colectiva despois de facer un breve percorrido pola historia desta dende a transición.

Coa mesma claridade non deu por boas as medidas de axuste presupostario do goberno, esixiu a oposición que teña visión de Estado e apoie pactos que axuden a saír da crise.

Reiterou o seu firme propósito de manter a unidade de acción con UGT, rexeitou dar dereitos políticos ás cotas participativas nas Caixas de Aforro e urxiu a reordenación deste sector para que o crédito poida fluír e se cree emprego.
Elevando a mirada, lamentouse sobre o feito que a pretendida reforma do sistema económico e financeiro mundial anunciada polos grandes líderes do planeta vaia quedar agora en "auga de borraxes".
Insistiu na necesidade de educar e convencer os cidadáns que se se queren médicos nos hospitais e mestres nas escolas hai que pagar os impostos para que o Estado poida cumprir a súa misión.

19/3/10

Contra o 'franquismo sociolóxico'

"El origen de la enfermedad de nuestra democracia reside en la deslegitimación de Franco y el franquismo". Como mostra prudente, é un exemplo dos discursos que aboian nalguns xornais ou no centro de plataformas como Libertad Digital ou Intereconomía. A reviravolta semántica non dá para a rexouba. É apoloxía do franquismo, e non chega á Fiscalía porque non é delicto.

"Un dos grandes problemas é que os historiadores non están nos medios", apón o historiador Emilio Grandío. "Non é tanto a escola, senón a información, que só aborda estas temáticas dramaticamente". Grandío, que coordinara a investigación sobre a represión na Coruña para As vítimas, os nomes, as voces e os lugares, o proxecto de catalogación da represión impulsado ao abeiro do Ano da Memoria 2006, sitúa agora o traballo dos investigadores galegos: "Xa sabemos cantas vítimas houbo e o grao de represión, agora imos intentar explicar por que durou tanto desde outras perspectivas". A Xunta recurtou nun 90% o orzamento do proxecto, que só chegou a 1939 -o obxectivo era 1977-, mais os campos que contribuíu a anchear o apoio institucional á memoria histórica seguen abertos.

Desde a lexitimación social do franquismo, e a caracterización da resposta social, á clandestinidade -reducida durante moito tempo ao intento de sistematización de Hermut Heine A guerrilla en Galicia (Xerais, 1980)- ou ás feridas sen encoirar da II República como promesa real de modernidade, vítima desde finais dos 90 do revisionismo ultra. Grandío, que fixo a tese sobre a CEDA en Galicia, publica agora A II República en Galicia. Memoria, mito e historia (Nigra-Tea), que servirá para actualizar os traballos de Bernardo Máiz (Galicia na II República e baixo o franquismo, 1988) ou Carlos Velasco. Divídeo en seis epígrafes, desde a posición da Igrexa ao funcionamento do poder local -a praxe viña de Primo de Rivera e da Restauración-, ata as eleccións do Frente Popular. "Ás veces parece que a II República só existe polos mortos", critica. "E logo cóntalo e á xente sorpréndelle que houbese plans de municipalización, naturismo ou revistas satíricas".

Noutra análise, Dionisio Pereira publicará antes do verán Loita de clases no mar e represión franquista contra os mariñeiros galegos (1864-1939), que sintetiza parte do traballo da súa vida. O devalar do asociacionismo mariñeiro e cómo o esganaron. Pereira documenta a represión "de clase" exercida pola patronal, tanto a de altura como a conserveira, sobre os mantedores de ideas políticas e carné sindical en liña de costa. Foi prudente -un xulgado desestimou en 2007 a denuncia contra el por ter sinalado ao ex alcalde franquista de Cerdedo como "presunto instigador" da represión-, mais todo o que se di, nomes incluídos, volve estar constatado por vía oral e arquivística. Patronais como a de Vigo-Bouzas, remarca, "foron parte activa nas represalias".

Se en Cataluña levan tempo balizando o feminismo anarquista, os batallóns de traballadores ou o papel dos estalinistas cataláns -liberados do PCE- durante o conflito, as abordaxes da guerra, a resistencia e o ermo franquista en Galicia responden á media estatal. Porén, os tópicos de mansedume e entreguismo na retagarda popularizados -tamén- entre os soldados republicanos que facían burla dos mariscos -os reemprazos forzosos de galegos, entre eles Celso Emilio ou Pousa Antelo-, non son fáciles de desarraizar en certo imaxinario estatal, malia ao asasinato de 4.200 galegos só entre 1936 e 1939, e en zona nacional.

Neste punto, o traballo exhaustivo de historiadores locais como Luís Lamela ou Xerardo Agrafoxo, o primeiro en tirar fontes das causas militares, ou a sistematización da violencia en Ourense e Lugo, a cargo de Xulio Prada e María Jesús Souto, visualízase tamén a través dos 28 títulos de coleccións coma O fardel da memoria, de Edicións A Nosa Terra. Só Curuxás, o guerrilleiro que non cazou Franco, o libro que publicou o melidense Carlos Parrado sobre Ramón Varela, morto en 1967 -os derradeiros maquis foron galegos-, vendeu 1.300 exemplares o ano pasado. "Un bestseller real", di o director literario, Xosé Henrique Acuña. "É a necesidade local e comarcal de facerse coas historias reais".

Entre as perspectivas historiográficas que pulan por situar o franquismo no estudo científico, son xustamente as liñas de investigación en historia da vida cotiá, aínda recente nas universidades españolas, as de prospección recente en Galicia. Se Euskadi e Cataluña centran as análises no obreirismo e a burguesía, as primeiras aportacións galegas ao debate transversal, onde collen antropoloxía simbólica e economía moral, saen do campo. Tratan a interacción entre o campesiñado e a autoridade (Labregos no franquismo, de Anxo Collarte, Difusora de Letras), a cuestión do acatamento (o recente Xente de orde, de Ana Cabana, en 3C3) ou ambicionan unha aproximación sociolóxica total, como Historia dun ermo asociativo. Labregos, sindicatos verticais e políticas agrarias en Galicia durante o franquismo, de Daniel Lanero, que pronto publicarán 3C3 e a Fundación 10 de Marzo.

"As actitudes sociais son dinámicas. Os mesmos suxeitos, nas mesmas capas sociais, consenten nuns ámbitos e resisten noutros", resume Cabana. Era a Hermandad Sindical de Labriegos y Ganaderos -despois Cámaras Agrarias- a que contactaba co Servicio Nacional de Productos Agrarios para reparar colleitas perdidas, do mesmo xeito que un funcionario podía decidir quen tiña pensión e médico. A destrucción da conciencia política, a resistencia dos mesmos labregos que facían viable a existencia de fuxidos ou o fracaso relativo das políticas de repoboación dos espazos agrogandeiros reconvertidos en forestais á forza -se logo a autoridade repara parcialmente ocomún é polo lume que lle prendían os labregos-, estudiada en Galicia por Eduardo Rico Boquete, complétase agora coas mesmas achegas que valen para o Goberno de Vichy, o nazismo ou a dignidade nas comunidades pequenas, caso de James C. Scott, o autor d'Os dominados e a arte da resistencia.

