http://www.wikio.es

31/12/10

2011: Agora imos nós!

Neste ano que remata, poidemos comprobar que un feixe de acontecimientos que se dirixen directamente a infelicidade humán, e que parecíannos impensábels, foron acadados polas mismas forzas que diseñan un mundo imposible, -contrario a propia supervivencia humán e da supervivencia mesmo do planeta-, somentes perseguindo o beneficio persoal, de curto prazo, coste o que coste.

Eles, e os seus cómplices necesarios, gobernos pusilánimes, sen principios e escasas conviccións, foron quen de acadar o que non parecía posíbel.

Hoxe, cando remata o ano, podemos comprobar os primeiros efectos da devastación, cun desemprego que acada cáseque cinco millóns de cidadáns e cidadás; tripiclada a demanda nos comedores sociáis; desmontando, peza a peza, o Estado social e demócrático, poñendo en venta os servizos sociáis, mesmo o aparello de protección social, os subsidios, as pensións... Toda unha estratéxia, perfectamente diseñada, para dar a volta as conquistas sociáis, aos avances da Civilización.

Pero, agora imos nós. Os que sempre defendimos o que parecía imposíbel.

As solucións, as respostas non están na esquerda claudicante, nin na esquerda que se ten amosado inútil, ineficaz, incapaz de aglutinar no seu entorno o pluralismo das forzas de progreso que son as que teñen que mobilizarse para parar a iniciativa devastadora das dereitas.

Agora imos nós! Pero todos, porque o imposíbel, xa é posíbel.

A crear os puntos de encontro que leven, con sinceridade e xenerosidade, a reorganizar o espazo da esquerda, defensora da Civilización e do progreso da xustiza e da humanidade. Sin tutelas, sin patrocinios, coherente coa composición plural das diferentes formas de expresiós dos movementos sociáis, políticos, sindicáis, que temos como razón de ser, ese obxectivo.

No 2011, temos que tomar a iniciativa e cada quén dará contas do que non faga a prol dese obxectivo.

Apertas fraternáis de Radio Rexurdimento.gal, emisora atlántica que emite dende o País das Brétemas e do Nunca Máis.

29/12/10

Criterios e alternativas para abordar unha nova reforma do sistema público de pensións.

Con motivo da renovación das conclusións parlamentarias do Pacto de Toledo e a reforma do sistema público de pensións, o secretario confederal de Seguridade Social de CCOO, Carlos Bravo, publicou "Criterios e alternativas para abordar unha nova reforma do sistema público de pensións", no que se presentan as principais propostas alternativas que CCOO formulou á hora de afrontar a futura reforma das pensións de modo que se garanta a mellora da protección e a viabilidade do sistema sen ter que recorrer a recortes sociais.

"Nin a crise económica nin o temor ante os mercados poden esgrimirse como xustificación para pretender impoñer unha reforma nas pensións consistente unicamente en recortes na protección social e os dereitos dos traballadores. Os verdadeiros retos que ten o sistema de Seguridade Social e xustifican a súa reforma son outros, e CCOO ten alternativas sólidas para enfrontalos”, afirma Carlos Bravo, autor do traballo que presenta as reformas alternativas, editado pola Fundación 1º de Maio e a Fundación Sindical de Estudos.

Click para executar o devandito documento.

28/12/10

Ogallá fose unha inocentada...

No último Consello Europeo, Zapatero asegurou que aprobará o proxecto de lei de xubilación aos 67 anos no próximo Consello de Ministros do venres, 28 de xaneiro de 2011.

CCOO e UGT dixeron que se Zapatero se empeña en prolongar a idade de xubilación de 65 a 67 anos non quedará outra saída que convocar unha segunda Folga Xeral.


O Goberno esconde a verdade cando fala da reforma das pensións públicas

1.- O Goberno di que é inevitable aumentar a idade legal de xubilación aos 67 anos (aínda que o queira facer con flexibilidade)

Non é certo.
  • España é un dos países de Europa cunha idade "real" de xubilación máis alta (63 anos e 10 meses) e próxima á idade legal.

2.- O Goberno di que o aumento da esperanza de vida (haberá máis pensionistas no futuro) fai necesaria a reforma.

Non é certo.
  • É verdade que haberá máis pensionistas, pero tamén é verdade que haberá máis cotizantes e con cotizacións máis altas. O problema non é demográfico, senón de vontade política. Pódense facer cotizar os contratos que están na economía mergullada, pódese evitar que as mulleres gañen un 30% menos que os homes e, polo tanto, coticen menos, pódese elevar o salario mínimo (un dos máis baixos de Europa), pódese facer cotizar as bolsas (na súa maior parte son contratos laborais encubertos) pódense elevar as cotizacións máximas (a base máis alta son 3.198 euros/mes; a partir de aí xa non se cotiza máis).

3.- O Goberno di que o gasto en pensións é moi alto.

Non é certo.

  • En 2011 gastaremos en pensións contributivas en torno ao 10% do PIB. En 2040, o 14%. Hoxe hai xa países como Italia que xa gastan ese 14%. Francia gasta xa o 12%. As nosas pensións medias son das máis baixas de Europa e o número de pensionistas comparado coa poboación tamén é dos máis reducidos. Mesmo en períodos de crise como o actual e con 4,5 millóns de parados, a Seguridade Social ten superávit e o Fondo de reserva está a aumentar ata alcanzar case os 70.000 millóns de euros.

4.- O Goberno di que as medidas que se toman agora son para consolidar o sistema e garantir as pensións do futuro.

Non é certo.
  • A realidade é que as medidas que se toman teñen por obxectivo reducir as pensións e así exprésao o Goberno no compromiso contido no Plan de Austeridade enviado á Comisión Europea. O aumento da idade de xubilación significa que todos cobrariamos dous anos menos de pensión, co conseguinte aforro (que se estima nun 6%) e o aumento dos anos de cómputo para determinar o importe da pensión, dos actuais 15 anos a 20 ou 25, significa que todos cobraremos pensións máis baixas (entre un 5 e un 10% menos) porque os salarios máis antigos eran máis baixos.

5.- O Goberno di que defende o sistema público de pensións.

Non é certo.
  • Entregouno aos mercados, que teñen nome e apelidos. Son os bancos e as compañías de seguros. Preténdese un modelo asistencial, é dicir unhas pensións públicas mínimas e o resto con complementos dos seguros privados.

Todo iso parece unha mala inocentada de fin de ano. Pero non o é.

Só a mobilización social pode impedir que toquen as pensións impoñendo a súa reforma dentro dun mes.

21/12/10

Foro 2010-Compostela: A Paz como Cultura

Chamamento do Foro 2010 e do FME-Compostela aos movementos que integran os procesos emancipadores do Foro Mundial de Educación e o Foro Social Mundial.

O Foro 2010, celebrado en Santiago de Compostela (Galicia) durante todo o mes de decembro de 2010, con tres congresos internacionais, unha xuntanza de alto nivel e, especialmente, o Foro Mundial de Educación temático sobre “Educación, Investigación e Cultura de Paz” –xunto con numerosas actividades artísticas e culturais paralelas–, insta aos movementos, organizacións, redes e individuos que conflúen nos procesos do Foro Social Mundial (FSM) e o Foro Mundial de Educación (FME), para que a Cultura da Paz constitúa un dos eixes de actuación transversal na procura dun outro mundo posíbel, ou de moitos outros mundos posíbeis.

A Cultura de Paz debe ser entendida en sentido amplo, como educación para a paz, para os dereitos humanos e para a democracia, para a emancipación social e o coñecemento, para a autodeterminación dos pobos e a xustiza ambiental, xunto coa procura da superación definitiva da pobreza e a fame, da exclusión social e das desigualdades, a defensa inequívoca do diálogo intercultural e das culturas e linguas minorizadas, así como a prevención dos conflitos e a consolidación da paz.

Do mesmo xeito, o Foro 2010 fai un chamamento para que a Declaración de Santiago de Compostela sobre o Dereito Humano á Paz, aprobada por unanimidade no Congreso Internacional celebrado no marco do Foro 2010 entre os días 9 e 10 de decembro, sexa un obxectivo específico do FSM e do FME, na pretensión lexítima de que o dito dereito sexa aprobado polas Nacións Unidas e incorporado á lexislación complementaria da Declaración Universal dos Dereitos Humanos.

