http://www.wikio.es

27/2/10

Cuba, ditadura do proletariado?

"...es un feito coñecido e indiscutible que é imposible pensar nun goberno das amplas masas sen unha prensa libre e sen trabas, sen o dereito ilimitado de asociación e reunión. " (Rosa Luxemburgo)

Estes día seguín con interese o debate que se suscitou na globosfera de esquerdas en torno á morte do disidente cubano Orlando Zapata. Moitas opinións parecéronme acertadas, outras desprezables, recordábanme demasiado o argumentario jusficativo do franquismo, algunhas ben intencionadas pero desconcertadas... cecais o desconcerto proveña do medo a que calquera crítica ás accións do Goberno da Habana poida interpretarse como un apoio ao criminal bloqueo que sofre o pobo cubano.

Quero falar claro: Todo o meu apoio e simpatía para o pobo cubano pero toda a miña condena para o réxime cubano.

Eu que me fixen comunista para combater unha ditadura non podo apoiar ningunha outra, adopte o nome e a roupaxe que adopte. Non podo aceptar que o ideal de xustiza e igualdade, nunha sociedade sen clases, sirva para xustificar a opresión das persoas que non pensan ou actúan conforme ao ditado dos seus dirixentes.

Pode que algúns considérenme un "traidor á causa" por escribir isto, así pois gustaríame citar o que a miña admirada Rosa Luxemburgo escribiu no seu libro "A Revolución Rusa (Un exame crítico) ":

"Sen eleccións xerais, sen liberdade de prensa e reunión, sen contraste libre entre as diversas opinións, a vida morre en todas as institucións públicas, convértese en algo aparente onde a burocracia é o único elemento que permanece activo. É unha lei á que ninguén pode escapar. A vida pública adormécese pouco a pouco; unhas ducias de xefes do partido, cunha enerxía inesgotable e un idealismo sen límites, dirixen e gobernan; entre eles, en realidade, a dirección áchase en mans duns poucos (...) e unha elite da clase obreira é convocada, de cando en vez, a reunirse para aplaudir os discursos dos xefes e votar por unanimidade as resolucións que se lles presentan. É, polo tanto, o goberno dun grupito; unha ditadura, é certa, pero non a ditadura do proletariado"

"A liberdade só para os que apoian o goberno, só para os membros dun partido (por numeroso que este sexa) non é liberdade en absoluto. A liberdade é sempre e exclusivamente liberdade para o que pensa de xeito diferente. "

Conviría deixar de adorar a Santa Rosa Luxemburgo e ler o que escribiu.


Nota de Radio Rexurdimento:

Pra nós, é unha honra traer a iste modesto espazo de opinión ao benquerido amigo e prezado compañeiro Alberdi, "Pipas". Pero non somentes polas cualidades personáis e a calidade, claridade e compromiso dos seus análise, que son características intrínsecas da súa persoalidade, senón porque a súa reflexión sobor do que leva acontecendo en Cuba non só aborda actualidade senón que tamén fáino dende unha firme e coherente perspectiva ideolóxica.

En Radio Rexurdimento, témola certeza de que, dende unha inequívoca posición de esquerdas, formaríamos parte da oposición a un réxime que non é quen de construir o socialismo sen libertade.

Somos conscentes de que algúns que proclámanse da esquerda revolucionaria, alporízaranse e tentarán de calificar de xeito excluínte estas opinións pero non podemos esquecer que, sin ningún matiz ou oportunismo: Sen liberdade, non hai socialismo.

25/2/10

ROSA DÍEZ 'PERSONA NON GRATA' EN GALICIA

Rosa Díez: "Zapatero es gallego, en el sentido más peyorativo del término"

Rosa Díez destapóu a (outra) caixa galega dos tronos ao acusar a Zapatero precisamente de "gallego", un adxectivo que, no bo sentido da palabra, podería significar diplomático e irónico. Mesmo taimado. Non obstante, a líder de UPyD referíase á quinta acepción do dicionario da Real Academia Española, só usada en Costa Rica, que a define como "tonto, parvo".


A antano conselleira socialista do Goberno vasco baixo a presidencia do PNV acudiu o pasado martes como convidada a Hoxe, o novo programa de Iñaki Gabilondo en CNN+, onde o presentador lle pediu que definise cunha idea ao presidente do Goberno.

"Podría ser gallego, en el sentido más peyorativo del término", respondeu a deputada no Congreso.

Un exabrupto acuñado por vez primeira o pasado novembro, cando durante unha visita a Galicia cualificou de igual modo ao presidente da Xunta, Alberto Núñez Feijóo.

Tanto o PP coma o PSOE saíron ao paso do seu boutade e esixiron desculpas polas súas "desafortunadas" declaracións, consideradas "un ataque frontal a toda a sociedade galega". O BNG foi máis alá e criticou a "progresión cara ao horror" das súas intervencións, "algo absolutamente inconcibible nunha dirixente democrática".

Díez non quixo rectificar este mércores. Fontes de UPyD optaron por gardar silencio e non matizaron a sentenza. "Tener que explicar una frase es sacarla de contexto". Cando Gabilondo, tras preguntarlle por Zapatero, lle pediu que definise a Mariano Rajoy, a parlamentaria limitouse a dicir: "Es gallego".

Vexan vostedes o vídeo coa entrevista completa. (Ver minuto 5' 00")


23/2/10

CENTRO DE ESTUDIOS, INVESTIGACIÓN E HISTORIA DE MUJERES

La Fundación 1º de Mayo es una institución privada, sin ánimo de lucro, creada en 1988 por la Confederación Sindical de CCOO con el propósito de profundizar en el estudio, la reflexión y el debate sobre los problemas que afectan a trabajadores y trabajadoras, a la ciudadanía y al sindicalismo.

Entre los objetivos de la Fundación, se encuentra la promoción, fomento y desarrollo de estudios, investigaciones y todo tipo de actividades sobre temas de carácter social, con especial atención al ámbito laboral, que puedan contribuir a la mejora de las condiciones de trabajo y de vida de la persona y contribuir, desde una perspectiva interdisciplinar, a un mayor conocimiento de la realidad de trabajadores y trabajadoras.

Además, se propone fomentar el conocimiento y la difusión de la cultura sindical propia de la Confederación Sindical de Comisiones Obreras, así como la recuperación y divulgación del patrimonio documental de la historia del trabajo y del sindicalismo y más específicamente el patrimonio histórico documental de Comisiones Obreras, promoviendo estudios históricos sobre el trabajo, los trabajadores y trabajadoras y sus organizaciones.

Centro de Estudios, Investigación e Historia de Mujeres. “8 de Marzo”

La creación del Centro “8 de Marzo” es una iniciativa compartida por la Secretaría Confederal de la Mujer de CCOO y la Fundación 1º de Mayo. En los últimos años, ambas organizaciones han trabajado de forma conjunta en el desarrollo de proyectos puntuales. Sin embargo, era necesario garantizar la colaboración permanente y estrecha, así como desarrollar líneas de actuación conjuntas.

Función que debe cumplir el Centro “8 de Marzo”.

El Centro “8 de Marzo” es un organismo especializado creado en el año 2010 en el seno de la Fundación 1º de Mayo, dedicado específicamente a analizar, visualizar, investigar, explorar y documentar el trabajo, la aportación y el protagonismo de las muchas mujeres trabajadoras que han contribuido al objetivo de la igualdad real en la sociedad y en el sindicato.

El Centro “8 de Marzo” supone un nuevo paso adelante a favor de la igualdad de género, en CCOO y en la sociedad, un puente entre la labor dinamizadora y propositiva para el logro de la igualdad real que lleva a cabo la Secretaría Confederal de la Mujer de CCOO, y la labor de estudio, investigación y documentación que realiza la Fundación 1º de Mayo.




As caricias sábenme azul

Aínda non teño o diagnóstico do médico, pero estou segura de que o meu é sinestesia. Non pode chamarse enfermidade porque os sinestésicos facemos vida normal, trátase dun simple desarranxo dos sentidos, un cruce de sinais: a estimulación dun sentido corporal percíbese tamén noutro. Hai quen escoita aromas, outros saborean metais só con mencionalos, ven os números dunha cor distinta cada un, cheiran os nomes da xente ou senten a música de jazz como unha lufada de vento nas pernas. Disque hai moitas persoas que teñen esa sensibilidade pero non son conscientes dela. Pensan que é o habitual, non se consideran especiais.

