http://www.wikio.es

29/10/10

Unha loita que, hoxe, se mostra máis necesaria e vixente que nunca.

Falescéu Marcelino e invadíume unha fonda tristura...

Un loitador polos dereitos dos traballadores, polas conquistas sociais e polas liberdades democráticas, pola xustiza. Unha loita que, hoxe, se mostra máis necesaria e vixente que nunca.

Co seu exemplo, co recordo de Josefina e os seus fillos, mañá, xunto con milleiros de compañeiros das Comisións Obreiras e coa cidadanía sensible, acompañarémolo en Madrid, celebrando a súa vida e reivindicaremos a súa memoria alzando o puño fraternalmente.








28/10/10

“Señora Montiel, apague su twitter…!”

Doña Reyes, hace algún tiempo yo decía de usted que, desde luego pasará a la historia de la España cañí quién le hizo aquél apercibimiento, pero que a usted la llevará a figurar como autora de de un paso de transformación, en el marco de una transformación global que ya ha comenzado y que exige unas formas de hacer y de comunicar la politica imprescindible para la recuperación de la democracia en su sentido más estricto.

Usted, mi muy admirada y muy querida compañera, ha subvertido el orden en aquellos sagrados recintos dónde se había instalado una determinada concepción de la democracia que degrada a esta.

Recuerdo que yo reconocía que usted tenía (y tiene) la sensibilidad de entender que los procesos son más fuertes que los planes y que la política que no controla los procesos, y que no sabe dirigirlos, no es política ni es ná, es administración y, generalmente, mala administración.

Ellos, los mezquinos, los miserables, al final han conseguido que apague usted su twitter…, o eso se creen ellos.

Doña Reyes, los que la hemos venido observando desde hace algunos años, sabemos, nos consta, que usted nada tiene que ver con la intransigencia y la metodología de la exclusión, tan en boga. Ni se ha permitido un segundo para contemplar la parálisis premeditada que la circundaba. A usted y a otros y otras compañeros y compañeras. La cercanía a la ciudadanía y a sus problemas ha sido un ejercicio habitual en usted, de manual y que se debería de tratar en las escuelas de cuadros y de cargos públicos de cualquier organización que pretenda tener una influencia, aunque sea mínima, en la sociedad, en el debate político.

Usted, ha pretendido abordar con sinceridad y con una generosidad indiscutible los debates de una manera abierta, y ha sido víctima de los obsesionados por el aislamiento, con las prácticas conocidas de manipulación reglamentaria, sufriendo hasta el insulto y el sabotaje. Es usted un peligro para los miserables.

Yo sé que usted, con esa decisión, la de apagar su twitter un ratito, no deserta de nada, como algunos esbirros repetirán aquí y allá. Su compromiso con la izquierda y sus valores es inequívoco y, además, me consta que usted va a promover activamente esa convergencia de las izquierdas que permita ampliar el espacio sin necesidad de recurrir a la tutela mendaz, a la irresponsabilidad y al sectarismo.

Hoy, doña Reyes, hace usted un ejercicio de lealtad a los militantes y a los votantes de su organización haciendo entrega de su escaño en el Parlamento de Madrid y un servicio al pluralismo de la izquierda en su conjunto de la que muchos nos reclamamos.

Yo, soy gallego, no es por presumir, pero lo soy y usted lo sabe, y sé que en cuanto se abra un imparable debate, constituyente de un proyecto de izquierda plural y abierto, usted va a estar y yo también. Ellos, no.

Le reitero a usted mi consideración más distinta, especialmente porque me evitará, en lo sucesivo, tener que aguantar las lonchas de mármol de Carrara, (permítame el exceso cheli, pero pa entendernos), de las sesiones plenarias de la Asamblea de Madrid a través del canal parlamentario.

Un beso de tu amigo y compañero,

Lóis.



Nota: Aunque sea con prisas, les dejo un vídeo con una de sus memorables intervenciones contra la corrupción en la Comunidad de Madrid:








Manifesto na defensa e mellora da Sanidade Pública galega.

SOS SANIDADE PÚBLICA, NA DEFENSA E MELLORA DA SANIDADE PÚBLICA

A política sanitaria da actual Xunta de Galicia está a deteriorar e facer inviable economicamente o sistema sanitario público galego como paso previo a súa privatización.