Recunca Lanero a partir da seguridade social do franquismo, fío mítico que aínda perdura. "Son dádivas que teñen que ver coa propaganda, resortes para favorecer adhesións persoais que teñen moito que ver co clientelismo político". Desa rede, convén, "saíron moitos alcaldes no comezo da democracia".

Oscar Iglesias/El País.

CCOO-Ensino ante a presentación do borrador do Decreto de plurilingüismo.

A Federación do Ensino do Sindicato Nacional de Comisións Obreiras, ante a presentación do borrador do Decreto para o plurilingüismo no ensino non universitario de Galicia, emite o seguinte comunicado:

1.- CCOO lamenta, unha vez máis, que se perdera a oportunidade de recuperar o consenso sobre a lingua, e proclama unha vez máis que o uso da lingua galega e o seu tratamento como idioma oficial é un dereito de todos os cidadáns e cidadás de Galicia, con independencia das súas ideas e crenzas. A Xunta de Galicia, responsable de garantir o dereito a expresarse en lingua galega, non só non manifesta interese por protexer a lingua galega, senón que parece vela como un estorbo, como algo superfluo.

2.- CCOO lamenta que a Consellaría de Educación da Xunta de Galicia utilice a presentación do borrador do Decreto a xeito de instrumento de propaganda e en vez de facer unha distribución do mesmo de modo transparente e público, fixera unha difusión selectiva sen que se saiba moi ben en base a que criterios.

3.- CCOO lamenta que a Xunta de Galicia siga a mesturar deliberadamente a regulación do tratamento das lingaus oficiais no ensino coa aprendizaxe de linguas estranxeiras, confundindo a regulación de dereitos cidadáns constitucionalmente recoñecidos con cuestións de mera oportunidade.

4.- Rexeitamos que a Xunta de Galicia menoscabe gravemente a autoridade das e dos docentes, introducindo nas aulas un elemento máis de conflito, ao outorgarlles ás alumnas e alumnos a posibilidade de se expresaren na lingua oficial que decidan, cando a lóxica pedagóxica aconsella o uso obrigatorio da lingua de impartición.

5.- A introdución da consulta vinculante aos pais e nais introduce elementos gravemente distorsionadores na elaboración do proxecto lingüístico de centro, ao tempo que introduce entre os pais e nais un debate ata o de agora inexistente neste ámbito, e limita a utilización de criterios profesionais e pedagóxicos na determinación da lingua de impartición.

6.- O establecemento de criterios ríxidos porcentuais para a impartición de cada unha das linguas oficiais impide a utilización de criterios racionais á hora de determinar de xeito flexible a lingua de impartición para garantir as competencias en función das necesidades lingüísticas derivadas do contexto.

7.- A eliminación da valoración nos procesos de concurso do esforzo en materia de competencia lingüística do profesorado e a práctica indefinición en que se deixan os plans de formación son un desatino máis nun Decreto que non gozará do apoio do profesorado.Á vista de todo o dito, CCOO entende que a actuación da Xunta coa posta en práctica deste Decreto vai máis aló do mero ataque á lingua galega e convértese nun elemento perturbador que dificultará a xestión dos centros educativos.

17/3/10

Feijóo cree que la retórica, aunque no puede crear la realidad, ayuda a ocultarla: Gobierno sin rumbo...

En el debate celebrado anteayer en el Parlamento, el presidente de la Xunta estaba obligado a realizar un balance riguroso de la gestión realizada durante los meses de su mandato y a explicitar los ejes políticos que dan coherencia a una acción de Gobierno. No hizo ni una cosa ni la otra. Dejando al margen el increíble intento de rehacer su biografía política, autoproclamándose hagiógrafo de la Autonomía y el galleguismo del siglo XXI, Feijóo protagonizó una de las intervenciones más planas y carentes de alma que le recuerdo. Una intervención que le sitúa como el paradigma del político en permanente contradicción entre lo que dice y lo que hace, y en cuyos discursos existe una absoluta falta de coherencia entre medios y fines.


Pero, al parecer, Feijóo todavía cree que la retórica, aunque no puede crear la realidad, ayuda a ocultarla. Así, al exponer la acción de su Gobierno contra la crisis mencionó un supuesto plan de choque que en realidad no resultó ser otra cosa que poner bajo esa pomposa denominación partidas presupuestadas por el bipartito, sin que nadie conozca, ni el presidente haya aclarado, cuál es su desarrollo y cuáles su concreción y resultados. Por lo que respecta al anunciado Plan Estratégico tampoco relató en qué consiste y cuáles son los instrumentos a su servicio. Ni siquiera pudo concretar el plazo de su presentación. Si nos atenemos a lo que hemos escuchado en la Cámara, resulta evidente que Feijóo ha sido incapaz de diseñar un proyecto económico coherente y ha renunciado a utilizar las competencias e instrumentos de que dispone para luchar contra la crisis.

Tampoco hizo referencia alguna al creciente proceso de externalización y privatización de recursos sanitarios, y no explicó por qué durante su mandato se han incrementado sensiblemente tanto el número de pacientes en listas de espera como el tiempo medio de demora. También se le ha olvidado mencionar el creciente carácter dual de nuestro sistema educativo no universitario y la existencia subsiguiente de patrones desiguales de fracaso escolar entre los diferentes grupos sociales. Por supuesto, ni una palabra sobre la prometida regeneración democrática. No ha existido una sola mención al funcionamiento del Parlamento, a la necesidad de desgubernamentalizar los medios de comunicación públicos ni a la política seguida con los medios privados, destinada a poner a la Xunta fuera de todo control de la sociedad.

Habló Feijóo, eso sí, de la necesidad de una Galicia global superadora de estériles enfrentamientos localistas, pero se le olvidó recordar que ha sido él, y sólo él, quién ha dinamitado los consensos políticos y sociales (Estatuto, lengua...) sobre los que se ha asentado el desarrollo de la Autonomía y en cuyo contexto se han producido las sucesivas alternancias de poder. El resultado de esta insensatez ha sido la división de los ciudadanos y la existencia de una fractura social de imprevisibles consecuencias. Así entiende Feijóo la Galicia global. Finalmente, el presidente ofreció dos pactos que calificó de estratégicos. Uno sobre la ordenación del territorio y otro para la revitalización demográfica de Galicia. Salvo que el PSdeG renuncie a sus posiciones históricas, y si nos atenemos a las posturas defendidas por la Xunta en el primer caso y a los antecedentes históricos en el segundo, no parece que el ofrecimiento en Feijóo represente algo más que un brindis al sol.

Por su parte, los líderes de la oposición cumplieron con su responsabilidad de representar una alternativa política solvente. Tanto Carlos Aymerich, de forma brillante, como Pachi Vázquez, a pesar del lastre que supone para el discurso socialista su posición sobre las cajas y sus ambigüedades sobre la ordenación del territorio, desmontaron con datos incontestables las fantasías con las que Feijóo había descrito la situación política. Pero no se limitaron a hurgar en la herida, sino que han dibujado las líneas maestras que configuran un proyecto político y programático, posible y realizable, pero radicalmente diferente al conservador. Y da la impresión, a juzgar por las caras de los miembros del Gobierno, que la oposición alcanzó de lleno la santabárbara del adversario. Si algo mostró el debate con meridiana claridad es a un Gobierno de segunda división, paralizado y carente de rumbo definido, y a una oposición que, aun saliendo airosa del trance, está aún en fase de construcción como alternativa.

