http://www.wikio.es

27/9/10

Carta abierta a los que el 29-S no irán a la huelga

(Por mis hijos, por vuestros hijos, pensároslo, no quedaros con los brazos cruzados)

YO VOY. Eso lo sabe cualquiera que me conozca a la corta, media o larga distancia. Y no voy por mí, evidentemente que no.

A mí no me van a despedir por dos gripes y una gastroenteritis poniendo sobre la mesa 20 días por año trabajado. Ni voy a sufrir la precarización y temporalidad laboral más grande de la historia de la democracia. Soy funcionaria. Tampoco van a congelar mi pensión porque, cuando llegue el día, voy a cobrar la cantidad máxima que la ley permite. Quizás por ello hay tantas compañeras y tantos compañeros que sí que van a ir a trabajar el miércoles. El egoísmo y la insolidaridad se extienden como La Nada en la Historia Interminable, esa es la cruda realidad.

En base a ello, el miércoles yo también podría ir a trabajar mi Escuela, tranquilamente, y ahorrarme, así, los también necesarios para mí ciento y pico de euros que me van a descontar.

Pero YO VOY. Voy en defensa propia pero, sobre todo, voy en defensa de mis hijos y de su futuro. Porque a ellos sí que les estamos condenando a un futuro laboral y social de una agresividad neoliberal sin precedentes. Y mi obligación como madre es luchar por dejarles un mundo mejor del que nosotros hemos disfrutado a costa de la lucha de tantos, no peor.

Esta huelga general debería ser un grito, un plante y una línea a seguir por parte del movimiento obrero y la sociedad civil española, a fin de defender el patrimonio que heredamos de nuestros antepasados y el futuro de nuestros hijos” dijo ayer en Madrid Almudena Grandes.

Se trata de dejar oír nuestra voz contra los especuladores y sus cómplices. Se trata de levantar nuestra palabra contra los que quieren servirse del silencio para humillarnos y justificar sus negocios indecentes. La ciudadanía europea debe hacerse protagonista y dejar claro su rechazo a los orígenes y la gestión de la crisis. La ciudadanía debe recordar que Europa les pertenece y que los políticos responden ante ella, no ante el fondo Monetario Internacional” dijo Miguel Ríos.

Esta reforma laboral no la esperábamos "ni en nuestras peores pesadillas, ¡ ni en los mejores sueños del presidente de la patronal CEOE, Gerardo Díaz Ferrán!", exclamó Toxo,

Bajo la excusa de hacer sostenible el Estado de Bienestar, se reducen derechos conquistados tras ardua y larga lucha. Para mantenerlo, dicen, se debilitan una y otra vez sus pilares hasta su práctica demolición tomando medidas a favor de quienes nos han metido en una crisis que sólo beneficia a los que más tienen. Pero nos la quieren hacer pagar a todos, se la quieren hacer pagar a nuestros hijos.

Esta reforma laboral no tiene relación con el recorte del déficit ni con la contención del gasto público y lo sabéis. Aunque hayáis decidido no ir a la huelga, lo sabéis. Tampoco busca la recuperación económica. Se dirige a otro objetivo: abarata, facilita y subvenciona el despido, obstaculizando y debilitando el control judicial del mismo, modifica de manera muy significativa las causas para los despidos objetivos por causas económicas, tecnológicas, organizativas o de producción; no impide el fraude en la contratación temporal ni impone límites eficaces a la misma, rompe el sistema de negociación colectiva sectorial a través de su inaplicación en las empresas que aleguen dificultades económicas, da un impulso a la precarización a través de las ETTs en varios sectores sensibles y de riesgo, como la construcción y las Administraciones públicas y liberaliza las agencias privadas de colocación.

Este es el futuro de vuestros hijos al que le estáis dando el visto bueno. ¿Le vais a dar el visto bueno?

