http://www.wikio.es

28/4/10

¡¡ BIENVENIDOS !!

Me acabo de enterar de que, en Madrid, un grupo de ciudadanos y ciudadanas, han tomado la decisión de crear un espacio de encuentro y de debate, plural e inequívocamente posicionado en la izquierda y las ideas de progreso.

Una iniciativa cívica, que cómo declaran en su Manifiesto fundacional, expresan su convencimiento de que es urgente "abrir un espacio a la reflexión, debate y participación de la ciudadanía, capaz de lanzar alternativas desde la izquierda y buscar respuestas globales. Hay una demanda creciente de cambios capaces de superar los estrechos márgenes de la política entendida sólo cómo actividad institucional interiorizada, o de los partidos políticos entendidos hoy- básicamente -como maquinarias electorales".

Creo que nos encontramos ante un acontecimiento de gran valor para los que estamos convencidos de que hay una necesidad inaplazable de abrir espacios de convergencia que acerquen el análisis y el debate a la participación ciudadana en aquellos temas que afectan vitalmente a los trabajadores, al conjunto de la sociedad.

En opinión de Radio Rexurdimento.gal, "Confluencias" expresa en su Manifiesto, suficientes señales de identidad como para que les demos la más cordial bienvenida, nuestro fraternal abrazo y nuestros mejores deseos a todas las personas que lo habéis hecho posible.

26/4/10

A natureza política da críse.

Gaspar Llamazares, manifestou esta mañá no Fórum Europa que o poder xudicial "non ten lexitimado o linchamento de ningún xuíz e moito menos das vítimas do franquismo".

Na súa conferencia pronunciada neste foro, organizado en Madrid por Nova Economía Fórum, Llamazares cualificou de "acto de xustiza poética" as manifestacións celebradas contra a impunidade do franquismo e a favor do xuíz da Audiencia Nacional Baltasar Garzón.

"O poder xudicial é un poder independente pero non é un poder absoluto, non ten o monopolio do dogma xurídico, non ten lexitimado o linchamento de ningún xuíz e moito menos das vítimas do franquismo", dixo.

25/4/10

¡Vivan as flores de Abril!


O 10 de maio de 1972, no Burgo das Nacións, en Santiago de Compostela, cantóuse por vez primeira o "Grândola, Vila Morena", himno da Liberdade, a Fraternidade e a Igualdade.

Abril, sempre!

23/4/10

Intervención del fiscal José María Mena en el acto de solidaridad con Garzón en el Paraninfo de la Universidad de Barcelona

En nombre de la ACJD [Associació Catalana de Juristes Demòcrates], a la que represento, deseo añadir nuestro granito de arena en este acto de solidaridad con Baltasar Garzón, injustamente criminalizado.

No deseo, porque no es justo ni conveniente, desviar la atención hacia personalismos anecdóticos. A Garzón su dimensión de juez estrella, ahora, judicialmente, no le beneficia en absoluto. Y, además, mueve a reacciones personales extrajurídicas de un corporativismo transversal inaceptable que nos llena de amarga perplejidad.

Desde estas perspectivas inaceptables, y coincidentes, no casualmente, con ellas, desde perspectivas del PP y su entorno mediático, se ha condenado todo gesto de solidaridad con Baltasar Garzón, y toda crítica al Tribunal Supremo, como desestabilizadora de la democracia.
Pero ni los compañeros de La Complutense el 13 de Abril, ni nosotros, aquí y ahora, desestabilizamos la democracia con nuestro firme apoyo a la independencia judicial, y con nuestra severa crítica al Tribunal Supremo.

No desestabiliza al Poder Ejecutivo, y por tanto a la democracia, criticar al Gobierno, a cualquier gobierno, achacándoles cualquier suerte de culpas. Hasta del volcán de Islandia cabe responsabilizarles, y no pasa nada.

No desestabiliza al Poder Legislativo, y por tanto a la democracia, criticar a los parlamentarios, a sus proyectos de ley, a las leyes que producen. Y ni siquiera se desestabiliza con presiones directas como la amenaza de excomunión arrojada sobre los diputados y senadores católicos por su posible participación en la ley del aborto. Nadie, ante semejante coacción, entonces, dijo que fuera antidemocrático.

No desestabiliza, así mismo, a la democracia, criticar a los tribunales, ni al Tribunal Supremo, que son, solamente, órganos del Poder Judicial, que no es ni mayor ni menor que los otros Poderes del Estado, tan claramente criticables.

Con esta serena y democrática convicción veamos ahora qué está haciendo nuestro más alto tribunal en el famoso asunto de los crímenes del franquismo.

Los descendientes de las víctimas directas de la dictadura, víctimas ellos también legalmente y humanamente, pidieron amparo al Juzgado Central de Instrucción número 5 de la Audiencia Nacional, para hallar los enterramientos ilegales de aquellas víctimas, para darles la sepultura que merecen, y para esclarecer su desaparición y la causa de su muerte, derivada de un delito, razón por la cual se dirigían a un juzgado de instrucción penal en vez de a una autoridad judicial o administrativa de otro orden.

El juzgado fue recibiendo las denuncias. La fiscalía estimó que el juzgado no es competente, y según el trámite ordinario, formuló el informe correspondiente, que, como es sabido, no es vinculante, sino simplemente informativo, para el juzgado.

El juez ordenó una serie de diligencias para tener información suficiente para decidir si daba la razón al fiscal, o no. Las diligencias consistían, en primer lugar, en averiguar la veracidad de los hechos denunciados, tal como impone la ley a todos los jueces que reciben denuncias de hechos delictivos. Para esta averiguación era lógicamente necesario descubrir los enterramientos ilegales, y las causas de las muertes. Ello era indispensable para saber si se trataba, o no, de asesinatos colectivos, crímenes de lesa humanidad, o cualesquiera otros delitos de la competencia de la Audiencia Nacional.

El Magistrado Juez titular del Juzgado de Instrucción nº 5, a la vista de los datos que fue recibiendo, concluyó, en una interpretación jurídica e independiente perfectamente posible y coherente, declararse competente para iniciar el proceso que las víctimas del franquismo reclamaban.

El fiscal, disconforme con esta decisión, la recurrió ante la Audiencia Nacional. La Audiencia dio la razón al fiscal, y ordenó al juzgado que se inhibiera a favor de los distintos juzgados de los lugares donde estaban los enterramientos ilegales. El juzgado, sin dilación alguna, se inhibió. Y aquí debió acabar todo.