16/3/10

Pregamos aos madrileños que nos libren desta gandaría no 2011. Ao curral, ao curral !!

Gran faena del siniestro diestro madrileño Juan "Lorito" Van Halen, en el monumental coso de Vallecas, en una soleada tarde bajo la presidencia de la comisaria Elvira Risitas, también conocida como "señoriasporfavor". Diez minutos, diez, repletos de oratoria y paritoria taurina a cargo del lorito de Torrelodones, con la anterior actuante, Esperanza "Rebeliones" Aguirre en el burladero.

14/3/10

Un grupo de intelectuáis posiciónase contra "a impunidade do xenocidio franquista"

Catedráticos, historiadores, escritores, profesores, periodistas y teólogos forman parte del grupo inicial de intelectuales de izquierda que se han sumado a la Iniciativa Legislativa Popular (ILP) de “Verdad, Justicia y Reparación”.

La lista, compuesta por más de 40 miembros y a la que se seguirán sumando nombres en las próximas semanas, nace como una plataforma de personalidades relevantes del mundo de la cultura que se posiciona a favor de los derechos humanos y en contra de lo que creen fue el genocidio franquista. Tal reconocimiento por parte de las instituciones de España tendría un “gran valor simbólico” ya que serviría como “toma de conciencia de la sociedad española” ante lo que sostiene la tesis internacionalista sobre crímenes de lesa humanidad cometidos durante la dictadura de Francisco Franco, explican sus promotores.

Al grupo se ha adherido el ex coordinador general de Izquierda Unida Julio Anguita, y el senador por las Islas Baleares Pere Sampol, del Partido Socialista de Mallorca-Entesa Nacionalista, parlamentario que recientemente promovió la reforma de la Ley de Memoria Histórica de 2007. También figuran el sindicalista Víctor Sánchez (CCOO) y Carmen Negrín Fetter, nieta del ex presidente de la República Juan Negrín. Historiadores como Francisco Espinosa, catedráticos como Vicenç Navarro, escritores como Rosa Regás conformarán esta estructura de apoyo cara a constituir en el mes de junio la comisión promotora de la ILP.

El Comité, coordinado por Pedro López (activista de varias ONG), surge como respaldo a la ILP elaborada por el profesor de Derecho penal internacional de la Universidad de Castilla-La Mancha, Miguel Ángel Rodríguez Arias, pero también a modo de colaboración de ese otro Comité Jurídico (‘la lista de los 50’) que entrará a debatir jurídicamente el anteproyecto de ley.

A continuación reproducimos por orden alfabético la lista inicial a la que ha tenido acceso nuevatribuna.es.
1-Carmen Alcalde Garriga. Periodista y Escritora. Fue directora de la revista Vindicación Feminista.

2-Manuel Álvaro Dueñas. Profesor de Educación Universidad Autónoma de Madrid. Coautor del libro "La gran represión. Los años de plomo del franquismo".

3- Nazanín Amirian. Politóloga. Escritora.

4- Julio Anguita González. Ex coordinador de IU.

5- Juan Miguel Belmonte Gómez. Profesor Ciencias Educación Universidad Complutense.

6- Carlos Ballesteros García. Profesor de Economía Universidad de Comillas.

7- Inma Chacón. Escritora y Profesora de Biblioteconomía y Documentación Universidad Rey Juan Carlos.

8- Carmen Chamorro Plaza. Catedrática de Educación Universidad Complutense.

9-Luz Darriba. Artista visual multidisciplinar.

10- Gustavo Duch Guillot. Ex Presidente de Veterinarios Sin Fronteras. Escritor.

11-Matilde Eiroa San Francisco. Profesora. Periodismo Universidad Carlos III.

12- Francisco Espinosa Maestre. Historiador.

13- José Antonio Frías Montoya. Profesor Biblioteconomía y Documentación Universidad Salamanca.

14-Genaro Luis García López. Profesor Biblioteconomía y Documentación Universidad Salamanca.

15-Robert Jammes. Profesor Emerito Especialista Internacional en Góngora, Universidad de Toulouse-Le Mirail.

16-Salvador López Arnal. Profesor-tutor Matemáticas UNED.

17-Pedro López López. Profesor Biblioteconomía y Documentación Universidad Complutense.

18-José Manuel Martín Medem. Periodista.

19-Mª Paz Martín Pozuelo. Profesora Biblioteconomía y Documentación Universidad Carlos III.

20-Amadeo Martínez Inglés. Coronel de Estado Mayor. Escritor e Historiador.

21-Angels Massisimo Sánchez de Boado. Profesora Biblioteconomía y Documentación Universidad Barcelona.

22-Albert Moliner. Teólogo.

23-Vicenç Navarro. Catedrático de Políticas Públicas. Universidad Pompeu Fabra.

24-Carmen Negrín Fetter. Presidentea de Honor de la Fundación Juan Negrín.

25-Marielle Nicolas. Profesora Universidad de Pau (Francia).

26-Mirta Núñez Díaz-Balart. Historiadora. Universidad Complutense de Madrid.

27-Jean Ortiz, Profesor Universidad de Pau (Francia).

28-Javier Parra Molina. Periodista. Director de "La República.es".

29-Jaime Pastor Verdú. Profesor Ciencia Política Universidad Nacional de Educación a Distancia.

30-José Antonio Pérez. Periodista y escritor.

31-Higinio Polo. Profesor y escritor.

32-Rosa Regás Pagés. Escritora.

33-Manuel Reyes Mate. Profesor de Investigación Instituto de Filosofía del CSIC.

34-Martín Rodrigo y Alhajilla. Profesor Historia Universidad Pompeu Fabra.

35-Antonina Rodrigo. Escritora. Autora de "Mujer y exilio: 1939" y otras obras.

36-Víctor Sampedro Blanco. Catedrático Periodismo Universidad Rey Juan Carlos

37-Pere Sampol i Mas. Senador por las Illes Balears del Bloc per Mallorca-PSM-Verds

38-Víctor Sánchez i Santaló. Secretari General del Sindicat d'Ensenyament de CCOO de les Comarques Gironines.

39-Rosa San Segundo Manuel. Profesora Biblioteconomía y Documentación Universidad Carlos III

40-Pascual Serrano Jiménez. Periodista. Miembro fundador de Rebelión.org.

41-Carlos Taibo. Profesor Ciencia Política Universidad Autónoma.

42-Juan José Tamayo Acosta. Teólogo.

43-Isabel Terán Terán. Periodista TVE

44-Carlos Varea González. Profesor Universidad Autónoma de Madrid.

45-Inmaculada Vellosillo González. Profesora Biblioteconomía y Documentación Universidad Complutense

46-Agustín Velloso. Profesor Pedagogía Universidad Nacional de Educación a Distancia.

47-Llum Ventura Gil. Fundadora de la "Asociación de les Dones del 36".