Co argumento de que a crise económica obriga a reducir gastos e a buscar apoio no sector privado, a Consellería de Sanidade tomou dúas importantes decisións que supoñen un punto de inflexión para o futuro da sanidade pública galega:

. Reducir o orzamento sanitario, especialmente os capítulos de investimento, que perdeu 26 millóns de euros (30% do mesmo), e do gasto corrente destinado a garantir o funcionamento, que perdeu 22 millóns.
. Dar entrada ao capital privado no financiamento e xestión das novas infraestruturas sanitarias recorrendo a Colaboración Público-Privada (PFI ou Concesión de Obra Pública) seguindo o exemplo das Comunidades Autónomas de Valencia e Madrid, onde tamén goberna e Partido Popular.

As consecuencias destas decisións afectaron de xeito importante ao sistema:

. Retraso na apertura do hospital de Lugo (que leva anos terminado), facéndose a equipamento con capital privado e privatizando o servizo de lavandería.

. Privatización e retrasos na construción do Novo Hospital de Vigo e da ampliación do Complexo Hospitalario de Pontevedra. Estas dúas obras, que tiñan previsto un financiamento e construción a través da Sociedade Pública de Investimento, son agora entregadas ao sector privado que asumirá o seu financiamento, construción e xestión (parcial) a través da fórmula de colaboración Público-Privada (PFI), que encarecerá entre tres e cinco veces o que nos constarán estas novas infraestruturas sanitarias. O novo Hospital de Vigo será bastante menos ambicioso en tamaño e servizos que o que estaba inicialmente previsto e, en Pontevedra, a ampliación do Hospital de Montecelo é substituída polo proxecto privatizador de Monte Carrasco.

. Anuncio da cesión ao sector privado dos novos recursos de alta tecnoloxía dos hospitais públicos, comezando pola radioloxía e os laboratorios.

. Abandono do Plan de Mellora de Atención Primaria que tiña previsto investir 62 millóns de euros en catro anos para resolver a masificación das consultas e súa baixa capacidade resolutiva. Construción dos novos centros de saúde con financiamento privado.
. Abandono do Plan de Saúde Mental, do Plan de Drogodependencias e da atención sociosanitaria.

. Eliminación da actividade dos hospitais públicos pola tarde, desviando aos pacientes a centros privados concertados o que ocasionou o incremento das listas de espera.

. Anuncio do peche dos servizos de radioloxía de urxencia nos hospitais comarcais para concentralos nun só centro, afastando aos pacientes dos especialistas, limitando a realización de ecografías e substituíndoas por TACs, mais caros e que someten a radiación innecesaria ao paciente. Os informes radiolóxicos pretenden que os fagan os radiólogos nos seus domicilios ou nas empresas privadas.

. Asignación da Nova Central de Chamadas (112) a unha empresa privada coa sede en León e cos seus traballadores en Sudamérica.

. Inicio do proceso de desmantelamento das áreas sanitarias, necesarias para a planificación e a asignación equitativa dos recursos sanitarios.

. Anulación de todos os acordos alcanzados cos sindicatos nas Mesas Sectoriais que contemplaban melloras salariais e das condicións de traballo, volvendo aos contratos lixo.

Todo isto ten como resultado unha importante perda de calidade da atención que se presta dende o sistema sanitario, e a cidadanía xa está comezando a padecelo.

Núñez Feijoo e o seu goberno saben que esta política é incompatible co mantemento da Sanidade Pública, xa que os enormes custos e o endebedamento asociados ao financiamento privado non poden ser asumidos, e menos aínda no contexto dunha crise que reduce os ingresos da facenda pública. A Xunta coñece perfectamente os sucesivos informes dos Tribunais de Contas de Valencia e Madrid que denuncian o enorme endebedamento sanitario que leva a bancarrota á estas comunidades autónomas por recorrer ao financiamento privado para os novos centros sanitarios.

A pesares desta evidencia, recorrer a colaboración público-privada (PFI) constitúe un dos alicerces craves da estratexia política de Núñez Feijoo xa que:

. Permitiralle ocultar o endebedamento da CCAA que por ser contraído pola fórmula PFI non se contabiliza como tal nin aparece reflectido no orzamento autonómico.