No tengo mucho que perder, ya os lo he dicho, pero YO VOY. Porque, a pesar de lo que los medios de comunicación se empeñan en demostraros, la huelga del 29 de septiembre no afecta sólo al movimiento sindical. Se trata de una llamada a todos los ciudadanos y ciudadanas que estamos dispuestos a manifestar nuestra oposición a una Europa gobernada por los mercaderes. Se trata de una llamada a quienes no estamos dispuestos a que se recorten los valores cívicos, los derechos sociales y la dignidad de la ciudadanía.

¿Vosotros sí que estáis dispuestos? ¿Lo vais a permitir?

Hay algo profundamente erróneo en la forma en que vivimos hoy. El estilo egoísta de la vida contemporánea, que nos resulta «natural» y también la retórica que lo acompaña (una admiración acrítica hacia los mercados no regulados, el desprecio por el sector público, la ilusión del crecimiento infinito) se remonta tan sólo a la década de los ochenta. En los últimos treinta años hemos hecho una virtud de la búsqueda del beneficio material hasta el punto de que eso es todo lo que queda de nuestro sentido de un propósito colectivo” leyó García Santesmases.

Hay algo profundamente erróneo en los que decidís ir a trabajar: que la resignación no os permita calibrar lo que nos estamos jugando.

¿Os vais a resignar? ¿No pensáis reaccionar ante este aluvión de medidas injustas y regresivas que reducen nuestros derechos como trabajadores y como sujetos activos en la vida social y política? ¿No pensáis hacer nada mientras sacrifican el futuro de nuestros hijos?

Si no lo hacéis llegará el día que ellos y ellas estarán sufriendo las consecuencias de este pacto maléfico entre el gobierno, la derecha y los mercados financieros. Y entonces os preguntarán: papá, mamá ¿por qué te quedaste con los brazos cruzados?

¿De verdad os vais a quedar con los brazos cruzados?, os pregunto yo.

Las cosas van mal, pero irán mucho peor para las futuras generaciones si esta huelga no es un éxito rotundo.

VICTORIA GEIJO




25/9/10

Declaración de apoio á folga xeral do 29-S

Radio.Rexurdimento.gal, adhírese ao contido do Manifesto Público do colectivo NAMENTRAS, de apoio á folga xeral convocada para o vindeiro 29 de setembro, polos sindicatos de clase. Iste blogue, que hónrase en formar parte da asociación socio-cultural NAMENTRAS, anima a tódolos seus amigos a espallar este Manifesto. Grazas.

MANIFESTO DE NAMENTRAS EN APOIO DA FOLGA XERAL DO 29-S.

1. A reforma laboral aprobada polo Goberno supón a maior agresión aos dereitos laborais dos traballadores dende o inicio da democracia.

2. A crise económica non ten as súas causas nin as súas respostas no mercado de traballo. Como a experiencia demostra e a mellor literatura económica pon de manifesto, ningunha reforma laboral serviu para crear emprego, senón que a recuperación económica e o crecemento provén doutros factores. Por iso a reforma do mercado de traballo impulsada polo Goberno non ten relación ningunha co recorte do déficit nin coa contención do gasto público. Tampouco busca a recuperación económica. Persegue estes obxectivos: abaratar, facilitar e subvencionar o despedimento, obstaculizando e debilitando o control xudicial deste; modificar de xeito claro as causas para o despedimento obxectivos por motivos económicos, tecnolóxicos, organizativos ou de produción; non impide en absoluto a fraude na contratación temporal, rompe o sistema de negociación colectiva sectorial, dá un forte impulso á precarización a través das ETTs. e liberaliza as axencias privadas de contratación. A reforma laboral aprobada polo Goberno sitúa a España nos niveis máis baixos de protección dos traballadores europeos, aumenta o autoritarismo na empresa e erosiona de tal forma os dereitos e garantías laborais que deteriora profundamente o sistema democrático de relacións laborais.