As organizacións e movementos que confluiron no Foro 2010, manifestan o seu compromiso cos valores e principios do movemento altermundialista e os procesos enfrontados á dominación do mundo polo capital do FSM e o FME, na demanda dun outro mundo posíbel, máis xusto, máis democrático e máis humano, sen miseria, sen pobreza, sen desigualdades e asoballamentos territoriais, nacionais e/ou sociais, no que os inxentes recursos destinados ao armamentismo no mundo se orienten a satisfacer as necesidades humanas básicas e no que as necesidades das persoas e mailo planeta primen sempre sobre os intereses do capital.

O Comité Organizador do Foro 2010 e o FME-Compostela manifesta o seu repudio á política de fronteiras pechadas da Unión Europea e o Estado español, que impediu a presenza en Santiago de Compostela das delegacións procedentes de Nixeria, Guinea-Bissau, Senegal, Serra Leoa, Haití e outros moitos casos en Colombia e outros países. A idea dunha Europa fortaleza, blindada aos migrantes e a outras culturas, non é un bo camiño para alcanzar a paz universal, mais ben ao contrario, fomenta as desigualdades, o racismo, a xenofobia e o odio. O Comité quere tamén manifestar a súa máis enérxica condena pola ocupación policial da Universidade de Porto Rico, un feito intolerábel en calquera recinto universitario do mundo.

Finalmente, o Comité Organizador do Foro 2010 e o Comité Local Galego, queren agradecer publicamente ás máis de 70 entidades e movementos sociais colaboradores, ás organizacións participantes –máis de 200–, aos delegados e delegadas de máis de 40 países de todo o mundo, ás institucións e ás entidades privadas, nomeadamente á Universidade de Santiago de Compostela, o seu esforzo e apoio. Tamén aos artistas pola súa participación. E moi especialmente, aos máis de 100 voluntarios e voluntarias que fixeron posíbel que durante o mes de decembro Galiza enteira e Santiago de Compostela fose unha referencia internacional da Cultura de Paz.

Santiago de Compostela, decembro 2010

16/12/10

Inauguracion do Memorial as vitimas da represion franquista

O vindeiro domingo, dia 19 de decembro, as 17:00 horas, na avenida de Navarra, (fronte a residencia Torrente Ballester), vaise inaugurar o conxunto escultorico “Xermolos de Paz e Liberdade”.

Habera unha lectura colectiva dos nomes das vitimas dos concellos da comarca coruñesa.

Actuaran: A Polifonica Coruñesa Canticorum, Xose Taboada e Cesar Moran.
Convoca: CRMH de A Coruña.

Poema “Paz para sempre”, (Claudio Rodriguez Fer).

Perseguironos con saña.
Detiveronos con sevicia.
Torturaronos con sadismo.
Xulgaronos sen xustiza.
Pasearonos sen piedade.

Asi os mataron.

E impuxeron o terror.
E impuxeron a calumnia.
E impuxeron a falsificación.
E impuxeron a censura.
E impuxeron o silencio.
E impuxeron o esquecemento.

E asi trataron de rematalos.

Contra o exterminio atroz
das suas vidas desfeitas
e contra o esquecemento inxusto
do silencio complice
queremos manter viva para sempre
a memoria galega
das vitimas do fascismo
en solidariedade
con todas as comunidades do mundo
que padecesen calquera ditadura do terror.

Porque como aquelas vitimas
queremos liberdade para sempre.
Porque por aquelas vitimas
para sempre queremos xustiza.

Porque a realidade e o desexo.
Paz para sempre.


Radio Rexurdimento.gal, estara ali conmemorando.

15/12/10

O asalto á educación pública

No actual despezamento do Estado do benestar tocoulle a quenda á educación pública, e en primeiro lugar á superior. En Italia a reforma Gelmini proponse eliminar un gran número de profesores e reducir considerablemente os fondos destinados á universidade e á investigación. Ante as protestas de estudantes e profesores, Berlusconi manifestou: "Os verdadeiros estudantes séntanse na súa casa e estudan, os que saen ás rúas son alborotadores". O outro foco de protestas foi Gran Bretaña, onde unha proposta semellante vai acompañada do anuncio dunha suba brutal das taxas universitarias, que deixaría a educación superior reducida a un privilexio para os fillos das clases elevadas.O asalto non se refire soamente ás universidades.

En Estados Unidos -e é bo fixarse no que acontece alí, porque é o anuncio do que nos pode chegar pronto- a escola publica está sendo atacada por dous camiños distintos. En primeiro lugar, pola necesidade de reducir o gasto. Michael Bloomberg, o multimillonario alcalde de Nova York, puxo á fronte das súas escolas a Cathleen Black, presidenta do grupo Hearst (que edita publicacións como Cosmopolitan ou Marie Claire), unha executiva sen ningunha preparación no terreo da educación, que xa anunciou que a súa tarefa se vai centrar en reducir o gasto do sistema escolar público, que é o que usan os pobres. Bob Herbert, que sitúa estes feitos no contexto dunha Norteamérica en que coinciden o maior paro e os maiores beneficios das empresas financeiras, advirte: "A guerra de clases da que ninguén quere falar segue sen pausa".

Hai unha segunda liña de ataque, en que participa activamente a Bill and Melinda Gates Foundation, que combate a escola pública como ineficaz, sen tomar en conta a pobreza de recursos con que funciona, e acusa diso aos sindicatos do profesorado, que se negan a aceptar o despedimento dos mestres menos capacitados. A súa alternativa son as chárter schools, que están "exentas de regras locais ou estatais que inhiben unha administración e xestión flexibles".


O que estas formulacións adoitan ocultar é que, detrás dos argumentos de custo e eficacia, hai o propósito de combater un ensino independente e crítico, que se pretende substituír por outra que inculque valores patrióticos e conformismo social. James Loewen explica, no seu libro Lies My Teacher Told Me, que os profesores norteamericanos teñen que ir con coidado cando falan en clase de temas como, por poñer un exemplo, a guerra de Vietnam. "Entrevistei profesores de Ensino Secundario que foron despedidos, ou recibiron ameazas de despedimento, por actos menores de independencia como os de proporcionar os alumnos materiais que algúns pais consideran discutibles". O cal, sabendo que ninguén vai acudir a defendelos, os empurra a "a seguridade da autocensura".

As bibliotecas son outro escenario desta loita. Non só as das escolas -onde a Asociación de bibliotecarios de Estados Unidos denunciou que abonda coa queixa dun só pai para eliminar un libro-, senón as públicas en xeral. Kurt Vonnegut eloxiou aqueles bibliotecarios que "souberon resistir enerxicamente os energúmenos que trataron de eliminar certos libros dos seus estantes e que destruíron os rexistros dos lectores antes que revelar á policía do pensamento os nomes das persoas que os consultaron".

Nun sentido semellante vai a decisión do actual Goberno pospinochetista chileno de diminuír as horas de Xeografía, Historia e Ciencias Sociais nas ensinanzas Primaria e Secundaria, que provocou manifestacións de protesta de profesores e estudantes. Ou o menosprezo pola presenza dos Humanidades na universidade, que levou a un crítico de Not for profit -o libro en que Martha C. Nussbaum sostén que o ensino que desenvolve un pensamento crítico é necesario para a supervivencia da democracia- a realizar afirmacións como a de que "os académicos empregan o seu tempo e enerxía escribindo monografías ilexibles sobre temas sen interese ningún".

A tendencia, tanto na escola coma na universidade, apunta na dirección de limitarse a ofrecer unha formación que se dedique a preparar para o ingreso inmediato na empresa. Trátase de consolidar o tipo de "currículo oculto" de que fala Henrio A. Giroux polo que "a clase dominante se asegura a hexemonía", transmitindo "formas de coñecemento, cultura, valores e aspiracións que son ensinadas, sen que nunca se fale delas ou se explicitar publicamente".

Todo o cal debería levarnos a reflexionar sobre as motivacións que hai detrás destas políticas. A idea de que só se pode combater o déficit polo procedemento do recorte do gasto social, escribiu hai poucos días o premio Nobel de Economía Joseph Stiglitz, "é un intento de debilitar as proteccións sociais, reducir a progresividade do sistema de impostos e diminuír o papel e o tamaño do Goberno mentres se deixan determinados intereses establecidos, como os do complexo militar-industrial, tan pouco afectados como sexa posible".