. Proporcionaralle unha importante baza electoral de cara ás próximas eleccións como é construír novos hospitais e centros de Saude cuxos sobre custes pagaran as futuras xeracións.

. Proporcionaralle a xustificación para introducir o copago, acabar coa universalidade da oferta sanitaria pública e privatizar boa parte do sistema, dada a imposibilidade de facer fronte ao pago do enorme endebedamento contraído co sector privado.

. Permitiralle, tamén, aparecer como líder neoliberal comprometido coa privatización sanitaria e facilitaralle o apoio político e económico dos bancos, grandes construtoras e multinacionais da sanidade, beneficiarios directos do modelo sanitario que quere implantar.

Por todo isto non é previsible que o actual presidente da Xunta de Galicia cambie de estratexia, salvo que a maioría da cidadanía, das veciñas e veciños, das traballadoras e traballadores sanitarios (e ata unha grande parte do sector empresarial galego) sexan conscientes de que esta política terá serias consecuencias para os seus intereses e necesidades sanitarias.

Para defender á Sanidade Pública deste ataque é necesario conseguir unha enorme mobilización social, que inclúa a toda a cidadanía xa que todas e todos pagaremos as consecuencias de perdela.


¡Toda a cidadanía a Santiago o día 21 de Novembro ás 12 na Alameda na defensa e mellora da Sanidade Pública e contra a súa privatización!

Adhírete ao manifesto de S.O.S. Sanidade Pública

19/10/10

Benedicto XVI: un inimigo da humanidade.

Os días 6 e 7 de novembro o papa Benedicto XVI visitará Compostela e a cidade de Barcelona. A devandita visita, sufragada en boa parte con diñeiro público, xerou diversas campañas en defensa do laicismo e da separación entre Igrexa e Estado.

O seguinte texto é a intervención preparada polo científico británico Richard Dawkins para a manifestación realizada en Londres o 18 de setembro pasado contra a visita papal. Ao final, o alcance da manifestación -calcúlase que asistiron unhas 15.000 persoas- obrigou os oradores a recortar os seus discursos.

(En castelán)


¿Debería haberse recibido a Joseph Ratzinger con la pompa y la ceremonia reservadas a un Jefe de Estado? No. Como Geoffrey Robertson ha mostrado en su libro The Case of the Pope, la pretensión de la Santa Sede de actuar como Estado se basa en un pacto fáustico que permitió a Mussolini conceder a la Iglesia más de tres kilómetros cuadrados del centro de Roma a cambio de su apoyo al régimen fascista. Nuestro gobierno aprovecha la ocasión de la visita del papa para anunciar su intención de “acercarse a Dios”. Que no nos sorprenda, como comenta un amigo mío, si Hyde Park se cede al Vaticano para cerrar el trato.

¿Debería Ratzinger, pues, ser recibido como jefe de la Iglesia? Evidentemente, si los católicos a título individual desean pasar por alto sus muchas infracciones a la ley y tender una alfombra roja al diseñador de sus zapatos rojos, que lo hagan. Pero que no nos hagan pagar al resto. Que no pidan al contribuyente británico subsidiar la misión propagandística de una institución cuya riqueza se calcula en decenas de miles de millones; una fortuna para la cual la expresión “mal habida” viene como anillo al dedo. Y que nos ahorren el espectáculo nauseabundo de la Reina, del Duque de Edimburgo, de los representantes de la Casa Real y de otros dignatarios arrastrándose y adulándolo como sicofantas, haciéndonos creer que se trata de alguien a quien deberíamos respetar.

El predecesor de Benedicto, Juan Pablo II, era considerado por algunas personas un hombre santo. Pero nadie podría llamar santo a Benedicto XVI sin que se le caiga la cara de vergüenza. Este viejo y malicioso intrigante es todo menos un santo ¿Un intelectual? ¿Un académico? Es lo que suele decirse, aunque no está claro que puede haber algo académico en la teología. Como mínimo, nada respetable.

El desafortunado y breve incidente del paso de Ratzinger por las Juventudes Hitlerianas ha sido puesto en un paréntesis, ampliamente respetado. Yo mismo he respetado esta moratoria. Pero tras oír el escandaloso discurso del Papa en Edimburgo, en el que culpó al ateísmo por la existencia de Hitler, es imposible no sentir que la veda se ha levantado ¿Habéis escuchado lo que dijo?

