http://www.wikio.es

31/10/09

Nova Escola Galega: Vivir en galego, o noso dereito


Vivir en galego, o noso dereito

O goberno galego anunciou a derrogación inmediata do decreto en vigor sobre a utilización do galego no ensino e como primeiro chanzo da desfeita puxo en marcha a realización dun cuestionario dirixido ás familias no que estas poderán dar a súa opinión ao respecto.


Nos vinte e cinco anos de existencia de Nova Escola Galega non lembramos ningunha outra ocasión –e houbo motivos abondo- en que se utilizase instrumento tal para coñecer a opinión de toda ou parte das comunidades educativas. A auténtica intención do cuestionario é, sen dúbida, a de sustentar politicamente mediante unha consulta pseudodemocrática o deseño dun retroceso normativo da presenza do galego no sistema educativo.


É por iso que Nova Escola Galega puxo en marcha unha serie de iniciativas –moitas delas de xeito unitario con boa parte dos colectivos relacionados co ensino- que pretenden informar ás familias sobre a situación creada con esta medida gobernamental.


Esta sección do web pretende ser un punto de encontro de todas as iniciativas que persigan acadar un dereito tan elemental como o de podermos vivir en galego no noso día a día.


Consulta as famílias sobre a lingua:

As outras armas do franquismo. 1939-2009; Unha retrospectiva


En Trives naceu en 1900 o poeta e mestre Manuel Luís Acuña, e en torno á súa figura véñense celebrando diversas actividades desde o centenario do seu nacemento, divulgando a súa obra literaria e o seu labor como educador renovador, que sería represaliado polo franquismo en 1936.
É importante manter vivo entre o maxisterio da comarca o recordo de tan ilustre veciño que tanto contribuíu á cultura galega do primeiro tercio de século e á renovación educativa que tivo o seu momento culminante na II República. Por iso se celebra este curso, centrado este ano especialmente na represión sufrida despois da guerra civil, tanto por Luís Acuña como por outros mestres e intelectuais ourensáns e galegos.
Enviamos información sobre a actividade “As outras armas do franquismo. 1939-2009: unha retrospectiva”, que se celebrará os días 19, 20 e 21 de novembro na Pobra de Trives.

Para máis información, consulta-la páxina web: http://www.nova-escola-galega.org/.

Ignacio Fdez. Toxo, na Coruña: Temos tres eixes de traballo: Salarios, beneficios empresariais e temporalidade

Convidado por NAMENTRAS, onte, celebróuse no salón de actos do Centro Universitario de Riazor, unha conferencia-coloquio con Ignacio Fernández Toxo, secretario xeral da Confederación Sindical de CC.OO. No mismo acto, presentóuse o Manifesto do mundo da Cultura "Outra política e outros valores", presentado pola mañán en Madrid, ao cál adheríuse NAMENTRAS. A lectura e explicación dos argumentos que sustentaban a iniciativa, fói acollido con unha ovacíón por parte dos asistentes.
Los sindicatos han dado un paso adelante para el desbloqueo de la negociación colectiva y proponen ajustar los salarios a la evolución de la economía "y que el Estado compense la pérdida de poder adquisitivo que sufrirían los trabajadores", según explicó ayer en A Coruña el secretario general de CCOO, Ignacio Fernández Toxo, quien reprocha a los empresarios que sus propuestas se centren sólo en abaratar el despido y que incumplan los acuerdos del 2009. El representante sindical también se manifestó a favor de la política de fusiones entre cajas porque, asegura, "nuestro sistema de cajas está muy debilitado por los riesgos que ha contraído"

El desbloqueo del convenio colectivo antes de que finalice el año se perfila como prioridad entre empresarios y sindicatos, que ayer manifestaron su voluntad de alcanzar un acuerdo, pese a las discrepancias. "Con abaratar y facilitar el despido no vamos a ningún sitio", aseguró tajante el secretario general de CCOO, Ignacio Fernández Toxo, ayer en A Coruña, donde acudió a un acto de la organización cultural Namentras.

Foto: lavozdegalicia.es

30/10/09

A Coruña: "Críse e solidariedade" - Ignacio Fdez. Toxo

Hoxe, día 30 de outubro.


Conferencia-Coloquio "Críse e solidariedade"


Ponente: Ignacio Fdez. Toxo, secretario xeral de C. S. de CC.OO.


As 19:30 horas.


Centro Universitario de Riazor - Antiga Empresariáis. Campus de Riazor.


Rúa Manuel Murguía - A Coruña.




Organiza e convoca: NAMENTRAS, asociación cultural

O aborto, os dereitos das mulleres e o laicismo.

A brutal campaña emprendida pola xerarquía católica e polo PP contra o novo modelo (lei de prazos), de regulación da interrupción voluntaria do embarazo, supón unha posta en cuestión do Estado laico e aconfesional, da constitución de 1978. Esta campaña hai que inscribila no marco da "guerra de xénero", que as igrexas e relixións monoteístas (cristianismo, islam e xudaísmo) teñen emprendidas contra a gran novidade social da modernidade: a autonomía e os dereitos das mulleres. A obsesión destas tres relixións polo sexo, non é tanto o produto dunha malsá patoloxía senón unha estratexia polo mantemento do poder patriarcal do que eles forman parte. Eles, a clericaya de calquera signo, foron historicamente os encargados da xestión do "negociado da intimidade". Iso que Michel Foucault chamou o "poder pastoral". A emancipación das mulleres e a ruptura do modelo da "sagrada familia" (divorcio, matrimonio gay) supón un golpe duro ao dominio social.
En segundo lugar esta ofensiva tamén responde a un ataque ao laicismo e un intento de recuperar presenza e poder político por parte da xerarquía católica. Volver introducir a relixión nos espazos de decisión pública, ese é un dos obxectivos destas campañas. A igrexa sabe, e o islam e o xudaísmo, tamén que fóra do amparo do poder político, a súa autoridade se cotizaría ao nivel dos bruxos, os echadores de cartas ou os redactores de horóscopos. A competencia do laicismo, a democracia e a ciencia, non deixa lugar para ningunha autoridade política relixiosa non protexida polo Estado. Este "horror vacui" político é o que impulsa á xerarquía católica a saír á rúa contra o matrimonio gay, contra a lei de prazos ou contra a Educación para a Cidadanía. No fondo cren moi pouco nos poderes sobrenaturais e moito, demasiado, nos terreais Por que lles preocupa tanto controlar o que se di nas aulas, nas alcobas ou nos telexornais, se o seu líder ten o poder de "falarlles directamente ao corazón dos homes"?

O proxecto de lei que supostamente suscitou tanta controversia é como calquera proxecto de lei, susceptible de melloras, pero responde basicamente a un obxectivo acertado e xusto: Delimitar un espazo de tempo razoable para que as mulleres poidan decidir libremente sobre a súa maternidade. Este prazo de tempo coincide coas primeiras semanas de xestación nun momento no que ninguén, salvo os que cre en espíritos santos con forma de pomba, pode soster que é un individuo humano. Tal crenza sería como confundir unha semente cunha árbore e ignorar premisas lóxicas tan evidentes como a diferenza irreducible entre a potencia e acto.