A educación pública é unha parte esencial dos nosos dereitos sociais e unha garantía do futuro das nosas liberdades.


Josep Fontana é historiador

Ilustración de Jordi Duró

Traduccion Radiorexurdimento.gal

Fonte: publico.es
(click version original en castellano)

13/12/10

A familia Couso presenta unha denuncia coa información revelada por Wikileaks

A familia de José Couso presentóu hoxe ás 12:00 do mediodía unha denuncia ante a Fiscalía da Comunidade de Madrid pola información revelada por Wikileaks sobre as supostas irregularidades habidas no proceso xudicial aberto polo asasinato da cámara José Couso o 8 de abril de 2003 durante a invasión de Iraq por membros do Exército estadounidense. Segundo os cables da diplomacia estadounidense filtrados por Wikileaks sobre este caso, e publicados polo xornal EL PAÍS, altos cargos do goberno español e membros da Fiscalía da Audiencia Nacional e do Estado terían compartido información sobre este caso con diplomáticos estadounidenses en España e membros do goberno estadounidense. Así mesmo, segundo estes cables, tanto algúns ministros coma fiscais españois teríanlles comunicado aos representantes estadounidenses, seguindo as súas instrucións, que intervirían para evitar que prosperase o xuízo contra os tres militares presuntamente culpables do asasinato de José Couso.

Na denuncia, recóllense as quince informacións sobre as supostas inxerencias no "Caso Couso" que foron reveladas na última semana e "non" negada "no substancial a data de hoxe polas persoas nelas mencionadas", como apunta a denuncia. Estas violacións das garantías dun proceso xudicial xusto e transparente foron analizadas pola periodista Olga Rodríguez, unha das tres testemuñas do do asasinato de José Couso e que xa declarou dúas veces ante a Audiencia Nacional.


A nota de prensa enviada pola familia Couso sinala que "a obriga legal da Fiscalía é a persecución dos crimes e a defensa dos dereitos das vítimas. Por iso consideramos necesario e propio dun Estado de dereito que se investigue o contido dos documentos filtrados por Wikileaks. É a Fiscalía o organismo ao que constitucionalmente lle corresponde a investigación destes feitos. A demanda sinalará expresamente as persoas que presuntamente participasen nas reunións e intercambios descritos nos telegramas filtrados".
A denuncia recolle os nomes expresamente da entón vicepresidente María Teresa Fernández de la Vega, o Ministro e o Secretario de Estado do Ministerio de Asuntos Exteriores, respectivamente, Miguel Ángel Moratinos e Bernardino León, o entón Ministro de Xustiza, Juan Fernando López Aguilar, o Secretario de Estado de Xustiza, Julio Pérez Hernández, o Fiscal Xeral do Estado, Cándido Conde Pumpido, e o Fiscal Xefe da Audiencia Nacional, Javier Zaragoza e o Presidente da Sala do Penal da Audiencia Nacional, Javier Gómez Bermúdez.

Así mesmo, a familia tamén esixe no texto á Fiscalía que se investigue se se puido entregar documentación das actuacións a quen non é parte do proceso, como a embaixada estadounidense,"algo que está expresamente vetado pola Lei de Axuizamento Criminal," como apuntan na denuncia.




Fonte: periodismohumano.com

25/11/10

Xunta de Galicia: O concurso eólico non é respectuoso coa natureza

Verdegaia é unha organización ecologista galega, da cál hónrase en formar parte Radio Rexurdimento. Esta organización, (referente galega de Ecoloxístas en Acción), acaba de publicar a súa avaliación do reparto eólico adxudicado pola Xunta do PP ano e medio despois de parar o reparto do bipartito.

Os ecoloxistas galegos de Verdegaia, lembran que Galicia é a comunidade autónoma con menos porcentaxe de Rede Natura e critican a escasa relevancia da proposta de ampliación. Ademais, piden que se aproveiten as adxudicacións a Gas Natural (que se inventou a marca Fenosa Wind) e Endesa para que se pechen as térmicas das Pontes e Meirama, as principais emisoras de CO2 de Galicia.


Velaeiquí o comunicado completo dos ecoloxistas:

"Ao entender de Verdegaia, o último ano e medio perdido no desenvolvemento da enerxía eólica en Galicia non serviu para introducir as medidas necesarias para minimizar o seu impacto no territorio. A convocatoria e resolución do concurso eólico sen aprobar antes un novo Plan Sectorial Eólico que estabelecese suficientes zonas de exclusión, fará que a nova potencia eólica de 2.325 MW ocasione danos moi importantes ao medio natural que se poderían ter evitado cunha mellor planificación.

As áreas de interese natural incompatibles coa instalación de parques eólicos non se limitan ás zonas Natura 2000. Estes espazos deberían ter sido definidos no marco dun novo Plan Eólico que substituíse ao vixente, aprobado en 1997 e modificado en 2002, e que non foi obxecto dunha avaliación ambiental estratéxica. O estabelecemento de zonas de exclusión por motivos ambientais é a medida clave para prevenir impactos ambientais graves da enerxía eólica, unha enerxía limpa pero non exenta de impactos, cuxa expansión é necesaria para combater o cambio climático e lograr a autonomía enerxética, mais que require dunha planificación axeitada. O concurso eólico non se encadra nunha planificación ambientalmente correcta e por ese motivo a Federación Ecoloxista Galega (FEG), da que forma parte Verdegaia, interpuxo un recurso contencioso administrativo despois de que fose convocado.

Se ben a actual Xunta do PP desbotou a construción de novos parques eólicos nas zonas Rede Natura 2000 -a diferenza dos anteriores gobernos galegos do mesmo partido, que mesmo chegaron a decretar a "compatibilidade" dos parques eólicos con esa figura de protección ambiental (Decreto eólico 302/2001, derrogado)-, a rectificación chega moi tarde, cando o 40% da potencia eólica instalada (1.247,2 dun total de 3.173,7 MW, a setembro de 2009) afecta negativamente a estes espazos de alto valor ecolóxico. Ademais, resulta incoherente coa disposición da Xunta a permitir na rede Natura 2000 outro tipo de proxectos tamén incompatibles coa súa conservación, como autovías, canteiras ou piscifactorías.

A non admisión de novos parques nas áreas afectadas pola ampliación da Rede Natura 2000, por outra banda, terá unha incidencia ben limitada, dada a falta de ambición da ampliación prevista pola Dirección Xeral de Conservación da Natureza, que só incrementaría a porcentaxe do territorio galego incluído na Rede Natura 2000 do 11,7 ao 16,3%, co que Galicia seguirá á cola do Estado español. Esta exclusión constitúe un avanzo a respecto do concurso eólico de 2008 anulado polo actual Goberno, aínda que non a respecto do outro concurso convocado polo bipartito, de 512 MW en 2006, cuxa resolución tamén excluiu a superficie de ampliación da Rede Natura 2000 prevista daquela.

A nova potencia eólica de 2.325 MW a instalar na nosa terra permitiría pechar as térmicas de carbón de Meirama e As Pontes sen necesidade de importarmos electricidade. O feito de GAS NATURAL FENOSA e ENDESA estaren entre as empresas que obtiveron máis potencia no concurso debería ser máis un motivo para pór data ao fin da xeración de electricidade a partir da queima de carbón e planificar o desmantelamento desas centrais, altamente contaminantes e moi ineficientes.

O novo concurso eólico e a lei ao abeiro da que se convocou representan unha oportunidade perdida máis para reorientar o desenvolvemento da enerxía eólica en termos de sustentabilidade ecolóxica e de xustiza social. En lugar do canon eólico e do chamado Fondo de Compensación Ambiental, sería moito mellor dispor dun Plano Sectorial Eólico respectuoso coa biodiversidade e paisaxe, dun sector eólico cunha importante participación da Xunta, dos propietarios dos terreos e de pequenos investidores, e mais dunha política fiscal verde que gravase adecuadamente os combustibles fósiles, nomeadamente a queima de carbón nas térmicas.

Verdegaia continuará a avogar por unha nova política eólica respectuosa coas zonas de alto valor ecolóxico, que priorice o repotenciamento sobre a construción de novos parques, que aposte non só polos grandes parques eólicos senón tamén pola eólica de baixa e media potencia, que deixe importantes beneficios socioeconómicos no medio rural, e que se encadre nunha política enerxética cuxos obxectivos principais sexan o decrecemento no consumo de enerxía e o desenvolvemento de todas as renovables, na procura da sustentabilidade local e global e da soberanía enerxética."