“Todavía hoy podemos recordar cómo Gran Bretaña y sus líderes se levantaron contra una tiranía que pretendía erradicar a Dios de la sociedad y negar a muchos nuestra humanidad común, especialmente a los judíos […] Mientras reflexionamos sobre la aleccionadora experiencia del extremismo ateo del siglo XX”.

Al leer este párrafo, uno se pregunta sobre el talento en materia de relaciones públicas de los asesores que permitieron su incorporación en el discurso. Pero claro, me olvidaba, su consejero oficial es ese Cardenal que al ver el color de algunos funcionarios de migraciones en Heathrow concluyó que debía haber aterrizado en el Tercer Mundo. Seguramente, al pobre hombre le cayó una buena cantidad de Ave Marías, además de su repentino ataque de gota diplomática (un ataque en el que uno no puede evitar preguntarse si el pie afectado es el que se pone en la boca al hablar).

En un comienzo, yo estaba indignado por los vergonzosos ataques del papa a ateos y laicistas, pero luego los vi como un estímulo. Como una muestra de que los habíamos puesto tan nerviosos que sólo les quedaba echar mano al insulto, en un intento desesperado de distraer la atención del escándalo de las violaciones de niños.

Probablemente es muy severo pretender que el Ratzinger de 15 años entendiera lo que suponían los nazis. Como católico devoto, es posible que, junto al catecismo, le inocularan la odiosa idea de que los judíos eran responsables por haber matado a Jesús. De hecho, el argumento de los “asesinos de Cristo” no fue rechazado hasta el Concilio Vaticano II (1962-1965) por una Iglesia cuya psique estaba atravesada por un antisemitismo de siglos.

Adolf Hitler fue un católico apostólico romano. O al menos tan católico como los cinco millones de británicos llamados católicos de este país. Hitler no renunció nunca a su catolicismo bautismal, que es el criterio que supuestamente permite afirmar la existencia de cinco millones de católicos británicos hoy. Una de dos. O se tienen cinco millones de católicos, en cuyo caso hay que hacerse cargo de Hitler, o Hitler no era católico, en cuyo caso habría que dar una cifra honrada del número genuino de católicos que existen en el Reino Unido hoy –los que de verdad creen que Jesús se convierte en una hostia, como supuestamente profesa el ex Profesor Ratzinger-.

Sea como fuere, Hitler no fue ateo. En 1933 se ufanaba de haber “erradicado el ateísmo” al haber prohibido la mayoría de las organizaciones ateas de Alemania, incluida la Liga alemana de librepensadores, cuyo edificio fue convertido en una oficina de información para asuntos eclesiásticos.

En última instancia, Hitler creía en una “Providencia” personificada, probablemente relacionada con la Divina Providencia invocada por el Cardenal Arzobispo de Múnich en 1939, cuando Hitler se libró de ser asesinado y el Cardenal ordenó un Te Deum especial en la Catedral de Múnich para agradecer a la Divina Providencia por la salvación del Führer.

Puede que nunca sepamos si Hitler identificaba su “Providencia” con el Dios del Cardenal. Lo que sí tenía claro era el carácter abrumadoramente cristiano de sus grupos de apoyo, los millones de buenos cristianos alemanes que, con la inscripción Gott mit uns (“Dios con nosotros”) en la hebilla de sus cinturones, hicieron el trabajo sucio por él. Hitler conocía bien su base social. Por eso “se acercó a Dios”. Este es un extracto del discurso que pronunció en Múnich, en el corazón de la católica Baviera, en 1922:

“Mi sentimiento como cristiano me permite ver en mi Señor y Salvador a un luchador. Me permite ver al hombre que, solo y rodeado por unos pocos seguidores, reconoció a esos Judíos por lo que eran, al que convocó a los hombres a luchar contra ellos, y al que –Dios es Verdad!- fue el más grande no por su sufrimiento sino por su lucha. Con amor infinito como cristiano y como hombre, leo el pasaje que explica cómo el Señor se irguió en toda su grandeza y cogió el látigo para echar del Templo a las víboras y serpientes ¡Cuán terrible fue su lucha contra la ponzoña judía! Hoy, dos mil años después, con la más profunda emoción, me doy cuenta más profundamente que nunca que fue por eso que derramó su sangre en la Cruz”.