3. A reforma laboral é unha peza máis do xiro político que o goberno deu en materia económica e social que de iniciou co recorte de 50.000 millóns de euros, continuou co plan de axuste (conxelación de pensións e rebaixa salarial dos empregados públicos), fortes recortes no investimento público e pretende continuar coa anunciada reforma do sistema público de pensións ou a privatización das Caixas de Aforros.
4. Cando un Goberno como o que preside Zapateiro en metade da lexislatura cambia radical e abruptamente o seu proxecto político e abandona o programa que lle levou ao poder, rompendo desta forma o contrato cos cidadáns, só existen dúas saídas políticas diferentes. A primeira, que o Goberno convoque eleccións xerais para someter á cidadanía o seu novo programa político.A segunda consiste na mobilización social para que o Executivo rectifique a súa política. Como unhas eleccións só as pode convocar o presidente do Goberno, e este non parece disposto a tomar semellante decisión, aos sindicatos só lles queda o recurso da mobilización democrática da cidadanía. E esta resposta, se quere estar á altura do desafío do Goberno, non pode ser outra que unha acción de carácter nacional, é dicir, unha folga xeral.

5. Por suposto, os sindicatos non só teñen o dereito constitucional de promover unha acción desta envergadura, senón que, ademais, nas actuais circunstancias os asiste toda a razón. Por todo iso, a "Asociación sociocultural NAMENTRAS" como tantos outras asociacións sociais e culturais, quere mostrar publicamente o seu apoio aos sindicatos e á convocatoria de folga xeral realizada por estes para o día 29 de setembro.

En Galicia, 23 de setembro de 2010.

22/9/10

FOLGA XERAL

Parece necesario e oportuno recordar que os sindicatos españois fixeron unha achega impagable á conquista da democracia, á moderación política en momentos moi delicados e, dende logo, á defensa dos dereitos dos traballadores, á cohesión social e á estabilidade política do país. Por iso non é de recibo o intento de descualificar as institucións sociais que, como os nosos sindicatos, máis contribuíron ao benestar social e á estabilidade democrática.

Enlazo o post dos benqueridos e prezados compañeiros e compañeiras de NAMENTRAS no dia de hoxe..

13/9/10

A Coruña: Acto público "As razóns da folga xeral"


A asociación socio-cultural NAMENTRAS, identificada cos argumentos que xustifican a convocatoria unitaria de folga xeral do vindeiro día 29-S realizada polas centráis sindicáis, e dando continuidade ao seu compromiso nese obxectivo de ser un resolto punto de encontro e de anállise ao servizo da sociedade, quere aproximar a información e o debate ao conxunto da cidadanía coruñesa.

Con ese motivo, organizamos este Acto Público, informativo e de debate, que desenvolveráse como sigue:

ACTO PÚBLICO CON COLOQUIO. "AS RAZÓNS DA FOLGA XERAL"

Mércores, día 15 de setembro, as 20:00 horas, no salón de actos do Circo de Artesáns, (rúa S. Andrés, 39 da Coruña).
Relatores:
- José Antonio Gómez Gómez, secretario xeral da UXT-Galicia.

- Xosé Manuel Sánchez Aguión, secretario xeral do S.N. de CC.OO. de Galicia


Agardando contar coa súa habitual colaboura da difusión da convocatoria deste acto público, aproveitamos a ocasión para expresarlles a nosa consideración máis distinta e cordial saúdo.

Atentamente,

NAMENTRAS








8/9/10

Toxo aseguró que "el día 29 va a haber un huelgón en este país"

Los secretarios generales de CCOO y UGT, Ignacio Fernández Toxo y Cándido Méndez, se mostraron este miércoles, en su intervención en el Fórum Europa, convencidos del éxito de la convocatoria de huelga general del próximo 29 de septiembre. En su intervención en el foro, organizado por Nueva Economía Fórum, Toxo aseguró que "el día 29 va a haber un huelgón en este país" y defendió que "no todo está perdido" para los sindicatos en su lucha contra las medidas aprobadas por el Ejecutivo en la reforma laboral y en el plan de ajuste del gasto público. Por su parte, Méndez aconsejó al Gobierno que "tome nota" del éxito de la huelga general celebrada este martes en Francia.