22/11/10

SOS Sanidade Pública: "¡Non vamos permitir que ninguén faga negocio coa sanidade!

Máis de coarenta mil galegos, manifestáronse onte en Santiago e deixaron claro ao goberno da Xunta que non imos permitir que ninguén faga negocio coa saúde pública e que non imos permitir pasivamente o desmontaxe do estado do benestar e os servizos públicos. Son dereitos e non privilexios.

Ista é a reposta que ao berro de socorro da sanidade pública galega ante a política sanitaria da Xunta de Galicia, que está a deteriorar e facer inviable o sistema como paso previo a súa privatización.

Radio Rexurdimento.gal, estivo alí e uníuse ao berro de "Non, non, non a privatizacion".



20/11/10

Na defensa da Sanidade Pública galega.


A cámara do Galicia Confidencial entrevista aos voceiros da Plataforma SOS Sanidade Pública na véspera dunha cita clave. Tendo en conta o éxito de protestas previas en cidades como Vigo, a manifestación do domingo en Santiago será multitudinaria.

Galicia, que adica o 9% do PIB a Saúde, ten mellor cobertura que Estados Unidos, onde o sistema privado absorve o 20% da riqueza. Este é un dos argumentos dos voceiros de SOS Sanidade Pública, a plataforma plural que este domingo convoca unha manifestación en Compostela.

A cámara de Tingalaranga entrevista aos voceiros do colectivo en exclusiva para Galicia Confidencial. Son Francisco Vázquez, de SOS Sanidade Pública Vigo; María Xosé Abuín, da Federación de Saúde da CIG, e Francisco Reyes, de SOS Sanidade Pública Compostela. Velaquí, resumindo as súas palabras, porqué cómpre secundar a súa convocatoria:

A manifestación non vai contra ningún partido. Unicamente reclámase unha sistema onde pague máis quen máis diñeiro teña, e non quen máis doenzas sufra.

Malia ser apartidaria, a Plataforma critica a actual política de contratatacións do Sergas. Dende o cambio do Goberno, a Xunta ofrece de novo contratos precarios, que empurran aos profesionais a buscar estabilidade fóra de Galicia.

O cadro de persoal do SERGAS non aumentou dende a chegada do novo Executivo. Introducir o capital privado nos hospitais (como fará a Xunta nos novos centros de Vigo, Pontevedra e dez lugares máis ) é unha temeridade. Os xerentes dos complexos terán como prioridade o beneficio económico máis que a calidade da atención.
O modelo "público privado" xa se probou antes, tanto en Galicia como fóra, e sempre provocou unha peor calidade do servizo. Por exemplo, en Madrid os centros privatizados teñen como máximo 0,73 médicos por cada 1.000 habitantes, mentres que os públicos móvense sempre por enriba de 1,3 doutores por 1.000 habitantes.

No exterior tamén hai exemplos de sistemas 100% públicos que funcionan ben. Tal é o caso de Austria, onde non hai listas de agarda malia ter tamén unha poboación moi avellentada.
A xestión pública do sistema sanitario pode ser máis eficaz, pero por natureza é máis rendíbel que a privada. Abonda comparar a calidade do SERGAS, que absorve o 9% da riqueza galega anualmente, coa do sistema dos EE.UU, que absorbe o 20%.
Algúns cargos do SERGAS, nomeados pola Xunta, están a dificultar o traballo crítico da plataforma. A xerencia do hospital da Coruña, o antigo Juan Canalejo, prohibiu esta semana un acto reivindicativo da plataforma.

No sistema público os custes son secundarios pois o prioritario é recuperar a saúde do cidadán. No privado, os custes son máisn importantes, porque reducilos significa incrementar os beneficios.

A conselleira de Sanidade, Pilar Farjas, segue sen organizar as quendas de tarde na pública, mentres drena as listas de espera desviando pacientes a sanatorios privados. A consecuencia é un maior gasto e o aumento das listas en certas especialidades. Por exemplo, a cirixuía pedriática da área de Compostela opera aos nenos despois dunha espera media de máis de tres meses.

NOTA: Radio Rexurdimento, xunto cos amigos e compañeiros, acudiremos á manifestación cidadán do vindeiro domingo, día 21, as 12:00 h., dende a Alameda de Santiago.



14/11/10

Oito anos despóis do “Prestige”, ¿Nunca Máis?


13.11.02: Un petroleiro accidentado, vertendo inmensas cantidades de fueloil ao mar, atópase á deriva. Igual que co Goberno da Xunta e o Goberno español. Seis días máis tarde, o día 19, as 8:00 AM, o "Prestige", con 77.000 Tm de fueloil abordo, partíase en dóus e afondíase a máis de 3.850 m. de profundidade e a uns 250 kms. da costa galega.

Oito anos máis tarde milloráronse, aínda que feblemente, os medios de alerta e seguridade marítima en Galicia, pero milleiros de buques-basura seguen a percorrer os corredores marítimos fronte a Galicia. Os operadores, lobbys e especuladores do negocio do petróleo manteñen unha flota desvencillada en materia de seguridade e con tripulacións enroladas sin formación e experiencia, reclutadas da fame.


Por outra banda, as responsabilidades xudiciáis aínda están sin sustanciar, sumerxidas en milleiros de folios arramblados nun modesto xulgado en Corcubión. Váise diluindo. Non se atoparán os responsables e culpable últimos.

As responsabilidades políticas, nunca se asumiron por parte dunha vergoñosa clase política que, salvo excepciones, nunca estiveron a altura do pobo e da magnitude da catástrofe.

Sen dúbida, voltará a ocurrir. Namentras os organismos internacionáis e os gobernos non paren contundentemente a aqueles que sustentan o seu negocio, a súa riqueza persoal, en matar a vida no planeta.

Hoxe, toca lembrar o exercicio de dignidade dos homes e mulleres que fixeron frente a irresponsabilidade dos gobernantes. Homes e mulleres do mar, voluntarios de todo o mundo, da humanidade sensible, en definitiva.

Tiven a honra de formar parte da Plataforma Nunca Máis da comarca de A Coruña e vivir intensa e inesquecíbelmente aqueles días, semáns, meses...

Con esta música dos benqueridos e admirados amigos de Luar Na Lubre, o contido íntegro do Discurso da Dignidade que fói lído por Manolo Rivas, no Obradoiro, tras da histórica manifestación do 1 de Decembro de 2002, quero amosar a miña homenaxe persoal a aquela expresión de solidariedad e aquela reivindicación da xustiza.

Por eles, por elas e por tí que estás lendo estas verbas e porque, en calqueira momento, pode voltar a ocurrir:


Manifesto final da convocatoria "Nunca Máis" do domingo 1 de diciembre de 2002.
(Texto íntegro do comunicado leído por Manuel Rivas).

"Galicia é hoxe a humanidade que berra: ‘Nunca máis!’"

Gracias irmáns:

Aquí está a dignidade, aquí está a conciencia libre, aquí está un pobo vivo, aquí está a honra de Galicia. Si, gracias irmáns:Nós tamén invocamos hoxe aquí a protección do Santiago Apóstolo, de Prisciliano, de Santo André de Teixido, da Virxe do Carme, nai e señora da xente do mar, pero invocamos sobre todo a forza do pobo, a capacidade cívica, democrática, de nós mesmos para afrontar responsablemente e con coraxe esta situación de emerxencia, sen que se nos oculte a realidade, sen que se secuestre información, sen que falte á dignidade pretendendo acalar as verdades cun tintinar de moedas.

Si, gracias irmáns:

Gracias a todos os que viñestes do Eo ao Miño, gracias especialmente ás familias do mar que están aquí, co peso da dor e destas noites de vixilia sobre os seus ombros, e gracias tamén moi especiais a esa humanidade sensible, alerta oa sufrimento da xente e da destrucción da naturea, que dende todo o mundo ten enviado o seu abrazo solidario e amosa o seu noxo e horror polo que acontece no mar de Galicia. Un mar fonte de vida, un excepcional ecosistema, o máis precioso horto da creación, velaí o tedes, en permanente ameaza, convertido nun vertedoiro de velenos, machacado pola cobiza duns e o desleixo, o abandono doutros.