Este es sólo uno de de los numerosos discursos y pasajes en Mein Kampf en los que Hitler invoca su cristianismo. No sorprende, pues, que haya recibido tanto apoyo de la jerarquía eclesiástica alemana. Pío XII, predecesor de Benedicto, no está exento de culpa, como de manera devastadora demostró el escritor católico John Cronwell en su libro Hitler’s Pope.

Sería desconsiderado extenderme en este punto, pero el discurso de Ratzinger en Edimburgo este jueves fue tan desafortunado, tan hipócrita, tan propio de quien arroja piedras sobre su propio tejado, que sentí que debía responder.

Incluso si Hitler fuera ateo –como Stalin seguramente lo fue- ¿cómo se atreve Ratzinger a sugerir que exista conexión alguna entre el ateísmo y sus atrocidades? No más, desde luego, que las podrían existir entre éstas y su incredulidad en los duendes o los unicornios. Y no más, tampoco, que su afición al bigote, algo que comparten, por ejemplo, con Franco y Saddam Hussein. No hay camino lógico alguno que conduzca del ateísmo a la maldad. A menos, claro, que se esté empapado de algunas obscenidades ancladas en el corazón de la teología católica. Me refiero –estoy en deuda en este punto con Paula Kirby- a la doctrina del Pecado Original. Esta gente cree –y enseña a los niños pequeños, junto a la aterradora falsedad del infierno- que los bebés “nacen en pecado”. Este pecado sería el de Adán, quien por cierto, como ellos mismos admiten ahora, no existió nunca. El pecado original significa que, desde el momento en que nacemos, somos malvados y estamos corrompidos, condenados. Salvo que creamos en su Dios. O que sucumbamos a la zanahoria del cielo y al palo del infierno. Esta, señoras y señores, es la impresentable teoría que permite asumir que fue la falta de creencia en dios lo que convirtió a Hitler o a Stalin en los monstruos que fueron. Todos somos monstruos a menos que seamos redimidos por Jesús. Una teoría vil, depravada, inhumana, sobre la que basar la propia vida.

Joseph Ratzinger es un enemigo de la humanidad.
Es un enemigo de los niños, ya que ha permitido que sean violados y ha alentado la infección de sus mentes con la culpa. Está vergonzosamente claro que la iglesia está menos preocupada por colocar a los niños a salvo de violadores que por salvar almas sacerdotales del infierno. Y que su preocupación principal consiste en salvar su propia reputación a largo plazo.

Es un enemigo de las personas gay, ya que ha descargado sobre ellos el tipo de intolerancia que su iglesia solía reservar a los judíos.
Es un enemigo de las mujeres, ya que las mantiene apartadas del sacerdocio como si el pene fuera una herramienta esencial para cumplir con los deberes pastorales ¿A qué otro empleador se le permitiría discriminar en razón de sexo, sobre todo tratándose de un empleo que de forma manifiesta no requiere fuerza física ni otra cualidad que sólo se suponga a los varones?
Es un enemigo de la verdad, ya que propaga mentiras descaradas sobre la inutilidad de los condones contra el SIDA, especialmente en África.
Es un enemigo de la gente más pobre del planeta, ya que la condena a tener familias numerosas que no pueden alimentar y, con ello, a la esclavitud de la pobreza permanente. Una pobreza que casa mal con las obscenas riquezas del Vaticano.
Es un enemigo de la ciencia, ya que obstruye investigaciones vitales como las de las células madre, no con argumentos morales sino con base en supersticiones pre-científicas.
Y aunque es lo menos grave desde mi punto de vista, Ratzinger es incluso un enemigo de la propia iglesia de la Reina, ya que de manera arrogante ha asumido el desprecio de su antecesor por las órdenes anglicanas, considerándolas “absolutamente nulas y vacías”, al tiempo que trata de reclutar furtivamente vicarios anglicanos para apuntalar su propio penoso y decadente panorama sacerdotal.