Pero entonces aparecieron, frente a los herederos de las víctimas, víctimas también ellos, los herederos de los asesinos fascistas, fascistas también ellos. Y se querellaron contra el juez, a la vez que, con sospechosa coincidencia, se querellaban también contra él los de Gürtel.

Y el Tribunal Supremo, con sospechosa coincidencia, admitió a trámite todas las querellas.
Se imputa al juez, por el Tribunal Supremo, incumplir la Ley de Amnistía, pese a ser una ley preconstitucional que no puede ser más que otras leyes de Punto Final de Latinoamérica, cuya interpretación restrictiva y neutralizante, a la luz del derecho internacional, fue aplicada para las dictaduras latinoamericanas por nuestros tribunales.

Se imputa incumplir la Ley de Memoria Histórica, pese a que esta, expresamente, se declara compatible con los procedimientos judiciales, ordinarios o extraordinarios, y con los Tratados y Convenios internacionales suscritos por España. Estos Tratados y Convenios fueron la base de la interpretación legal con que nuestros tribunales habían acometido la persecución de los crímenes de las dictaduras latinoamericanas, y la base con que Garzón, de acuerdo con tal criterio interpretativo, decidió su competencia, iniciando un procedimiento judicial compatible con la Ley de Memoria Histórica.

Se imputa a Garzón una "prolongada dilación" del procedimiento, por los once meses que dedicó a recibir las diez y siete denuncias, recabar sus ratificaciones, y tramitar burocráticamente su judicialización. Escandaliza a cualquiera que se impute penalmente a este juez una pretendida dilación cuando el Tribunal Constitucional está empantanado, desde hace casi cuatro años, con el Estatut de Catalunya, obstruyendo impunemente la máxima expresión política de nuestra voluntad colectiva soberana.

Se imputa, también, una ofensa al honor del Movimiento de falange, y de sus miembros, como si el asesinato colectivo fuera compatible con honor alguno; como si semejante defensa de aquellos crímenes falangistas no fuera lo más parecido a una apología de delitos, criminalizable.

El Tribunal Supremo abre el juicio oral contra Garzón en un Auto cargado de interpretaciones legales, estas sí, verdaderamente imaginativas, anormalmente extenso, como de excusa por su desmesura. Excusatio non petita, acusatio manifesta.

Y lo más grave este triste episodio judicial es que este Auto, y estos procesos, son una advertencia conminativa severísima para ese juez, y para todos los jueces, ante futuras tentaciones de interpretación de las leyes, progresiva, avanzada, cuando se haga en contra de los poderosos corruptos, o contra franquistas todavía invictos.

En conclusión:

Nunca debió admitirse a trámite la querella, porque con ella se amenaza gravemente a la independencia judicial.

No es admisible que las víctimas queden privadas del amparo judicial que demandaron. Y si el Tribunal Supremo lo impide o reprime, saludaremos, con gratitud fraterna, la solidaridad de los compañeros de Argentina, que esta vez procesalmente, nos acogen en su tierra, con su querella contra los crímenes franquistas, como nos acogieron humanamente en aquellos lejanos y negros tiempos.

No es soportable que juzguen, o imaginar que llegaran a condenar, al más prestigioso exponente de la independencia judicial, porque sería condenar, por el Tribunal supremo, y solamente de la mano de fascistas y corruptos, a la independencia judicial.
José María Mena es fiscal jubilado. Ha sido fiscal jefe del Tribunal Superior de Justicia de Cataluña, y unas de las personalidades más destacadas y vigorosas de la resistencia democrática antifranquista en el mundo del derecho.

22/4/10

Galicia a prol do xuíz Garzón e as vítimas do franquismo

Onte, na Coruña, diante do Tribunal Superior de Xustiza de Galicia, houbo unha concentración cidadá convocada pola Plataforma Unitaria "Galicia con Garzón e as vítimas do franquismo", da cál formo parte dentro dun colectivo ao que pertenzo.

No meio do xentío que alí estábamos captóuse ista imaxe, dunha conveciña, dunha cidadá, que cáseque máis co seu ollar que co cartaz que amosaba, (con dignidade, emoción e firmeza), esixía Verdade, Xustiza e Reparación.

21/4/10

“A sociedade que non pon luz no pasado carece de saúde"

A sociedade que non pon luz no pasado, no que aconteceu, carece dunha saúde cívica”. Con esta rotundidade, o escritor e poeta Juan Gelman (Arxentina, 1930) reivindicou antonte na Coruña a necesidade de recuperar a memoria histórica. Gelman, que está en Galicia para recibir o Premio de Escritor Galego Universal concedido pola Asociación de Escritores en Lingua Galega, sufriu na carne propia a represión e o exilio da ditadura militar de Arxentina. Neste sentido, o poeta denunciou o silencio que envolve en moitos aspectos a revisión dos crimes da ditadura no país sudamericano.

Houbo un silencio de chumbo ao respecto e moitos dos grandes medios arxentinos non contan o que pasa. Hai máis de mil xuízos e centos de militares condenados ou esperando condena. Pero hai moitos medios que non din nada”, denuncia Gelman, quen decidiu vivir en México mesmo despois de que a orde de busca e captura sobre el decretado pola ditadura fora suspendida.


Pese a distancia, Gleman non renuncia o seu compromiso pola verdade e a revisión do pasado. “A loita durará até que termine. Houbo 30.000 vítimas e agora temos asociacións e organizacións como as Nais da Praza de Maio que continúan”, sinalou o escritor dos poemas do escritor inventado por el mesmo Sidney West.


O poeta e escritor, que aproveitou a súa presenza na Coruña para presentar a última edición do seu libro Bajo la lluvia ajena, tamén amosou a súa preocupación pola situación internacional que se vive actualmente. “Sigo particularmente a política internacional e escribo sobre ela. Estamos bordeando unha castástrofe nuclear. O 11 de setembro foi o que me fixo ver que algo podería ocorrer”, explicou.


Na Coruña, Gelman agradeceu o premio concedido pola AELG e manifestou o seu interese por Galicia. “Estou emocionado con este premio, xa que se me entregue un galardón por escritor galego universal, iso confirma que realmente son arxentino”, ironizou o escritor, quen chegou o sábado para participar na Cea das Letras organizada polo gremio de autores galegos.


Dende o seu punto de vista, a pegada deixada pola emigración galega no seu país de orixe é incuestionable e moi valorada dende o punto de vista cultural. “Moitas figuras intelectuais galegas incorporáronse ao tecido arxentino. É o caso de Seoane e os seus descendentes. Por outro lado, houbo campesiños e obreiros que desenvolveron mil e un traballos. En realidade, tiña especial interese en vir a Galicia porque me parece que ten unha cultura universal e eu, un apetito de coñecemento”, confesou o autor.