ITALIA: NAS RAÍCES DA DECADENCIA...

Sobre Italia se extiende un río de fango, escribe Asor Rosa. Lo repite Albero Burgio. Está recién publicado por la editorial Bollati Boringhieri el libro de Franco Cordero El caldo de las Once –el que le era servido al condenado antes de ahorcarlo—, donde el más erudito e iracundo de nuestros juristas nos pinta, tras de un primer capítulo sobre las fechorías de otro tiempo, la Italia de Berlusconi

¿Por qué esta masa apestosa se propaga ahora? Y ¿a qué cabe achacarla? ¿Únicamente a Berlusconi? Sus intereses, pensamientos y modales –entre sus defectos no está la hipocresía, sino, al contrario, la insistencia inoportuna— eran notorios para los italianos que lo han votado en tres ocasiones, y cada vez durante mandatos más largos. Habían sido bastante más cautos con respecto a Bettino Craxi, que era el amigo de Berlusconi y el hombre al que Enrico Berlinguer le echó en cara el problema moral.

¿Existe en Italia quizá una inclinación a corromperse y a ser corrompido, debida a los siglos de sometimiento bajo el dominio extranjero o a prepotentes señores locales, con la excepción del luminoso intervalo del periodo municipal? Pero incluso en Dante halló malversadores en su Infierno, y Petrarca se sentaba, melancólico, a orillas del Arno observando las plagas mortales de la Italia de su tiempo. Se puede decir que parece ser algo fatal la adherencia al poder de una dosis de inmoralidad. No existe país alguno, por otro lado, en donde los escándalos no se produzcan , y estamos apenas al comienzo -mejor dicho, estamos ya dentro- de una tempestad mundial de delitos financieros, a lo que parece, bastante difícil de castigar y de prevenir, y por sumas tan asombrosas, que los cinco mil euros públicos que el ex alcalde de Bolonia hizo que le fuesen librados a la mujer de su corazón, para no hablar de los mil o dos mil a los invitados de Berlusconi, parecen una simple propinilla. Y sin embargo, no se puede decir que la principal característica de los EEUU de Madoff sea la malversación por doquier acompañada del escarnio contra la magistratura y los cambios en la ley para favorecer al presidente. Por el contrario, entre nosotros, sí. Hablar de Italia significa hablar de esto, tanto, que en el extranjero se ha convertido en signo de fair play no mencionarlo. Hemos desaparecido de la escena internacional

¿Cómo hemos venido a parar en esto? Ya habíamos inventado el fascismo apenas acabada la unificación nacional, pero incluso después del duro despertar de la guerra y de una resistencia que quiso limpiar el país y se dio una de las mejores constituciones europeas, no faltaron las porquerías . Para no hablar de la Mafia y de la Camorra, percibidas como un mal genético, la inmoralidad privada/pública estuvo siempre asediándonos, desde Lauro, que compraba votos con paquetes de pasta, hasta otros ejemplos que no podrían ser considerados meros casos de inmoralidad local. No lo fueron ciertamente las fechorías de la Federconsorzi de Bonomi, las oscuridades de la Casa del Mezzogiorno, el escándalo de Lockheed (exactamente, ¿quién habrá sido Antílope Cobbler?) por citar los primeros que se me vienen a la mente, y por no hablar de Gladio y de los servicios secretos, perpetuamente desviados de su cometido. Todo esto pesaba sobre los hombros de la Democracia Cristiana, el partido convertido en Estado, pero –como dijo Aldo Moro en el parlamento sin que temblasen los escaños— la Democracia Cristiana no se procesa. Y en efecto, no supieron entender su memorial, no solo las Brigadas Rojas conducidas a la porpia ruina por su secuestro y asesinato, sino tampoco las dos cámaras de la Comisión de investigación. ¿Distraídos? ¿Cómplices?

No lo creo. En tiempos más serios, el PCI y el primer PSI invitaban a no confundir la clase dominante con los pinches de cocina, y a distinguir las distintas responsabilidades y culpas de una y otros, haciendo salir a luz en las Cámaras y en los consejos municipales, tal como sucedió en el caso de Roma, los escándalos, y haciendo aprobar, prescindiendo de los números de mayoría y oposición, las únicas reformas que tuvo el país. No se identificó nunca a Italia ni a la detestada Democracia Cristiana con sus, gordos, episodios de inmoralidad

Durante los años 70 la escena política cambió. El PCI persiguió inútilmente un acuerdo “histórico” con la DC, desarmando y dividiendo a la oposición institucional y desorientando las listas de izquierda. Con la muerte de Aldo Moro, a quien la DC no trató de salvar tal como él pedía y ella hubiera hecho de ser otro el que hubiera estado en su lugar, el partido democristiano quedó sumido en la mayor confusión, mientras que Berlinguer echaba en falta al único interlocutor que resultaba haber tenido, lo cual convertía en completamente vana la estrategia que había perseguido. De golpe, en el 79 cambiaba la línea, obstaculizado por un grupo dirigente y por cuadros locales que estaban, por el contrario, a la búsqueda de “amplios acuerdos” cuyos únicos resultados fueron el desmesurado crecimiento de los costes de la clase política y el fin de la oposición parlamentaria y popular. Así una mayoría ya sin un verdadero jefe y una izquierda desnortada se enfrentaron, sin verla, a una ofensiva capitalista de escala mundial que emprendía un vuelco de tendencia, reorganizando brutalmente la propiedad y la organización del trabajo. En 1984 el referéndum sobre la escala móvil acarreaba, por primera vez desde 1948, una derrota de los trabajadores, y tres años después, las elecciones de 1987 esbozaban el resquebrajamiento de los equilibrios de la primera república. Dos años después, y sobre un PCI ya en dificultades, caía el hacha del 89, ante la cual Occheto ofrecía voluntariosamente el cuello; a Craxi y al gobierno DC- PSI, Tangentópoli les daba el golpe de gracia

A varios años de distancia, se ve que bien pocos de los peces gordos imputados por Manos Limpias permanecieron en las redes de la justicia. Pero el impacto político, sumado a los procesos antes mencionados fue enorme porque la corrupción no dejó de crecer. Sobre un paisaje de partidos devastados por recíprocos tsunamis, aparecía en escena Berlusconi, símbolo del beneficio, de la empresa en estado puro, de la competencia sin escrúpulos que de golpe se presentaba como el único anclaje sólido con respecto a patrañas “ideológicas” tales como las clases, la explotación del trabajo, la perversidad de la especulación financiera e inmobiliaria, el primado del bien común o la necesidad de una ética pública…

Anclaje sólido y de manga ancha. Si su único precepto era producir al precio más bajo, hacer cesar cualquier mediación social para ser más generosos con el capital y los accionistas, vender a los ricos y obligar a los más pobres a comprar lo que no podían ya producir (¿qué otra cosa es, si no, el África?) especular a mansalva con el riesgo y con lo inexistente, ¿por qué demonizar cierta astucia, cierto modo de hacer la vista gorda, cierta mercantilización de la cosa pública? En el fondo, en los Estados Unidos, la compraventa de los miembros del Congreso y del Senado está legitimada por los lobbies, con los cuales está tratando Obama para lograr hacer pasar al menos un tercio de su proyecto de reforma sanitaria. Entre nosotros, el lobby más poderoso es una mayoría blindada mediante el voto de confianza, del cual nadie puede desembarazarse sin perecer. Las instituciones pierden por completo su naturaleza neutra en el caso de que la hayan tenido nunca, y todos dan por bueno que se privaticen funciones o bienes públicos. Si la ley se opone a ello, se cambia la ley. El parlamento podría ser cerrado también, tal como Berlusconi no ha dudado en decir, proponiendo que se sienten a votar solo los jefes de grupo parlamentario, en proporción con los electores que representan, y ni tan siquiera en esta ocasión las cámaras se alzaron aullando. Nuestro hombre tiene el nivel cultural de Sarah Palin y la falta de escrúpulos de Dick Cheney. Sólo que la mitad de los norteamericanos ha votado en contra de ambos, mientras que un poco más de la mitad de los italianos se pronuncia por él.

