http://www.wikio.es

24/1/11

Unha verdade inconveniente: Multiplícanse as malformacións en bebés en Faluya

O numero de malformacións supera 11 veces a media mundial. O 15% dos 547 bebés nacidos no mes de maio tiñan problemas. Ese mes, o 11% das mulleres deron a luz con 30 semanas de xestación e o 14% tivo abortos espontáneos.

O impacto das bombas estadounidenses na poboación da cidade iraquí de Faluya é motivo de estudo dende a invasión de 2003. Un novo informe volve apuntar ao uranio como a causa das malformacións nos bebés.

Durante moito tempo houbo quen tratou as malformacións en fetos en Faluya como un asunto da propaganda pro iraquí, pero sete anos despois da invasión da coalición liderada por EUA, os casos multiplícanse na poboación e os investigadores buscan as súas respostas en causas ambientais.

O informe foi publicado no International Journal of Environmental Research and Public Health un detallado informe que pon de manifesto como se multiplicaron os casos de malfornaciones en recén nacidos nos últimos dous anos e será completado por un estudo da Organización Mundial da Saúde.

As batallas de Faluya de 2004

O estudo céntrase na análise de 55 familias e conclúe que só a presenza de determinadas dioxinas no ambiente pode ser a causa destes problemas.

"Sospeitamos que a poboación está exposta de xeito crónico a un axente ambiental. Non sabemos cal é, pero estamos a intentar descubrilo", dixo Mozhgan Savabieasfahani, un dos expertos en toxicoloxía que se encargou do informe.

O novo documento identifica metais pesados que poderían ser eses axentes contaminantes que están a afectar ás mulleres embarazadas de Faluya. "Os metais poden desestabilizar o xenoma humano e como desencadeantes ambientais, os metais son potencialmente os mellores candidatos para causar malformacións no parto", di.

Os investigadores non poden demostralo de xeito inequívoco, pero o informe vén a corroborar outras análises anteriores que relacionan o emprego de proxectís con uranio por parte de EUA en dúas batallas en abril e novembro de 2004, segundo recolléu o diario británico The Guardian. Os efectos da artillaría para algúns expertos son simples: esas bombas deixan tras de si residuos tóxicos cando explotan "que afectan ao desenvolvemento embrional do feto. Os efectos desvastadores que tiveron estas dioxinas na poboación vietnamita son" por todos "coñecidos", di o texto.

Na investigación que tivo lugar entre maio e agosto do ano pasado participaron 55 familias de Faluya nas que se habían detectados casos de recén nacidos con serias malformacións. Só en maio, o 15% dos 547 neo natos tiña malformacións. No mesmo mes, o 11% dos nenos naceron de forma prematura e o 14% das mulleres tivo abortos.

"Se o eco da súa voz se debilita, pereceremos".

Hoxe hai 34 anos que un grupo de extrema dereita destrozar a balazos pola noite a cinco traballadores do despacho laboralista das Comisións Obreiras, (CCOO), da rúa de Atocha, 55, en Madrid.

Reivindicar a súa memoria e o seu compromiso coas liberdades democráticas, o progreso humano e a defensa dos traballadores, é unha esixencia ineludible para os que temos neles unha referencia exemplar, especialmente nestes momentos en que as conquistas sociais e laborais, alcanzadas ao longo de decenios de loita democrática dos traballadores, están a ser acosadas e desmontadas polos contrarios á civilización e os seus cómplices.

Luis Javier Benavides, Serafín Folgado, Anxo Rodríguez, Javier Sauquillo, Enrique Valdelvira: se o eco da vosa voz se debilita, pereceremos.


.

21/1/11

A vitoria do pobo tunecino

O venres 14 de xaneiro os tunecinos viviron un momento histórico para o seu país e para toda a rexión do Norte de África. Tras 23 anos dun réxime corrupto e represivo, as revoltas que durante un mes sacudiron o país de norte a sur remataron coa fuxida do Presidente Zine o-Abidine Ben Ali. Unha revolución sen precedentes cara á que finalmente todos miran.

Dicía a xornalista exipcia Mona El-Tahawy onte en Twitter:

"Todo líder árabe mira hoxe a Túnez con medo, e todo cidadán árabe mira hoxe a Túnez con esperanza"

Ou como o expresa a deseñadora gráfica exipcia Zeinab Samir nesta imaxe que ilustra esta entrado e que capta a esperanza de moitos de que o cambio que lograron os tunecinos sexa posible no resto de países da rexión.