Convocados aquí, dunha maneira libre e unitaria, en marea cívica fornte á marea negra do Prestige e na crise e na emerxencia en que Galicia está asolagada: Esiximos a declaración de Galicia como zona catastrófica. Trátase dun desastre de dimensións nacionais. Cómpre, pois, a inmediata dotación de recursos de todo tipo para reparar as graves consecuencias económicas, sociais, medio-ambientais e para a saúde provocadas por este sinistro. O que precisa Galicia non son remendos paliativos senón plans a longo prazo que contemplen o binomio tan estreitamente relacionado de protección do medio ambiente e o emprego e benestar da poboación.

As institucións españolas, a Comunidade Europea e os organismos internacionais deberían contemplar tamén a existencia do que poderiamos chamar unha Débeda Histórica de Catástrofes, pois temos sufrido xa seis catástrofes deste tipo e de gravísimas dimensións en trinta anos, e é unha responsabilidade a asumir polas institucións galegas o demandar esas compensacións históricas. Non só quen contamina debe pagar senón tamén quen obtivo e obtén beneficios, as petroleiras deberían pagar.

Reclamamos para Galicia a inmediata posta en marcha de mecanismos de prevención que impidan que a catástrofe vaia en aumento, coa posta a disposición dilixente dos medios económicos e loxísticos para impedir a contaminación de novas zonas, a intensificación nas xa contaminadas e a limpeza e a restauración medioambiental da costa.

Reclamamos para Galicia a adopción de medidas determinantes, ben concretas, por parte do Goberno central e da Xunta para que feitos como este non se volvan a repetir nunca máis. Medidas para impedir xa, e é o momento agora, por respecto ao loito do mar, o paso de buques que non reúnan as garantías de seguridade, apartar o corredor marítimo e establecer un control estricto do tráfico e do almacenamento de mercadorías perigosas.

Reclamamos para Galicia a dotación dun verdadeiro dispositivo de salvamento, dun plan de emerxencia e dun operativo de reacción inmediata para loitar contra a contaminación mariña, con remolcadores axeitados e con buques anti-contaminantes. Aqueles que presumen de potencia mundial, ¿non lles cae a cara de vergoña ao ver que aí, cunha nova marea negra nas nosas costas, non hai un só buque anti-contaminante con pavillón español?

Reclamamos para Galicia a ubicación nesta costa da Axencia Europea para a Seguridade Marítima.

Reclamamos que se impulse unha lexislación internacional que acabe con este tipo de capitalismo delincuente, amparado na comenencia e nos paraísos fiscais, que estraba a vida dos pobos e dos verdadeiros paraísos do mar e da terra.

E rematamos:

O sinistro do Prestige e o ocorrido despois, pón en evidencia dun xeito inapelable a inexistencia de medidas de prevención axeitadas, a ausencia de plans de emerxencia para facer fronte a este tipo de catástrofes, a improvisación e descoordenación nas tarefas de salvamento e loita contra a contaminación e a total escaseza de recursos técnicos e humanos para facer fronte a este tipo de situacións.

Denunciamos as responsabilidades derivadas destas deficiencias. Reclamamos a demisión das autoridades que coa súa ineficacia e irresponsabilidade non souberon impedir que o accidente tivese as peores consecuencias. Dicímolo no código do mar: Delta India Mike India Sierra India Oscar November: Dimisión. É nas situacións críticas cando os gobernantes teñen que estar a carón do pobo, informando realmente, nos medios e no Parlamento, e activando os recursos dun país.

¡Polycommander, Urquiola, Erkowit, Andros Patria, Casón, Mar Exeo.... e agora Prestige!

Xa non queremos contar máis. Xa abonda. Xa estamos petroleados ata as praias da alma. Galicia, mobilizada de exemplar, conseguiu nos anos Oitenta que se pechara o vertedoiro de residuos radioactivos, o cemiterio nuclear, fronte á costa de Fisterra. Pois ben. Hoxe dicimos: NUNCA MÁIS. Que non se desprecie máis este S.O.S dun pobo canso de aturar e sufrir. Que se escoite en Santiago, Madrid e Bruxelas. Que se escoite onde se teña que escoitar. Galicia é hoxe a humanidade que berra: ‘Nunca máis!’.

E para rematar, os benqueridos e admirados amigos, os coruñeses de Luar Na Lubre, déixannos unha delicia que titularon "Memoria da noite", lembrando aquela expresión de cidadanía activa que representóu o Nunca Máis.




12/11/10

Non existe a opción do silencio como non existe a posibilidade de frear as xustas demandas do pobo saharauí

Enchendo este formulario lle farás chegar un correo teu ás/ e os representantes de tu país no Parlamento Europeo na tua propia língoa. Pregámosche que o fagas con moito respeto e claridade. O obxectivo desta ferramenta é que a europarlamentaria ou o europarlamentario en concreto, lle chegue unha mensaxe única e escrita coas tuas propias verbas, sin empregar o método do "copia e pega".


O día dez de outubro comezou unha grande protesta pacífica, na que máis de 20.000 saharauís reivindicaban o seu dereito ao traballo, á non discriminación e ao usufructo dos seus recursos naturais, establecendo un campamento de 7000 jaimas a 15 kilómetros da cidade de El Aaiún. 30 días despois o goberno de Marrocos ordeou ao seu exército o asalto e a destrucción do campamento saharauí de Agdaym Iziken. Teñénse contabilizado 28 persoas mortas, 723 feridas e 159 desaparecidas, sin contar a quenes se atopan nos cuarteis militares ou a cadea, nin nos hospitais.



Ao mesmo tempo, as forzas de ocupación teñen instigado e armado a colonos da cidade de El Aaiún que, xunto cos policías de paisano, asaltan domicilios, negocios e queiman vehículos de propiedade saharauí. O exército marroquino ven de declarar o Estado de sitio nos Territorios Ocupados do Sáhara Occidental.



Non existe a opción do silencio como non existe a posibilidade de frear as xustas demandas do pobo saharauí. O que sí existe é a posibilidade de protexer a quenes están a sofrer a represión. Por elo temos creado esta ferramenta, para facer chegar por todos os canles posibeis a demanda universal de xustiza, dignidade e respeto pola vida de quenes hoxe son perseguidos e perseguidas por militares profesionais e grupos paramilitares a través das rúas de El Aaiún. Entre todos/as os/as que empreguemos esta ferramenta podemos colaborar para esixir ao Europarlamento que se pronuncie.



Propostas a ter en conta na redacción da tua mensaxe:



· Explícalles con brevidade coas tuas propias verbas o que está a suceder, cóntalles como te sintes e que é o que deberían de facer no teu nome.



· Pídelles que lle esixan ao goberno marroquino o cese da violencia que está a exercer contra da población saharauí nos Territorios Ocupados do Sáhara Occidental.



· Explícalles coas tuas propias verbas que a ONU ten de tomar cartas no asunto facendo cumplir o artigo 2 da Declaración Universal dos Dereitos do Home, así como as resolucións adoptadas para os Territorios Non Autónomos.



· Explícalles que teñen que pedir á ONU que o Consello de Seguridade lle outorgue á MINURSO a capacidade de controlar o respeto dos Dereitos Humáns, informando directamente ao Consello de Seguridade.



· Recórdalles que a ONU ten a obriga de protexer á población dun Territorio Non Autónomo, mentras permanece á espera da celebración do seu Referéndo de Autodeterminación, en conformidade coas Resolucións da Asamblea Xeral, do Consello de Seguridade e da Unión Africana.



· Reclama ao Goberno de Zapatero que deteña de inmediato a venta de armas ao goberno alauita, coas que o exército de ocupación asesiña, tortura e reprime ao pobo saharauí.



· Pídelles que levanten a sua voz para permitir a entrada de civís que poidan facer o labor de observación internacional, ao mesmo que o libre acceso da prensa.



· Esíxelles que se pronuncien diante do Parlamento Europeo, demandando a intervención deste e do resto da comunidade internacional.



· Pídelles que esixan a liberación inmediata dos/das saharauís detidos/as ilegalmente, son centos de persoas desaparecidas ou detidas.




¡VIVA O SAHARA LIBRE!




Fonte: SaharaRigths (en castelán)

Sáhara: O Goberno de España ten un compromiso histórico, ético e político

O Goberno de España ten un compromiso histórico, ético e político, con soporte xurídico de abondo para rachar coa actual e bochornosa postura adoutada diante do que está a acontecer contra do pobo saharaui na súa terra, por parte dun exército ocupante en nome dun réxime despótico, medieval, que non respeta os dereitos humáns fundamentaís, básicos, que desprecia a jurisdicción internacional, nin os requerementos das numerosas resolucións de Nacións Unidas.