Entre los años setenta y los ochenta están las raíces de la actual proliferación de esta mala hierba. Contra la cual se yergue sin vacilaciones tan solo un magistrado ambicioso, para el cual la sociedad entera se compone de y divide entre honrados y corruptos. Antes había propuesto esta filosofía a los industriales reunidos en Cernobbio; ahora hace fortuna entre el pueblo, más o menos violeta, de una ex izquierda o dimisionaria o hecha trizas. Y luego hay quien especula sutilmente sobre el origen de la antipolítica.


Rossana Rossanda, é membro do Consello Editorial de SINPERMISO, é unha escritora e analista política italiana, cofundadora do xornal comunista italiano Il Manifesto.

Un proxecto con pés de barro: A base do novo decreto é tan feble como a do borrador anterior: fáltalle consenso

A forma é a mensaxe. Pódense facer outras mil revisións do borrador, dá igual. Todas han ser variacións da mesma melodía. Todas nun compás que vén pexado dende o principio. Talvez a lexislación vixente estivese obsoleta, quen sabe, pero iso debía decidilo o Parlamento e non un candidato á presidencia da Xunta en plena campaña. Este proceso, cómpre recordalo hoxe, non pasou por unha mesa sectorial senón polos medios de comunicación afíns ao Goberno. Non se sustentou nunha rolda oficial de consultas senón nun sarillo amorfo de ditames e contrainformes. Nin sequera foi consensuado. A oposición, as anpas, o tecido asociativo e os sindicatos volvéronllo recordar onte ao Goberno: están en contra.

A Consellaría de Educación segue a manexar con escasa transparencia os tempos deste decreto. A primeira versión difundiuna un 30 de decembro, co país de vacacións. A segunda, onte, sábado, nas vésperas dun Debate sobre o Estado da Autonomía e sen facilitarlles aos medios de comunicación o documento completo. O déficit democrático do proceso é tan patente que debería ser abondo para invalidalo.

Sexa o que sexa este proxecto, ten os pés de barro. Ningún sistema de equilibrio entre as linguas oficiais no ensino, nin este nin ningún outro, ten credibilidade se non se aplica dende o primeiro ciclo. Como crer nas boas (e bilingües) intencións deste decreto cando permite que os cativos e as cativas saian das aulas de Infantil formados no máis estrito monolingüismo? Cando cheguen á Primaria e lles impoñan o esquema bilingüe, non acusarán o cambio? Non se sentirán estafados os pais que un ano antes puideron escoller? Como se vai xestionar esa conflitividade? Con outra revisión á baixa da presenza do galego no ensino?

As familias xa non decidirán que materias se imparten en galego e cales en castelán. Non en primeira instancia, polo menos. A
Xunta deu onte un paso adiante –ou atrás, segundo se mire–, asumindo de entrada esa responsabilidade: Matemáticas, Tecnoloxía e Física e Química aprenderanse en castelán; Coñecemento do Medio, Ciencias Sociais, Xeografía e Historia, Ciencias da Natureza, Bioloxía e Xeoloxía, en galego.

Así, Educación atenúa os problemas organizativos que se creaban co borrador anterior, onde os pais case usurpaban as competencias do claustro de profesores, pero os atrancos non desaparecen de todo. A
Xunta concédelles aínda un dereito de veto. Cada catro anos, poderán corrixir a Administración e inverter ese esquema se a maioría absoluta das familias dos matriculados así o decide. De momento, até aí chega a súa potestade. O novo borrador deixa sós os docentes na batalla diaria pola lingua que os alumnos van empregar nas aulas. Que fagan o que queiran, pero que o fagan sós.

Esa interferencia das familias ten como único sustento unha promesa electoral, e con todo non é o máis grave do sistema que agora propón a
Xunta. O peor é que non se sabe aínda que clase de criterios, pedagóxicos ou de calquera outra caste, fundamentan esa discriminación lingüística. Nin Anxo Lorenzo nin o seu xefe, o conselleiro Jesús Vázquez, aclararon aínda por que as ecuacións se resolven mellor en castelán nin por que os alumnos deben recitar de memoria, en galego, os ríos de Europa. Talvez o aclaren os pais e as nais que dentro de catro anos voten para que sexa xustamento ao revés. Ou os que perdan nesas urnas, para demostrar que a súa derrota foi inxusta.

O FRACASO DE ANXO LORENZO

A escenificación de onte en San Caetano constata, por último, o fracaso de Anxo Lorenzo. Primeiro, como secretario xeral de Política Lingüística, incapaz de desfacerse das promesas electorais do PP e incapaz de construír un novo consenso sobre a lingua. E segundo, fracaso no que era o seu principal cometido, a tarefa que Núñez Feijóo e un sector do galeguismo lle encomendaron hai case un ano: buscar a complicidade do
PSOE para arrombar a “minoría nacionalista”, como lle chama o Goberno á terceira forza parlamentaria, e construír unha nova centralidade política no asunto do galego.

Non son poucas as voces arredor da Consellaría de Educación que falan dun pronto relevo do secretario xeral. Algúns mesmo aseguran que a folla de ruta está escrita e rubricada polo presidente. A comisión do Consello da Cultura Galega que o pasado 2 de febreiro aprobou o seu ditame sobre este proxecto de decreto incorporou dous membros alleos ao plenario da institución. Un era Bieito Silva, en calidade de experto en didáctica das linguas. O outro era Felipe Ferreiro, ex delegado de Educación en Ourense e no seu día candidato dos Baltar para ocupar o posto que finalmente foi para Anxo Lorenzo. Alguén sabe por que?.

Curtametraxe: Na memória. (J.L. Arjona)

Aquí déixolles En la memoria-Na memoria, primeiro curto do meu amigo José Luis Arjona -feliz propietario de Kal El e Bosco e antigo veciño meu- que anda de finalista en non sei que concurso de curtos en Estados Unidos, patria do cine. Véxano. A min gustoume no seu día, e vólveme gustar agora, que me decato, por certo, de que está rodada en Chamberí, esa cidade a cuxos arredores está España.

http://www.asueldodemoscu.net/

11/3/10

Sanidad pública

Entre las ya numerosas promesas incumplidas por Núñez Feijóo en el corto espacio de tiempo que lleva ejerciendo el cargo de presidente de la Xunta destaca aquélla que anunciaba a bombo y platillo el aumento del gasto social. Basta con echar un rápido vistazo al presupuesto de 2010 para comprender por qué la Xunta no ha vuelto a mencionar semejante propuesta.