No obstante, aseguró que, si en España el próximo 29 de septiembre se registraran las mismas cifras de participación que en el país galo, “los mismos que hoy hablan de éxito, hablarían de un fracaso”.

Preguntados sobre si están preocupados ante la falta de entusiasmo que la huelga despierta en la sociedad, Toxo respondió que “ahí está el reto” y añadió que “es un estímulo”.

Sin embargo, sobre las encuestas que muestran esa falta de interés por la huelga, el líder de CCOO defendió que este tipo de estudios “se repiten y con los mismos resultados” antes de cada convocatoria de paro general.

Además, sacó una visión distinta a la dada por los medios de comunicación de estas encuestas y celebró que “ya hay cinco millones de trabajadores que tienen pensado participar en el paro”.
Sobre este tema, Méndez destacó que estos datos muestran que “ha crecido el sentimiento de que la huelga es justa”, por lo que el objetivo de los sindicatos es “conectar la sensación de que la huelga es justa y necesaria con la participación”. “Y yo creo, sinceramente, que lo vamos a conseguir”, añadió.
MÁS PARO

Por otro lado, el líder de CCOO recordó que “después del día 29 vendrá el 30”, y advirtió de que “este país va a tardar en salir de esta situación”.

Así, Toxo subrayó el peligro de que la tasa de paro se mantenga “altísima durante varios años”. En su opinión, las medidas adoptadas por el Gobierno “pueden derivar en la instauración de una tasa estructrual de paro por encima del 20%”. Además, auguró que, tras la subida de agosto, el desempleo seguirá creciendo en lo que queda de año e, incluso, durante parte del próximo ejercicio.

“Ojalá me equivoque, pero más allá de la estacionalidad del dato de paro de agosto, los meses de septiembre, octubre, noviembre y diciembre, y probablemente buena parte del año que viene, serán de crecimiento del desempleo”, advirtió. Por su parte, Méndez defendió que la huelga viene motivada por el “aluvión de medidas injustas e injustificadas” tomadas por el Gobierno “y que justifican más, que de sobra, la huelga general”.
Fonte: nuevaeconomiaforum.org

Acto público: AS RAZÓNS DA FOLGA XERAL

3/9/10

Os demócratas na encrucillada ou ZP e a fé do converso.

José Luis Rodriguez Zapatero está actuando coa fé do converso e, cecáis, debería de reflexionar sobre a súa obsesión a permanecer no poder a calquera prezo, renunciando ao programa electoral que levóuno á presidencia do goberno e entregandose con convicción e énfase ás políticas máis ultra-neoliberais e antisociáis da Unión Europea. Pero non o fará.

Zapatero puido alcanzar avances progresistas fundamentais que permanecerían durante xeracións. Afrontar esta crise loitando polos homes e mulleres traballadores contra os privilexios e o poder; a defensa do ben común fronte aos intereses egoístas; a garantía da plena igualdade política e o traballo en colaboración para abordar os retos mundiais colectivos. Pero decidiu todo o contrario.


Recomendo moi vivamente, a lectura do artigo de John D. Podesta que foi xefe de Gabinete do ex presidente Bill Clinton e na actualidade é conselleiro delegado e presidente do Center for American Progress, un laboratorio de ideas progresista de Washington, que colabora coa Fundación IDEAS de Madrid.

-


A pesar de unas cuantas victorias legislativas reales e importantes -una sanidad asequible para todos, la reforma de Wall Street- y las rápidas medidas de largo alcance para prevenir la catástrofe económica, los sondeos indican que los demócratas van a sufrir pérdidas sustanciales en las próximas elecciones al Congreso. Es un trago amargo solo dos años después de que el presidente Obama obtuviera una victoria abrumadora con una marea de apoyo popular y el respaldo de un movimiento progresista revigorizado.