Cunha lei de prazos como a proposta no proxecto de lei, evitaranse gran parte das fraudes, protexerase mellor os dereitos das mulleres pero tamén os dos fetos na súa fase máis evolucionada e polo tanto máis próximas á forma e propiedades do individuo humano. As leis de prazo preveñen tamén contra o uso e abuso do aborto como método anticonceptivo primordial. Os Estados que teñen leis de prazos teñen á súa vez unha taxa menor de abortos, que aqueles que ten leis de supostos. Algo que parece que non importa nada á igrexa e ao PP que prefiren que haxa máis abortos e en fase de xestación máis avanzada, con tal de non recoñecer as mulleres o dereito a decidir sobre a súa vida e o seu corpo.


Que alternativas hai a esta proposta? Seguir como estamos cunha lei que é unha fonte permanente de fraude?, Por que o PP non cambiou esa lei nos oito anos que gobernou? Volver á penalización e empezar a meter mulleres no cárcere? Non hai alternativa e eles sábeno. Pero a eles iso non lles importa, só interésalles usar o aborto contra os dereitos das mulleres e contra o Estado laico e aconfesional. En fin, un asunto de poder... do poder das tebras.



29/10/09

Manifesto da cultura contra a crisis: Outra política, outros valores.

O próximo 30 de Outubro vaise presentar este Manifesto no Círculo de Bellas Artes de Madrid. Está asinado por personalidades do mundo da ciencia, a cultura, a educación, o periodismo e as artes.
Outra política e outros valores para saír da crise.

Despois de dous anos dunha crise que creou millóns de desempregados e provocou que o número de persoas famentas e desnutrir no mundo alcance un novo récord, están ben claras as causas desta grave situación.

Deixar en plena liberdade aos capitais financeiros e deixar que os mercados sexan os únicos reguladores das relacións económicas só leva, como estamos a comprobar, a inestabilidade permanente, a escaseza de recursos financeiros para crear emprego e riqueza e as crises recorrentes.

Demostrouse tamén que a falta de vixilancia e mesmo a complicidade das autoridades cos poderosos que controlan o diñeiro e as finanzas, isto é, a falta dunha auténtica democracia, só produce desorde, e que concederlles continuamente privilexios, lonxe de favorecer ás economías, lévaas ao desastre.

Deixar que os bancos se dediquen con absoluta liberdade a incrementar artificialmente a débeda con tal de gañar máis diñeiro é o que provocou esta última crise.

Pero tamén é unha evidencia que as políticas neoliberais baseadas en reducir os salarios e a presenza do Estado, o gasto social e os impostos progresivos para favorecer ás rendas do capital, provocaron unha desigualdade crecente. E que a inmensa acumulación de beneficios duns poucos, en lugar de producir o efecto "derramo" que pregoan os liberais, alimentou a especulación inmobiliaria e financeira que converteu á economía mundial nun auténtico e irracional casino.

E é evidente que eses desencadeantes da crise non teñen que ver soamente cos mecanismos económicos, senón coa política controlada cada vez máis polos mercados, polo poder ao servizo dos privilexiados e polo predominio da avaricia e o afán de lucro como o único impulso ético que queren impoñer ao resto do mundo os grandes propietarios e os financeiros multimillonarios.

Por iso a crise económica que vivimos é sobre todo unha crise política e cultural e ecosistémica.
As prácticas financeiras neoliberais que a provocaron xustificáronse co predominio duns valores culturais marcados pola soidade, o individualismo egoísta, a degradación mercantil dos conceptos de felicidade e de éxito, o consumo irresponsable, a perda do sentido humano da compaixón e o descrédito das ilusións e as responsabilidades colectivas.

Os debates xurdidos en torno a esta crise demostran que nas democracias occidentais se estableceu un enfrontamento perigoso entre os poderes económicos e a ilusión política.

Os partidarios do mercado como único regulador da Historia pensan que o Estado debe limitarse a deixar que os individuos actúen sen trabas, esquecendo que entre eles hai unha gran desigualdade de capacidades, de medios e de oportunidades. Por iso néganlle capacidade pública para ordenar a economía en espazos transparentes, e para promover os equilibrios fiscais e a solidariedade social. E por iso desacreditan o exercicio da política.

Pero a política non debe confundirse coa corrupción, o sectarismo e a humillación cómplice ante os poderes económicos. A política representa na tradición democrática o protagonismo dos cidadáns á hora de organizar a súa convivencia e o seu futuro. Palabras como diálogo, compromiso, conciencia, entrega, legalidade, ben e público, están moito máis preto da verdadeira política que outras palabras por desgracia comúns na nosa vida cotiá: corrupción, paraíso fiscal, diñeiro negro, beneficio, suborno, opacidade e escándalo.
Como esta crise é política e cultural, debemos saír desta crise reivindicando a importancia da política, a educación e a cultura. Non podemos confundir a sensatez e a verdade científica con diagnósticos interesados en perpetuar o modelo neoliberal e as súas receitas financeiras.

Agora resulta prioritario buscar unha resposta progresista á crise.

Para evitar novas crises no futuro hai que loitar en primeiro lugar contra todas as manifestacións da desigualdade. E para iso é necesario garantir o traballo decente que proporcione a mulleres e homes salarios dignos e suficientes, e o respecto aos seus dereitos laborais como fundamento dun crecemento económico sostible.

Así mesmo, é imprescindible que se leven a cabo reformas fiscais que garantan a equidade, a solidariedade fiscal, sen paraísos nin privilexios para millonarios, e a maior contribución dos que máis teñen, para que o Estado poida aumentar as súas prestacións sociais e exercer como un potente impulsor da actividade económica.

Fronte aos danos ecolóxicos da ambición especulativa, unha resposta progresista supón revisar os marcos xurídicos para que sexa posible unha maior protección do noso ecosistema e establecer suficientes incentivos para promover a produción e o consumo sostibles.

Fronte a un modelo produtivo baseado na especulación financeira e inmobiliaria e na consideración de que os nosos recursos son ilimitados, unha resposta progresista supón investir máis en educación, investigación e cualificación laboral.

Fronte ao desprestixio da política, unha resposta progresista supón devolverlle a autoridade aos espazos públicos e aos representantes dos cidadáns para que regulen en nome do interese común as estratexias do mercado.

Fronte á misoxinia e a discriminación de xénero, unha resposta progresista supón consolidar as políticas de igualdade, defender o dereito á reprodución e medidas específicas para evitar que as mulleres se vexan relegadas ao paro ou á economía mergullada e a soportar moitas máis horas de traballo non retribuído que os homes, sufrindo así en moita maior medida que estes os efectos da crise.

Fronte ao racismo e á xenofobia, unha resposta progresista supón defender os dereitos dos traballadores estranxeiros e asegurar o respecto xurídico á dignidade as persoas.

Fronte á soidade social, a pobreza e o egoísmo, unha resposta progresista supón apostar polos valores culturais da solidariedade, que non son ideais utópicos trasnoitados, senón a mellor mostra da dignidade cívica dos sentimentos humanos.
Este blog únese a este Manifesto por outra política e outros valores.

Segundo encontro de traballo entre o equipo "Nomes e Voces" e oInstitut Supérieur d'Histoire du Mouvement National da Université de la Manouba

Os investigadores tunesinos, Bechir Yazidi e Mohammed Aouinide, chegarán a Santiago de Compostela o vindeiro 2 de novembro para proseguir co traballo de colaboración co Proxecto «Nomes e Voces» en torno á recuperación da memoria no marco do proxecto La fuente oral como base para el estudio de la represión. El caso de la represión colonial francesa en Túnez y franquista en Galicia, outorgado pola Agencia Española de Cooperación Internacional para el Desarrollo (AECID) en 2008, ás universidades de Compostela e La Manouba.