Especialmente afectada por el incumplimiento de Feijóo se encuentra nuestra sanidad pública.

En efecto, nuestro sistema sanitario, que representa un tercio del presupuesto público de Galicia, que emplea a más de 42.000 trabajadores y constituye uno de los principales instrumentos de cohesión de que dispone la sociedad, ha visto disminuir, contrariamente a lo prometido, sus recursos económicos.

Algo especialmente grave en un país como Galicia que tiene el gasto público sanitario por habitante más bajo de la UE (15º) después de Grecia y que, además, se ha ido distanciando del promedio europeo desde 1993. La situación empeora todavía más si se tiene en cuenta que el porcentaje de la población anciana en Galicia es mayor que el promedio europeo y que este grupo consume muchos más recursos que el resto de la población.

Estas restricciones presupuestarias, unidas a otras discutibles decisiones de los gestores sanitarios, han contribuido decisivamente a que en el último año el número de pacientes en las listas de espera quirúrgicas se haya incrementado en un 10% y el tiempo medio de espera en un 14%. Y en las listas de consultas el incremento haya sido del 4% y del 6% respectivamente. Si a ello añadimos que la llamada lista de espera no estructural, que la consellería se niega a publicar, alcanza en el promedio del Sergas el 32% y en áreas sanitarias como la de Vigo supera el 50%, comprenderemos fácilmente que nos encontramos ante una situación insostenible que amenaza seriamente tanto la eficacia clínica como la equidad del sistema.

Pero si analizamos las prioridades del gasto, es decir, los recursos que se destinan a cada nivel de atención, concluiremos que, además de gastar poco, lo gastamos mal. La escasa prioridad de la atención primaria y de la dimensión sociosanitaria del sistema conlleva la excesiva masificación de estos centros, con un promedio de tiempo de visita de los más bajos de Europa. Asimismo, esta escasa prioridad de la atención primaria explica en gran medida la enorme carga asistencial de los hospitales, incluido el colapso de sus servicios de urgencias, donde un alto porcentaje de los casos podrían ser correctamente resueltos en los centros de atención primaria, si éstos estuviesen convenientemente dotados.

Mención especial merece el sistemático incumplimiento de la Ley de Incompatibilidades, con demoledoras consecuencias para nuestra sanidad pública. A ello se debe, entre otras disfunciones graves, el aumento artificial de las listas de espera, lo que obliga a los ciudadanos a buscar solución en la sanidad privada en la que casualmente numerosos profesionales del sector público trabajan ilegalmente. Conviene recordar al respecto que la Ley de Incompatibilidades en su artículo 12.1 considera especialmente incompatible las actividades profesionales privadas prestadas a personas a quienes se está obligado a atender en el desempeño del puesto público. Tampoco los empleados públicos pueden ejercer su profesión en centros privados concertados pues la citada Ley de Incompatibilidades considera actividades en el sector público "las desarrolladas en entidades colaboradoras y concertadas con la Seguridad Social en la prestación sanitaria". Y, como es bien sabido, nadie puede percibir dos salarios del sector público. Cabe todavía añadir que la Ley General de Sanidad no permite establecer conciertos con centros privados cuando en alguno de sus trabajadores concurran las circunstancias que sobre incompatibilidades establece la legislación correspondiente (Art. 93).

Teniendo en cuenta la gravedad y dimensión del problema, es preciso que la Xunta aclare cuanto antes qué piensa hacer para resolverlo. Porque lo único que no pueden permitirse Núñez Feijóo y Pilar Farjas, después de sus encendidas proclamas de ley y orden, es mirar para otro lado cuando una ley de tal trascendencia social se incumple masiva y sistemáticamente.

Añadan ustedes a todo lo dicho el proceso de creciente externalización de recursos y de provisión de servicios sanitarios impulsado por el entusiasmo privatizador de la actual conselleira de Sanidade y tendrán una idea muy aproximada de los problemas que afligen a nuestra sanidad pública.
ANXO GUERREIRO
Foto: Namentras

Touriño deixa o seu escano no Parlamento de Galicia

O ex presidente da Xunta, Emilio Pérez Touriño, renunciou esta mañá ao seu escano no Parlamento de Galicia para dedicarse á investigación universitaria. Cando se cumpre un ano da derrota electoral do bipartito, o ex secretario xeral dos socialistas galegos anunciou que se retira da "primeira liña política" para emprender unha investigación sobre Galicia e o norte de Portugal.

En declaracións aos xornalistas, Touriño explicou que se vai do Parlamento despois dun "período de normalidade democrática", once meses no escano nos que non ocultou as súas discrepancias coa actual dirección do PSdeG en asuntos cruciais como a fusión das caixas, que el si apoia, ou a nova Lei do Solo que impulsa o PP.

A este último tema referiuse o ex presidente da Xunta tras comunicar a súa renuncia do escano primeiro á Presidencia da Cámara e, despois, aos seus compañeiros do grupo parlamentario. "Hai que pactar sobre o territorio pero tamén hai que ver como", asegurou.

O seu sucesor á fronte dos socialistas galegos, Pachi Vázquez, limitouse a afirmar que hoxe é "un día especial para o socialismo galego" e que non pensou aínda se lle outorgará a Touriño un cargo honorífico. "Sempre vai ser un referente", sinalou.

Neste case primeiro ano de lexislatura tras a derrota do 1-M, Pérez Touriño deixou patentes varias discrepancias coa actual dirección do seu partido. O ex secretario xeral do PSdeG manifestou o seu apoio aos esforzos de Feijóo por fusionar Caixa Galicia e Caixanova e cuestionou o respaldo dos socialistas á nova Lei do Solo que supoñerá unha amnistía para miles de inmobles ilegais. O seu rexeitamento a esta última medida levouno a ausentarse do seu escano o día en que se votou a tramitación da norma, cando o seu partido optou pola abstención e non polo voto en contra.

Nota: Emilio Pérez Touriño, será o relator dunha conferencia-coloquio que organiza a asociación sociocultural NAMENTRAS, na Coruña, o próximo día 20 de maio co título de “Galicia na crísis”, dentro dun ciclo "Galicia Hoxe" que orgniza e ven desenvolvendo a devandita entidade cidadá coruñesa.


10/3/10

"GUETO"

"GUETO" é un percorrido polos distintos territorios de Cisxordania e Gaza, onde se mostran parte das ferramentas que utiliza Israel para a constante apropiación de terras e recursos.



Somos Diego Gebelin e Carlos Pla, estudantes de periodismo da Universidade de Valencia e traballamos cun grupo de profesionais do sector da comunicación.

Buscamos promover un tipo de información libre de influencias externas, intereses privados e ideoloxías.O noso obxectivo é intentar mostrar de forma fiel, a actualidade internacional dentro dos territorios que no século XXI seguen sufrindo a influencia do colonialismo, a ocupación e a explotación dos seus recursos e cidadáns.