Algo máis común é a capacidade para mesturar sensacións físicas con emocións. Sen comprender por que, a sabedoría popular rectifica os nomes impostos arbitrariamente recuperando os auténticos. Deben cheirar distinto, como descolocados. Os alcumes non son outra cousa que actos de reequilibrio onomástico. Ben cativa era eu cando cheguei a Galicia co meu nome oficial, Eva, doado de lembrar e pronunciar. Pero a maxia sinestésica do pobo axiña descubriu que algo non funcionaba e cambioumo. Eu son “Catiusca”, desde aquela así me chaman todos con gran satisfacción e cariño. Cada quen sentirá distintos impulsos sensoriais co nome Catiusca, pero seguro que coinciden en que é o que mellor me vai, porque é o meu.

Non sei como chamar a esa sinestesia colectiva, espontánea, coa que están todos de acordo. Vouna chamar “aquelada” que me resulta un adxectivo bastante axeitado, recendente e saboroso. Atención, a seguinte frase non se colle ben sen enchouparse de sinestesia aquelada:

HAI MUNDOS QUE EXISTEN UNICAMENTE EN GALEGO

Noutros idiomas serían vida sen tempo ou sinfonías sen aire, puro desacougo. Os científicos chaman catalizador á substancia que activa unha reacción química. A lingua galega é o catalizador máxico de mundos auténticos, de experiencias físicas, de realidades patentes. Seino porque non son a única con sinestesia aquelada, somos numerosos os que recibimos impresións externas das palabras. Roces suaves e bicos profundos.

A explicación parece complicada, pero seguro que hai xente abondo que sabe de que falo. Hai centos de exemplos. O termo “carballeira” remóvenos os cinco sentidos, un por un, con estímulos perfectamente identificables, fisiolóxicos, concretos. Nada que ver con “robledal” nin con “oak grove” por moito que signifiquen o mesmo. “Carballeira” cheira distinto, ten sabor propio , soa peculiar, loce unha imaxe característica e ofrece unha sensación epidérmica precisa.

Unha soa palabra é capaz de remover a consciencia porque, ademais da invasión íntima e directa, leva outra resonancia evocadora que se propaga e multiplica sen límites. Coa carballeira chega o aturuxo, a brétema, o agarimo dun amor, a filloa da avoa, a herba mollada, sentidos desbordados e verbas amigas loitando por desencadear as mellores reaccións inesquecibles na alma.

Cada palabra é un mundo, cada lingua un universo rico en experiencias que non se poden traducir porque son únicas. O mellor de todo é que do celme destas combinacións harmónicas nace un vínculo inmortal que nos fai vivir a algúns dun xeito común. Sinto que comparto moito contigo.


Estás a ler galego, así que ti es dos meus.
Eva Wojkiewicz
Grodzisk Mazowiecki, Poland


22/2/10

Orgullosos do noso, orgullosos do galego.

"Orgullos@s do noso, orgullos@s do galego". Este é o lema da campaña impulsada pola Coordinadora de Equipos de Normalización e Dinamización Lingüística (CGENDL), que bota a andar este mesmo luns. O recente gañador, por terceira vez, dun premio Goya, o actor Luís Tosar, é un dos persoeiros que presta a súa imaxe e a súa voz en favor da lingua a través de dous vídeos que se difundirán en todo o país, especialmente entre a comunidade educativa. Participan tamén as actrices María Castro e Isabel Risco, o actor Martiño Rivas, o produtor audiovisual Antón Reixa, o guionista Carlos Ares, a gaiteira Susana Seivane e a xornalista Belén Regueira.

Este ambicioso proxecto da CGENDL é unha das iniciativas que o colectivo botará adiante como parte da súa campaña de sensibilización dirixida á comunidade escolar. Tal e como explicaban para Vieiros o pasado mes de novembro, á volta da primeira asemblea da asociación, pretenden "combater os prexuízos" ao respecto da lingua e favorecer que o alumnado "sinta fachenda" de falar galego.

A que hora e con que roupa?

Á presentación desta campaña, que tivo lugar este luns non hotel compostelán, acudiron Antón Reixa, Susana Seivane, Carlos Ares e Isabel Risco. Os catro valoraron a iniciativa e agradeceron á Coordinadora a oportunidade de "sentírmonos útiles e poder facer cousas a prol do que pensamos".

Antón Reixa subliñou a súa oposición ao Decreto do ensino, que cualificou como "unha volta atrás" e apostou polo traballo feito durante todos estes anos: "temos moito avanzado grazas a labor de persoas como as que traballan nos equipos de normalización", dixo. Carlos Ares reiterou a súa disposición a colaborar en iniciativas en defensa do noso idioma apelando á frase do actor Dean Martin, "quen cando recibía un bo guión só dicía: A que hora e con que roupa?, o mesmo dixen eu".
Susana Seivane subliñou a necesidade de defender a nosa fala que considerou "lonxe de estar en perigo de extinción" e recordou que, malia nacer en Barcelona ou ter nai andaluza, "falar galego e defendelo é unha cuestión natural". Finalmente, Isabel Risco destacou que "o galego non é algo pechado, senón que nos podemos expandir, e comprendérmonos en todo o mundo".

El superjuez Varela y el honor de Falange

El superjuez Luciano Varela --instructor de la causa abierta a Baltasar Garzón por haber pretendido investigar los crímenes del franquismo-- ha accedido a que Falange Española de las JONS ejerza la acción popular nada menos que ‘en defensa del derecho al honor’ de la organización y de sus miembros, previo pago de una fianza de 6.000 euros. El auto de quien gusta identificarse como ciudadano Varela, magistrado del Tribunal Supremo cuando pretende que se le abra alguna puerta, no deja claro si Garzón tendrá que defenderse del supuesto delito de calumnias, como pretende Falange, además de las acusaciones de prevaricación por las que el propio superjuez Varela lo ha encausado.

¿Honor y calumnias? La actuación de la Falange --antes, durante y después de la guerra civil-- está detallada en los libros de Historia. Y sus responsabilidades dejan muy poco espacio para la polémica. El nuevo asunto cursado por el Tribunal Supremo es, simplemente, un episodio más de la operación Garzón, del acoso contra el más popular, activo y eficaz de los magistrados de la Audiencia Nacional. Algo que --como escribía la profesora Manjón-Cabeza en ‘El País-- ‘huele a locura, soberbia y venganza.’

Garzón intentó emprender una tarea olvidada por la Justicia: esclarecer unos crímenes masivos, restablecer la verdad de los hechos y devolver los restos desaparecidos de miles de asesinados a sus familiares. Un tema tabú. El fantasma togado del viejo dictador se pasea por los pasillos del Tribunal Supremo --así lo retrató en una viñeta el siempre lúcido Forges-- mientras el trámite de las querellas contra Garzón extiende el hediondo tufo característico del sanguinario fascismo a la española que fue el franquismo.

A la vista de la biografía del superjuez Luciano Varela, no cabe sospechar que simpatice con la amarga memoria de Falange y sus anacrónicas Juntas de Ofensiva Nacional-Sindicalista, ni tampoco con los ultraderechistas de Manos Limpias. Los antecedentes ideológicos del ciudadano Varela, magistrado del Tribunal Supremo, arrancan en el Opus Dei. Dicen quienes lo conocen bien que su particular caída del caballo le llevó a ciertas posiciones de izquierda radical, que luego atemperó oportunamente. Su fiel amistad con la vicepresidenta de la Vega le ha acarreado etiquetas de prosocialista y rumores de algunas complicidades personales. Forma parte de Jueces para la Democracia, la más progresista de las asociaciones profesionales de la Magistratura, que por cierto apoya a Garzón. Pero nadie se lo imaginó nunca con la camisa azul y el cangrejo rojo, en una de las prietas filas de la Falange.

Para evaluar la figura del magistrado Luciano Varela resulta mucho más definitorio y preciso examinar sus criterios profesionales. Y hace menos de un mes la opinión pública se escandalizaba ante una sentencia del Supremo --cuyo ponente fue el ciudadano Varela-- rebajando de 21 a 16 años la pena impuesta por la Audiencia de Madrid a un hombre que intentó matar y dejó tetrapléjica a su ex esposa. El asesino violó la orden de alejamiento, entró en la casa de la mujer a las cuatro de la mañana, la atacó cuchillo en mano, y le retorció y pisó el cuello hasta creerla muerta. Pero el superjuez Varela no apreció en los hechos el agravante de alevosía.