Por outra banda, o Goberno de España, pusilánime diante desta agresión xunto da súa fronteira, irresponsablemente e en aras duna hipócrita “real politik” imposta por potencias terceiras, non protexe aos cidadáns españois, como periodistas, xuristas, observadores, cooperantes e diputados, que son sometidos a agresións, desprecios, insultos, detencións e expulsións ilegáis polas autoridades ocupantes.

BASTA XÁ!


1- É INDISPENSABLE QUE OS GOBERNOS DE ESPAÑA E DA UNIÓN EUROPEA, CONDENEN ESTA BARBARIE E PIDAN A NACIÓNS UNIDAS FACER O MESMO, E PEDIR UNHA COMISION INDEPENDENTE DE INVESTIGACION.

2- É URXENTE ENVIAR OBSERVADORES PARA ROMPER O BLOQUEO E O SILENCIO COMPLICE.

3- FACER DECLARACIÓNS E COMUNICADOS DE CONDENA DESTE XENOCIDIO E DE APOIO AO POBO SAHRAUI NESTAS CIRCUNSTANCIAS.

Compartimos o chamamento, a todos os amigos do pobo saharauí, necesitamos do teu esforzo para romper o bloqueo e salvar os saharauis, participemos todos na denuncia desta masacre e participemos nas manifestacións e concentracións convocadas nestes dias..

Recollida de sinaturas de Amnistía Internacional aquí

5/11/10

Contra el desmantelamiento del Hospital Abente y Lago de A Coruña

En el día de hoy, hemos apoyado con nuestra presencia una concentración en contra del desmantelamiento del Hospital Abente y Lago de A Coruña. Esta concentracción se llevó a cabo por segundo jueves consecutivo y se repetirá los próximos días 11 y 18 de noviembre. Esta convocada por la Sección Sindical de CC.OO. del mencionado Hospital.

Se repartió a la prensa y a los allí presentes el siguiente:

"Comunicado:

Os traballadores e traballadoras do Hospital "Abente y Lago" concéntranse hoxe diante do Hospital para denunciar o seu desmantelamento e a infrautilización do mesmo.

Descende a actividade cirúrxica e asistencial, o que o principio ia ser só unha diminución de actividade por mor das vacacións de verán.

Estamos as portas de novembro e a situación segue igual.

Hai sete quirófanos pechados polas tardes agás un que se utiliza un día a semán.

No periodo de 1 de xaneiro ó 1 de setembro de 2010 a actividade cirúrxica baixou con respecto o 2009 en 461 intervencións, actividades que se están a desviar aos hospitais privados.

As consultas viñan funcionando o cento por cento. A consulta de Anestesia con unha lista de espera de seis meses agora funciona un día pola mañán e dous días pola tarde, con peonadas, o mesmo que a Consulta de Dixestivo e Ecocardio onde se quitou a actividade de tarde sen alternativas.O persoal facultativo, en concreto, os Dermatólogos van na súa xornada de traballo a operar un día aos hospitais privados.Isto leva a peches de unidades e amortizaqción de postos de traballo do persoal de enfermería.

Optimizar recursos é:

Utilizar os recursos existentes humanos e tecnológicos.
Utilizar as infraestructuras existentes ao cento por cento.
Non desprazar ao persoal facultativo aos hospitais da privada, senón que teñan programada a súa actividade no propio centro.
"


O vindeiro día 11, voltaremos a estar alí.

29/10/10

Unha loita que, hoxe, se mostra máis necesaria e vixente que nunca.

Falescéu Marcelino e invadíume unha fonda tristura...

Un loitador polos dereitos dos traballadores, polas conquistas sociais e polas liberdades democráticas, pola xustiza. Unha loita que, hoxe, se mostra máis necesaria e vixente que nunca.

Co seu exemplo, co recordo de Josefina e os seus fillos, mañá, xunto con milleiros de compañeiros das Comisións Obreiras e coa cidadanía sensible, acompañarémolo en Madrid, celebrando a súa vida e reivindicaremos a súa memoria alzando o puño fraternalmente.








28/10/10

“Señora Montiel, apague su twitter…!”

Doña Reyes, hace algún tiempo yo decía de usted que, desde luego pasará a la historia de la España cañí quién le hizo aquél apercibimiento, pero que a usted la llevará a figurar como autora de de un paso de transformación, en el marco de una transformación global que ya ha comenzado y que exige unas formas de hacer y de comunicar la politica imprescindible para la recuperación de la democracia en su sentido más estricto.

Usted, mi muy admirada y muy querida compañera, ha subvertido el orden en aquellos sagrados recintos dónde se había instalado una determinada concepción de la democracia que degrada a esta.

Recuerdo que yo reconocía que usted tenía (y tiene) la sensibilidad de entender que los procesos son más fuertes que los planes y que la política que no controla los procesos, y que no sabe dirigirlos, no es política ni es ná, es administración y, generalmente, mala administración.

Ellos, los mezquinos, los miserables, al final han conseguido que apague usted su twitter…, o eso se creen ellos.

Doña Reyes, los que la hemos venido observando desde hace algunos años, sabemos, nos consta, que usted nada tiene que ver con la intransigencia y la metodología de la exclusión, tan en boga. Ni se ha permitido un segundo para contemplar la parálisis premeditada que la circundaba. A usted y a otros y otras compañeros y compañeras. La cercanía a la ciudadanía y a sus problemas ha sido un ejercicio habitual en usted, de manual y que se debería de tratar en las escuelas de cuadros y de cargos públicos de cualquier organización que pretenda tener una influencia, aunque sea mínima, en la sociedad, en el debate político.

Usted, ha pretendido abordar con sinceridad y con una generosidad indiscutible los debates de una manera abierta, y ha sido víctima de los obsesionados por el aislamiento, con las prácticas conocidas de manipulación reglamentaria, sufriendo hasta el insulto y el sabotaje. Es usted un peligro para los miserables.

Yo sé que usted, con esa decisión, la de apagar su twitter un ratito, no deserta de nada, como algunos esbirros repetirán aquí y allá. Su compromiso con la izquierda y sus valores es inequívoco y, además, me consta que usted va a promover activamente esa convergencia de las izquierdas que permita ampliar el espacio sin necesidad de recurrir a la tutela mendaz, a la irresponsabilidad y al sectarismo.

Hoy, doña Reyes, hace usted un ejercicio de lealtad a los militantes y a los votantes de su organización haciendo entrega de su escaño en el Parlamento de Madrid y un servicio al pluralismo de la izquierda en su conjunto de la que muchos nos reclamamos.

Yo, soy gallego, no es por presumir, pero lo soy y usted lo sabe, y sé que en cuanto se abra un imparable debate, constituyente de un proyecto de izquierda plural y abierto, usted va a estar y yo también. Ellos, no.

Le reitero a usted mi consideración más distinta, especialmente porque me evitará, en lo sucesivo, tener que aguantar las lonchas de mármol de Carrara, (permítame el exceso cheli, pero pa entendernos), de las sesiones plenarias de la Asamblea de Madrid a través del canal parlamentario.

Un beso de tu amigo y compañero,

Lóis.



Nota: Aunque sea con prisas, les dejo un vídeo con una de sus memorables intervenciones contra la corrupción en la Comunidad de Madrid:








Manifesto na defensa e mellora da Sanidade Pública galega.

SOS SANIDADE PÚBLICA, NA DEFENSA E MELLORA DA SANIDADE PÚBLICA

A política sanitaria da actual Xunta de Galicia está a deteriorar e facer inviable economicamente o sistema sanitario público galego como paso previo a súa privatización.

Co argumento de que a crise económica obriga a reducir gastos e a buscar apoio no sector privado, a Consellería de Sanidade tomou dúas importantes decisións que supoñen un punto de inflexión para o futuro da sanidade pública galega:

. Reducir o orzamento sanitario, especialmente os capítulos de investimento, que perdeu 26 millóns de euros (30% do mesmo), e do gasto corrente destinado a garantir o funcionamento, que perdeu 22 millóns.
. Dar entrada ao capital privado no financiamento e xestión das novas infraestruturas sanitarias recorrendo a Colaboración Público-Privada (PFI ou Concesión de Obra Pública) seguindo o exemplo das Comunidades Autónomas de Valencia e Madrid, onde tamén goberna e Partido Popular.