Finalmente, y quizás es lo que más me preocupa personalmente, es un enemigo de la educación. Dejando de lado el duradero daño psicológico causado por la culpa y el miedo y que han hecho infame a la educación católica en todo el mundo, Ratzinger y su iglesia alimentan una perniciosa doctrina educativa: pretender que la evidencia constituye una base menos confiable para creer en algo que la fe, la tradición, la revelación y la autoridad, sobre todo su autoridad.


Richard Dawkins, de 69 años, estudió en Oxford. Es un biólogo evolucionista, defensor muy conocido del ateísmo y autor de 10 libros. El último es Evolución. El mayor espectáculo sobre la Tierra.






Fonte: sinpermiso.es

14/10/10

Reforma da Lei Electoral: asina por "unha persoa, un voto"

Esta semana, o Congreso dos Deputados vai aprobar cambios na Lei Electoral, non obstante, seguirá sen achegarnos ao principio democrático de "unha persoa, un voto".

Protesta mandando esta carta aos deputados e deputadas membro da Subcomisión parlamentaria sobre posibles modificacións da Lei Electoral Xeral.

Para que unha persoa, valga un voto, e non haxa dous millóns de sufraxios sen representación parlamentaria.

Radio Rexurdimento xá o asinóu e convídavos, si estades de acordo, a que o asinedes vós tamén.

Al firmar la petición estarás enviando esta carta:

Señorías:

Me dirijo a ustedes con el fin de hacerles patente mi preocupación por algo que por enésima vez, han rechazado en el Congreso.

Al parecer, esta semana van a aprobar cambios sobre la LOREG (Ley Orgánica del Régimen Electoral General de 1985), modificaciones a las que no niego su importancia, pero que, sin embargo, olvidan lo que debería acercarnos a un principio democrático por excelencia, el de: “una persona, un voto”.

Aproximarse a ese principio debería ser para ustedes –representantes del pueblo— una obligación ética, si es que, como supongo, creen ustedes en la democracia.

El hecho de que quieran mantener la falta de proporcionalidad y las disfunciones en la asignación de escaños a los distintos grupos políticos que se presentan a las elecciones, no dice mucho en su favor y sí de sus propios intereses partidistas, creando desconfianza en la opinión pública que, como ustedes saben, no tienen a la clase política, precisamente, muy bien valorada.

¿Cómo se puede entender que se mantenga esa falsa proporcionalidad que hace que algunos partidos políticos necesiten unos 66.000 votos para obtener un diputado y otro (el caso extremo de IU/ICV) necesite casi 500.000? ¿Acaso les parece democrática una ley que hace que un voto de unos partidos valga siete veces más de lo que vale el voto de otro?

Como ustedes bien saben, lo ideal para corregir este defecto sería cambiar la circunscripción electoral, pero ésta está recogida en la Constitución y no parece que ustedes estén dispuestos a cambiarla. Sin embargo, hay otras fórmulas que permiten, si no una proporcionalidad total, que haya una aproximación mucho mayor sin modificar la Constitución. De hecho una de las fórmulas sería la que, a petición del gobierno, ha sugerido el Consejo de Estado. Recomendación que ustedes han rechazado.

No es lícito que quien tiene el derecho de defender los principios democráticos elementales se opongan a que la proporcionalidad de “
una persona, un voto” se pueda conseguir. No hay ninguna razón, salvo la de sus intereses partidistas para que no se acepte la reforma que ha aconsejado el Consejo de Estado. Así es que todavía están a tiempo, Basta que se pongan de acuerdo y sean capaces de anteponer una representación justa a sus propios intereses.

Si lo hacen, como ciudadanía nos daremos cuenta de que cumplen con su obligación. Porque, señorías, para que sean democráticos los acuerdos que ustedes toman, lo primero que debería ocurrir, es que la representación de la voluntad popular fuera lo más fiel posible a los votos que emite. Hoy no es así.

En sus manos queda rectificar algo que parece tan obvio.
Para asinar, fai click nesta ligazón:

13/10/10

Rosalía de Castro nunca aceptaría ese “premio”

Chamamento a todas as persoas que traballan nos diversos ámbitos da cultura galega

Ante a convocatoria da Consellería de Cultura e Turismo dos «Premios da Cultura Galega», manifestamos que nin a actual Xunta nin o seu Presidente, responsables ante a Historia de lexislaren por vez primeira contra a nosa lingua, e polo tanto contra o marco xurídico e fronte ao consenso que posibilitou a súa presenza pública, poden atribuírse agora o papel de benfeitores da cultura galega.