Durante cinco días, os dous equipos de traballo compartirán diferentes actividades organizadas polo Proxecto “Nomes e Voces” que dirixe Lourenzo Fernández Prieto, entre as que se atopan a visita ao Arquivo militar de Ferrol e a visita ao Campo da Rata na Coruña. O mércores, día 4 de novembro, Bechir Yazidi presentará o seu libro El exilio republicano en Túnez (Edicións Embora, 2008) no aula 14 da Facultade de Xeografía e Historia ás 11.00 h da mañá.


Este segundo encontro, tras a viaxe de investigadores do Proxecto "Nomes e Voces" a Túnez no mes de setembro, permitirá ao equipo tunesino compartir en Compostela as súas pescudas na recuperación da memoria oral de Túnez, e coñecer as diferentes bases de datos da guerra civil e a represión franquista que os investigadores galegos están a crear desde o ano 2006: a recentemente publicada base de nomes das vítimas da guerra civil e as bases relacionadas coa fonte oral e documental.





Vila Nova de Gaia amostra a vixencia da mensaxe do Zeca

Máis dun cento de colectivos galegos e portugueses uníronse para pór en marcha o proxecto 80 anos de Zeca Afonso. Ata o 1 de agosto de 2010 desenvolveranse toda unha serie de variadas actividades que contan co obxectivo común de homenaxear ao cantautor portugués. Unha desas propostas celebrarase a vindeira semana, o venres 6 de novembro, en Vilanova de Gaia, onde actuarán os músicos José Luís Guimares, José Silva, Tino Flores e Ana Ribeiro. Esta última artista pasou polos micrófonos de Radiofusiòn e destacou que “as mensaxes do Zeca son cada vez máis importantes”.

Segundo as palabras de Ana Ribeiro, ao tributo do día 6 acáelle mellor a denominación de “sesión de intervención” que a de “concerto”. Parafraseando a José Mário Branco, a cantante portuguesa defendeu en Radiofusiòn que “a cantiga é unha arma” e, como tal, conta cun gran poder de mobilización social.


O programa 80 anos de Zeca Afonso atópase aberto á participación. Todos aqueles colectivos que queiran adherirse ao proxecto ou promover iniciativas relacionadas co cantautor portugués poden facelo a través do blog 80anosdezeca.blogspot.com.


Ouvir entrevista de Elena Dopico a Ana Ribeiro en Radiofusión
Radio Fusión - A programación das radios galegas


Este blog fica adherido ao Proxecto 80 anos do Zeca Afonso

28/10/09

O Supremo autoriza a Xunta a entrar no Pazo de Meirás

O Tribunal Supremo autorizou a Xunta de Galicia a entrar no Pazo de Meirás, o pazo da familia do ditador Francisco Franco situado na localidade coruñesa de Sada, para que un equipo de técnicos poida comprobar o estado do edificio, declarado ben de interese cultural.


27/10/09

Os herdeiros de Miguel Hernández e unha Comisión Cívica de Alicante pedirán a revisión e nulidade da súa sentenza de morte

O poeta do pobo, Miguel Hernández, foi condenado a morte por un tribunal militar o 18 de xaneiro de 1940. Unha sentenza aínda vixente cando se vai celebrar o centenario do seu nacemento. Os herdeiros do poeta e a Comisión Cívica para a recuperación da Memoria Histórica de Alicante ante a "ausencia" de iniciativas do goberno autonómico, estatal e outras institucións que, celebrarán en 2010 o seu centenario, lamentan que ninguén propugnase a rehabilitación da traxectoria de Miguel Hernández, sobre o que pesa unha "inxustificable condena" a morte, "hoxe plenamente vixente".

A sentenza foi conmutada por unha condena a 30 anos de cárcere, e o poeta faleceu en 1942 nunha miserable prisión de Alicante. "Foi condenado non por pegar tiros, senón por escribir versos e ser o poeta da revolución", dixo o escritor e xornalista, Enrique Cerdán Tato, membro da Comisión. Os herdeiros do poeta do pobo e esta Comisión cívica, que aglutina a partidos progresistas, sindicatos, entidades culturais e persoas referentes de diversos ámbitos, presentaron hoxe ante o rexistro da Subdelegación do Goberno de Alicante unha solicitude formal para a "reparación e recoñecemento persoal do poeta inxustamente condenado".

Unha resolución que depende directamente do Ministerio de Xustiza, e que está avalada pola Lei da Memoria Histórica, segundo aseguraron os representantes da Comisión, e que podería resolverse en cuestión de meses. A outra medida que formula o colectivo é presentar un recurso de revisión de sentenza firme ante o Tribunal Supremo que "revise e anule" a sentenza do Consello Sumarísimo 21.110 que se lle impuxo, "de tal forma que a súa inocencia sexa pública, xurídica e oficialmente recoñecida".Lucía Esquerdo, nora do poeta, asegura que este anuncio é "o máis importante que ata a data se fixo polo poeta do pobo". Os herdeiros Hernández consideran que "non é xusto" que fose condenado por ser "un chivato traidor" e que tras tantos anos de democracia "aínda pese esa lousa tan grande" sobre a súa figura, explicou Izquierdo nunha conferencia de prensa en Sede da Universidade de Alicante.

Traducido do castelán.
http://www.elpais.com/articulo/espana/Cruzada/reparacion/reconocimiento/poeta/injustamente/condenado/elpepuesp/20091027elpepunac_9/Tes

París homenaxea os brigadistas e os españois que loitaron contra os nazis

O Concello de París renderá hoxe unha dobre homenaxe en Madrid aos brigadistas internacionais que loitaron na Guerra Civil e aos españois que combateron os nazis na II Guerra Mundial. O acto celebrarase no cemiterio de Fuencarral a partir das 16.15 horas.

As Brigadas Internacionais foron unhas unidades de voluntarios de 54 países que loitaron durante a guerra civil ao lado da República contra o fascismo. Ao redor de 10.000 brigadistas foron franceses, a maioría de París.

Tamén os españois foron solidarios con Francia. Unha placa no peirao Henry IV de París, baixo un dos 12 medallóns de bronce que sinalan o camiño percorrido pola columna do capitán Dronne homenaxea a preto dos 8.000 españois que participaron na liberación da cidade da ocupación nazi.

Na homenaxe intervirán o embaixador de Francia en España, Bruno Delaye; o secretario xeral das Xuventudes Socialistas de España, Sergio Gutiérrez, e o primeiro tenente de alcalde do Concello de París, Anne Hidalgo. A continuación terá lugar unha ofrenda floral ante os respectivos memoriais.

http://www.publico.es/culturas/264285/paris/homenajea/brigadistas/espanoles/lucharon/nazis

EU OU NÓS? - IV Encontro de nov@s escritor@s


Do 20 ao 21 de novembro celebrarase en Sta. Cruz, Oleiros (A Coruña), o Encontro de novas/os escritoras/es a que anualmente a AELG se vén comprometendo. Este evento máis unha vez será un espazo para o diálogo sobre os camiños que as novas letras galegas están a tomar na escena do noso sistema literario.

Mais nesta ocasión a Asociación quixo asumir as potencialidades que as tecnoloxías da información poñen ao dispor da cidadanía para tentar multiplicar as posibilidades de diálogo así como a divulgación dos asuntos a debate.