Pero esta revolución, que algúns chaman a Revolución do Xasmín, outros a Revolución de Sidi Bouzid e outros a revolución de Mohamad Bouazizi, en honor ao mozo que se inmolou o 17 de decembro en protesta pola situación económica e a corrupción despois de que a policía lle confiscase o seu posto de froita e verdura, é froito non só de problemas políticos, sociais e económicos que afectan a toda a rexión, senón de factores específicos do país que se xuntaron e derivaron no levantamento destes días. Que é o que fixo posible esta revolución?

O primeiro e principal factor foi, sen dúbida, o propio carácter da sociedade tunecina. A presenza dunha gran maioría de mozos con alta formación universitaria enfrontados á dura situación económica e ás altas taxas de desemprego e de corrupción foi clave na canalización da frustración ante a falta de expectativas e a inxustiza instalada no país. A idade media da poboación tunecina está en torno aos 27 anos, unha cidadanía nova á que o réxime do anterior Presidente, Habib Burguiba, abriu o acceso á educación a uns niveis moi altos e impensables hai unhas décadas. Estes mozos supuxeron o motor de busca dun cambio e de presión popular que desencadeou os levantamentos cidade a cidade e pobo a pobo, cun prezo que foi alto: máis de cen vítimas por todo o país. Tamén en palabras de Mona El-Tahawy, "o singular desta revolución é que non veu da man nin dos islamitas, nin de invasións estranxeiras no nome da democracia, senón da propia xuventude deste país".

O Exército. A autoridade do Goberno tunecino manifestábase a través dunha forte presenza da Policía, que traballaba en estreita alianza co Presidente. Isto fixo que se coñeza a Túnez como un "estado policial", algo que aparece mesmo rexistrado nalgún dos cables de Wikileaks relativos ao país. O Exército, en cambio, mantívose en boa medida independente do Goberno de man de ferro de Ben Ali e foi clave durante os levantamentos, que unha alianza entre Presidente e Exército tería reprimido con moita maior contundencia. Se é certo o papel que se lle adxudica ao Xeneral en Xefe, do que se di que se negou a acatar a orde de Ben Ali de abrir lume contra manifestantes desarmados, esta institución tería sido clave no momento histórico que vive o país.

Os medios. Moitos refírense xa ao levantamento da sociedade tunecina como "a revolución de Twitter" ou "a revolución de Wikileaks". Para moitas vítimas da represión e activistas polos dereitos humanos, tanto en Túnez coma noutros países da rexión, estes titulares soan a un intento occidental de etiquetar dun modo homoxéneo todo o que sucede na zona de Oriente Medio e Norte de África. O artigo de Foreign Policy, The first Wikileaks revolution, no que se pon a énfase no papel de Wikileaks como impulsor das revoltas, é desproporcionado e ofensivo para moitos. "A revolución é 100% produto tunecino", coméntame o activista mauritano Nasser Weddady, "e non hai que desviar de Túnez os méritos". Segundo a escritora e bloguera estadounidense Jillian C York, a revolución tunecina "non" é de Twitter nin de Wikileaks, senón simplemente humana. "

Aínda que sen dúbida o mérito do primeiro caso de derrocamento dun réxime por presión do seu propio pobo na historia moderna da rexión é dos propios tunecinos, os medios cumpriron unha importante función como altofalante do que estaba a suceder. Non os medios tradicionais, que non deron cobertura ás revoltas ata que a relevancia histórica dos feitos resultou innegable, pero si Internet e os medios sociais, dos que os tunecinos se serviron para contar en primeira persoa ao mundo o que estaba a suceder. Arredor do 16% dos tunecinos está en Facebook, a pesar dos intentos de Ben Ali de impedir o acceso dos cidadáns a medios e plataformas sociais de Internet, e a tunecina é a comunidade online máis activa de toda África. Blogs e portais de noticias como SBZ News e Nawaat cubriron o baleiro informativo que deixaron a maioría de medios (coa excepción de Al-Jazeera, que fixo unha gran cobertura a pesar de que as autoridades lles restrinxiron o acceso ao país).
Segundo o coñecido blog sobre tecnoloxía Read Write Web, a detención dun bloguero tan influente como Slim Ammamou (liberado o 13 de xaneiro), entre outros blogueros e activistas, foi un grave erro do Goberno tunecino. Ammamou é fundador do Partido Pirata de Túnez, activo defensor da Neutralidade da Rede e colaborador precisamente de Read Write Web e xerou unha onda de solidariedade que fixo que máis internautas se fixesen eco das revoltas e a represión no país.