No máis fondo, Gelman comparte un mesmo sentir cos miles de galegos que chegaron a Arxentina. “O sentimento de exilio por fame ou por ditadura militar son diferentes, pero os dous son viaxes dolorosas, non pasaxeiras”, explicou o intelectual arxentino.

19/4/10

Carta abierta a la dirección de Jueces por la Democracia

Queridos amigos, queridas amigas:

No tenemos ningún título político, corporativo o asociativo que nos legitime especialmente para esta carta. Nos dirigimos a vosotros como universitarios y profesionales del derecho que mantenemos una posición ideológica marcada por nuestra edad y nuestra historia y que converge con el ideario y la línea de actuación de Jueces para la Democracia. Muchos de nosotros, además, tenemos una antigua relación de amistad y de compañerismo con tantos y tantas magistradas y magistrados de vuestra asociación. Sobre esta confianza, os escribimos.

Estamos acostumbrados en nuestro trabajo a mantener una relación respetuosamente crítica con las decisiones de los órganos judiciales. Cuando el fallo es firme, si la decisión no realiza una interpretación adecuada de la constitución y el ordenamiento jurídico, criticamos la sentencia rebatiendo sus fundamentos jurídicos y proponiendo en su caso una reforma de la norma que ha dado lugar al fallo que es incorrecto desde nuestro punto de vista. Esta ha sido la regla a la que se han sujetado nuestras relaciones con las decisiones del Tribunal Supremo y del Tribunal Constitucional. Sin embargo en el auto del Juez Instructor y Magistrado del Tribunal Supremo Luciano Varela haciendo lugar a proceder contra el Juez Baltasar Garzón por prevaricación se dan circunstancias de especial gravedad que afectan a la lucha democrática antifranquista y la memoria histórica.

Hemos conocido el rigor de la represión y de los crímenes del franquismo. La dictadura del General Franco se caracterizó por su persecución y hostilidad hacia la clase obrera y sus representantes. Estamos orgullosos de haber luchado por la democracia y la libertad, de reivindicar la amnistía política y de defender la amnistía laboral en la calle y en los tribunales, ante las restrictivas interpretaciones de aquellos tribunales de justicia, de haber contribuido con tantos otros, a derribar la dictadura, de nuestra historia como luchadores antifranquistas. Cuando, pasadas tres décadas de la transición a la democracia, el Parlamento español aprobó la Ley de Memoria Histórica, saludamos la norma como un elemento imprescindible para la consolidación definitiva del Estado Social y Democrático que instauró la constitución de 1978. Pensamos entonces y seguimos pensando hoy que hay que anular las sentencias de condena del franquismo y que hay crímenes que este régimen cometió que no se pueden considerar prescritos por la Ley de amnistía de 1977. Por eso no podíamos aceptar que el Tribunal Supremo a través del Juez instructor Luciano Varela considere que se trata de opiniones criminales incontrovertidas y que el juez que las mantuviera razonadamente, como Garzón, está prevaricando y por tanto cometiendo delito. Con ello el auto del magistrado del Tribunal Supremo, a instancias de organizaciones de ultraderecha, toma partido por el franquismo y sus crímenes y se burla de la ley de memoria histórica y de las personas que fueron asesinadas, torturadas y encarceladas en la defensa de la libertad y de la igualdad.

El auto de procesamiento hecho público y el desprecio autoritario por los derechos de defensa de Garzón ha conseguido una repercusión pública nacional e internacional tan relevante que se está poniendo en crisis la legitimidad de los aparatos de justicia del Estado democrático español. Crecientes sectores de la opinión pública nacional e internacional identifican a los jueces y magistrados con posiciones ideológicas que declaran la impunidad de los crímenes del franquismo y que rechazan la ley de memoria histórica, dañando de forma posiblemente irreversible el desarrollo de nuestra democracia. Vuestra asociación, Jueces para la Democracia, es la heredera directa de Justicia Democrática, que fue una organización perseguida por la dictadura y de un clamoroso ideario democrático y radical, y sus miembros pagaron con la postergación y el aislamiento su compromiso por la democracia y su lucha antifranquista. La reivindicación de una política democrática de la actividad judicial y la necesidad de que los jueces y magistrados tomen postura frente a esta deriva autoritaria la habéis recogido en vuestro manifiesto, firmado junto con la UPF, MEDEL y la Federación Latinoamericana de Jueces para la democracia y que, de forma muy adecuada, habéis titulado “en la tradición de justicia democrática”. Ha sido una señal clara y contundente que ha roto el “silencio de plomo” que se había extendido entre los miembros de la judicatura respecto de este tema.

Este es el objeto de nuestra carta. Queremos expresaros, interpretando que es el sentir de muchos otros compañeros y ciudadanos, nuestra satisfacción y nuestro pleno acuerdo con el manifiesto publicado con él habéis puesto fin a ese mutismo inexplicable en el que tantos jueces y magistrados demócratas se encontraban incómodos, y lo habéis hecho mediante la condena tajante y explícita de los motivos y de la doctrina contendía en el auto de procesamiento de Garzón por el delito de prevaricación. No será en adelante posible arrojar dudas sobre la postura de la izquierda judicial sobre este particular. Con claridad, de forma muy elegante pero firme, habéis rechazado la criminalización de una opción interpretativa jurídicamente fundada y funcional a la eficacia de aspectos importantes de la memoria democrática en nuestro país.

Es evidente que esa postura vuestra está siendo sometida a presiones muy fuertes, como ahora vemos las reacciones terribles de la derecha y la extrema derecha ante la movilización popular en apoyo del juez Garzón por la memoria histórica y frente al neofranquismo que se instala en demasiados espacios organizativos y mediáticos sin ningún pudor. Os animamos a continuar sin vacilación por este camino, como decís justamente, en la tradición histórica de JD, honrando la memoria de tantos de sus miembros, hoy desaparecidos, que mantuvieron siempre una decidida posición a favor de la libertad y de la democracia en la larga noche de piedra del franquismo.
Cordialmente, con toda nuestra solidaridad,

Joaquín Aparicio
Antonio Baylos
Luis Collado
Mercedes Garcia Arán
Enrique Lillo
Ángel Martín Aguado
Nieves San Vicente
Juan Terradillos

Recollido do blogue do noso prezado e benquerido amigo José Luís López Bulla, xunto o cál e de moitos máis suscrebémolo contido desta carta.
Metiendo Bulla

Plataforma Unitaria "Galicia con Garzón e as vítimas do franquismo": Concentración o 21 de abril na Coruña.