Prestigiosos catedráticos de Derecho Penal, como Joan Queralt y Manuel Cancio Meliá, han criticado duramente aquella sentencia. Pero en Derecho casi todo es opinable, matizaba el profesor Cancio. Y nadie ha acusado al ponente de prevaricar por discrepar con sus criterios jurídicos, como el ya casi famoso ciudadano Varela está haciendo con Baltasar Garzón.

Vicente Romero


21/2/10

O último xenocidio negado. "Verdade, xustiza e reparación" para as vítimas de todas as formas de xenocidio.

Nunha das súas últimas declaracións Raúl Zaffaroni, penalista, maxistrado da Corte Suprema de Arxentina, un dos principais artífices da superación das leis de punto final que impedían o axuizamento dos crimes daquela ditadura militar, comparou en 20 Minutos o alcance e situación dos crimes do franquismo cos do xenocidio armenio de 1915.

Non podo senón compartilo. Se o primeiro foi o gran xenocidio esquecido do século XX, o xenocidio español segue sendo aínda hoxe, xa en pleno XXI, un xenocidio negado. Ambos os dous por distintas razóns fóra do ámbito de aplicabilidade penal, como tal xenocidio, da Convención de 1948; en ambos os dous igualemente presente o argumento da "guerra civil" - guerra contra a poboación civil máis ben - como elemento negacionista e encubridor.

De feito o xenocidio armenio non foi recoñecido ata 1965, cincuenta anos despois, cando o colectivo cidadán armenio na República de Uruguai estruturado a partir da Mesa Coordinadora de Organizacións Xuvenís Armenias do Uruguai, conseguiu suscitar a promulgación da lei 13.326, de 20 de abril,por o seu Parlamento; lei pola que se declarou o día 24 de Abril como "Día de Recordación dos mártires armenios", e en cuxa exposición de motivos se dicía: "Os lexisladores que asinan este proxecto pensaron que o Parlamento debe sancionar unha lei por (a) que se declare o 24 de abril deste ano día de recordación da traxedia do pobo armenio, como homenaxe aos seus mártires e á vez como ratificación do repudio que o noso país sente por toda forma posible de xenocidio".

Iso supoñería o inicio dun longo camiño internacional noutros parlamentos e instancias internacionais e levaría, máis de vinte anos despois - máis de setenta anos despois dos crimes contra os armenios -, ao importante recoñecemento polo Parlamento Europeo a través das súas distintas resolucións (comezando pola do 18/06/1987). E aínda nestes momentos distintos colectivos armenios están a recoller firmas para que os restantes países latinoamericanos que aínda non o fixeron, e xunto a eles o Parlamento de España, tamén o recoñezan a pesar de que non poida ser perseguible como tal.

E é verdade que o devandito recoñecemento parlamentario poderá ser todo o insatisfactorio e insuficiente que se queira - ou máis - pero, canto menos, tivo o efecto de dar o recoñecemento e dignificación internacional debida ás vítimas, ás súas familias, acurtando os espazos de subsistencia do negacionismo, o mero desentendemento, e ata a desvergonza.

No caso español concorreu unha mesma vontade de aniquilación total ou parcial do grupo político dos defensores da República española dramaticamente aplicada pobo a pobo que ía caendo en mans dos golpistas; unha vontade da que aínda resultan testemuña silenciosa e imperturbable os centos de foxas clandestinas que salpican o noso país, aínda segundo do mundo en vítimas de desaparición forzada tan só superados por Cambodia - xustamente tras o xenocidio político levado a cabo polo réxime de Pol Pot; auto-xenocidio dun grupo nacional cara a parte de se mesmo distinguible na mente dos criminais, argumentaría o Relator de Nacións Unidas para a Prevención do Xenocidio, Benjamin Whitaker intentando sortear os inxustificables obstáculos tamén respecto deste -.

E así o franquismo non quixo unicamente apoderarse dunhas institucións ou gañar unha guerra, respecto das que antes e despois houbo outras no continente europeo sen semellante balance de en torno a 150.000 seres humanos aínda en foxas clandestinas. E conste que as cifras non son o determinante nesta figura delituosa pero os otros190.000 asasinados tras xuízos-farsa ou nos cárceres aínda "sentenciados"...los centos de miles de exiliados-deportados coactivamente para escapar do devandito destino e que no caso contrario xacerían con esas outras vítimas... os outros centos de miles de presos - anciáns, mulleres e nenos incluídos -, o auténtico exterminio silenciado, que é o que é xuridicamente, de tantos 'pequenos reclusos', dun, de dous, de tres anos de idade, amoreados os seus cuerpecitos no chan dos conventos-prisión, privados de alimentos e coidados médicos... as incontables torturas... traballos forzados...violaciones e demais crimes de xénero... simplemente non poden caer tampouco no esquecemento.

O franquismo planificou e levou a termo un plan aniquilador que depurase España, no 36 e para sempre, da mesma base biolóxica do republicanismo; que supuxo a clara negación do dereito de existencia de todo un grupo humano como premisa para crear unha concreta sociedade - esa da que vimos - e impoñer e manter unhas instituiones propias, o que para o seu éxito precisaba da destrución do grupo nacional incompatible con todo iso; persecución das súas familias, exilio forzado e saqueo das súas propiedades, e do propio país, incluído.

E, por se nos cabía algunha dúbida ao respecto das claras intencións tras as mesmas declaracións públicas dos propios mandos golpistas - non o esquezamos, non pode esquecerse, aquilo de "...faculto a todos os cidadáns a que, cando se tropecen a un deses suxeitos, o calen dun tiro. O tráianmo a min, que eu llo pegarei... " de Queipo de Llano, ou aquilo outro de "...Calqueira que sexa aberta ou secretamente defensor da Fronte Popular, debe ser fusilado...Hay que sementar o terror; deixar sensación de dominio eliminando sen escrúpulos nin vacilación a todos os que non pensen como nós" de Mola, e todo o demais... - o recente rescate do esquecemento do caso dos 'nenos perdidos', supón a enésima confirmación desa vontade máis alá do exterminio sistemático de lesa humanidade de miles de persoas, cara ao que implica, ademais, un ulterior e específico desexo aniquilador do propio futuro e persistencia dese grupo hacie o futuro representado en todos eses pequenos.

Todo iso representa o relato dun xenocidio, máis alá dos sonrojantes supostos de exclusión da persecución internacional para determinados grupos da man de meras razóns políticas - que non xurídicas - froito da non menos sonrojante guerra fría de cuxos réditos e consecuencias non pode seguir resultando sempiterno beneficiario o franquismo; supostos de exclusión que viñeron determinando unha inmensa lagoa de impunidade no seo da Convención de 1948 e que non pode seguir sendo aceptado de forma indiscutida, por moito que nos reste a vía menor de poder perseguir, un por un, os distintos crimes contra a humanidade e crimes de guerra nos que nos sexa posible ir descompoñendo todo iso ante os tribunais.

Vía que, dito sexa de paso, pouco ou nada parece importalo de todos os xeitos ás altas instancias da nosa xudicatura, nin sequera aceptando a devandita incontestable articulación penal de mínimos mediante as devanditas figuras, completamente cegos aos centos de foxas comúns, cual elemento paisaxístico inadvertido, mentres seguen buscando con lupa outro tipo de cousas.

E así, no que foi unha constante conduta criminal do franquismo, nos cabe recoñecer o que hoxe supoñería da orde de vinte tipos distintos de crimes internacionais, en parte polo menos articulables na súa efectiva persecución a través do artigo 6 do Estatuto de Londres:

a) asasinato, b) exterminio, c) escravitude, d) deportación e exilio forzado, e) encarceración de poboación civil en condicións que violan as normas fundamentais internacionais, f) tortura, g) violación, h) persecución de grupo político, i) desaparición forzada - incluída a modalidade agravada infantil -, j) outros actos inhumanos, entre os dez tipos de crimes de lesa humanidade; k) condenas e execucións de prisioneiros sen as mínimas garantías, l) aldraxes á dignidade persoal e os tratos humillantes e degradantes de prisioneiros, ll) ataques e bombardeos contra poboación civil, m) dirixir intencionalmente ataques contra edificios civís, n) saqueos de cidade ou praza, o) violacións e abusos sexuais, p) confiscación de bens do inimigo, q) recrutamentos forzados de menores de idade e r) o mesmo feito de declarar que non se dará cuartel, entre outras formas de crimes de guerra.