Tras un verano difícil, caracterizado por el escaso crecimiento del empleo y las informaciones constantes sobre el vertido de petróleo en el golfo de México, los índices de aprobación de Obama han caído a su nivel más bajo. Además, los estadounidenses han visto desagradables batallas legislativas, aún más enconadas por la implacable oposición y los insultos de los republicanos. Lo normal es que los votantes desahoguen su frustración sobre todo con los demócratas, el partido en el poder.


Los lastres más pesados para el Partido Demócrata son la lentitud de la recuperación económica y el escaso crecimiento del empleo. El presidente y su equipo tienen el mérito de haber impedido que la economía entrara en caída libre y pasara de la recesión a la bancarrota total -con lo que se calcula que se han salvado ocho millones de puestos de trabajo-, pero les servirá de poco en las urnas. Hoy, uno de cada 10 estadounidenses no puede encontrar trabajo, y sigue habiendo cifras sin precedentes de parados de larga duración.


Además de los problemas que supone la lenta recuperación, al presidente Obama le ha perjudicado también una paradoja política. Llegó al cargo con un programa político muy necesario y extraordinariamente ambicioso, sostenido en una marea de retórica pospartidista que prometía acabar con el áspero sectarismo de Washington.


Sin embargo, una vez en la Casa Blanca, le aguardaban dos problemas. En primer lugar, para transformar sus ideas en leyes, la Administración tenía que trabajar con el Congreso. Su equipo emprendió una estrategia legislativa de gobierno que hizo que las informaciones diarias sobre los éxitos y los fracasos del presidente estuvieran muy unidas al espectáculo de Capitol Hill.


Segundo, el presidente Obama se encontró con una derecha republicana fanática que se negó -con frecuencia a instancias del movimiento extremista del Tea Party- a colaborar con el presidente y los demócratas. Los dirigentes conservadores ponían en tela de juicio no solo las políticas del presidente, sino su patriotismo e incluso, demasiadas veces, su nacionalidad.Pronto se vio que era imposible triunfar en el intento de asentar los pilares de su agenda estratégica, que el país necesitaba por encima de todo, y al mismo tiempo, facilitar la llegada de una era más civilizada y menos partidista en la política estadounidense.


Como consecuencia, el presidente y su equipo han pasado casi todo el tiempo tratando de asegurarse votos cruciales de determinados demócratas en el ruidoso Senado, adelantarse a los planes tramados por los republicanos y combatir la histeria conservadora que llenaba los medios audiovisuales. La Casa Blanca se colocó a la defensiva y dedicó demasiado poco tiempo a aclarar sus prioridades generales a una población confusa y angustiada. La gente, sacudida por la recesión, se siente cada vez más frustrada porque la división entre los dos partidos políticos parece mayor que nunca, y Obama no ha podido cumplir su promesa de campaña de acabar con la estridente guerra partidista.


Obama y su equipo promueven asimismo un admirable pragmatismo a la hora de poner a prueba sus políticas: hacer lo que funciona independientemente de la ideología.


Pero, con la decisión de defender sus políticas solo por su valor pragmático y no como un argumento filosófico coherente y sostenido a favor de una actividad afirmativa del Gobierno, han perdido la oportunidad de alimentar el movimiento que dio fuerza a Obama como candidato. Es decir, los demócratas han perdido el control de la narración política.


Lo bueno es que el presidente Obama se ha centrado y ha tenido éxito en su prioridad más importante: sentar las bases de una economía fuerte y justa. Los estadounidenses entienden que el ex presidente George W. Bush y los republicanos hundieron la economía en un profundo pozo, por lo que, cuando la recuperación se afiance y el ritmo de creación de empleo aumente, el presidente debería mejorar sus perspectivas.