A Plataforma Unitaria "Galicia con Garzón e as vítimas do franquismo": Convoca a toda a cidadanía de Galicia a unha concentración diante do Tribunal Superior de Xustiza de Galicia, na Coruña, o vindeiro día 21, mércores, ás 19:30 horas.

A plataforma convoca a toda a cidadanía a participar no acto para manifestar o seu apoio e solidariedade co xuíz Baltasar Garzón Real, que o día seguinte, 22 de abril, podería ser apartado da carreira xudicial «por abrir unha investigación sobre os crimes da guerra civil e do franquismo, dando así amparo e satisfacción ás familias das vítimas».

Enlazamos o vídeo resumen del Acto de apoyo al juez Baltasar Garzón, celebrado en la Universidad Complutense el 13 de abril de 2010.El anfiteatro Ramón y Cajal de la Facultad de Medicina de la Complutense se ha llenado hasta la bandera, pasillos incluidos, para apoyar al juez de Garzón, en un acto convocado por CCOO y UGT, que ha contado con las intervenciones de los secretarios generales de ambos sindicatos, del ex fiscal Anticorrupción, Carlos Jiménez Villarejo, y del rector de la UCM, Carlos Berzosa. Entre el público estaban los emblemáticos pañuelos blancos de las Abuelas de la Plaza de Mayo de Buenos Aires y rostros conocidos como el de Pasqual Maragall o el del escritor Ian Gibson.


16/4/10

Confesiones de un prevaricador

Cuenta el historiador Enzo Traverso que en el año 403 a. de C., después de la terrible etapa de los Treinta Tiranos, Trasíbulo promulgó una amnistía y todos los ciudadanos atenienses fueron llamados a prestar el siguiente juramento: “No guardaré recuerdo de los males”. Sin duda, algunos deben pensar que de haberse hecho algo similar aquí, no hubiese sido necesario ahora actuar contra un juez que se ha atrevido a abrir una causa sobre los crímenes del franquismo. Su delito: prevaricación, es decir, haber adoptado a sabiendas decisiones contrarias a derecho. Según parece, el instructor Varela no pone en duda la existencia los crímenes sino la falta de competencia de su compañero para tal empeño y el hecho de que ignorara la esencia y las consecuencias legales de la amnistía de octubre de 1977. Pero, qué casualidad, que al hacer esto bloquea la investigación sobre lo otro.

Pues bien, yo, humildemente y reconociendo mi culpa, quiero colaborar con el señor Varela Castro en esta cruzada contra la prevaricación y en defensa del legalismo más absoluto, ese que permite ir contra un juez no porque no sea verdad la cuestión que ha puesto de manifiesto o que no esté justificada su iniciativa, sino porque no ha tenido en cuenta una ley que precisamente se hizo para impedir que alguien intentara tal cosa.

Quizás él lo ignore por no ser su campo, pero aquí en este país hay gente que lleva prevaricando mucho tiempo y todos en el mismo sentido que el juez Garzón: por ignorar o saltarse por alto la amnistía de 1977. Le hablo del mundo de la Historia. ¿Acaso no cabe considerar prevaricadores a aquellos que llegan a conclusiones igual de injustas y falsas que las del auto del juez Garzón? No le exagero si le digo que desde los ochenta para acá se cuentan por decenas los historiadores de todo el país (incluso de fuera) que han prevaricado, algunos de manera reincidente.
A pesar de saber que la amnistía del 77 borró todo lo ocurrido durante la dictadura y que por lo tanto a partir de ese momento ya no había ni hechos ni delitos ni culpables, han dedicado todo su esfuerzo a demostrar que el “18 de julio” fue un brutal golpe militar contra un régimen democrático; que quienes lo organizaron, con una partida de militares golpistas a la cabeza, incurrieron en gravísimos delitos; que para imponerse a una sociedad que mayoritariamente no los deseaba perpetraron todo tipo de violencias; que aún se ignora la magnitud y las consecuencias de los múltiples crímenes sobre los que edificaron su triunfo, y que fueron los que sumieron al país en una de las etapas más negras de su historia.
Señor Varela, hay numerosas obras que, pese a saber que todo eso fue borrado de la historia por ley, relatan con detalle aquellos hechos e incluso se regodean en dar nombres y apellidos tanto de los responsables como de las víctimas. ¿No se da cuenta de que estos son los verdaderos culpables, los inductores, de que el juez Garzón prevaricara? Es más, también han prevaricado los familiares de las víctimas, quienes olvidando igualmente la amnistía del 77 han pretendido que se hiciera justicia con los suyos. Y lo mismo cabría decir de las asociaciones de memoria, verdaderos nidos de prevaricadores que no han hecho sino delinquir desde hace más de una década. Incluso, por doloroso que sea, le diré otra cosa. Puede que no se haya percatado por sus muchas tareas pero en su propio gremio, aparte de Baltasar Garzón, hay también quienes han hecho declaraciones sobre la mencionada amnistía de la transición que los convierte si no en prevaricadores sí en cómplices de prevaricación.
Piense que, al fin y al cabo, la causa abierta por el juez no es más que una consecuencia de este turbio panorama y no tenga duda de que ir contra su compañero es simplemente callar al mensajero. Yo le animaría, señor Varela, a que ya puesto y con la buena compañía de que disfruta –el Supremo (en su mejor momento) por arriba y ese selecto grupo de querellantes por abajo– se empleara a fondo. Convénzase, señor Varela, aquí hay mucho prevaricador suelto por una razón: está mucho más extendida de lo que parece la especie de que la amnistía de octubre de 1977 fue un impresentable enjuague propio de aquellas circunstancias y cuya permanencia en una sociedad democrática no se puede consentir ni un día más. A favor de usted y en contra del juez Garzón juega que ni este gobierno ni su partido (y no digamos el PP) se atreverán a proponer su anulación, cosa que usted debe saber.
Y, si necesita ayuda, cuente conmigo: puedo pasarle los listados que estime convenientes, desde uno con más de doscientos historiadores prevaricadores hasta otro de decenas de asociaciones igualmente delictivas así como las referencias personales de miles de familiares que no dejan de prevaricar una y otra vez. Quedo a su disposición.

Francisco Espinosa.

*Francisco Espinosa Maestre, prezado, benquerido e admirado historiador, membro do comité que asesoróu ao xuíz Garzón e autor do “Informe sobre la represión franquista” que xuntóuse á causa 399/2006-E.