E o crime de agresión, conspiratorio, cruel, sanguinario, contra toda unha sociedade que na súa inmensa maioría tan só pretendía ter a festa en paz aquel verán do 36.

Pero fronte a todo iso nin un só alto responsable do réxime respondeu por eses crimes, nin por outros do tardo-franquismo como os de Vitoria-Gasteiz - imprescritibles pola mesma razón -, nada de nada. Vanme permitir que non acepte "Garzón" como animal acuático.

Ao contrario, en vez do axuizamento pendente do franquismo, seguimos vivindo no reestablecemento monarquico decidido por Franco - sen ter despois, nin o 78 nin hoxe, nin unha soa posibilidade real de votar democraticamente entre Monarquía ou República -; uns xuíces xuramentados cos principios do Movemento nas máis altas instancias de control do noso enteiro sistema de xustiza; partidos e grupúsculos franquistas por todas as partes, aos que non se lles aplica igual, que ao resto a lei de partidos nos seus actos de apoloxía; e, vaia, por ter temos a Don Manuel, incombustible, na Deputación permanente do Senado de España, e ata unha "lei da memoria" copiada de Franco.

Demasiado franquismo para pasar xa trinta e cinco anos dende o final da ditadura. Debe ser verdade que neste país quedamos todos atados e ben atados.

Todo iso no medio de cuéntames varios, e unha sorte de nostalxia evocadora, deformada, dun franquismo rosa e yé-yé que, nunca existiu, pero que é o que se trata de transmitir ás novas xeracións - esas mesmas para as que nunca deu tempo a chegar ao tema da República española e a sublevación golpista nos nosos institutos -: o relato duns señores que eran un pouco represores, corruptos, torturadores e asasinos, pero que, no fondo, eran boa xente porque é que antigamente - entre copa de Europa e copa de Europa en branco e negra - as cousas eran así; e ademais facíanse moitos pantanos, os da República española, en realidade, gañabamos Eurovisión e había máis "orde".

E por iso mesmo aínda que só nos sexa materialmente posible, ai, levar ante a xustiza a uns poucos autores e cómplices de tanto crime de guerra e contra a humanidade, resulta especialmente necesario chamar polo menos dunha vez as cousas polo seu nome respecto do gran xenocidio negado da nosa propia historia, para poder enfrontar e corrixir as súas numerosas consecuencias, e os "restos" dun franquismo completamente monstruoso e avergonzante, que non pode seguir encontrando ningún tipo de xustificación, ou condescendencia beatífica, entre nós.

Porque os seus espazos de plausible supervivencia política, e de perpetuación, arrancan, precisamente, da orixinaria eliminación de todo adversario, inmediatamente seguida da mesma necesidade de poder negar, xustificar, relativizar ou enmascarar o que foi un auténtico xenocidio que non hai mirada ye yé que aguante.

E por iso tamén, polo debido recoñecemento e dignificación das vítimas do franquismo en todo o seu alcance, pola necesidade de abranguer o verdadeiro calado e dimensión, familiar, social, política, económica, cultural, da tarefa de verdade, juticia e reparación pendente - lonxe de tratarse unicamente de facer as contas co pasado - necesitamos garantir que a nosa sociedade poida recuperar dignamente un futuro de plena liberdade e Estado de Dereito, exorcizados dunha vez eses monstros perennes no armario aos que, lonxe estes de toda lóxica vergoña ou inhibición do público tras a súa actuación abxecta e criminal, se lles consentiu que nolo sigan condicionando durante case todo o século XX e ata os nosos días.

Miguel Ángel Rodríguez

Galicia: Goberno e Oposición

El próximo mes de marzo, transcurrido un año desde las elecciones que devolvieron el poder al PP, tendrá lugar el debate de política general en el Parlamento de Galicia. Es la primera vez que Núñez Feijóo interviene en dicho debate como presidente de la Xunta, y es también la primera ocasión en los últimos años que los dirigentes del Partido Socialista y del BNG lo hacen desde la oposición.

A todos se les debe exigir mucho. A Feijóo que, superando definitivamente su insoportable electoralismo, explique con rigor la gestión realizada durante los meses de su mandato y que explicite los ejes políticos que dan coherencia a una acción de gobierno. A los dirigentes socialistas y nacionalistas que acrediten que existe una verdadera alternativa de gobierno.

Naturalmente, nadie espera que en tan breve período de tiempo un Gobierno pueda modificar radicalmente la situación política y socio-económica del país. Ahora bien, el debate debe servir para demostrar si se avanza, aunque sea lentamente, en la dirección adecuada.

No parece que tal cosa esté sucediendo. En abierto contraste con las exigentes respuestas que demandaba de Touriño, Núñez Feijóo ha sido incapaz de diseñar un proyecto económico coherente y ha renunciado a utilizar las competencias e instrumentos de que dispone para afrontar la crisis y el paro. Al parecer, el principal problema del país, como justamente denunciaba Feijóo cuando era oposición, ha desaparecido de la agenda política del Gobierno. En vez de esforzarse por conseguir un amplio acuerdo político y social para paliar la crisis, el presidente de la Xunta ha dinamitado los consensos políticos existentes, ha alimentado el enfrentamiento y la división en la sociedad y ha provocado la mayor contestación social que ha conocido un Gobierno en el primer año de su mandato. Una trayectoria marcada por la altanería y la soberbia que ha proyectado la exacta dimensión de la figura de Feijóo: la de un gobernante insignificante que, en palabras de Churchill, sólo tendría motivos para ser modesto.

Si tomamos como referencia la situación en la que se encuentran los pilares básicos del Estado del bienestar, la preocupación no desaparecerá. La Xunta parece decidida a deteriorar los logros históricos que, conquistados a través de un largo proceso civilizador, configuran hoy nuestro estilo de vida. En sanidad asistimos a un proceso de creciente externalización y privatización de recursos y la provisión de servicios sanitarios, y las restricciones presupuestarias han contribuido a que el tiempo medio de demora en las listas de espera quirúrgicas haya aumentado el último año un 14%, y el de las consultas y pruebas diagnósticas, un 6%. En educación, la Xunta impulsa conscientemente una polarización educativa, de manera tal que la población de rentas más altas envía a sus hijos a la escuela privada y la población con rentas inferiores lo hace a la escuela pública. Conviene resaltar además que las escuelas privadas concertadas no son en realidad gratuitas, seleccionan a los alumnos, excluyen a los hijos de los inmigrantes y no están integradas de hecho en el sistema público. Este proceso está reforzando el carácter dual de nuestro sistema educativo no universitario y ha provocado la existencia de patrones desiguales de fracaso escolar entre los diferentes grupos sociales.

No mucho mejor es la calidad de nuestra democracia. Un Parlamento que en vez de ser potenciado como la institución central del sistema es relegado a un segundo plano, una Administración carente de transparencia, o unos medios de comunicación públicos que no respetan el pluralismo político y social y no practican la veracidad informativa, tal como en su día puso de manifiesto el informe del Valedor do Pobo ante el Parlamento, son hechos que no nos avalan precisamente como un paradigma democrático. Finalmente, este corto período de tiempo ha sido suficiente para demostrar que Feijóo ha transformado a la Xunta en una simple sucursal de la dirección estatal de su partido y ha subordinado siempre los intereses de Galicia a la estrategia general del PP.

Ante semejante panorama, el debate debe servir también para saber si la oposición es capaz de presentar las ideas fuerza de una alternativa creíble, o si, por el contrario, sigue instalada en el desconcierto en que quedó sumida tras su inesperada derrota electoral de hace un año. Conviene estar atentos.


ANXO GUERREIRO
elpaís.com

17/2/10

Diante do Pacto Educativo. D. Ángel Gabilondo, Ministro de Educación.


D. Angel Gabilondo, Ministro de Educación.

Señor:

As organizacións políticas, sindicais e sociais asinantes da presente declaración, dirixímonos a vostede para trasmitirle nosas preocupacións, puntos de vista e liñas de intervención no ámbito das nosas respectivas actividades, tanto no seo da comunidade educativa, coma tamén na actividade parlamentaria, co obxecto de que as teña en consideración como achegas ao chamado "Pacto social e político pola educación en España".