Unha revolución do século XXI na que ao descontento popular e á forza dos seus cidadáns como motor de cambio se suma a tecnoloxía que os empodera e os fai independentes. Para narrar a Historia que eles mesmos están a construír e contala ao mundo coas súas propias voces.


*Leila Nachawati

* Nacida en Santiago de Compostela, é damasquina por parte de pai e viaxa regularmente a Siria. Licenciada en Filoloxía Inglesa e Árabe, estudou Crítica Literaria en Kansas e Cooperación ao Desenvolvemento en Granada. Dende hai un ano traballa en xestión de redes sociais


Fonte: periodismohumano
Radio Rexurdimento.gal é socio de periodismohumano.

12/1/11

Novo espazo dedicado á comunidade educativa

O proxecto "Nomes e Voces" ten como principais liñas argumentais o estudo da violencia, o debate sobre o xenocidio e o interese polo pasado e a reflexión sobre o esquecemento. Intégrase para isto, o acontecido en Galicia durante o Golpe de Estado de xullo de 1936 e a inmediata guerra, nun contexto internacional. Especialmente nos casos nos que se comparte un mesmo marco cronolóxico e histórico, pero cunha perspectiva na que se abarquen outros procesos máis distantes no tempo e na historia.

Baixo o nome de "Educación", o Proxecto "Nomes e Voces" ofrece na súa páxina Web, recursos de investigación á comunidade educativa, de xeito que poda converterse nun útil de traballo na aula e unha nova vía de coñecemento.

O propio sitio Web e, especialmente, a base de nomes con todas as súas posibilidades é en si mesmo un instrumento cunha importante vocación didáctica, mediante a cal se poden levar a cabo diversas propostas de traballo: o coñecemento da represión no concello onde se encontra o centro de ensino; o coñecemento máis pormenorizado dunha vítima en particular; recoñecer os apelidos das vítimas e poñelos en relación coa comunidade do presente; a represión en función do xénero, idade ou grupos socio-profesionais...recursos aos docentes e alumnos para levar a cabo diversas propostas de traballo ao redor da represión franquista en Galicia.

Click para ligazón co website de Nomes e Voces

11/1/11

A necesidade dunha Lei de Liberdade de Conciencia

Como en anos anteriores a xunta directiva de Europa Laica invita aos socios e socias, aos simpatizantes, a todas as persoas, organizacións cívicas e entidades comprometidas coa "construción dun estado laico", a que nos acompañen a establecer un espazo de liberdade, discusión, convivencia e reflexión, no que se analice a necesidade (ou non) dunha "Lei de Liberdade de Conciencia" que clarifique de forma xurídica as relacións do Estado coas diversas conviccións, os dereitos das cidadás e cidadáns relacionados coa liberdade de conciencia, os dereitos e deberes das organizacións relixiosas ou doutra natureza filosófica, tendo en conta a actual realidade social española, así como os enormes privilexios simbólicos, xurídicos, económico, tributarios, mediáticos e en materia de ensino e servizos sociais dos que goza unha determinada organización relixiosa (a católica).

Organización que, ademais, pon en cuestión, de forma permanente, dereitos civís aprobados democraticamente e principios básicos de convivencia, co silencio, cando non o apoio dos poderes públicos do Estado. Por iso seleccionamos unha serie de conferencias e paneis de debate sobre: A liberdade de conciencia dos menores, o financiamento e o poder das entidades relixiosas, o papel e influencia dos medos de comunicación e a necesidade de avanzar en dereitos civís básicos de cidadanía.