14/4/10

Concentración diante do Tribunal Superior de Xustiza de Galicia, na Coruña. "Galicia con Garzón e coas vítimas do franquismo"

A Plataforma unitaria "Galicia con Garzón e coas vítimas do franquismo", convoca unha concentración de apoio o vindeiro día 21 de abril, mércores, as 19:30 horas, diante do Tribunal Superior de Xustiza de Galicia, na praza de Galicia, na Coruña.

Así o decidiron as doce entidades que conforman ista Plataforma nunha xuntanza mantida hoxe nos locáis do Seminario Galego de Educación para a Paz, para amosar o apoio ao maxistrado que o día 22, o seguinte a esta concentración, podería ser apartado da carreira xudicial por abrir unha investigación sobor dos crimes da guerra civil e o franquismo.

Ista Plataforma unitaria, está formada por varias entidades da sociedade civil galega, sindicatos, fundacións, ONG's e persoalidades da vida cultural galega.
Intervención completa do Sr. Jiménez Villarejo no acto celebrado onte na Complutense:


13/4/10

Unidade didáctica: Ferrol edita un caderno de exercicios sobre as causas e repercusións do Golpe do 36

O Concello de Ferrol promove o reforzo dos coñecementos sobre a Guerra Civil na comarca coa unidade didáctica Ferrol 1936. Golpe de estado e represión, que foi presentada esta mañá de modo público.

A guía de estudo consta de 52 páxinas e nela recóllense fotografías e exercicios sobre o alzamento militar, enfocado a alumnos de Secundaria e Bacharelato.

Durante a presentación, Suárez indicou que, entre o 25 de xullo e o 21 de agosto de 1936, houbo «máis de cen feridos na zona e 33 falecidos». Na súa opinión, «houbo pouca resistencia, pero foi heroica». Contemplábanse «fusilamentos decretados por Consello de Guerra ou paseos de modo ilegal e sen un xuízo xusto». Suárez destaca ao Arsenal Militar, o castelo de San Felipe e o antigo cemiterio de Canido como os «principais centros de fusilamento e paseo da cidade».

O traballo de investigación, que se distribuirá en centros educativos e asociacións culturais da cidade, arrinca o 18 de xullo de 1936, e recolle os lugares do municipio onde se desencadearon acontecementos durante a guerra.

En total, unhas 719 persoas perderon a vida na comarca durante os tres anos de contenda bélica. Con todo, Xosé Manuel Suárez subliña que «aínda hoxe, é difícil de calibrar a cifra exacta».



Fuente: La Voz de Galicia

"Namentras": Polo impulso e renovación do pensamento crítico e de esquerdas. Unha concepción converxente, plural e aberta.

Fai unhas décadas, un grupo de economistas encabezados por Milton Friedman elaborou unha nova doutrina segundo a cal o mundo, tras milenios de pobreza, era por fin rico. Iso debíase, segundo Friedman, a que se inventou un motor eficaz, o capitalismo e a libre empresa, e un potente carburante, o beneficio. E canto máis beneficio se conseguise, maiores serían os logros do sistema.

Librémonos entón dos impostos, dos obstáculos que para o mercado representa os servizos públicos e a Seguridade Social, e das múltiples regras que limitan o beneficio acumulable das empresas. Sexa cal for a actividade en cuestión, o equilibrio alcanzado polo mercado é sempre o mellor posible e calquera intervención pública só pode deterioralo. Este era o núcleo duro do discurso ultraliberal de Friedman e os seus amigos.

Esta filosofía simplista, que avoga polo afán de ganancia, a redución de impostos e a diminución do papel do Estado, logrou nun tempo record a adhesión dos patróns da industria e as finanzas, da maioría das forzas políticas e dos gobernos.

Trinta anos despois, o panorama é desolador: os ricos enriquecéronse aínda máis, as desigualdades disparáronse, tanto entre o Norte e o Sur como no interior dos nosos países, a pobreza masiva reapareceu nas nacións desenvolvidas, a protección social se erosiona en todas partes, os servizos públicos están ameazados, o esgotamento de recursos e a contaminación prosperan sen contención, o sistema volveuse inestable e logo de seis grandes crises rexionais desembocamos nunha crise xeral, na que estamos inmersos. Tal é o legado do neoliberalismo.

Con todo, pese ao estrepitoso fracaso das políticas e dos valores neoliberais, a esquerda foi incapaz de realizar unha análise seria sobre a crise e de formular un proxecto e un discurso que lle permitan abordar e liderar o futuro. Por iso, aínda que pareza paradóxico, as mesmas forzas políticas e sociais que xestaron e incuvado a grave crise que nos arrasa seguen dirixindo o proceso político e económico.

Esta situación, con todo, non é nova na historia. Durante a crise do 29, Estados Unidos, con Roosevelt, virou cara a políticas progresistas mentres Europa facíao, en xeral, a dereita e a extrema dereita. Convén non esquecer as leccións da historia.

Por iso, desde a insatisfacción política, un grupo de cidadáns e cidadás tomamos a decisión de pór en marcha a iniciativa cívica de crear unha asociación socio-cultural, NAMENTRAS.

Con vocación expansiva e coa intención de que sexa un espazo de debate político desde a esquerda e para escoitar e debater coa xente que está situada diante do pensamento único que invade a case totalidade da información nos medios de comunicación.

Coa intención de promover e participar no debate do pensamento crítico da esquerda na análise da realidade galega, española e europea. Desde esa posición de esquerdas, pero nunha concepción converxente, plural e aberta e con total independencia partidaria queremos dar os sinais de identidade da asociación socio-cultural NAMENTRAS.

NAMENTRAS, modestamente, terá unha actitude dinámica no proceso de ordenación do pensamento e da proposta alternativa da esquerda, e intentará acercar á cidadanía o debate daqueles temas que afectan vitalmente ao presente e ao futuro da sociedade.


Asociación socio-cultural Namentras.




NAMENTRAS: "O Estado do benestar en Galicia"

Dentro do ciclo organizado por NAMENTRAS que leva o título xenérico de "Galicia, hoxe", o vindeiro xoves, día 15 de abril, celebraráse unha conferencia-coloquio co título "O estado do benestar en Galicia".

Nesta situación de críse xeneralizada, existe un proceso creciente de privatización ou externalización de diferentes servizos públicos, mesmo de restricción de dereitos básicos que vanse concretando nunha desmontaxe paulatina por parte das diferentes administracións. O estado do benestar que o noso país labróu en trinta anos de democracia non só non conseguíu alcanzar os nivéis europeos, senón que hoxe se ve inmerso nunha críse que pon en tensión a súa pervivencia. Un país que camiña cara ao envellecemento, que non logra repoñer á súa poboación activa, garantir o equilibrio demográfico, formar aos seus mozos nun nivel suficiente, nin fuxir dunhas taxas de paro e fraude máis propias do Terceiro Mundo, abren enormes interrogantes sobre ese futuro.