Os proxectos nos que traballamos son audiovi- suales e baséanse en trasmitir de forma clara e no terreo, as consecuencias que estas guerras eoperacións militares teñen nas poboacións que as sofren, pero sobre todo mostrar a orixe, as causas e os intereses que producen estes conflitos e toda unha serie de consecuencias, que son as que aparecen de forma periódica nos medios de comunicación.

A nosa estratexia é expoñer as secuelas físicas e sociais provocadas por estes conflitos, sempre nun contexto onde destaquen as causas, os intereses e os responsables destas accións.

A finalidade é achegar unha visión o máis gráfica posible, coa esperanza de crear conciencia social e apoiar, de forma directa ou indirecta, en primeiro lugar ás distintas poboacións que sofren en primeira liña, e tamén promover iniciativas para axudar ás poboacións damnificadas e favorecer medidas legais, como o informe Goldstone en Palestina, que buscan levar a que os responsables de violacións dos Dereitos Humanos, en calquera lugar do mundo, paguen polos seus actos.

Temos a convicción de que o libre fluxo de información é a ferramenta máis eficaz para loitar contra todos os intereses que hoxe en día son a peor ameaza tanto para a paz, coma para o bo entendemento entre todas as culturas do mundo.

9/3/10

Repensar a esquerda

O profesor Monedero define as sociedades desenvolvidas como sociedades con altos niveis de descontento e desconcerto, e eu engadiríalle con esquerdas desorientadas. Estas tres "des" explican o auxe do populismo de dereitas. En España, hoxe, todas as enquisas son favorables aos partidos de dereita. Esta é a crua realidade coa que afrontamos o próximo calendario electoral. Hai que reaccionar. Sen desprezar os procesos de reflexión abertos nos partidos, considero que debe emerxer un novo protagonista; a esquerda difusa, é dicir, os miles de homes e mulleres que militaron na esquerda e que se senten hoxe orfos de calquera sigla, xunto con xente, sobre todo novos, que, sen pasar por ningunha organización política, séntese comprometida cos ideais da transformación social.

Só saberemos que lle pasa á esquerda se coñecemos o que pasa na sociedade e, a partir deste diagnóstico, construímos un proxecto de ilusión, confluencia e articulación de todos aqueles homes e mulleres que se senten identificados na aposta polo federalismo e a sostibilidade social e ecolóxica. Debemos afrontar con decisión e imaxinación múltiples retos. Para min os máis centrais son a crise do colectivo -crise previa á desafección da política- e a crise económica, entendida esta como unha crise do modelo produtivo imperante, insostible social e ecoloxicamente. Se realmente queremos controlar a economía e organizar a liberdade, o principal obxectivo é recuperar a centraliade da política.

Falar hoxe de España e da esquerda necesaria é falar de federalismo e ecoloxismo (ou ecosocialismo ou esquerda verde, tanto dá o nome se nos referimos ao mesmo, un proxecto de equidade social e sostibilidade ecolóxica).

España é plural, pero para poder exercer esta pluralidade é necesaria unha proposta federal para o Estado, proposta que hoxe brilla pola súa ausencia. A conflitividade territorial é unha das grandes vitorias da dereita, xa sexa central ou periférica, e un dos grandes impedimentos na formulación de causas comúns, que nos convoquen, sen distinción da orixe territorial, nos procesos de reordenamento do Estado español e na construción europea. Construír identidades propias laicas só é posible dende o federalismo. Reivindicar o propio só é positivo dende o federalismo. Achegar solidariamente só é comprensible dende o federalismo.

Hai que incorporar o ecoloxismo como programa e como sinal de identidade. Nunca entendín as resistencias de certos sectores da esquerda clásica a facelo. Ao mellor é por iso, por ser clásica. Os límites ao desenvolvemento, a responsabilidade interxeracional, os criterios de sostibilidade, a alerta temprá respecto aos graves riscos de infarto ecolóxico, cambio climático, o debate aberto sobre o decrecemento, representan no seu conxunto un novo ideario e un novo proxecto de sociedade. A proposta do "green new deal" é hoxe a única alternativa formulada para garantir que o modelo económico postcrise se oriente cara a un modelo sostible. De avanzar cara a unha economía libre do carbono. O fundamento deste "green new deal" é sinxelo: utilizar o gasto público para impulsar a economía favorecendo o investimento en novos sectores que protexan o medio, loita contra o cambio climático e creación de novos traballos verdes. Xunto co feminismo, o ecoloxismo foi unha das grandes revolucións da segunda metade do século XX. Tomémolo en serio, e máis cando en España existe un rico, complexo e combativo ecoloxismo social.

É necesario facer emerxer novos protagonistas que expliquen de xeito alternativo a realidade e ofrezan novas solucións aos vellos e novos problemas. En España, digan o que digan os pesimistas, sinceros ou interesados, hai a suficiente capacidade intelectual e enerxía social e política para poder saír deste marasmo. Non podemos nin queremos resignarnos a quedar reducidos ás estreitas paredes do que hoxe representan os partidos se non queremos, os que militamos nalgún deles, que as paredes se nos acaben caendo enriba. Hai que abrirse. A nosa ambición debe ir máis alá da nosa viabilidade electoral. Hai que pretender liderar os debates presentes na nosa sociedade nestes momentos de desconcerto e descontento. Hai que reorientarse.


Previo ao que facer é o por onde empezar. Creo que o máis sinxelo e práctico é constituír unha fundación que sexa espazo de encontro, reflexión e tamén de mobilización. Convocar a todas as persoas interesadas e darlles voz e protagonismo. Unha fundación de ámbito estatal integrada non por partidos, senón por persoas a título individual. E facer xirar a roda, ampliando os espazos de debate e reflexión. Estou convencido de que, se hai ideas, estas sempre encontran a forma de organizarse.

Din que as crises poden ser oportunidades. Esta que padecemos, hoxe por hoxe, non o é. Os mesmos causantes da crise lideran a súa resposta. É a nosa responsabilidade facer todo o posible para que isto non sexa así. E para iso necesitamos solucións e forzas. E se non as temos por nós mesmos, cosa ben evidente, hai que buscalas fóra. É por iso que é estratexia de ICV colaborar para articular o inicio dun espazo de debate, proposta e articulación do que os italianos chamarían "il popolo di sinistra", o pobo de esquerdas.


Jordi Guillot é vicepresidente de ICV e senador

Ilustración de Iker Ayestaran
Tradución ao galego: Radio Rexurdimento

7/3/10

Falange, calumniada por Garzón

Estase a falar con razoable insistencia, e con maioritaria preocupación, dos asuntos penais que se seguen contra Garzón acusándoo de prevaricador por intentar investigar os crimes do franquismo, e dar satisfacción ás vítimas. Pero aínda hai máis. A Audiencia Nacional admitiu a trámite unha querela interposta por Falange Española de las JONS contra Garzón, entre outras cousas, por "vulnerar o dereito á honra das persoas que aparecen salientadas no seu auto como responsables de crimes contra a humanidade". E o fundamento de tal imputación sería, segundo os falanxistas, que "tal proceder é calumnioso e atenta á honra do noso movemento e os seus membros".

