O 1848 árabe: os déspotas tambaléanse e caen

Non pode permanecer moito máis porque os militares declararon que non dispararán ao seu propio pobo, o que exclúe a opción da praza de Tiananmen. Se os xenerais (que sostiveron ao longo de moito tempo a este réxime) faltasen á súa palabra, poderían dividir o exército e preparar o terreo para a guerra civil. Ninguén quere iso por agora, nin mesmo os israelís aos cales gustaría que os seus amigos estadounidenses mantivesen o seu home clave no Cairo tanto tempo como fose posible. Pero iso tamén é imposible.

Así que chegará Mubarak a este fin de semana ou ao próximo? Washington quere unha "transición ordenada", pero as mans de Suleiman el Fantasma (ou o Señor da Tortura como algunhas das súas vítimas chámano), o vicepresidente que obrigaron a aceptar a Mubarak, están tamén manchadas de sangue. Substituír un torturador por outro xa non é aceptable. As masas exipcias queren un cambio total do réxime, non unha operación ao estilo de Paquistán onde un civil desvergonzado substitúe un ditador uniformado e non cambia nada.

A infección tunecina expandiuse moito máis rapidamente do que ninguén imaxinaba. Despois dun longo letargo inducido por derrotas (militares, políticas, morais) a nación árabe está a espertar. Túnez impactou inmediatamente na veciña Alxeria e o estado de ánimo cruzou entón a través do Jordán e chegou ao Cairo unha semana despois. Estamos a ser testemuñas dunha onda de levantamentos nacional-democráticos, que recordan máis as axitacións de 1848 -contra o Tsar e Emperador e aqueles que colaboraron con el que varreron Europa e foron os presaxios de posteriores turbulencias. Este é o 1848 árabe. O Tsar-Emperador de hoxe é o presidente da Casa Branca. Iso é o que diferencia estas proto-revoluciones-revolucións dos asuntos de 1989: iso e o feito de que, con poucas excepcións, as masas non se mobilizaron elas mesmas no mesmo grao. Os europeos do leste dobregáronse os occidentais, vendo niso un futuro feliz e entoaron "Tomádenos, tomádenos, xa somos vosos".

As masas árabes queren romper co horrible abrazo. Os EUA-Unión Europea deron o seu apoio a ditadores dos que [as masas árabes] queren desembarazarse. Son revolvidas contra o universo da miseria permanente: unha elite enceguecida pola súa propia riqueza, corrupción, desemprego masivo, tortura e subxugación a Occidente. O redescubrimento da solidariedade árabe contra as ditaduras repelentes e aos que as sustentan é un novo punto de inflexión no Oriente Medio. Trátase da renovación da memoria histórica da nación árabe que foi destruída brutalmente pouco despois da guerra de 1967. Neste aspecto, o contraste non pode ser máis vivo. Gamal Abdel Nasser, a pesar das súas moitas debilidades e erros, viu a derrota de 1967 como algo polo que tivo que admitir a súa responsabilidade. Dimitiu. Máis dun millón de exipcios botáronse ao corazón Del cairo para pedir que se quedase no poder. E cambiou de opinión. Morreu no cargo poucos anos despois, co corazón roto e sen diñeiro. Os seus sucesores entregaron o país a Washington e Tel Aviv por un prato de lentellas.

Os sucesos do último mes sinalan o primeiro auténtico renacer do mundo árabe dende a derrota de 1967. Todos os viraventos sempre alertan para non estar nunca no lado equivocado da historia e evitar sempre toda experiencia de derrota, pero foron sorprendidos por estes levantamentos. Esqueceron que as revoltas e as revolucións, formadas por circunstancias reais, suceden cando as masas, as multitudes, a cidadanía -chamémolo como queiramos deciden que a vida é tan insoportable que non será soportada moito máis. Para esta xente, unha infancia pobre e a inxustiza resultan tan naturais como unha patada na cabeza recibida na rúa ou un interrogatorio brutal no cárcere. Experimentaron todo iso, pero cando as mesmas condicións están aínda presentes e agora xa son adultos, entón o medo á morte retrocede. Cando esta etapa se alcanza, unha soa faísca pode acender un lume na pradaría. Neste caso, literalmente, como a traxedia do vendedor ambulante en Túnez que se prendeu lume demostra.

Estamos ao principio do cambio. As masas árabes non foron arrastradas pola forza esta vez e non sucumbirán. Que ofrecerán os que substitúan os déspotas de Túnez e El Cairo ao seu pobo? A democracia por si soa non pode alimentalos ou darlles emprego...

Tarik Alí
Fonte: sinpermiso