Pode soster o noso país e mellorar ese Estado de benestar pra alcanzar os nivéis de esixencia europea?. Pode garantir que o seu sistema sanitario, de pensións, a súa oferta educativa, as súas infraestructuras ou a súa capacidade de renovar a poboación tras a derruba dun modelo económico depredador e fracasado?.Para facer unha reflexión obxectiva do proceso que se está a producir, e debatir e albiscar saídas, convocamos ao conxunto dos cidadáns ao acto que celebraremos o vindeiro xoves, ca presenza de Xaquín Álvarez Corbacho, como relator convidado.
  • TÍTULO: "O estado do benestar en Galicia"
    DATA: Xoves, 15 de abril de 2010
    LUGAR: Salón de actos da Casa-Museo "Casares Quiroga", Rúa Panaderas, 12. A Coruña.
  • Relator:
    Xaquín Álvarez Corbacho. Economista. Catedrático de Economía Aplicada da USC.
  • Presenta e Modera:
    Manolo Lago. Economista do S.N. de CC.OO de Galicia e membro de NAMENTRAS.

Descargar dípitico do ciclo

http://www.namentras.org/



11/4/10

"Inmunda escoria.A universidade franquista e as movilizacións estudiantís en Compostela, 1939-1968"

O pasado mércores, 7 de abril, ás 19,30 horas no Salón Nobre de Fonseca en Santiago, fói presentado o libro "Inmunda escoria. A universidade franquista e as mobilizacións estudiantís en Compostela, 1939-1968", de Ricardo Gurriarán*, editado por Edicións Xerais de Galicia en colaboración coa Fundación 10 de Marzo.

O acto contóu coa participación de Vicente Álvarez Areces (Presidente do Principado de Asturias), Senén Barro (Rector Magnífico da USC), Víctor Santidrián (Director da Área de Historia da Fundación 10 de mMarzo), Manuel Bragado (Director de Xerais) e Ricardo Gurriarán (autor do libro).

«Inmunda escoria» foi o titular co que un xornal caracterizou os estudantes universitarios antifranquistas en 1968, cando as súas protestas fixeron tremer as estruturas da Ditadura. Inmunda escoria. A universidade franquista e as mobilizacións estudantís en Compostela, 1939-1968 nace da exposición que a Fundación 10 de Marzo lle encargou a Ricardo Gurriarán para conmemorar os corenta anos das loitas do curso 1967/68 na Universidade galega.

A partir dun intenso labor de investigación en arquivos públicos –malia os impedimentos legais que amparan os tan «distantes» tempos da Ditadura franquista– e privados, así como das máis de cen entrevistas aos participantes directos e indirectos do conflito, Gurriarán analiza o que foi coñecido como «o 68 galego», que protagonizou toda unha xeración de persoas cun percorrido político, social e cultural que chega ata os nosos días.

A investigación arranca no ano 1939 e avanza ano a ano para chegar ao curso 1967/68, cando as mobilizacións estudantís antifranquistas conquistaron espazos de liberdade, á custa, iso si, de non poucos desgastes persoais.

Sen aqueles acontecementos, a sociedade galega de hoxe sería moi diferente. Inmunda escoria é un libro que non só enche un baleiro na historiografía, senón que está chamado a converterse, sen dúbida ningunha, nun referente para os estudos que sobre o antifranquismo se fagan no futuro.

*Ricardo Gurriarán (O Barco de Valdeorras, 1953) é licenciado en Educación Física (INEF) pola Universidade Politécnica de Madrid e desenvolve o labor docente no IES A. Xelmírez I de Santiago de Compostela desde 1977. Doutorouse en Historia Contemporánea na USC (2004) co traballo «A investigación científica en Galicia (1900-1940): institucións, redes formativas e carreiras académicas. A ruptura da Guerra Civil». Comezou a investigar sobre Valdeorras, a guerra civil e o exilio literario e científico. Obtivo o Premio Tertuliano Hervella (2003) con Gonzalo Gurriarán (1904-1975); e o Premio da Crítica (2007) coa publicación Ciencia e conciencia na Universidade de Santiago (1900-1936).

Participou en varias obras colectivas e foi comisario de diferentes exposicións. Forma parte de varios equipos de investigación da USC e da Fundación 10 de Marzo. Ten publicados máis de cincuenta artigos e media ducia de libros. Actualmente, centra os seus estudos na investigación dos movementos sociais na Universidade de Santiago. Inmunda escoria. A universidade franquista e as mobilizacións estudantís en Compostela, 1939-1968 (2010) é o seu primeiro libro no catálogo de
Xerais.

10/4/10

MANIFESTO POLA XUSTIZA DO XUÍZ BALTASAR GARZÓN

El juez Baltasar Garzón ha ejercido una justicia de forma continuada y valiente durante veinte años en la Audiencia Nacional, comprometida con la defensa de los derechos humanos en España y en el mundo contra dictadores, terroristas, corruptos y enemigos de la democracia.

El juez Baltasar Garzón ha sido uno de los principales promotores del desarrollo en España del principio de Justicia Universal.

El juez Baltasar Garzón es víctima de una campaña promovida por sectores de extrema derecha, Falange Española y Manos Limpias, con una sorprendente connivencia de algunos sectores progresistas.

El proceso contra el juez Baltasar Garzón es en realidad un juicio sumario contra los defensores de la Democracia, la Justicia y los Derechos Humanos y a favor de la impunidad de crímenes muy graves de carácter internacional.

El juez Baltasar Garzón está siendo juzgado por una sala del Tribunal Supremo en la que la mayoría de sus miembros juraron lealtad al Movimiento Nacional del franquismo.

Una sentencia adversa al juez Baltasar Garzón, tras agotar las instancias judiciales españolas, acabaría probablemente con una superior sentencia condenatoria del Tribunal Europeo de Derechos Humanos contra el Estado español.

El juez Baltasar Garzón representa el modelo de justicia basado en la defensa de los Derechos Humanos conforme con su Derecho Internacional que millones de ciudadanos y víctimas reclaman en todo el mundo.

Ya en 2008 el Comité de Derechos Humanos de las Naciones Unidas recomendó al Estado español la derogación de la preconstitucional Ley de Amnistía de 1977.