Deste modo, o Encontro presencial que terá lugar no Castelo de Santa Cruz está a ser prologado por un blogue específico en que as/os relatoras/es adiantan as súas teses mediante documentos dixitalizados, visuais e audiovisuais.
Estes contidos preliminares, disponíbeis desde xa no blogue “EU OU NÓS? IV Encontro de nov@s escritor@s”, anticipan as materias que serán tratadas nas mesas de traballo (ver programa) e favorecen a eficacia da reflexión, á que se convida toda persoa interesada na literatura galega.

26/10/09

O valor da memoria

Na localidade meca volveu falarse onte á noite de «o dereito a saber» e a «liberdade de investigar» respecto dos acontecementos relacionados coa represión franquista. Fíxose en setembro do 2007, con motivo das xornadas organizadas pola Asociación da Memoria Histórica do Grove, e volveuse a facer onte á mantenta dunha mesa redonda organizada polo concelleiro de Cultura, Antón Mascato.

Esta vez fíxose fincapé nos problemas que atopan os investigadores para sacar á luz aquelas historias que permaneceron ocultas durante a ditadura, chegando ata a ter que responder ante os tribunais por iso. Un caso próximo e recente é o de Dionisio Pereira, que foi denunciado pola familia do ex alcalde falanxista de Cerdedo e que, finalmente, resultou absolto. Deste caso fala no seu libro Calar ao mensaxeiro o catedrático Francisco Espinosa , quen actuou como relator, xunto ao propio Dionisio Pereira.


Para este estremeño de nacemento e profesor en Sevilla foi a súa volta ao Grove dous anos logo de participar nas xornadas da Memoria Histórica das que non só levou un bo recordo senón tamén valioso e abundante material. Con el, e co resultado de investigacións anteriores, realizou un libro no que se recollen doce casos que ejemplifican a represión exercida sobre os investigadores do pasado franquista. O de Dionisio, e tamén o do fillo do grovense Ramón Garrido Vidal , a quen un xuíz de Cambados clausuroulle unha web na que se aludía á triste historia do seu pai como consecuencia dunha denuncia promovida polos descendentes do ex alcalde grovense Joaquín Álvarez Lores.


Di Espinosa que os historiadores o teñen agora máis fácil que na transición, «pero o problema non se resolveu». «A lei interprétase e depende o xuíz que toque en cada caso», sinala.


"Volven a casa os corpos dos cinco represaliados do Porriño"

Pasaron xa dous anos dende que os restos óseos de Saturnino Vila Quiroga, Serafín Rodríguez, Xosé Ramírez Vila, Manuel Pérez Vila e Xosé Rodríguez Carrera foran recuperados da foxa de Areas (Ponteareas). Mais foi o tempo necesario para a súa identificación, un traballo no que colaborou a Asociación pola Recuperación da Memoria Histórica e que correron a cargo dos voluntarios Francisco Exteberría, médico forense da Universidade do País Vasco, e Lourdes Herrasti, antropóloga da Sociedade de Ciencias Aranzadi.

Precisamente desta dilación no tempo quéixanse dende a Asociación Memoria do 36 de Ponteareas, o colectivo que este domingo celebrou a sentida homenaxe a estas vítimas da represión. "Todo o proceso de exhumación e identificación dos restos dos represaliados durante o franquismo está en mans de voluntarios", láiase Anxo Rodríguez Gallardo, presidente da asociación, "é un proceso moi longo porque obedece ao interese dos propios interesados, sen apoio ningún das institucións".


Rosas pola Memoria


Con todo, o adiamento destes últimos meses non fixo máis que prolongar un tempo de espera que suma xa 73 anos. Os corpos dos cinco veciños de Budiño (O Porriño) asasinados en setembro de 1937 foron entregados este domingo aos seus familiares no atrio da igrexa parroquial de Areas, no concello de Ponteareas. O lugar escollido para este motivo acto foi o da propia exhumación e agora o obxectivo é que as familias enterren ás súas vítimas en Porriño, nun acto institucional no que tomará parte o goberno municipal.
A Asociación pola Memoria do 36 homenaxeou a estes represaliados co seu tradicional acto de Rosas pola Memoria, unha honra que o ano pasado se adicara a Roxelio Grova. Estiveron presentes membros das cinco familias: fillos, netos e mesmo bisnetos dos fusilados que, en todo momento, seguiron o proceso de recuperación dos seus corpos. A día de hoxe e logo da identificación dos restos saben que faleceron a causa de "traumatismos por disparos de armas de fogo", asasinados por ser "simples labregos republicanos", en algúns casos afiliados a sindicatos agrarios. Co acto celebrado este domingo, estas cinco vítimas do franquismo iniciaron o camiño de regreso a Budiño, onde naceron, da man dos seus familiares. Unha viaxe para a que, desafortunadamente, tiveron que agardar sete décadas.

Verdegaia promove acción no Obradoiro no 'Día de Acción polo Clima'

Malia a chuvia e o vento, o sábado, día 24, tivo lugar na Praza do Obradoiro de Compostela unha acción convocada pola asociación ecoloxista Verdegaia como parte do día internacional de acción climática coordenado pola campaña 350.org. As e os participantes construíron sobre o chan da praza un grande 350 e tamén exhibiron un 350 detrás dunha pancarta co lema "Freemos o cambio climático".

En 181 países, e desde as grandes metrópoles até as ladeiras do Everest que están a derreterse, pasando polos arrecifes de coral en perigo de extinción, estaban previstas máis de 4.000 accións para chamar a atención sobre o número 350, o cal representa, para os científicos, o límite máximo de dióxido de carbono (CO2) que a atmosfera debería conter para prevenirmos unha mudanza climática catastrófica, tendo en conta que o nivel actual é de 390 partes por millón (ppm).


Verdegaia sumouse a esta mobilización cidadá para demandar dos gobernos que implementen solucións eficaces, sustentables e xustas á crise climática. Comezando polo Goberno galego, que carece dun plano para reducir emisións de gases causantes da mudanza climática. As emisións en Galicia de gases de invernadoiro medraron un 23,4% entre 1990 -o ano de referencia para o Protocolo de Quioto- e 2007. Ademais, as emisións por habitante de Galicia están entre as máis altas de Europa (1). Verdegaia defende o decrecemento no consumo de enerxía e materiais, a redución drástica do uso de combustibles fósiles -comezando polo carbón, o máis contaminante- e a expansión das enerxías renovables con respecto polo territorio.


O Día de Acción polo Clima celébrase seis semanas antes da convención que reunirá a estados de todo o mundo en Copenhague con motivo da Conferencia sobre a Mudanza Climática das Nacións Unidas, na que se redactará un novo tratado sobre o clima que entrará en vigor en 2013. O obxectivo de 350 ppm xa conta co respaldo de 89 países, así como o de recoñecidos climatólogos, como James Hansen, do Goddard Institute da NASA, ou Rajendra Pachauri, presidente do Grupo de Expertos da ONU sobre Mudanza Climática (IPCC, polas siglas en inglés).


As imaxes dos eventos de todo o mundo, incluída a acción en Santiago, amosáronse nunha pantalla xigante en Times Square en Nova Iorque, como parte da conta atrás de 350. As fotos envíaranse ás Nacións Unidas o próximo luns.

Máis información en http://www.350.org

25/10/09

Paul Preston, o PP e as mentiras herdadas.

O pasado luns, Paul Preston, recoñecido hispanista e catedrático de Historia Contemporánea Española, abriu en Huesca o Congreso "Vencedores e vencidos. Exilio e ditadura, setenta anos despois", no que diferentes expertos, como Jordi Gracia, José Andrés Rojo, Julián Casanova e Almudena Grandes, trataron diversos temas (historia, arte, literatura, cine) relacionados coa ditadura nacional-católica e os exiliados da Guerra Civil.