Ante a posibilidade dun Pacto Educativo:

POR UNHA ESCOLA PÚBLICA, LAICA, GRATUÍTA, DEMOCRÁTICA E DE CALIDADE

A ESCOLA é unha ferramenta esencial na formación das persoas, tanto para exercer a cidadanía coma para desenvolver unha actividade laboral. Ambas as dúas finalidades han de contribuír ás transformacións sociais e produtivas necesarias para avanzar cara a unha organización social máis igualitaria e un novo modelo económico social e ambientalmente sostible, baseado no coñecemento.

No contexto de grave crise económica que vivimos, dende diferentes ámbitos e puntos de vista, considérase a educación e a formación das persoas ao longo da vida como un importante factor estratéxico para facer fronte á recesión económica.

Non é de estrañar que a posibilidade dun acordo intente que dar estabilidade ao sistema educativo e buscar solución aos problemas da educación en España suscitase simpatías en amplos sectores sociais.

Non obstante, tanto o documento "Propostas para un Pacto Social e Político pola Educación", presentado polo Ministerio de Educación, coma algunhas das propostas realizadas dende outros ámbitos políticos e sociais, debuxan un escenario regresivo para o futuro da Escola Pública.

O citado documento, entre outras cuestións, propón a equiparación da escola privada concertada coa de titularidade pública, incorporando os centros privados concertados, maioritariamente confesionais, a un único "Servizo Público de Ensino". Deste modo, o Ministerio, que ten a maior responsabilidade sobre a Educación, renuncia a garantir, para o conxunto da cidadanía o dereito universal á educación en condicións de igualdade, á pluralidade ideolóxica, a inclusión e a calidade con equidade, o que, ao noso entender, representa un forte ataque ao modelo de Escola Pública que con tantos esforzos fomos construíndo na última etapa democrática do noso país.

Tampouco se abordan axeitadamente determinados problemas educativos con propostas de itinerarios segregadores, e moito menos coa redución dunha escolaridade obrigatoria basicamente común; ou con apelacións a "a autoridade do profesorado", que simplifican os problemas de convivencia nos centros, ao tempo que os enmascaran.

Estas razóns, entre outras, lévannos a manifestar publicamente que non podemos nin debemos gardar silencio e esperar confiados en que un Pacto pola Educación, entre o Goberno e o principal partido da oposición, vaia servir para mellorar a situación actual da Escola Pública.

Por iso, os asinantes desta DECLARACIÓN reclamamos que o posible pacto se concrete prioritariamente en medidas para avanzar na construción do modelo de escola pública que defendemos e ao que non renunciamos:


  • NON RENUNCIAMOS a un Sistema Público de Educación, de titularidade e xestión pública, como eixe vertebrador e fundamental do Sistema Educativo.

  • NON RENUNCIAMOS a unha Escola Pública Laica que respecte a liberdade de pensamento, de conciencia e de relixión, e, polo tanto, as opcións ideolóxicas, políticas e morais do alumnado, das súas familias, do profesorado e de todos os traballadores e traballadoras dos centros. Iso supón que os símbolos e o adoutrinamento relixioso ou doutra natureza saian dos centros de ensino financiados con fondos públicos, así como a eliminación progresiva do financiamento público do ensino confesional.
  • NON RENUNCIAMOS a unha Escola Pública de Calidade que recoñeza e respecte a diversidade como un feito enriquecedor e, dende esta situación de partida naturalmente heteroxénea, traballe cientificamente polo éxito educativo de todos e cada un dos seus membros. Unha Escola de calidade dá unha resposta educativa axustada ás necesidades que se presentan, en función das características do alumnado e a súa relación co medio en que aprende e se desenvolve.
  • NON RENUNCIAMOS a unha Escola Pública Inclusiva, unha escola para todos, na que o alumnado alcanza os fins comúns da educación e na que non se exclúe nin relega a ninguén por razóns socioeconómicas, de etnia, de sexo, de relixión de cultura ou de idade. Iso implica eliminar o financiamento total dos centros que discriminen por razón de xénero ou de calquera outra circunstancia que contempla o artigo 14 da Constitución española.
  • NON RENUNCIAMOS a unha Escola Pública Igualitaria na que todos se recoñezan mutuamente como iguais en dignidade, dereitos e deberes e, especialmente, no dereito a unha educación de calidade e ao éxito educativo persoal en todas as etapas do Sistema Educativo, dende os 0 anos ata a universidade.
  • NON RENUNCIAMOS a unha Escola Pública Gratuíta que conte con todos os medios necesarios para facer efectivo o dereito dos cidadáns a unha educación que lles proporcione as aprendizaxes fundamentais e necesarias para seguir aprendendo durante toda a vida.
  • NON RENUNCIAMOS a unha Escola Pública Democrática que se propoña fins e obxectivos que son compartidos e acordados por todos os sectores da comunidade educativa, que fomenta e aplica prácticas e procedementos democráticos, que utiliza o diálogo e a negociación para resolver os problemas ou conflitos que poidan xurdir.

En definitiva, NON RENUNCIAMOS a que os poderes públicos estendan e fortalezan a educación pública mediante a cesión de chan público só para a escola pública, e cun compromiso de financiamento abondo, ata alcanzar o 7% PIB de gasto público en educación, para facer realidade a mellora do sistema educativo e o dereito universal a unha educación de calidade en condicións de igualdade.

Madrid, 15 de febreiro de 2010


Confederación Española de Asociacións de Pais e Nais de Alumnos (CEAPA), Sindicato de Traballadores do Ensino (STEs-I), Sindicato de Estudantes, Esquerda Unida (IU), Confederación de Movementos de Renovación Pedagóxica (MRPs), Confederación Xeral do Traballo (CGT), Movemento Cooperativo de Escola Popular (MCEP), Europa Laica, Plataforma Estatal en defensa da Educación Infantil 0-6, Asociación Cultural Escola Laica de Valladolid e Movemento pola Escola Pública Laica e Gratuíta de Valladolid

15/2/10

Falange contra Garzón o la transición española en los espejos cóncavos del Callejón del Gato.

Como en una escenificación teatral, el dramatis personae está dispuesto. El juez díscolo, en el banquillo; los muy leales magistrados – al Caudillo, a Dios y a España, según parece –, dispuestos a la suspensión y al procesamiento. La extrema derecha afila los cuchillos.

No había remedio. Era evidente que, antes o después, alguna vez, alguien tenía que ser llevado ante la justicia en este país ante todos los crímenes de lesa humanidad, violaciones de los derechos humanos y demás aberraciones del genocidio franquista, el último genocidio negado del siglo XX.

Así que, tan carpetovetónicos y ufanos como siempre, hemos decidido llevar al juez que intentó juzgar a los verdugos.

Los héroes clásicos reflejados en los espejos cóncavos del Callejón del Gato dan el esperpento: España – el colapso en cadena de nuestro entero sistema de justicia ante los crímenes del franquismo – como deformación grotesca de la civilización europea, ya se sabe, Max Estrella dixit.

Deformemos, por tanto, también nosotros, con Don Ramón, la expresión en el mismo espejo que nos viene deformando las caras desde la transición ejemplar de las 150.000 personas en fosas clandestinas, los asesinatos y robos convalidados – vaya, se dice que aquello tambien eran juicios – y los miles de 'niños perdidos'; la transición ejemplar de las elecciones a Cortes Constituyentes con la Izquierda Republicana del Presidente Azaña y la Unión Republicana del Ministro Giner de los Ríos, prohibidas... que una cosa era legalizar a unos comunistas muy simpáticos en las elecciones de 1977, y otra muy distinta a los partidos republicanos, acaso más conservadores ellos… pero demasiado republicanos al parecer. Mira que si de verdad se llega a permitir elegir entre un Estado monárquico y otro republicano... era mucho más seguro elegir entre la monarquía y la nada para que en el país de la noble osadía y la Segunda República española el reestablecimiento monárquico decidido por Franco pudiese continuar...

A fin de cuentas a cualquier partido político le puede pasar lo de ser legalizado un poco más tarde de la cuenta y perderse una Constitución española; démosles por perfectamente representados por Falange y por el resto de grupúsculos de la extrema derecha a los que sí se permitió participar, en cambio, sin pega alguna; mientras Acción Republicana Democrática Española continuaba en su largo exilio forzado.