Facemos, entón, un chamamento á sociedade e a todas as forzas políticas para recuperarmos o camiño da concordia. Un novo consenso que só pode articularse concibindo a lingua como parte esencial da nosa riqueza, nunca como problema, e que precisa agora da posición firme de todas as persoas vinculadas á cultura.

Temos o convencemento de que nin as brillantes sensibilidades nin as mellores intelixencias deste país aceptarán ser utilizadas para sancionar políticas que causan división arredor dun dos símbolos maiores da nosa convivencia. Desde esa certeza, xulgamos lexítimo non aceptar ningún premio que veña hipotecado por agresións contra a mesma cultura que se finxe exaltar con protocolario boato.

En Santiago de Compostela, Outubro de 2010

Nota: Iste blogue, Radio Rexurdimento.gal, súmase a iste chamamento.

Fonte: Prolingua, Plataforma a prol da defensa e promoción da língua galega.

7/10/10

Ao que a folga pode axudar…

A actual conxuntura pode propiciar os encontros necesarios para materializar outra alternativa das esquerdas que contribúa a sanear os actuais modelos anquilosados e desprestixiados.

O discurso máis político e mellor construído con que se pechou a gran manifestación de Madrid, tras a folga, foi sen dúbida o de Ignacio Fernández Toxo. Pareceumo así, querida Laila, porque foi capaz de abrir unha perspectiva a medio prazo, partindo do feito incuestionable de que a alternativa para os traballadores asalariados, para os parados e para as clases medias deste país non está na dereita, senón que debe articularse nas esquerdas, aínda no caso de que Zapateiro e o PSOE "queiran suicidarse".

É curioso que unha folga, tan cuestionada nos seus resultados inmediatos, axude non obstante a xerar novos escenarios políticos, que poderían cambiar bastante o anquilosado e canso mapa político español. Todo iso vai depender de como saiban moverse dirixentes e grupos políticos, hoxe escasamente influentes, pero que dende hai tempo buscan formas e proxectos de renovación e modernización das esquerdas, que se van facendo máis necesarios, canto máis se evidencia o fracaso da socialdemocracia tradicional.

A folga xeral fixo visible a ruptura do PSOE cunha gran parte da súa base electoral e abre a posibilidade de que moitos destes votantes deserten e se vaian á abstención. Todo iso é visto con cómodo e inactivo agrado pola dereita de Rajoy, que só ten un plan: que o seu adversario se podreza por si mesmo, para así alcanzar a maioría e mesmo a maioría absoluta e, ademais, co traballo máis sucio e duro do axuste feito. Toxo, entón, colle o touro polos cornos e, dende o plano estritamente sindical, fai un chamamento de claro fondo político ao conxunto das organizacións e formacións das esquerdas, instándoas a construír conxuntamente unha renovada e moderna oferta política e unha alternativa, que rescaten ás bases sociais que están a quedar sen referente.
A verdade é, querida, que o asunto non é doado, pero tamén é certo que se vén traballando niso dende hai tempo e que a actual conxuntura pode propiciar os encontros necesarios para materializar outra alternativa das esquerdas que, ademais, contribúa a sanear os actuais modelos partidarios anquilosados e desprestixiados e a renovar a política mesma. Non teñen moito tempo, pero si o suficiente para que puidesen emerxer nas eleccións xerais de 2012. Nisto parecen estar grupos e organizacións de todo o país ligados ao ecopacifismo e ao traballo social e solidario, partidos de novo cuño como Iniciativa per Catalunya Verds, Espazo Plural ou a Fundación Equo, especialmente disposta a participar na configuración dun proxecto deste tipo, ou a propia Esquerda Unida. Esta última especialmente necesitada dunha seria renovación e de altas doses de xenerosidade política para desfacerse de vellos hábitos partidistas moi burocratizados que, a día de hoxe, lastrarían modelos organizativos e políticos renovados, máis abertos e máis participativos. Que é o que precisamente se demanda dende a sociedade civil e dende a cidadanía máis consciente e motivada.