Foime imposible asistir, pero seguín a prensa para acceder, polo menos, aos datos máis relevantes que se expuxeron no Congreso. Porque, a estas alturas, o pasado traumático que marcou en España a política e a sociedade durante moitas décadas, segue sendo, en moitos aspectos, unha incógnita a desvelar. A estas alturas, trinta e catro anos de democracia non foron suficientes para mirar os corenta anos do franquismo con asepsia intelectual por parte dos consabidos sectores relixiosos e políticos.
A estas alturas, en España segue existindo unha dereita que quere seguir ocultando as tremendas vergüenzas dunha ditadura que someteu ao país á miseria, á angostura vital e á máis implacable falta de liberdade; por que se non o PP se opuxo á Lei de Memoria? Por que se non fixo campaña de acoso e derrubamento contra o xuíz, Garzón, que pretendía restituír a dignidade ás vítimas do franquismo e ás súas familias? Por que se non falan os do PP de "reabrir feridas" cando saben moi ben que esas feridas nunca se curaron? y por que, afastada de toda moderación democrática, a dereita continúa dando por válidas algunhas mentiras do franquismo?


Para Paul Preston, segundo argumentou no seu discurso inaugural, algunhas respostas están no control absoluto que tivo o franquismo dos medios de comunicación e do sistema educativo, que permitiu ao ditador "facer cuajar certas mentiras" nas xeracións que creceron no estado represivo. Tamén aludiu aos corenta anos que tiveron os franquistas para facer desaparecer as probas dos seus crimes, que foron moitos; e preguntouse en voz alta: "Se os franquistas estaban tan orgullosos do que fixeran, por que puxeron tanto empeño en facelo desaparecer? ". A propia dereita, por opoñerse a desvelar a verdade da ditadura, autoincúlpase.
Quizais sexa esa a explicación a que esa dereita que "sufrimos" continúe con esas mentiras aínda "cuajadas" e sexa, por iso, experta en arremeter, en desprestixiar e en mentir indiscriminadamente; e en opoñerse de xeito sistemático a calquera avance democrático; e en tapar, con incrible cinismo, as súas descomunais corruptelas; e en manipular con mentiras manifestas a conciencia dos seus votantes.
E en aliarse cos intereses da xerarquía católica e, á súa vez, ser referente político da inxerencia constante do clero nos asuntos públicos; e en facer feroz campaña contra a educación democrática na escola; e en enganar á cidadanía con argumentos falaces sobre a Lei do aborto; e en tantas e tantas cousas que nos seguen afastando os españois dese democratismo político que tanta falta nos fai.
Afortunadamente, existen expertos, historiadores, homes e mulleres da ciencia e a cultura que, con honradez intelectual, continúan desmadejando a inmensa maraña de incógnitas e mentiras que aínda pululan en moitas conciencias. E mentres tanto, esta dereita impresentable, que se nega a condenar o franquismo, e que chama "asasinato" á interrupción do embarazo segundo pautas cientificamente consensuadas, volve a cabeza ante miles de mortes que aconteceron fai non tantos anos por defender a democracia e a liberdade. A esas mortes non as chaman "asasinatos"; a aniquilación desas vidas nin a contemplan. Tremenda contradición que os define e os delata.
Coral Bravo é Doutora en Filoloxía e membro de Europa Laica
http://www.elplural.com/opinion/detail.php?id=39417

(Traducido do castelán).

A conciencia cívica.

En los últimos años, invitado por amigos y amigas de El Ejido tuve la oportunidad de participar allí en varios actos de carácter político y literario. No eran buenos tiempos para la conciencia cívica. Bajo una atmósfera de profunda desolación ética, un grupo de gente se reunía a discutir sobre el futuro de la sociedad, la democracia y el papel que debe desempeñar la mirada crítica de los intelectuales. Las cosas iban muy mal para la decencia del pueblo. En la mayoría de los casos, los presuntos culpables de los casos de corrupción empiezan a oler mal mucho antes de que el juez y la policía tomen cartas en el asunto. Se les ve actuar como presuntos-presuntos.

Mis amigos de El Ejido son en su mayoría militantes de Izquierda Unida que vieron cómo se quedaban sin representación municipal en las elecciones posteriores a las revueltas racistas. Oponerse a la manipulación populista suele pasar factura. Soportando pobres resultados, sarcasmos de la prensa municipal y la indiferencia de muchos vecinos, seguían reuniéndose para hablar de democracia, denunciar corrupciones y pensar que otro mundo es posible. La vieja militante recordaba historias de los tiempos duros de lucha contra el franquismo junto al muchacho inquieto con un pendiente en la oreja y un sueño en el corazón.


Hay muchas horas de coche, kilómetros, cansancios, madrugones, comidas rápidas, enfados familiares por el exceso de viajes, bromas de los amigos por el tiempo gastado en conferencias sin remuneración, críticas de escritores puros, ya sean esteticistas o estalinistas, desilusiones electorales y enfados políticos que sólo se justifican por una íntima necesidad de acompañar y respetar a la gente que, por una razón o por otra, decide militar en la solidaridad y la decencia. Tal vez son mujeres maltratadas, o maestras que se preocupan por la educación, o médicos que han trabajado en el Tercer Mundo, o abogadas que defienden a los inmigrantes, o comunistas que pasaron años de cárcel en la dictadura, o hijas de un alcalde socialista ejecutado en 1936, o jóvenes con una pulsera tricolor que han formado una plataforma para salvar su río, su pequeño bosque, su playa, de la especulación y el envenenamiento.

Son historias particulares, caras, nombres que se diluyen de un viaje a otro, que se llenan de niebla, hasta caer en el olvido. Perdóname, es que se me ha olvidado tu nombre, dice uno, pasando la vergüenza de no saber a quién se le va a dedicar un libro con verdadera simpatía y complicidad. Sí, ya sé que eres el de la asociación que pide tal cosa, o el compañero que me llevó en coche a tal sitio, pero se me ha olvidado tu nombre, perdona. Claro, son tantas cosas...

A mucha gente con nombre y sin nombre debo agradecerle en estos días tristes no haber caído en una profunda desolación democrática y haberme salvado del cinismo o de una renuncia definitiva. Me ayuda humanamente recordar que en un pueblo en el que la prensa municipal victoriosa se dedicaba a hacer chistes sobre las personas decentes derrotadas, y a vender los grandes méritos de un alcalde presunto-presunto a ojos vista, había hombres y mujeres reunidos para hablar de democracia, honradez pública, ecologismo, solidaridad y dignidad social.

Es verdad que el vocabulario político de actualidad es otro. En El Ejido, en ese pueblo malagueño que se llama Almogía, en Baleares, Valencia, Madrid, Galicia y Castilla-León se habla más de blanqueo de capitales, malversación, falsedad documental y tráfico de influencias. Estamos en una verdadera crisis institucional de la democracia. Hacen falta medidas políticas y judiciales rotundas. Pero la mejor esperanza es saber que, en cualquier situación, hay personas dispuestas a defender la conciencia cívica. Brindo por mis amigos de El Ejido.
Luis García Montero.