A calumnia, segundo o Código Penal, é a imputación dun delito feita con coñecemento da súa falsidade ou temerario desprezo da verdade. O acusado de calumnia queda exento de toda pena probando o feito criminal que imputou. Debería ser claro para calquera que cando un xuíz de instrución redacta unha decisión describindo feitos delituosos atribuídos a determinadas persoas, non está a insultalas, por máis que diga que son, indiciariamente, delincuentes. Outro modo de entender o traballo dos xuíces de instrución levaría a concluír que todos son calumniadores cada vez que atribúen, indiciariamente, delitos aos implicados nos asuntos instruídos. Por iso non é doado entender que esta sorprendente acusación de calumniador dos falanxistas contra Garzón puidese pasar nin sequera o primeiro filtro xurídico dun tribunal de dereito, imparcial e democrático.

Garzón intentou investigar os crimes do franquismo. Había, e hai, base xurídica nacional e internacional abondo para que esa investigación sexa posible, e para que Garzón sexa competente. Pero non se lle permitiu. E, aínda máis, para vergoña internacional de todos nós, se lle cambia de investigador a investigado, de xuíz a acusado.

A querela dos falanxistas, non obstante, e perdóeseme o sarcasmo, poderíanos dar algunha esperanza...En efecto: Ao xuíz Garzón non se lle permitiu cumprir coa súa obriga de investigar uns crimes e defender unhas vítimas. Pero ao acusado Garzón terán que permitirlle exercer o seu dereito a demostrar que as supostas calumnias non son tales, porque os feitos afirmados no seu auto son certos.

A estas alturas, para bochorno de todos nós, hai que demostrar que García Lorca xa non vive, que xa non viven os miles e miles de asasinados, que os falanxistas asasinaban, que a pretendida honra do seu movemento debe convivir con ese baldón ignominioso. E hai que demostralo para que un xuíz que quixo demostralo non resulte condenado por intentalo. O mundo ao revés.

Por outra parte, e non saberemos se é casual, dáse a estraña circunstancia de que os falanxistas hai cinco meses que interpuxeron a súa querela, e o xuíz instrutor do caso, tan agudo e prolixo na súa función inquisitoria contra Garzón, e en dar cancha aos outros honorables querelantes, tan profundamente demócratas como os falanxistas, a estes últimos non lles deu entrada no proceso, condición necesaria para que o acusado por eles, Garzón, poida exercer o seu dereito a demostrar que a historia de España é a que é.

Uns pensan que son casualidades do proceso. Outros pensan que o proceso contra Garzón non é casual. E os xuristas demócratas tememos saír á rúa porque deseguida nos preguntan que como é posible o de Garzón.


José María Mena é o ex fiscal xefe de Cataluña

5/3/10

TÓPICOS INSUFRIBLES

Es asombrosa la resistencia que en ocasiones encuentra la realidad para abrirse paso entre una maraña de prejuicios bien asentados socialmente. Muy recientemente hemos podido comprobar de nuevo la precisión con que funciona ese diabólico mecanismo social. En efecto, cuando Rosa Díez considera sin el más mínimo rubor que el término gallego tiene connotaciones peyorativas, continúa, haciendo gala de una irresponsabilidad impropia del cargo público que ocupa, una larga e inaceptable tradición cuyos antecedentes se encuentran ya en determinados autores del Siglo de Oro. Claro que cuando Rosa Díez contesta a las generalizadas y justificadas protestas de la ciudadanía a sus insultos afirmando que aquéllas responden a la intolerancia, al complejo de inferioridad o a la perturbación nacionalista no sólo se hace eco de trasnochados prejuicios, sino que nos propone una rancia idea de España basada en la vuelta a viejas concepciones, precisamente a las que superamos hace 32 años a través de la vigente Constitución.

Por desgracia, los dislates de este inefable personaje, que tiene serias dificultades para distinguir la línea que separa la autoestima del narcisismo, no son una excepción. En mi relación con los numerosos analistas y periodistas que con motivo de las campañas electorales desembarcan periódicamente en Galicia, he tenido que soportar -aunque no pasivamente, como comprenderán los lectores que me conocen- la repetición ad nauseam de todos los tópicos que describen a Galicia como una tierra mágica, poblada de gentes extravagantes y melancólicas con una tendencia irrefrenable a la pasividad, sin confianza en sí misma e incapaz de resistir ante la adversidad.

Ninguna de éstas gentes parece recordar las grandes luchas obreras -especialmente en Ferrol y Vigo- que en 1972 situaron a nuestra tierra en vanguardia de la lucha contra la dictadura y por las libertades democráticas. De nada parece haber servido el heroico combate de nuestros marineros afrontando en solitario la llegada de la marea negra, ni la impresionante respuesta cívica de nuestra sociedad ante la catástrofe del Prestige. No parece que la masiva y contundente reacción de la ciudadanía gallega en defensa de nuestra lengua y de nuestra cultura ante las agresiones de que es objeto pueda calificarse precisamente de mansedumbre o de inerte entrega a la voluntad ajena. Tampoco estos avezados analistas parecen conocer todavía las radicales transformaciones estructurales operadas en nuestro país, que han convertido a nuestra economía, particularmente la industrial, en una de las más dinámicas de España.

Los ejemplos podrían multiplicarse hasta el infinito. Pero nada de esto parece tener importancia. Para los insignes observadores madrileños de nuestra realidad, seguimos siendo la Galicia conservadora, cansada y resignada que, en términos lacerantes, habían dibujado Unamuno y Ortega hace aproximadamente un siglo. Así, con motivo de las diversas consultas electorales vuelven a aparecer sistemáticamente las acusaciones de clientelismo en relación con el voto de la diáspora. Es cierto que ese voto no tiene las mismas garantías que el que se emite en el interior del país. Yo mismo pude comprobarlo en 2001 en reuniones mantenidas con los cónsules de España en Buenos Aires, Salvador de Bahía o Zúrich. Pero esta indiscutible anomalía en nuestra democracia no es una peculiaridad gallega, sino la inevitable consecuencia del sistema electoral vigente en España que, desde luego, reclama a gritos una urgente y profunda reforma. La diferencia entre Galicia y el resto de España no reside en la forma en que votan los emigrantes -la misma en todo el territorio del Estado- , sino en el drama -éste sí plenamente gallego- que significa tener todavía a decenas de miles de conciudadanos esparcidos por el mundo. ¿Se imaginan ustedes lo que habrían dicho de nosotros si en Galicia se hubiese producido la chapuza antidemocrática que tuvo lugar hace siete años en la Asamblea de la Comunidad de Madrid, en la que fue preciso repetir unas elecciones debido a la felonía de dos diputados convenientemente incentivados por las tramas corruptas que allí operan ? No quiero ni pensarlo.

Pero desgraciadamente, durante muchos años todavía tendremos que recordar con indeseable frecuencia la frase que hace ya muchos años pronunció el personaje de Dürrenmatt: "¡Qué tiempos estos en los que hay que luchar por lo que es evidente!".

ANXO GUERREIRO