Por consiguiente, aunque es probable que los demócratas sufran derrotas importantes en las elecciones de noviembre al Congreso, hay una cosa segura: Obama ya ha obtenido victorias progresistas fundamentales que permanecerán durante generaciones. La lucha por los hombres y mujeres trabajadores contra los privilegios y el poder; la defensa del bien común frente a los intereses egoístas; la garantía de la plena igualdad política y el trabajo en colaboración para abordar los retos mundiales colectivos no son cosas de un momento.


Si el presidente Obama mantiene su compromiso con estos principios progresistas en sus futuros años de Gobierno -y logra que la población sea consciente de las promesas que ha cumplido y que va a cumplir-, Estados Unidos será un país más fuerte y más justo gracias a ello.


Y, como los ex presidentes Ronald Reagan y Bill Clinton, que sufrieron derrotas a mitad de mandato pero luego obtuvieron unas victorias impresionantes en la reelección, los primeros éxitos políticos de Obama servirán seguramente de base para el triunfo a largo plazo de la política progresista en Estados Unidos.




Fuente: elpais.com

2/9/10

Clasificación sanitaria das CC.AA. A peor sanidade, en Madrid, Galicia, C. Valenciana e Canarias

A Comunidade Valenciana, Canarias, Galicia e Madrid contan cos servizos sanitarios máis deficientes de todo o país, segundo un informe da Federación de Asociacións para a Defensa da Sanidade Pública (FADSP), que puntúa a Navarra e a Asturias como as autonomías con mellores servizos sanitarios.

Segundo este informe, referido a 2010 e presentado hoxe en rolda de prensa polo voceiro da FADSP, Marciano Sánchez-Bayle, as catro comunidades máis deficitarias reincidiron dende o ano 2004 en copar os últimos postos. A xuízo de Sánchez-Bayle, no caso das comunidades que saen máis desfavorecidas, e máis en concreto no caso da Comunidade Valenciana e Madrid, os "puntos negros" que as sitúan á cola son o seu baixo gasto sanitario per cápita "de xeito sostido" e a aposta pola privatización.

A clasificación presentada pola FADSP tamén puntúa a cinco comunidades polos seus bos servizos sanitarios: Navarra, Asturias, Castela-A Mancha, Castela e León e Aragón. Con servizos aceptables sitúanse: Baleares, Extremadura, País Vasco e La Rioja mentres que cunha oferta sanitaria "regular" se encontran Andalucía, Cantabria, Catalunya e Murcia.

Segundo explicou o voceiro, os parámetros utilizados para puntuar as comunidades son: o gasto sanitario per cápita, o número de camas por mil habitantes, a existencia de equipos de tomografía, a media de tarxetas sanitarias por médico, a mortalidade infantil, o gasto farmacéutico e a valoración dos cidadáns e o seu índice de satisfacción, entre outros.

Sánchez-Bayle destacou que o obxectivo deste sétimo informe é ver as diferenzas entre comunidades unha vez que as competencias sanitarias xa foron transferidas e destacou o feito de que, por exemplo, en gasto sanitario per cápita haxa diferenzas entre rexións de ata 500 euros.

Así, a autonomía que máis gasta en sanidade é o País Vasco con 1.623,08 euros per cápita moi por enriba de Baleares que só inviste 1.066,37 euros. En opinión do voceiro da FADSP, tamén chama a atención que mentres unhas comunidades, como Catalunya, dispoñen de 4,50 camas por mil habitantes, na Comunidade Valenciana só haxa 2,69.

Ademais, destacou que en relación á cita previa en atención primaria, o 68,50 por cento os asturianos que a solicitan conseguen cita para o día seguinte fronte a só un 11 por cento dos canarios. O voceiro informou de que na puntuación global dos servizos sanitarios das comunidades -onde a máxima é 78 e a mínima 19- se obtivo unha media nacional de 44,05 e rexístrase unha diferenza de ata 30 puntos entre Navarra, que ocupa o primeiro lugar polos seus bos servizos, e a Comunidade Valenciana, que vai no último.

Fonte: Dempeus