24/10/09

"Os mineiros que falaban francés" (Asturias: 75 anos de outubro do 1934)

La rebelión del 34 la empezó un 4 de octubre, hace 75 años, el máximo dirigente del PSOE y de la UGT Largo Caballero, al convocar una huelga general revolucionaria cuando se hizo efectiva la entrada de ministros de la CEDA en el Gobierno conservador republicano, y la terminó el dirigente socialista asturiano Belarmino Tomás dos semanas después, al firmar la capitulación de los sublevados.

Pero la rebelión de octubre también la empezó Gil Robles, el máximo dirigente de la CEDA, con la manifestación patriótica –por Dios y por España– convocada en Covadonga un mes antes, y la terminaron Franco y los mercenarios africanos venidos con el “comandantín” –así le llamaban en Asturias– con la toma de Oviedo, donde los mineros habían resistido el asedio del Ejército y de la aviación durante dos interminables semanas esperando que el resto de España también se sublevase.

Pero no se sublevó. Salvo la proclamación por una horas de la República Independiente de Catalunya, algún foco de resistencia en Madrid, en Vizcaya y en las zonas mineras de León, la huelga fue un gran fracaso. Los ministros de la CEDA siguieron en el Gobierno; uno de ellos, M. Jiménez Fernández, acabó siendo profesor y maestro de Felipe González en la Universidad de Sevilla. Se cerró así el ciclo de una sublevación que, según declaró el máximo dirigente asturiano, González Peña, ante el tribunal que lo condenó a muerte, fue una “gesta heroica” hecha “con absoluto idealismo”.

La rebelión fue hecha, en efecto, con absoluto idealismo para que otro mundo mejor fuera posible. Pero también se llevó a cabo con absoluta ceguera histórica, porque el inevitable fracaso de una sublevación muy mal preparada iba a debilitar al movimiento obrero, a las fuerzas de izquierda y a la propia República, y por otra parte daba alas a la reacción, que convirtió la insurrección en la justificación del golpe de Estado de 1936.

Claro que pretender homologar, como han hecho el franquismo y después el PP y sus epígonos, la rebelión del 34 con el golpe del 36 es un sarcasmo histórico, porque, más allá del asalto a la legalidad constitucional, la insurrección pretendía impulsar la república social frente a la política de “rectificación” de las derechas; porque la primera aspiraba a detener el ascenso del fascismo que ya cabalgaba por Europa, y en el 36 se trataba de imponerlo a la fuerza; porque, en fin, unos se proponían profundizar en la democracia republicana, mientras los alzados en el 36 trataban de destruirla.

Que la “rectificación” de la República desde la victoria de las derechas en las elecciones de noviembre del 33 era un hecho y que la entrada de los monárquicos de Gil Robles en el Gobierno constituía una provocación lo denunciaron todas las fuerzas republicanas, desde las conservadoras de Miguel Maura a las liberales dirigidas por Azaña, que declaró que “entregar el Gobierno de la República a sus enemigos es una traición”.

Todos los demócratas lo denunciaron, pero sólo los socialistas dirigidos por el radicalizado Caballero –que había desplazado a Besteiro de la dirección de la UGT– se lanzaron a una huelga revolucionaria, que en Asturias, empujada por la Alianza Obrera –UHP– y por unas organizaciones muy combativas y organizadas, cuajó en un movimiento insurreccional contra la injusticia social, el capitalismo burgués y hasta contra “los amos de la opinión”.

Así se lo explicaba un dirigente minero a un periodista belga que vivió en directo los acontecimientos –Mathieu Corman– poco antes del final del drama: “¿Por qué han hecho esta revolución?”, le pregunta Corman, a lo que el minero le contesta en francés: “Era una oportunidad para dar cuenta de un Gobierno odioso que, oprimiendo España para el mayor beneficio de unos privilegiados, impide a los trabajadores organizar el nuevo régimen social que permita a todos vivir dignamente”. Y sigue el corresponsal: “¿Su nuevo régimen podrán instaurarlo sin afectar a los principios de libertad a los que todas las democracias se atienen?”. A lo que, de nuevo en francés, le contesta el sublevado: “¡Libertad, democracia! Libertad para los amos de la opinión para envenenar las conciencias, gracias a lo cual las democracias son de su devoción… Usted sabe de sobra que los pueblos no piensan por sí mismos y que no escuchan sino a quienes tienen los medios de hacerse oír, a los que tienen los medios de hacer pasar por valores verdaderos, las verdades de pacotilla de los charlatanes que controlan la opinión gracias a su dinero”.

El minero le contestaba en francés porque las anteriores luchas sociales le dejaron sin trabajo y tuvo que exiliarse con otros muchos compañeros en Francia, donde había trabajado en las minas del norte y había aprendido a organizarse sindicalmente (de esa experiencia nació hace ahora un siglo el Sindicato Minero); esto es, que “la comuna asturiana” fue una “gesta heroica” llevada a cabo por obreros formados y conscientes, dispuestos a entregar su vida por un mundo mejor.

Tal como señala Corman en su libro testimonial, la rebelión de octubre “fue el movimiento obrero más importante desde la Revolución Rusa”. Pero aquellos idealistas de 1934 que quisieron tomar a la fuerza el cielo por asalto resultaron derrotados por los militares africanistas y por los aviones de la República, y fueron después acusados falsamente de las peores atrocidades y encerrados en distintas cárceles españolas.

Después serían liberados como héroes –y legitimados democráticamente– por los votos del Frente Popular que, bajo la bandera de la amnistía, arrolló en las elecciones de febrero del 36. Y si la Historia no fuera cruel y si las democracias occidentales hubieran ayudado a la República, tendrían –como deberían tener– un sitio de honor en la Historia de España.

Germán Ojeda es profesor titular de Historia Económica de España y América de la Universidad de Oviedo.
http://files.publico.es/estaticos/pdf/ficheros/pdf/23102009.pdf?r=2410200913

23/10/09

O Supremo denega ao fillo dun ministro de Franco comparecer contra Garzón

El Tribunal Supremo (TS) ha confirmado rechazar la personación de un hijo de Pedro González-Bueno y Bocos, primer ministro de Trabajo del Régimen de Franco, en la tramitación de la querella por prevaricación de los ultraderechistas Manos Limpias contra el juez de la Audiencia Nacional Baltasar Garzón.

En un auto, la Sala de lo Penal del Alto Tribunal ha desestimado la solicitud de Pedro González-Bueno Benítez de que el Supremo decretase la nulidad de actuaciones en relación con las dos providencias en las que se le había denegado ser parte en este proceso.

El Supremo concluye que el impugnante "no tiene la condición de perjudicado por las resoluciones que los querellantes -Manos Limpias y la asociación Libertad e Identidad- califican de prevaricadoras, por más que en ellas aparezca mencionado el nombre de su difunto padre junto al de otros personajes históricos".

Interés legítimo... "Aún así el hijo del mencionado aún con legítimo interés en proteger y defender la memoria de su padre fallecido no es un perjudicado por la acción supuestamente prevaricadora", explica la resolución, de la que ha sido ponente el magistrado Adolfo Prego.

"No es procedente acceder a su pretensión de personación directa"

Por ello, añade el Supremo, "no es procedente acceder a su pretensión de personación directa en el proceso vigente, en calidad de acusador particular".

En una providencia dictada por el TS el pasado mes de junio ya acordó que no admitía como parte a Pedro González-Bueno Benítez "por cuanto los hechos incorporados a la querella como presuntamente prevaricadores en modo alguno pueden generar perjuicio al querellante".