Todo de lo más legítimo y, vaya, seguro que más o menos lo que se entiende por principio de elecciones libres y justas en Naciones Unidas...y no digo entonces, no, que era todo tan difícil, sino ni siquiera ahora que, una vez pasado el apuro del 78, ya tenemos este magnífico Estado de Derecho monárquico, y esta judicatura tan juramentada con los viejos tiempos – efectivamente, la joya de la corona –. Y claro, la verdad que da que da fatiga ponerse a organizar referéndums constitucionales, en igualdad, paz y libertad, y dejando participar – a tiempo esta vez –, incluso a los partidos históricos del republicanismo español... aunque quizás así tendríamos una República democrática o, al menos, una Monarquía elegida de verdad ante alguna alternativa.

Por el momento nos tocará asistir, sin remedio, a la función: con la parte más visible de lo mucho que resta del franquismo entre nosotros denunciando a uno de los pocos jueces que ha intentado juzgar sus crímenes, la menos visible enjuiciando al juzgador, y las familias de las víctimas – de fosa en fosa – buscando a sus muertos... que nuestro Gobierno y autoridades ya se encargan solitas de omitir el ejercicio de sus más elementales responsabilidades de Estado y, con ello, de omitir en este campo la misma dignidad institucional de los puestos que ocupan. Pero eso sí, le han deseado buena suerte a Garzón en estas circunstancias y, sinceramente, yo con eso ya me quedo mucho más tranquilo. El Gobierno de España ya ha cumplido con su deber.

Así que nada, en vez de ponerse el mismo celo en la aplicación de la Ley de Partidos a las formaciones que hacen exaltación y apología del genocidio y la dictadura franquista – así el artículo 9.3, “promover, dar cobertura o participar en actividades que tengan por objeto recompensar, homenajear o distinguir las acciones terroristas o violentas o a quienes las cometen o colaboran con las mismas”, “apreciando la continuidad o repetición de las mismas en la trayectoria de un partido (…) así como las actitudes significativamente repetidas de sus afiliados o candidatos”, añade el 9.4 –, se desarrollará ante nuestros atónitos ojos, y los del mundo entero, el caso Falange contra Garzón, aunque mucho me temo que a nuestro juez valiente le va a tocar un poco más de esa doctrina del embudo de lo justo y de lo democrático que tan bien conocen ya por desgracia los partidos republicanos y todas las víctimas del franquismo.

Y todo vuelta a empezar…

Si en Luces de bohemia el sentido trágico de la vida española sólo podía darse con una estética sistemáticamente deformada, estoy seguro que en el día después de levantarse el telón en el juicio contra Garzón Valle Inclán mismo no se referiría ya a los espejos cóncavos del Callejón del Gato, sino a los que, así las cosas, inevitablemente dejó aquel dictador "de lo atado y bien atado" en algún lugar de la Zarzuela.

PICA LAGARTOS: ¡El mundo es una Controversia!; DON LATINO: ¡un esperpento!; EL BORRACHO: ¡Cráneo previlegiado!”.


Miguel Ángel Rodríguez Arias es profesor de Derecho penal internacional de la Universidad de Castilla-La Mancha, autor del libro El caso de los niños perdidos del franquismo: crimen contra la humanidad y otros trabajos pioneros sobre desapariciones forzadas del franquismo que dieron lugar a las actuaciones de la Audiencia Nacional.

14/2/10

PENSANDO EN ALTERNATIVAS

Siguen entristeciendo las cifras brutales que deja la crisis, entre ellas la del desempleo. Un drama económico, social y político. Pero la misma congoja nos hace preguntarnos por el brutal gap entre la magnitud de las malas noticias y la debilidad de las respuestas. ¿Cómo es posible que no aflore de manera más expresiva y organizada el malestar? ¿Cómo explicar que las cifras insólitas del derrumbe económico y sus consecuencias sociales, se estén sobrellevando como si nada pasara? Naturalmente, hay temor e inseguridad. Y ya conocemos que la incertidumbre paraliza las sociedades, las hace más sumisas y obedientes al poder. Es el milagro político del miedo. Pero parafraseando a John Berger, necesitamos recursos para convertir las malas noticias en verdades. Precisamos reconstruir las mediaciones que hagan legible este momento y ofrezcan, a continuación, algunas alternativas.

La explicación más de fondo para esos inquietantes interrogantes, remite a esa inaudita capacidad de hegemonía que ha demostrado el pensamiento neocon durante estas décadas. Las sociedades han sido reformateadas culturalmente en un paradigma que ha colocado el mercado en el centro de las soluciones. Pero como la capacidad del mercado para enamorar es muy limitada la narrativa liberal ha construido un imaginario seductor alrededor de un concepto muy potente: la libertad. Esa asociación perversa entre libertad y mercado ha despolitizado e individualizado los conflictos de modo y manera que estos son ahora codificados en términos estrictamente individuales. Que la enseñanza pública está mal: me voy a la concertada. Que la sanidad pública me incomoda (demasiados inmigrantes, viejos/as y pobres), me voy a la privada. La vida convertida en una sucesión de novedosas e intensas experiencias previo paso por taquilla.

La individualización de los conflictos, su despolitización, ha sido uno de los principales recursos para el desmantelamiento del entramado político-institucional deudor del Estado del bienestar. Por esa vía, las organizaciones sociales y los partidos políticos de izquierdas han sufrido singularmente. Sobre todo, han perdido una buena parte de esa capacidad de representación de los y las de abajo que les daba sentido y perspectiva histórica.

Habría razones para el desánimo, claro. Pero hay buenas y poderosas razones para pensar en la viabilidad de las alternativas. En la existencia de experiencias y condiciones para hacer de las malas noticias, verdades en condiciones de ser representadas políticamente.

El pasado mes de enero (en la fiesta de reyes) desalojaron el Patio Maravillas y el mismo día se reabrió en otro lugar, parecería, una vez más, que la respuesta ha sido limitada, pero en esta ocasión la trascendencia ha sido un poco mayor de la imaginada. Madrid ha mirado con simpatía una experiencia que pone de manifiesto la existencia de una contradicción lacerante para los poderes: ¿por qué es mejor un desalojo policial para preservar un bien codiciado por su valor especulativo que mantener y sostener una experiencia de autogestión que había convertido un estercolero en un centro cultural? Y la simpatía ha sido mayor porque la capacidad de iniciativa de esa experiencia se estaba haciendo sobre la base de la cooperación, la solidaridad y el trabajo voluntario.

Como otras experiencias en el país, este espacio social resistente y alternativo pone de relieve las potencialidades del trabajo en red, de la cooperación basada en la voluntariedad y en la solidaridad y es capaz de rescatar energías sociales que, de otro modo, serían subordinadas por el mercado.

Frente a otras modas, lo interesante de esta experiencia es que una subcultura de la protesta no puede ser fagocitada por la subcultura del poder. Lo ocurrido con este desalojo y su respuesta, como lo acontecido con los activistas de Greenpeace detenidos en Dinamarca, muestra las evidentes grietas que el, otrora, inmaculado muro del poder presenta. Pero evidencia también las limitaciones de una izquierda casposa, abotargada e institucionalizada para entender estas y otras señales y tratar de crecer y reconstituirse en esos espacios.

Hay mucha energía rebelde que subsiste en lo social y que tiene diferentes grados de visibilidad, de articulación y de madurez. No todo es limpio e inmaculado, claro, pero, sin dudarlo, los laboratorios de innovación y cambio en el espacio alternativo están hoy mucho más en la izquierda social que en la política.

Y sin embargo, es imprescindible una izquierda sugerente, sutil y sexy que promueva y estimule la articulación de todos esos espacios en una nueva lógica de relación entre lo social y lo político. Tenemos que pasar de relaciones de subordinación y representación a espacios de cooperación flexibles y de aprendizaje mutuo. En este viaje la misma forma partido debe ser reinventada, reconstruida, no solo reinterpretada.

En fin, necesitamos pasar de la levedad programática a escenarios de propuestas fuertes con capacidad de atracción, bien fundamentadas y creíbles. Precisamos una nueva narrativa que dispute al pensamiento liberal la palabra libertad y le dote de un nuevo sentido en esta lógica de la solidaridad atravesada por el conflicto político. No estará de más, quizá, revisitar el estado, las instituciones y recuperar una esfera pública digna de tal nombre. Por último, un proceso o procesos de esta envergadura generaran nuevos liderazgos y nuevos modos de representar esta enorme diversidad y riqueza de espacios y de experiencias.

La izquierda alternativa vive la necesidad de reinventarse, importa poco como denominemos a este proceso. Y en esta coyuntura de la perplejidad el riesgo mayor es, justamente, no arriesgar. Es tiempo para mirar con generosidad y alguna que otra altura de miras. Veremos.