Este caso vuelve a demostrar la necesidad de la Justicia Internacional. Incluso España, el país que intentó procesar al dictador Pinochet, es incapaz de juzgar su propia dictadura. Y quien lo intenta, es juzgado por ello.
Adihérete a la plataforma "Por la libertad, la justicia y la democracia"
Firmar adhesión: http://www.congarzon.com/

7/4/10

III Encuentro "Cidade da Coruña" - Literatura e viaxe

A Asociación de Escritores en Lingua Galega organiza o III Encontro Cidade da Coruña, que se desrrollará entre o 19 de abril e o próximo 19 de maio na sede da Real Academia Galega, (Rúa Tabernas, 11. A Coruña), sendo todas as sesións ás 20:00 horas, baixo o lema Literatura e viaxe.
  • 19 de abril: Juan Gelman. “Baixo chuvia allea
  • 28 de abril: Miguen Anxo Murado. “Inventar un lugar en vez dunha historia
  • 05 de maio: Hélia Correia. “A poeira falante
  • 11 de maio: Alberto Manguel: “O camiño da lectura
  • 19 de maio: Xabier P. Docampo. “Viaxes imaxinarias

O 19 de abril comenza o ciclo, Juan Gelman, poeta arxentino, de ascendencia familiar arxentina e xudía, a súa obra lírica flúe intensamente desde a segunda metado do século XX, sendo recoñecido en 1997 co Premio Nacional de Poesía e en 2007 co Premio Cervantes de Literatura. Obrigado a un exilio de doce anos que o levóu a vivir finalmente en México, a súa poesía, memoria da sombra da memoria, reproduce as consecuencias de extrema dureza biográfica experimentadas após o golpe de estado e posterior ditadura militar de 1976 na Arxentina.

6/4/10

Campaña da Renda 2009: Ningunha cruz contra a asignación tributaria

Ante a nova campaña de declaración da renda, Europa Laica e outras organizacións laicistas consideramos que, dende unha óptica laicista e de convivencia democrática, os contribuíntes non debemos marcar a casa de "asignación tributaria á igrexa católica", nin a destinada a "fins sociais".

MOTIVOS PARA REXEITAR A CASIÑA DE ASIGNACIÓN TRIBUTARIA Á IGREXA CATÓLICA

1. -Por supoñer unha discriminación económica para os contribuíntes que non queren subscribila. Só os que marcan esta casa gozan do privilexio de decidir que o Estado dedique o 0,7% do IRPF a algo que só beneficia ao culto, ao clero e a actividades católicas. Isto discrimina os cidadáns e cidadás: ateos, agnósticos, indiferentes, crentes doutras relixións e católicos que non desexen financiar a Conferencia Episcopal, que non poden decidir a que organización poden enviar unha cantidade equivalente, da súa contribución. Con iso concúlcase o artigo 14 da Constitución que sinala que non pode existir discriminación por motivos de crenza.

Ademais, quen marca esta casiña achega un 0,7% menos ao sostemento dos gastos públicos. De feito, está a pagar un 0,7% menos da cota íntegra do seu IRPF, conculcando o artigo 31 da Constitución, que sinala que todos debemos contribuír aos gastos públicos con criterios de igualdade.

2. -Por implicar un prexuízo do público (do que é de todos) para beneficiar o privado (que é só dunha parte). Detraen se recursos (241 millóns de euros en 2008) do financiamento de necesidades públicas (escolas, hospitais, servizos sociais, infraestruturas, medio, promoción do emprego, etc.), para destinala ao que só beneficia a unha parte: a Igrexa católica, para o sustento do culto e o clero, así como para manter diocese, seminarios, asembleas, congresos, realizar manifestacións políticas partidarias, lanzar enormes e custosas campañas de propaganda destinada á represión sexual, á discriminación e segregación en razón do xénero, en contra da liberdade da muller á elección da maternidade, á libre elección da orientación sexual, aos avances científicos para mellorar as condicións de vida e de saúde, á morte digna, etc.

Así, malvérsanse fondos públicos, destinándoos a fins privados dunha determinada orientación relixiosa, que deberían ser financiados só polos interesados, conculcando o artigo 31 da Constitución.
Ademais deste tipo de financiamento, a Igrexa católica, recibe do estado, directamente, varios miles de millóns de euros anualmente, sobre a base dos diversos conceptos do financiamento escolar con ideario propio e para o mantemento da relixión nas escolas públicas, para o mantemento dos seus centros e patrimonio, doazóns, convenios, adxudicación de chan, funcionarios capeláns, actos relixiosos e propagandísticos diversos, etc. e, indirectamente, exencións de impostos como o IBI...
3. -Por discriminar ás crenzas distintas á católica. A propia existencia desta casiña potencia a idea de que a relixión católica, interpretada dende a cúpula eclesiástica da Igrexa oficial, é un ben social a protexer respecto a outras crenzas relixiosas ou conviccións doutra natureza, que non merecerían ese trato. Concúlcase así o principio de non discriminación por razón de crenzas regulado no artigo 14 da nosa Constitución.

A nosa proposta non estriba en incorporar unha casiña para cada convicción, pois se chegaría ao absurdo do infinito. Pola contra, sobre a base da neutralidade ideolóxica do Estado, avogamos pola supresión desta casiña, xa que as crenzas e as organizacións ao seu servizo deben ser financiadas, exclusivamente e de forma voluntaria, polas persoas que as sustentan.

MOTIVOS PARA NON MARCAR A CASIÑA DE ASIGNACIÓN TRIBUTARIA DESTIÑADA A FINS SOCIAIS

1. -Porque a orixe da súa existencia está baseada nun ENGANO. A causa e orixe da súa existencia non foi outra que servir de coartada para introducir a casiña da Igrexa católica no IRPF, ofrecéndoa como reclamo alternativo e complementario aos que estivesen en desconformidade con esta. Desta forma creábase a opinión de que financiar necesidades sociais de interese xeral a través das ONG era unha alternativa ao financiamento do clero.
2. -Porque despreza o deber público de atención aos fins de interese social. Os fins sociais que poidan cubrir as ONGs son de tal importancia que deben ser definidos polo Parlamento e, en definitiva, formar parte da política de Estado. A súa atención debe ser labor prioritario dos poderes públicos, financiándose por parte das distintas administracións públicas, sobre a base de programas concretos e de acordo con fin social que estean a cumprir en cada caso. Por iso, o financiamento destes fins non pode depender:

A- Da decisión do contribuínte, nin dos vaivéns da recadación do IRPF, en lugar de ser o resultado do debate presupostario, en función do interese xeral e da vontade popular representada no Parlamento.