"Las diligencias previas fueron archivadas sin declaración de responsabilidad alguna, con independencia de otra acción que pueda ejercitar frente al querellado al margen de la presente causa", añadían.

Dirigente de Falange

Posteriormente, el Supremo también rechazó el recurso de súplica presentado por González-Bueno al carecer de legitimación para ser parte y en consecuencia para recurrir.

Garzón atribuyó varios delitos a González-Bueno y Bocos, quien fue dirigente de Falange, aunque posteriormente declaró extinguida por fallecimiento la responsabilidad penal de los altos cargos del régimen a los que acusaba de crímenes contra la humanidad.

La semana pasada el magistrado del TS que instruye la querella contra Garzón, Luciano Varela, acordó pedir las normas de reparto de la Audiencia Nacional para comprobar en qué circunstancias asumió el juez la competencia para investigar las desapariciones durante la Guerra Civil y el franquismo.

http://www.publico.es/espana/263276/supremo/deniega/hijo/ministro/franco/personarse/garzon

Ourense completa a historia carcelaria do franquismo. Funcionarios de penales clasifican 15.000 fichas de presos

Ourense ha ordenado la historia carcelaria de la represión franquista. La cárcel de Pereiro de Aguiar recuperó 15.000 expedientes de presos internados en el antiguo penal de la calle Progreso como en Celanova y en Casaio (Valdeorras) entre los años 1933 y 1957. "Un trabajo de chinos" en palabras del director del centro penitenciario, Juan Carlos Salvador, ya que la documentación amarilleaba en cajas dispersas que los funcionarios fueron catalogando pacientemente tras despojarla de los "oxidados clips".

La ley de protección de datos propició que se destruyese valiosa documentación

Las fichas carcelarias recuperadas constituyen una documentación "muy valiosa" en opinión de los investigadores. El historiador orensano Xulio Prada, que tuvo acceso a ella hace años para documentar su tesis doctoral, sostiene que la mayor parte de la documentación catalogada corresponde a presos de fuera de la provincia. Se ha recuperado la ficha completa de todo el "turismo penitenciario" que recaló en las tres cárceles de Ourense.

Los papeles sepia de "espectacular caligrafía" que sorprendió a los funcionarios guardan una parte de la historia oscura del franquismo "y también las fichas de los presos orensanos de la época de la República", sostiene Prada. La mayoría, del clandestino Partido Comunista de Galicia y entre ellas la de su fundador, el agrarista y galleguista Benigno Álvarez, que tras participar en la revolución de octubre de 1934 acabó entregándose él mismo a mediados de 1935. Junto a su ficha, la de los precursores del graffiti igualmente encarcelados, "los comunistas que hacían pintadas reivindicativas en el Puente Nuevo", confirma el historiador.

La incorporación de las fichas de la cárcel de Casaio supone el acceso a otra documentación histórica: la de los presos que trabajaban con los alemanes en la extracción del wolframio en Valdeorras.La recuperación de las 15.000 fichas supone un extra para el Archivo Histórico orensano, "el que mejores fondos carcelarios tiene de Galicia y uno de los mejores de España", señala Prada quien explica que en el resto de Galicia las fichas se expurgaron.

Incluso las fichas de los encarcelados por "peligrosidad social", la mayoría homosexuales, se conservan en Ourense. "Había dos métodos de selección documentos", explica Prada. Funcionario sin mayores conocimientos decidían lo que podía tener interés histórico y lo que no. En cuanto entró en vigor la Ley de Protección de Datos "se destruyó mucha documentación por pura ignorancia".En Ourense no se hizo así. Ahora, la vida penitenciaria de los presos del franquismo, y de la última parte de la República, completan el capítulo pendiente de la Historia de la provincia. Aunque parte de los datos ya hubieran sido difundidos por Prada y algún otro historiador de entre un revoltijo de papeles "sin orden ni concierto alguno" que se acumulaban en las dependencias de la cárcel.

MESA REDONDA: “A MEMORIA DA FRONTE POPULAR”


O Proxecto de Investigación Interuniversitario “Nomes e Voces”, convócaos á mesa redonda na que participarán o profesor Julio Prada e os investigadores Dionisio Pereira e Andrés Domínguez, que terá lugar hoxe venres 23 de outubro, ás 20.30 horas, na Casa da Cultura de Carral no marco das V Xornadas de Recuperación da Memoria Histórica en Carral organizadas por Cultura Aberta.

Participarán:

- Julio Prada: Profesor de Historia Contemporánea na Universidade de Vigo e Doutor en Historia, Coordinador do Proxecto “Nomes e Voces”

- Dionisio Pereira: Historiador e Coordinador do Proxecto “Nomes e Voces”

- Andrés Domínguez: Historiador e Doutor en Historia, Investigador do Proxecto “Nomes e Voces”

Ao remate terá lugar a actuación musical de “Miro Casabella

A Coruña: II Mostra Internacional de Ciencia e Cinema


A Mostra de Ciencia e Cinema é un evento cultural organizado pola Asociación de Amigos da Casa das Ciencias (AACC) que ten como obxectivo a promoción e difusión de filmes e documentais científicos

.A segunda edición da Mostra Internacional de Ciencia e Cinema terá lugar entre os días 26 e 31 de outubro de 2009, na cidade da Coruña, en Galicia.

http://cienciaecinema.org/2009/10/12/monday-october-26th/

Entre toda a oferta incluída na Mostra de Ciencia e Cinema, os organizadores destacaron a presenza de Barbara Hammer, «lenda do cine independente experimental americano», que o vindeiro luns ás 20.30 horas no CGAI presentará algúns dos seus documentais e, o martes ás 20.30 horas na Fundación Caixa Galicia, ofrecerá unha conferencia sobre o seu traballo. Tamén resaltaron a sesión de poesía e ciencia que se celebrará o mércores 28 ás 20.30 horas no Teatro Rosalía e que pretende cuñar o selo de identidade da mostra para romper o tópico de que a ciencia e as letras van por camiños separados. O día 29 tamén se proxectará no CGAI ás 20.30 horas o documental Nanook o esquimal , co acompañamento musical en directo a cargo de Roberto Mallo e Miguel Prado, coa narración de Belén Regueira.

http://www.lavozdegalicia.com/coruna/2009/10/22/0003_8053928.htm?idioma=galego

22/10/09

"A Frente Popular en Galicia: orixes e acción política"

O Proxecto de Investigación Interuniversitario “Nomes e Voces”, convócaos á conferencia do profesor Emilio Grandío Seoane, que terá lugar hoxe, xoves 22 de outubro, ás 20.30 horas, na Casa da Cultura de Carral no marco das V Xornadas de Recuperación da Memoria Histórica en Carral.

A xornada: “A frente Popular en Galicia: orixes e acción política” contará coa participación de:

- Emilio Gradío Seoane, Profesor titular da Universidade de Santiago de Compostela e Coordinador do Proxecto “Nomes e Voces”.

- Bernardo Maiz, Doutor en Historia Contemporánea e catedrático no IES Concepción Arenal de Ferrol.

O concello de Vigo prefire esconder aos fusilados de Pereiró

A Asociación Viguesa pola Memoria Histórica do 36 continúa cumprindo a súa promesa estatutaria de ir sinalando os «lugares de memoria, alí onde se cometeron asasinatos causados polos fascistas-franquistas», explican.

Este ano o acto celébrase este sábado ás 6 da tarde ás portas do cemiterio de Pereiró, no que repousan 740 homes e mulleres que foron eliminados en 1936 «en cumprimento dás consignas do xeneral Emilio Mola», recordan desde este colectivo.