Pedro Chaves Giraldo

Profesor de Ciencia Política de la Universidad Carlos III de Madrid


¡¡ PATRIOTAS DE FERRADO !!

De novo estamos ante un exercicio de localismo paletil dos que tanto dano fixeron e fan aos galegos e a Galicia, estimulado e animado por un "patriota de ferrado" que irresponsablemente non dúbida en arriscar a autonomía de Galicia reduciendolo todo a un Celta-Deportivo, a unha artificial confrontación entre galegos para xustificar a súa propia razón de ser, isto non é un xogo. Poñer razóns electoralistas e cortoplacistas por enriba do interese xeral de Galicia e da súa autonomía, sábese como empeza pero non como pode rematar aínda que moi probablemente mal para Galicia e, aínda que esixiremos as responsabilidades pertinentes no seu momento, non quero deixar de sinalar o risco certo de que o aforro galego pase a ser xestionado fóra de Galicia.

A responsabilidade, nun cargo público non é consubstancial e non hai que dala por suposto e exemplos diso, lamentablemente, temos algúns recentes e moi razoados.

Os galegos, sabemos que se abriu un proceso de redución de número de caixas de aforro, (dunhas corenta e tantas a sete ou oito), e que iso se vai realizar nun curto período de tempo. Isto non é novo, hai poucos anos en Galicia tiñamos seis ou sete caixas e agora temos dúas: Caixa Galicia, na Coruña, (con máis de 45.000 millóns en activos), e Caixanova, máis pequena, na provincia de Pontevedra, (cuns 25.000 millóns).

A coruñesa Caixa Galicia e a pontevedresa Caixanova teñen que abrir un proceso de fusión que pode derivar na creación da quinta caixa de aforros de España por volume de activos. Coas actuais cifras chegarían á cuarta, pero o proceso no que está inmersa Caixa Catalunya con Tarragona e Manresa desprázaas na clasificación un posto.

Neste proceso de concentración de caixas que se iniciou hai uns meses, Galicia non pode nin debe permitirse desaparecer do mapa financeiro ante o risco de absorción por algunha caixa de aforros foránea que traslade o centro de decisión do aforro dos galegos fóra da nosa comunidade. As caixas galegas, polo tanto, non poden permanecer inmóbiles e agora toca evolucionar.

Hoxe, ante ese escenario que segue acurtando prazos no seu calendario, os cidadáns, os galegos, temos que esixir aos nosos dirixentes, -Abel Caballero, alcalde de Vigo, incluído-, que actuen con rigor, con responsabilidade e sobre todo con obxectividade, pero asegurando a solvencia e a galleguidad das caixas e o interés xeral.

Esta mañá, Lóis Blanco, na súa columna de La Voz de Galicia, reflexionaba sobre isto, con ese título de "Patriota de ferrado" que eu transformo ao plural porque hai algunhas complicidades máis nesa irracionalidade.


Os últimos datos de divorcios confirman que a economía non atopa a faísca da recuperación. As parellas non se aman máis agora que hai dous anos, senón que se soportan máis, á forza, porque cada día son máis os membros das familias que perden a súa independencia económica ao quedar sen emprego. Ademais dos tipos de interese, da inflación, da débeda exterior ou da morosidade, o índice de divorcios é un dato que posúe tamén unha lectura económica. Como a bolsa, os divorcios tamén baixan. Porque non se separa quen quere, senón quen quere e, ademais, pode.

A autoestrada e o desprazamento da poboación desde o interior cara ás áreas da Coruña e Vigo cimentaron unha relación entre norte e sur que supera os resabios do provincialismo do século XIX. Con dificultade, pero inexorablemente, superou as bravuconadas dos sucesivos patriotas de ferrado que se foron aparecendo nos dous lados; feudalistas que manipulan aos demais en beneficio dos seus intereses persoais, da súa leira, aínda que sempre o fagan enarborando bandeiras de supostas causas xustas e defensa do ben común.

A sociedade vai por diante dos patriotas de ferrado, quen a pesar de todo fan dano porque entorpecen o camiño, son como un desas fochancas que por sorpresa se aparecen nas estradas, gretadas neste inverno tan frío e húmido. Se o condutor cae nun pode quedar sen amortiguador ou sen dirección. A fochanca escavada coa manifestación do martes polo patriota Abel Caballero é profundo El mesmo meteuse no buraco e xa non pode saír. Se os demais políticos van detrás, tentados pola proximidade das eleccións municipais, será a crónica dunha morte anunciada: en tres anos, as caixas, as dúas caixas, a do norte e a do sur, diluiranse absorbidas por entidades de maior tamaño. Unha vez máis, os patriotas de ferrado farían moito dano, pero a relación, o matrimonio, do norte e o sur, seguirá adiante, porque ninguén pode cambiar o sentido dos tempos.

A fusión das dúas caixas non garante -sábeno todos, Feijoo tamén- que poidan manterse a medio prazo en solitario, pero calquera outro camiño é renunciar de antemán a intentalo; renunciar á posibilidade de que unha entidade galega tome as decisións en Galicia. O trámite de divorcio entre PP e PSOE, con recursos e simulacros de recursos ao Constitucional entre o Goberno central e a Xunta, ten a próxima semana unha última vía de conciliación, unha cita entre as partes, en Madrid, tamén en martes.

Se ao PSOE non lle entrou un ataque de celos pola presenza do Bloque na lei de caixas, e se Feijoo non actuase con trazos que tanto criticaba ao seu predecesor, o martes sería martes de entroido e nada máis. A pesar de todo o que choveu, o acto de conciliación entre a Xunta do PP e o Goberno central do PSOE, unha vez que se tomen o seu tempo, pode servir para algo. Por unha razón: o PSOE galego, e case o nacional, non está gobernado por un patriota de ferrado
.”

Emoción e compromiso no segundo ano do pasamento de Carmelo Teixeiro. In Memoriam


NALGURES

Nalgures andarás, nalgunha guerra,

quizais nunha cidade destruída

osmando entre os cadáveres a vida,

que o oficio de vivir nunca te aterra.


Sempre a loitar coa xente que se aferra

aos soños e que aposta na partida

non dando nunca a causa por perdida

loitando sempre polo mar e a terra


Pintando arcos da vella na tormenta,

liñas pintadas coma pontes,

cousas de non matar e bolboretas,


así te podo ver, sempre á mantenta

onde se movan máis os horizontes,

que as ondas do teu mar nunca están quietas.


Marica Campo


Radio Rexurdimento.gal, únese na lembranza a un home íntegro e comprometido coa Humanidade, aos benqueridos amigos e compañeiros da Asociación Cultural "Fuco Buxán", do "Comité Cidadán de Emerxencia para a Ría de Ferrol", e ao conxunto da cidadanía.


In Memoriam.

Información sobor da iniciativa de concesión do Premio Sájarov del Parlamento Europeo ao Xuíz Garzón e aos familiares dos desaparecidos do franquismo

Prezados amigos, pásovos unha breve información á marxe, unicamente no caso de que puidese ser do voso interese (ou non): o texto que hai uns meses abríuse xa para a firma no blog de Miguel Angel Rodriguez, "No pais dos nenos perdidos" (e quedou a disposición das webs e blogs doutros compañeiros, entre delas ésta de Radio Rexurdimento.gal) e que xa está disposta a enviarse por correo a varios eurodeputados, Moncloa, etc, pero que segue aberto á firma (aínda non será o deposito definitivo en rexistro do Parlamento Europeo, pero se que a idea é que se vaia coñecendo xa por parte de representantes, etc), como vedes a firma pode ser individual de persoas ou organizacións, mediante os comentarios desa entrada do blog.

-

Varias asociaciones de la memoria y derechos humanos y ciudadanos piden al Gobierno de España que promueva la Concesión del Premio Sájarov del Parlamento Europeo de este año 2010 al Juez Garzón y a los familiares de los desaparecidos del franquismo.

Conscientes de que los derechos humanos constituyen el núcleo del Parlamento Europeo y que el Premio Sájarov es una de las herramientas más visibles y de calado internacional en su promoción, así como de reconocimiento institucional por parte de la Unión Europea y sus Estados miembro.