As consecuencias destas decisións afectaron de xeito importante ao sistema:

. Retraso na apertura do hospital de Lugo (que leva anos terminado), facéndose a equipamento con capital privado e privatizando o servizo de lavandería.

. Privatización e retrasos na construción do Novo Hospital de Vigo e da ampliación do Complexo Hospitalario de Pontevedra. Estas dúas obras, que tiñan previsto un financiamento e construción a través da Sociedade Pública de Investimento, son agora entregadas ao sector privado que asumirá o seu financiamento, construción e xestión (parcial) a través da fórmula de colaboración Público-Privada (PFI), que encarecerá entre tres e cinco veces o que nos constarán estas novas infraestruturas sanitarias. O novo Hospital de Vigo será bastante menos ambicioso en tamaño e servizos que o que estaba inicialmente previsto e, en Pontevedra, a ampliación do Hospital de Montecelo é substituída polo proxecto privatizador de Monte Carrasco.

. Anuncio da cesión ao sector privado dos novos recursos de alta tecnoloxía dos hospitais públicos, comezando pola radioloxía e os laboratorios.

. Abandono do Plan de Mellora de Atención Primaria que tiña previsto investir 62 millóns de euros en catro anos para resolver a masificación das consultas e súa baixa capacidade resolutiva. Construción dos novos centros de saúde con financiamento privado.
. Abandono do Plan de Saúde Mental, do Plan de Drogodependencias e da atención sociosanitaria.

. Eliminación da actividade dos hospitais públicos pola tarde, desviando aos pacientes a centros privados concertados o que ocasionou o incremento das listas de espera.

. Anuncio do peche dos servizos de radioloxía de urxencia nos hospitais comarcais para concentralos nun só centro, afastando aos pacientes dos especialistas, limitando a realización de ecografías e substituíndoas por TACs, mais caros e que someten a radiación innecesaria ao paciente. Os informes radiolóxicos pretenden que os fagan os radiólogos nos seus domicilios ou nas empresas privadas.

. Asignación da Nova Central de Chamadas (112) a unha empresa privada coa sede en León e cos seus traballadores en Sudamérica.

. Inicio do proceso de desmantelamento das áreas sanitarias, necesarias para a planificación e a asignación equitativa dos recursos sanitarios.

. Anulación de todos os acordos alcanzados cos sindicatos nas Mesas Sectoriais que contemplaban melloras salariais e das condicións de traballo, volvendo aos contratos lixo.

Todo isto ten como resultado unha importante perda de calidade da atención que se presta dende o sistema sanitario, e a cidadanía xa está comezando a padecelo.

Núñez Feijoo e o seu goberno saben que esta política é incompatible co mantemento da Sanidade Pública, xa que os enormes custos e o endebedamento asociados ao financiamento privado non poden ser asumidos, e menos aínda no contexto dunha crise que reduce os ingresos da facenda pública. A Xunta coñece perfectamente os sucesivos informes dos Tribunais de Contas de Valencia e Madrid que denuncian o enorme endebedamento sanitario que leva a bancarrota á estas comunidades autónomas por recorrer ao financiamento privado para os novos centros sanitarios.

A pesares desta evidencia, recorrer a colaboración público-privada (PFI) constitúe un dos alicerces craves da estratexia política de Núñez Feijoo xa que:

. Permitiralle ocultar o endebedamento da CCAA que por ser contraído pola fórmula PFI non se contabiliza como tal nin aparece reflectido no orzamento autonómico.

. Proporcionaralle unha importante baza electoral de cara ás próximas eleccións como é construír novos hospitais e centros de Saude cuxos sobre custes pagaran as futuras xeracións.

. Proporcionaralle a xustificación para introducir o copago, acabar coa universalidade da oferta sanitaria pública e privatizar boa parte do sistema, dada a imposibilidade de facer fronte ao pago do enorme endebedamento contraído co sector privado.

. Permitiralle, tamén, aparecer como líder neoliberal comprometido coa privatización sanitaria e facilitaralle o apoio político e económico dos bancos, grandes construtoras e multinacionais da sanidade, beneficiarios directos do modelo sanitario que quere implantar.

Por todo isto non é previsible que o actual presidente da Xunta de Galicia cambie de estratexia, salvo que a maioría da cidadanía, das veciñas e veciños, das traballadoras e traballadores sanitarios (e ata unha grande parte do sector empresarial galego) sexan conscientes de que esta política terá serias consecuencias para os seus intereses e necesidades sanitarias.

Para defender á Sanidade Pública deste ataque é necesario conseguir unha enorme mobilización social, que inclúa a toda a cidadanía xa que todas e todos pagaremos as consecuencias de perdela.


¡Toda a cidadanía a Santiago o día 21 de Novembro ás 12 na Alameda na defensa e mellora da Sanidade Pública e contra a súa privatización!

Adhírete ao manifesto de S.O.S. Sanidade Pública

19/10/10

Benedicto XVI: un inimigo da humanidade.

Os días 6 e 7 de novembro o papa Benedicto XVI visitará Compostela e a cidade de Barcelona. A devandita visita, sufragada en boa parte con diñeiro público, xerou diversas campañas en defensa do laicismo e da separación entre Igrexa e Estado.

O seguinte texto é a intervención preparada polo científico británico Richard Dawkins para a manifestación realizada en Londres o 18 de setembro pasado contra a visita papal. Ao final, o alcance da manifestación -calcúlase que asistiron unhas 15.000 persoas- obrigou os oradores a recortar os seus discursos.

(En castelán)


¿Debería haberse recibido a Joseph Ratzinger con la pompa y la ceremonia reservadas a un Jefe de Estado? No. Como Geoffrey Robertson ha mostrado en su libro The Case of the Pope, la pretensión de la Santa Sede de actuar como Estado se basa en un pacto fáustico que permitió a Mussolini conceder a la Iglesia más de tres kilómetros cuadrados del centro de Roma a cambio de su apoyo al régimen fascista. Nuestro gobierno aprovecha la ocasión de la visita del papa para anunciar su intención de “acercarse a Dios”. Que no nos sorprenda, como comenta un amigo mío, si Hyde Park se cede al Vaticano para cerrar el trato.

¿Debería Ratzinger, pues, ser recibido como jefe de la Iglesia? Evidentemente, si los católicos a título individual desean pasar por alto sus muchas infracciones a la ley y tender una alfombra roja al diseñador de sus zapatos rojos, que lo hagan. Pero que no nos hagan pagar al resto. Que no pidan al contribuyente británico subsidiar la misión propagandística de una institución cuya riqueza se calcula en decenas de miles de millones; una fortuna para la cual la expresión “mal habida” viene como anillo al dedo. Y que nos ahorren el espectáculo nauseabundo de la Reina, del Duque de Edimburgo, de los representantes de la Casa Real y de otros dignatarios arrastrándose y adulándolo como sicofantas, haciéndonos creer que se trata de alguien a quien deberíamos respetar.

El predecesor de Benedicto, Juan Pablo II, era considerado por algunas personas un hombre santo. Pero nadie podría llamar santo a Benedicto XVI sin que se le caiga la cara de vergüenza. Este viejo y malicioso intrigante es todo menos un santo ¿Un intelectual? ¿Un académico? Es lo que suele decirse, aunque no está claro que puede haber algo académico en la teología. Como mínimo, nada respetable.

El desafortunado y breve incidente del paso de Ratzinger por las Juventudes Hitlerianas ha sido puesto en un paréntesis, ampliamente respetado. Yo mismo he respetado esta moratoria. Pero tras oír el escandaloso discurso del Papa en Edimburgo, en el que culpó al ateísmo por la existencia de Hitler, es imposible no sentir que la veda se ha levantado ¿Habéis escuchado lo que dijo?

“Todavía hoy podemos recordar cómo Gran Bretaña y sus líderes se levantaron contra una tiranía que pretendía erradicar a Dios de la sociedad y negar a muchos nuestra humanidad común, especialmente a los judíos […] Mientras reflexionamos sobre la aleccionadora experiencia del extremismo ateo del siglo XX”.