A homenaxe a estes centenares de anónimos enterrados no cemiterio vigués concretarase nos nomes dos fusilados o 27 de agosto do 1936 ante os muros deste camposanto: Enrique Heraclio Botana (fundador da UXT); Emilio Martínez Garrido (alcalde socialista de Vigo); Waldo Gil Santóstegui ; Apolinar Torres López ; Ramón González Brunet ; Ignacio Seoane Fernández ; Manuel Rei Gómez ; A ntonino Bilbatúa Zubeldia ; Demetrio Bilbatúa Zubeldia e José Antela Conde (alcalde de Lavadores).

O acto central consistirá na colocación dunha placa para recordar aos 740, coas palabras que Botana pronunciou ante o pelotón de fusilamento aquel sanguento agosto: «Gardade as actas do noso proceso. Algún día será revisado e ou mundo enteiro coñecerá ou crime que connosco cométese».

O ano pasado, a placa que sinala un «lugar de memoria» emprazouse sen problemas ás portas do cemiterio de Puxeiros en recordo dos restos dos fusilados que alí terminaron os seus días. Sorprendentemente, o colectivo recibiu a última hora a negativa municipal para colocar esta vez unha placa ante a porta principal de Pereiró. «Tingamos todas as autorizacións pertinentes desde ou pasado setembro, pero hai unha semana advertíronnos dende a Concellería de Cultura de que a lápida non podía ir na entrada principal, senón na do cemiterio civil», explica Telmo Comesaña, membro da directiva.

O activista aínda non dá crédito a esta orde: «Queren que coloquemos a nosa humilde placa onde non vese, lexos do mausoleo do capitán Carreró, ou primeiro asasiño de Vigo. Parécenos un despropósito», laméntase. Con todo, a cita mantense para o sábado, 24, ás 6 da tarde, ante a porta principal do cemiterio de Pereiró. Entre os participantes estará Amalia Collazo, neta dun dos asasinados, e varios familiares de Manuel do Río, primeiro procesado e asasinado o 6 de agosto do 36.


B.R.S / La Voz de Galicia


21/10/09

V Xornadas de Recuperación da Memoria Histórica en Carral (A Coruña)


A Asociación Cultura Aberta de Carral (A Coruña), organiza os vindeiros días 21, 22 e 23 de outubro na Casa da Cultura, as V Xornadas de Recuperación da Memoria Histórica en Carral.

Estas xornadas pretenden achegarse á realidade da Frente Popular desde diferentes perspectivas, convidando para elo, a especialistas, investigadores e profesores de Historia para participar en conferencias e mesas de debate.

A primeira xornada terá como protagonista a conferencia do profesor estremeño Francisco Espinosa Maestre: “La primavera del Frente Popular”. Esta actividade, organizada en colaboración co Proxecto “Nomes e Voces”, pretende achegarse ao traballo de investigación deste historiador en torno á República e ao Golpe de Estado de 1936, aspirando a contribuír á configuración dun espazo de intercambio académico e científico. O acto terá lugar na Casa de Cultura de Carral ás 20.30 horas.

O xoves día 22 ás 20.30 horas, o catedrático de historia do Instituto Concepción Arenal de Ferrol, Bernardo Maiz, e o profesor da Universidade de Santiago de Compostela e coordinador do Proxecto “Nomes e Voces”, Emilio Grandío Seoane, abordarán “A frente Popular en Galicia: orixes e acción política”.

O programa rematará o día 23 a partires das 20.30 horas coa mesa redonda titulada “A memoria da Frente Popular”, na que participarán Julio Prada, profesor de Historia na Universidade de Vigo e coordinador do Proxecto “Nomes e Voces”, Dionisio Pereira, investigador e coordinador do Proxecto “Nomes e Voces” e Andrés Domínguez Almansa, Doutor en Historia e investigador do Proxecto “Nomes e Voces”.


O orgullo da nosa lingua nas lapelas das galegas e dos galegos

Esta é a primeira acción de ProLingua: levar na lapela da nosa chaqueta o símbolo do noso orgullo de termos unha lingua propia.

De desexarmos que prevaleza por mil primaveras máis. Levar a insignia co logo de ProLingua significa que non somos dos que negan a nosa lingua, dos que se avergoñan dela e non queren nin escoitala.

Desde a próxima semana os pins de ProLingua pódense encontrar nos seguintes lugares:
  • Libraría TRAMA de Lugo
  • Livraría TORGA de Ourense
  • Libraría NOVA de Ponteareas

  • Libraría LUME d'A Coruña
  • Libraría SISARGAS d'A Coruña
  • TIPO (Comercio de música) de Vigo


Moitas grazas a estes colaboradores de ProLingua. Seguimos á procura doutros lugares para poder cubrir todo o país.


http://prolinguagalega.org/

"Reflexións e propostas para o cambio de modelo produtivo en España"

O Informe número 13 recolle o traballo sobre "Reflexións e propostas para o cambio de modelo produtivo en España" e foi presentado na sede de CCOO de Madrid por Ignacio Fernández Toxo, secretario xeral de CCOO e Rodolfo Benito, presidente da Fundación 1º de Maio.

O informe é froito da actividade nos últimos meses dun grupo de traballo da Fundación 1º de Maio formado polas seguintes persoas: Daniel Albarracín; Ignacio Álvarez; Jorge Aragón; Rodolfo Benito; Jesús Cruces; Bruno Estrada; Eduardo Gutiérrez; Luis Herrero; Javier Jiménez; Domingo Jiménez Beltrán; Pomba López; Cristina Narbona; Joaquín Nieto; Fernando Rocha; Elvira S. Llopis; Llorenc Serrano; Santos Núñez; Enrique Viaña; e Luis Zarapuz.


Descargar documento neste enlace:




Unha cuestionada misa sobre a foxa de 140 republicanos fusilados

Un familiar pediu o Concello de Navahermosa (Toledo) que non se celebre a eucaristía o 1 novembro

Julián Esteban Rivera, sobriño dun republicano executado durante o franquismo que está enterrado nunha foxa común do cemiterio municipal de Navahermosa (Toledo), pediu que se desautorice a celebración da eucaristía no Día dos Defuntos sobre a devandita foxa.

O familiar pediu que se evite a humillación de 140 vítimas do franquismo e instou o Concello de Navahermosa a que desautorice a celebración do acto relixioso sobre a sepultura na que se encontran persoas que, como o seu tío, "renegaron en vida de toda creencia religiosa".Por iso, acusou de "provocación religiosa" ou de "un simple error de apreciación" que cada 1 de novembro -Día dos Defuntos- se veña celebrando o ritual relixioso sobre o nicho no que se encontran 140 republicanos, executados entre maio de 1939 e marzo de 1942.


Rivera manifestou que o seu tío foi fusilado o 21 de outubro de 1941 "por defender la Constitución española de 1931", ao ser considerado como "rebelde y traidor".


Es inaudito que en el lugar donde fueron abandonadas víctimas tan significativamente desafectas a la religión católica como anarquistas, comunistas, socialistas, simples republicanos, bandoleros huidos de la sierra, agnósticos y ateos (...) se celebre una eucaristía católica", mantivo.Rivera recordou ao concello de Navahermosa que a xestión do cemiterio é competencia do goberno municipal e lle pediu a desautorización da celebración relixiosa, para evitar así "una profanación de la memoria debida a los muertos (...) y el desprecio y humillación a los familiares".