10/1/11

ETA anuncia un alto el fuego "permanente, general y verificable"

Ver comunicado, aquí

A chamada “lei de convivencia”

Aproveitando o acougo das vacacións de Nadal o conselleiro de Educación presentou o borrador do anteproxecto de Lei de convivencia e participación da comunidade educativa. Un texto que para o Goberno Galego ten por finalidades "acadar e manter un clima de convivencia" nos centros escolares, dignificar a profesión docente, proporcionándolle protección xurídica adecuada ás súas funcións, e corresponsabilizar aos pais e nais nesta tarefa coma un dos seus principais deberes en relación coa educación dos seus fillos. Obxectivos, sen dúbida, que comparten todos os membros das comunidades educativas, tanto polo feito de que a aprendizaxe da convivencia constitúe a esencia de todos os procesos educativos, sexan familiares ou escolares, como pola importancia fulcral que para o desenvolvemento con aproveitamento da actividade educativa ten o noble oficio de mestre, non sempre suficientemente recoñecido e valorado polo conxunto da sociedade.

Dende a exposición de motivos, a lei amosa a súa preocupación pola gravidade dos fenómenos de "mala convivencia" nos centros educativos, con especial atención aos de acoso e ciberacoso escolar, presentados como "unha nova cotiá nos últimos tempos". Fenómenos de abordaxe educativa complexa para os que se pretende atopar saída elaborando un plan de convivencia, considerando ao profesorado como autoridade pública e obrigando a participar aos pais e nais nos procedementos de corrección disciplinaria. A consideración dos docentes, recollida das leis aprobadas nas comunidades de Madrid e Valencia, apenas supón asumir o principio da presunción de veracidade das súas afirmacións realizadas nun eventual procedemento sancionador aberto a un alumno. Outrosí sucede co recoñecemento da facultade para "requisar obxectos, produtos ou substancias perigosas ou prohibidas polas normas do centro…". O mesmo poderíamos dicir da responsabilidade outorgada aos departamentos de orientación de elaborar un "programa de habilidades sociais" dirixido ao alumnado que incorra de forma reiterada en condutas disrutivas; da posibilidade de regular o vestiario do alumnado que se deixa á autonomía do centro, ou comunicar as incidencias aos pais e nais por Internet. Solucións que sabemos dunha ou doutra maneira se veñen ensaiando por parte do profesorado e das comunidades escolares dende hai ben tempo.

Porén, nin o enfoque nin as medidas desta lei apuntan cara a orixe da maior parte dos conflitos existentes nos centros educativos. Non podemos agochar que moitos destes problemas teñen a súa cerna na masificación dalgúns centros de Secundaria e na ausencia de medios e recursos para abordar a súa diversidade. Non se poderá mellorar a convivencia nestes centros, se non se baixa a ratio de profesorado/alumnado, se non se contan con desdobres en determinadas materias, se non existe profesorado de apoio, se non se establecen programas de mediación para abordar os conflitos ou se non se xenera no centro unha dinámica na que a disciplina democrática ocupe un lugar destacado. Cre sinceramente alguén que coñeza o funcionamento dun centro educativo que a consideración do profesorado como autoridade pública solucionará os problemas que suscita a integración de minorías ou de alumnado con comportamentos disrutivos? O sistema previsto de correccións (outro eufemismo) abondará para resolver este tipo de conflitos educativos? Non sería máis realista asumir que a autoridade e prestixio social do profesorado se consegue coa lexitimidade proporcionada polo apoio do conxunto da súa comunidade educativa e polo recoñecemento do resto sociedade?
Con todo, non nos enganemos, nin o acoso escolar nin os conflitos disciplinarios son a razón de ser desta chamada "lei de convivencia", senón o da regulación da participación directa dos pais e nais, á que se lle dedica un capítulo específico. Un procedemento artellado coa intención de "solicitar as preferencias individuais ou colectivas" sobre aspectos da programación xeral do ensino, até agora competencia da Administración educativa e dos órganos colexiados, fose do claustro do profesorado ou do consello escolar. Un mecanismo xurídico destinado, sen dúbida, a avalar á consulta prevista no "Decreto de Plurilingüismo" e superar algúns dos atrancos que lle puidese ocasionar o ditame do Consello Consultivo e mesmo a xurisprudencia do Tribunal Constitucional (STC 337/1994) contraria á elección de lingua por parte dos pais. En definitiva, en época preelectoral, como xa sucedera hai dous anos, ás portas das eleccións autonómicas, o Partido Popular de Galicia volve axitar as augas do conflito do emprego do idioma no sistema educativo. Unha extraña forma de entender a convivencia nun ámbito onde son imprescindibles as maiores doses de acordo e sutileza.


Fonte: farodevigo