Al leer este párrafo, uno se pregunta sobre el talento en materia de relaciones públicas de los asesores que permitieron su incorporación en el discurso. Pero claro, me olvidaba, su consejero oficial es ese Cardenal que al ver el color de algunos funcionarios de migraciones en Heathrow concluyó que debía haber aterrizado en el Tercer Mundo. Seguramente, al pobre hombre le cayó una buena cantidad de Ave Marías, además de su repentino ataque de gota diplomática (un ataque en el que uno no puede evitar preguntarse si el pie afectado es el que se pone en la boca al hablar).

En un comienzo, yo estaba indignado por los vergonzosos ataques del papa a ateos y laicistas, pero luego los vi como un estímulo. Como una muestra de que los habíamos puesto tan nerviosos que sólo les quedaba echar mano al insulto, en un intento desesperado de distraer la atención del escándalo de las violaciones de niños.

Probablemente es muy severo pretender que el Ratzinger de 15 años entendiera lo que suponían los nazis. Como católico devoto, es posible que, junto al catecismo, le inocularan la odiosa idea de que los judíos eran responsables por haber matado a Jesús. De hecho, el argumento de los “asesinos de Cristo” no fue rechazado hasta el Concilio Vaticano II (1962-1965) por una Iglesia cuya psique estaba atravesada por un antisemitismo de siglos.

Adolf Hitler fue un católico apostólico romano. O al menos tan católico como los cinco millones de británicos llamados católicos de este país. Hitler no renunció nunca a su catolicismo bautismal, que es el criterio que supuestamente permite afirmar la existencia de cinco millones de católicos británicos hoy. Una de dos. O se tienen cinco millones de católicos, en cuyo caso hay que hacerse cargo de Hitler, o Hitler no era católico, en cuyo caso habría que dar una cifra honrada del número genuino de católicos que existen en el Reino Unido hoy –los que de verdad creen que Jesús se convierte en una hostia, como supuestamente profesa el ex Profesor Ratzinger-.

Sea como fuere, Hitler no fue ateo. En 1933 se ufanaba de haber “erradicado el ateísmo” al haber prohibido la mayoría de las organizaciones ateas de Alemania, incluida la Liga alemana de librepensadores, cuyo edificio fue convertido en una oficina de información para asuntos eclesiásticos.

En última instancia, Hitler creía en una “Providencia” personificada, probablemente relacionada con la Divina Providencia invocada por el Cardenal Arzobispo de Múnich en 1939, cuando Hitler se libró de ser asesinado y el Cardenal ordenó un Te Deum especial en la Catedral de Múnich para agradecer a la Divina Providencia por la salvación del Führer.

Puede que nunca sepamos si Hitler identificaba su “Providencia” con el Dios del Cardenal. Lo que sí tenía claro era el carácter abrumadoramente cristiano de sus grupos de apoyo, los millones de buenos cristianos alemanes que, con la inscripción Gott mit uns (“Dios con nosotros”) en la hebilla de sus cinturones, hicieron el trabajo sucio por él. Hitler conocía bien su base social. Por eso “se acercó a Dios”. Este es un extracto del discurso que pronunció en Múnich, en el corazón de la católica Baviera, en 1922:

“Mi sentimiento como cristiano me permite ver en mi Señor y Salvador a un luchador. Me permite ver al hombre que, solo y rodeado por unos pocos seguidores, reconoció a esos Judíos por lo que eran, al que convocó a los hombres a luchar contra ellos, y al que –Dios es Verdad!- fue el más grande no por su sufrimiento sino por su lucha. Con amor infinito como cristiano y como hombre, leo el pasaje que explica cómo el Señor se irguió en toda su grandeza y cogió el látigo para echar del Templo a las víboras y serpientes ¡Cuán terrible fue su lucha contra la ponzoña judía! Hoy, dos mil años después, con la más profunda emoción, me doy cuenta más profundamente que nunca que fue por eso que derramó su sangre en la Cruz”.

Este es sólo uno de de los numerosos discursos y pasajes en Mein Kampf en los que Hitler invoca su cristianismo. No sorprende, pues, que haya recibido tanto apoyo de la jerarquía eclesiástica alemana. Pío XII, predecesor de Benedicto, no está exento de culpa, como de manera devastadora demostró el escritor católico John Cronwell en su libro Hitler’s Pope.

Sería desconsiderado extenderme en este punto, pero el discurso de Ratzinger en Edimburgo este jueves fue tan desafortunado, tan hipócrita, tan propio de quien arroja piedras sobre su propio tejado, que sentí que debía responder.

Incluso si Hitler fuera ateo –como Stalin seguramente lo fue- ¿cómo se atreve Ratzinger a sugerir que exista conexión alguna entre el ateísmo y sus atrocidades? No más, desde luego, que las podrían existir entre éstas y su incredulidad en los duendes o los unicornios. Y no más, tampoco, que su afición al bigote, algo que comparten, por ejemplo, con Franco y Saddam Hussein. No hay camino lógico alguno que conduzca del ateísmo a la maldad. A menos, claro, que se esté empapado de algunas obscenidades ancladas en el corazón de la teología católica. Me refiero –estoy en deuda en este punto con Paula Kirby- a la doctrina del Pecado Original. Esta gente cree –y enseña a los niños pequeños, junto a la aterradora falsedad del infierno- que los bebés “nacen en pecado”. Este pecado sería el de Adán, quien por cierto, como ellos mismos admiten ahora, no existió nunca. El pecado original significa que, desde el momento en que nacemos, somos malvados y estamos corrompidos, condenados. Salvo que creamos en su Dios. O que sucumbamos a la zanahoria del cielo y al palo del infierno. Esta, señoras y señores, es la impresentable teoría que permite asumir que fue la falta de creencia en dios lo que convirtió a Hitler o a Stalin en los monstruos que fueron. Todos somos monstruos a menos que seamos redimidos por Jesús. Una teoría vil, depravada, inhumana, sobre la que basar la propia vida.

Joseph Ratzinger es un enemigo de la humanidad.
Es un enemigo de los niños, ya que ha permitido que sean violados y ha alentado la infección de sus mentes con la culpa. Está vergonzosamente claro que la iglesia está menos preocupada por colocar a los niños a salvo de violadores que por salvar almas sacerdotales del infierno. Y que su preocupación principal consiste en salvar su propia reputación a largo plazo.

Es un enemigo de las personas gay, ya que ha descargado sobre ellos el tipo de intolerancia que su iglesia solía reservar a los judíos.
Es un enemigo de las mujeres, ya que las mantiene apartadas del sacerdocio como si el pene fuera una herramienta esencial para cumplir con los deberes pastorales ¿A qué otro empleador se le permitiría discriminar en razón de sexo, sobre todo tratándose de un empleo que de forma manifiesta no requiere fuerza física ni otra cualidad que sólo se suponga a los varones?
Es un enemigo de la verdad, ya que propaga mentiras descaradas sobre la inutilidad de los condones contra el SIDA, especialmente en África.
Es un enemigo de la gente más pobre del planeta, ya que la condena a tener familias numerosas que no pueden alimentar y, con ello, a la esclavitud de la pobreza permanente. Una pobreza que casa mal con las obscenas riquezas del Vaticano.
Es un enemigo de la ciencia, ya que obstruye investigaciones vitales como las de las células madre, no con argumentos morales sino con base en supersticiones pre-científicas.
Y aunque es lo menos grave desde mi punto de vista, Ratzinger es incluso un enemigo de la propia iglesia de la Reina, ya que de manera arrogante ha asumido el desprecio de su antecesor por las órdenes anglicanas, considerándolas “absolutamente nulas y vacías”, al tiempo que trata de reclutar furtivamente vicarios anglicanos para apuntalar su propio penoso y decadente panorama sacerdotal.

Finalmente, y quizás es lo que más me preocupa personalmente, es un enemigo de la educación. Dejando de lado el duradero daño psicológico causado por la culpa y el miedo y que han hecho infame a la educación católica en todo el mundo, Ratzinger y su iglesia alimentan una perniciosa doctrina educativa: pretender que la evidencia constituye una base menos confiable para creer en algo que la fe, la tradición, la revelación y la autoridad, sobre todo su autoridad.


Richard Dawkins, de 69 años, estudió en Oxford. Es un biólogo evolucionista, defensor muy conocido del ateísmo y autor de 10 libros. El último es Evolución. El mayor espectáculo sobre la Tierra.






Fonte: sinpermiso.es