Os sindicatos, pola súa banda, ademais de con discursos como o de Toxo, deben contribuír coa súa propia renovación interna. E isto non polos ataques furibundos e inxustificados que están a recibir por parte dos sectores máis reaccionarios, senón polas sas e acertadas críticas que lles chegan lexitimamente dende a sociedade. Pecharse en banda a toda autocrítica e renovación, a causa daqueles ataques, sería a mellor forma de ser derrotados e separado da súa espléndida base social.

En fin querida, habemos de estar atentos ao que esta folga xeral, tan controvertida, puidese non obstante contribuír a cambiar.

Un bico.

Fonte: laopinióncoruña.es

29-S NÓS, O POBO

A Folga Xeral foi un éxito de convocatoria. Non paga a pena entrar en guerras de cifras. Eles, os mercadores que manexan "os mercados", os gobernantes, que cederon ás súas esixencias, a oposición de dereitas que espera o seu momento acazapada, pero deixando claro que o Goberno se quedou curto. Eles, os empresarios corruptos, os especuladores, os do pelotazo inmobiliario, os do alto beneficio, doado, e rápido. Eles saben que a Folga Xeral foi un éxito.
Eles, os piquetes antifolga de Esperanza Aguirre, ditando servizos mínimos abusivos, a sabendas da súa ilegalidade. Os piquetes empresariais que sementan o medo e ameazan con despedimentos. Os piquetes de Televisión Dixital e radios concedidas polo Goberno Aguirre a tertulianos paniaguados, que se fan de ouro cada día axitando o anticonstitucionalismo neocon, negador de dereitos e liberdades. Eles saben que a Folga Xeral foi un éxito.

Nós, o pobo, tamén o sabemos. Sabemos que millóns de traballadores e traballadoras secundamos a Folga Xeral. Que paramos as empresas e enchemos as rúas, esixindo ser escoitado, nas nosas xustas demandas para cambiar as políticas que agraden dereitos laborais e sociais.


Nós, o pobo, falamos nas urnas, pero ao votar non damos cheques en branco. Nós, o pobo, falamos cada día. Reivindicamos, propoñemos, negociamos, mobilizámonos.

Organizámonos en sindicatos, organizacións veciñais, organizacións de nais e pais, feministas, ecoloxistas, xuvenís, culturais, de cooperación. Unhas organizacións libres que vertebran as moitas voces da sociedade.

A sociedade falou con claridade, con serenidade, con firmeza. Nós o pobo non daremos marcha atrás. Ou se cambian as políticas ou se cambian os políticos e a política. Explícoo. En democracia, Igrexa e Estado están separados, o cal non está moi claro neste país. Ademais significa que o Estado e a Sociedade teñen vida propia. A liberdade política correspóndese coas liberdades públicas e cidadás. A política e os políticos gobernan mirando á sociedade, cara ás propostas e necesidades da sociedade. Dese diálogo permanente depende a saúde democrática das nosas sociedades.

Cando o diálogo se rompe, o conflito agudízase e, exprésase, a través das canles democráticas, como a manifestación ou a folga.

O dereito a manifestarse encóntrase perfectamente normalizado. O dereito á folga, parece, pola contra, unha traxedia nacional cada vez que se convoca. É necesario normalizar o dereito de folga.

Unha folga, por máis xeral que sexa, non significa a paralización das cidades ou os países, nin debe supoñelo. Os datos de consumo enerxético indican que vivimos o día ao nivel dun domingo, o cal significa que só funcionou o que funciona nun domingo ou festivo.A Folga Xeral desenvolveuse con mínimos incidentes. Os únicos feridos son membros de piquetes. As empresas pasaron e as rúas enchéronse. A Folga Xeral foi un éxito. Os traballadores e traballadoras demostramos, unha vez máis, que somos o mellor valor que ten España. Que se pode intentar gobernar sen nós e nós pero non en contra.

Agora o Goberno ten na súa man a posibilidade de gobernar mirando e escoitando á sociedade. Esperemos que o faga, porque esa é a vontade da sociedade española. Nós, o pobo, falamos.

Javier López
Secretario Xeral de CC.OO. de Madrid.