Conscientes de la finalidad de dicho galardón internacional como reconocimiento a quienes con valor y sacrificio enfrentan situaciones de graves violaciones de derechos humanos por parte de Gobiernos y autoridades. Como instrumento de cambio para que dichos Gobiernos y autoridades cesen en sus abusos de poder y en tales violaciones.

Conscientes de que tal es la actual situación de impunidad de los “crímenes contra la humanidad”, crímenes de guerra, contra la paz y actos de genocidio perpetrados por el franquismo en España, así como de la posterior grave violación de los derechos humanos de los familiares de los desaparecidos del franquismo por parte del Gobierno de la nación y altas autoridades, de manera contraria a los artículos 2, 3, 8 y 13 del Convenio Europeo de Derechos Humanos y otros instrumentos; en particular en cuanto al trato inhumano cruel y degradante que supone el abandono de estos 150.000 desparecidos en ausencia de una “investigación oficial efectiva e independiente”.

Conscientes de la comprometida tarea realizada frente a todo ello por D. Baltasar Garzón Real, titular del juzgado de instrucción 5 de la Audiencia Nacional y por los familiares de los desaparecidos del franquismo en España en su conmovedora y firme búsqueda de sus seres queridos desaparecidos a lo largo de los últimos treinta años de democracia y frente a todo tipo de incomprensiones, trabas y dificultades e incumplimiento de los deberes básicos de humanidad por parte del Estado español y que resultarían exigibles a cualquier Estado de conformidad con las costumbres propias de las naciones civilizadas.

Conscientes de la gravedad de la actual situación dado el estado de las actuaciones penales iniciadas contra D. Baltasar Garzón Real, por su intento de emprender dicha “investigación oficial efectiva e independiente” en el caso de los desaparecidos del franquismo tal y como ha sido exigida en reiterada jurisprudencia por el Tribunal Europeo de Derechos Humanos a todos los poderes del Estado; del reciente comunicado de la prestigiosa Comisión Internacional de Juristas denunciando la inobservancia de distintas salvaguardas e instrumentos internacionales propias de todo Estado de Derecho.

Conscientes de vivir en un país, el de los miles de niños perdidos y los cientos de fosas clandestinas, en el que sólo se ha llamado a declarar como imputado al único juez que ha tratado de hacer valer el derecho penal internacional y de los derechos humanos ante dichos crímenes, y en el que jamás se ha llamado a declarar, en cambio, a ni uno sólo de los responsables de las más de 150.000 desapariciones forzadas.

Conscientes del infinito e irreparable dolor de estas familias tras toda una vida a la espera y de la urgente situación de muchos de ellos dada su avanzada edad en su legítimo anhelo de conocer la suerte de sus seres queridos arrebatados; de la imprescindible necesidad de recuperar en España la normal vigencia de los instrumentos internacionales de derechos humanos y de protección a las victimas de desaparición forzada, que jamás debió faltar; del incalculable valor de la contribución de D. Baltasar Garzón Real y de los familiares de los desaparecidos para la consecución de dicho bien social.

Conscientes del antecedente marcado por el propio Parlamento Europeo en idéntico sentido ante el caso de la lucha a la impunidad de los desaparecidos de la Dictadura militar argentina, con la concesión, en 1992, del premio Sájarov a las Madres de la Plaza de Mayo.


Pedimos al Gobierno de España y al conjunto de autoridades nacionales
  • que sean archivadas de forma inmediata las actuaciones penales emprendidas contra D. Baltasar Garzón Real.
  • que el Gobierno y nuestras autoridades nacionales respalden y promuevan ante el Parlamento Europeo la candidatura conjunta de D. Baltasar Garzón Real y de los familiares de los desaparecidos del franquismo para el premio Sájarov en su próxima edición de 2010, para que la misma sea tomada en consideración y respaldada en su caso de conformidad a sus bases.
  • que se reformulen de raíz el conjunto de las actuales políticas “de la memoria” para reestablecer la normal vigencia también en España de los derechos humanos de todas las víctimas del franquismo y observar los deberes de verdad justicia y reparación tal y como han sido formulados por la ONU;

Asociaciones Firmantes de la petición:

  • Amical de Antiguos Guerrilleros, Francia.
  • ARMH La Memoria Viv@
  • Asociación Andaluza Memoria Histórica y Justicia.
  • Asociación Española para el Derecho Internacional de los Derechos Humanos (AEDIDH)
  • Asociacion Memoria de España Republicana de Tarn y Garona, Francia.
  • Associació Memòria de MallorcaAsociacion para la Recuperacion de la Memoria Historica de Aragón (ARMH)
  • Asociación para la Recuperación de la Memoria Histórica de la II República, guerra y posguerra civil española de Coria del Río.
  • Associació per a la Memoria Histórica i Democrática del Baix Llobregat, Barcelona.
  • Asociación por la Memoria Histórica de Miranda de Ebro
  • Ateneo Republicano del Limousin, Francia.

Firmas de ciudadanos:

13/2/10

“O franquismo non ten herdeiros políticos”

Lourenzo Fernández Prieto (Ribadeo, 1961) é catedrático de Historia Contemporánea da Universidade de Santiago e director do proxecto para a recuperación de memoria histórica Os Nomes, As Voces, Os Lugares. Hoxe, o historiador presenta na sede da Fundación Caixa Galicia da Coruña o seu novo libro, Facendo historia con memoria, de 3C3 Editores, que tenta “afondar no pasado incómodo do golpe de Estado do 36”, nas súas verbas.

- Temos un pasado incómodo?


Tento reflexionar sobre a incómoda relación que temos co noso pasado, xa que hai que distinguir a memoria da historia, porque ás veces a emotividade crúzase co material compilado polos historiadores. O libro recolle artigos publicados na prensa entre 1999 e 2009 e varias conferencias que afondan no pasado incómodo do golpe de Estado de 1936.

- Habería que precisar entón o termo memoria histórica?

Ese concepto é histórico. O historiador francés Halbwachs foi o primeiro en escribir sobre memoria histórica, ao igual que Jorge Semprún. E é moi significativo que Halbwachs morrera en brazos de Semprún no campo de concentración de Buchenwald, dous membros da resistencia. Todo isto capta o carácter emotivo da memoria histórica, pero cómpre non confundir unha cousa con outra. Os historiadores temos que aplicar un método crítico.

- No libro fala de equilibrar a memoria dos vencidos coa dos vencedores. En que punto estamos?

Estamos nunha fase inicial, porque aínda non demos explicado o que pasou, o que só se consegue con distancia e coñecemento. E mesmo parece perigoso adquirir coñecemento. O franquismo non ten herdeiros políticos, porque se optou por esquecer. Pero os historiadores estamos na obriga de coñecer, algo que a sociedade demanda. Non se pode facer historia desde dous bandos, porque non hai cadáveres nin bos nin malos.

- Cantas memorias recrea na obra?

Hai moitas memorias perturbadas. Este é un libro que reúne intervencións públicas porque é moi importante que os profesionais da historia falemos non só nas aulas. Non falo só da guerra, tamén da memoria da República, da desamortización e de Montero Ríos, que é o catalizador do Estado laico en España. E é que antes da Guerra Civil hai moita historia que nos interesa.

- Como están os apoios sociais ao proceso de recuperación da memoria?

A memoria do que aconteceu no 36, a das vítimas, pasou de estar oculta nas familias a ocupar un espazo público. A sociedade quería esquecer, pero ese pasado incómodo regresou. Ademais fíxose moita política coa memoria e non política da memoria. Realizáronse políticas inxenuas e xurdiron situacións conflitivas. O asunto chegou ao poder lexislativo co PP, cando o Goberno dos populares condenou o franquismo. Logo ao executivo, coa Lei de Memoria Histórica. E finalmente a instancias xudiciais, co proceso de Garzón.

- A lea lexislativa no caso de Garzón non favoreceu o proceso, de momento.

Eu non creo que haxa que lexislar sobre a historia, un Parlamento debe tomar decisións. O asasinato de Lorca ten aínda un verniz legal e non o é nin ética nin moralmente, como nos do outro bando. A democracia aínda non falou respecto a eses xuízos kafkianos, ilegais. Polo tanto iso é o que permite o paradoxo. Que Garzón e a Audiencia Nacional actúen en casos parecidos noutros países e non o poidan facer no caso español non ten sentido. Para crear a cultura da paz hai que recoñecer antes a memoria da guerra. Aínda se debate se foi necesaria ou non a bomba de Hiroshima... son cousas que non se resolven nun día, e a solución non é agachar a cabeza.