B- Da discrecionalidade ou arbitrariedade da Administración na distribución dos fondos recadados, ao subtraerse ao debate e control parlamentario. Actualmente estes fondos quedan á marxe dos procedementos que garanten a obxectividade e equidade na súa concesión.


3.- Porque o Estado incumpre o seu labor de garante da liberdade de conciencia. Unha cuantiosa parte da asignación para "fins sociais" entrégase a organizacións e fundacións católicas, moitas das cales, a parte do fin social que poidan desenvolver, o utilizan -basicamente- como vehículo de proselitismo e propaganda confesional católica. De aí que a xerarquía católica anime a sinalar ambas as dúas casiñas. Esta situación atenta contra a liberdade de conciencia de todas as persoas que non sexan católicas, en tanto o Estado permita vincular a propaganda confesional coa acción social financiada con fondos públicos.

Ademais, estas organizacións católicas réxense polo dereito cóengo e non polas leis xerais ás que si están obrigadas outras entidades, polo que, xeralmente, carecen de democracia interna, discriminan as mulleres, etc.

4.- Porque trata discriminadamente ás ONGs e aos contribuíntes, xa que no caso da Igrexa católica sí poden elixir a casiña, pero na de fins de interese social non se pode elixir a que ONGs desexa depositar o seu financiamento e apoio, conculcando o dereito á igualdade de trato de todas as conviccións.
Propoñemos a todos os cidadáns e cidadás, que na declaración do IRPF: NON MARCAR NINGUNACASILLA DA ASIGNACIÓN TRIBUTARIA
. Nin a correspondente á asignación á "Igrexa católica"...
. Nin a correspondente a "fins sociais"

Propoñemos o Estado:

Que elabore unha memoria anual, a presentar no Parlamento, con todas as cantidades anuais satisfeitas, exencionadas ou desgravadas á Igrexa católica e ás súas organizacións, procedentes dos presupostos de todas as administracións do Estado.

Que deixe de financiar o culto e o clero, así como as actividades de propaganda e proselitismo da Igrexa católica e doutras confesións relixiosas.Que na declaración da renda correspondente a 2009 se eliminen as casiñas da Igrexa católica e a de fins sociais. A Igrexa católica ha de autofinanciarse e as asociacións que cumpran un interese social coa comunidade han de ser financiadas directamente polo Estado a través dos Presupostos Xerais do Estado.
Abril de 2009

4/4/10

No me preocupan más los antidemócratas apostados en los poderes del Estado que sus pusilánimes cómplices

Parece que, efectivamente, el juez Baltasar Garzón será suspendido esta misma semana.

Ante el pasmo de toda la ciudadanía y la inacción general, las alertas se han encendido hace tiempo durante el cuál hemos ido viendo el desmontaje, paso a paso, del Estado Social y Democrático y un proceso de degradación y de involución del que la suspensión del juez Garzón, será un paso más.

No me preocupan más los antidemócratas apostados en los poderes del Estado que sus pusilánimes cómplices.
Pásalo. Que rule. Esto hay que pararlo
--
A traveso do meu benquerido e prezado "Quien mucho abarca", recibín a seguinte nota:

Posiblemente sea inminente la suspensión de Garzón. Ésta nunca se habría producido si no hubiera metido sus narices donde la Transición sólo echó mierda: en los crímenes del franquismo.

Tras muchos años de ejercicio judicial ninguna de sus decisiones impulsó su inhabilitación… Todo es posible en este país menos tocar a nuestros criminales.

Por eso se está promoviendo una concentración frente a la Audiencia Nacional para el día en que sea suspendido Baltasar Garzón. A las 20h en la calle Génova. Si la inhabilitación se produce más tarde de esa hora, la concentración será al día siguiente.

Se lo debemos a tantas víctimas del genocidio, a tantas personas que lucharon con su vida, con años de prisión y tortura, con el exilio… No con nuestro silencio.
¡Pásalo!

1/4/10

Eixe Santiago- Módena

O avance da dereita italiana nas eleccións rexionais celebradas este fin de semana, grazas sobre todo á preocupante expansión dun partido xenófobo como a Liga Norte de Bossi, é considerada como unha derrota propia por miles de galegos da miña xeración. En efecto, durante moitos anos o Partido Comunista Italiano (PCI) foi un referente inescusable dunha parte moi importante da esquerda galega, unha forza política e intelectual impresionante, capaz de formular un proxecto renovador para o conxunto da esquerda europea e un modelo para unha Europa socialmente avanzada, politicamente independente e institucionalmente federal.

Nese contexto, o Partido Comunista de Galicia estableceu relacións estables de irmandade coa organización do PCI da Emilia-Romaña e consolidouse un eixe Santiago-Módena a través do cal fluían de forma permanente debates, análises conxuntas e constantes encontros tanto políticos coma institucionais. A relación estendeuse a outros niveis grazas a dirixentes da Xuventude Comunista, como o vigués Angel Ezama, cuxa coordinación coa Xuventude Comunista Italiana contribuíu a establecer sólidos vínculos con personaxes de excepcional importancia como Massimo D'Alema, posteriormente ministro de Asuntos Exteriores e primeiro ministro da República. Pero as relacións non se reduciron ao ámbito político, senón que organizacións sociais como o Sindicato Nacional de Comisións Obreiras mantén aínda unha relación privilexiada co principal sindicato daquela rexión, a Confederación Xeral Italiana dei Laboro (CGIL).

Desgraciadamente, todo este cadro cambiou radicalmente. Os anos de Goberno Berlusconi transformaron profundamente a política italiana, deterioraron o Estado ata extremos inconcibibles e, como consecuencia diso, a economía estancouse e as divisións políticas, sociais e territoriais disparáronse ata límites impensables nun país que aínda é a sétima economía do mundo. Como é posible que este perigoso e grotesco personaxe, que subordinou os intereses xerais aos seus negocios particulares, que cambiou as leis ao seu antollo e conveniencia e que practica o suborno e a prevaricación, conseguise o respaldo de media Italia?. Como pode explicarse que un dirixente como Berlusconi, que intentou proxectar o seu estilo ao conxunto de Europa, resucitando vellos contenciosos nacionais e removendo os alicerces da Europa moderna, que foi concibida precisamente para desterrar os estereotipos étnicos causa das guerras que asolaron o continente durante o século XX, poida ser primeiro ministro dun país fundador da Comunidade Europea?.

Pois sinxelamente, porque durante anos a política italiana estivo dominada por unha obsesión: impedir que o PCI, o primeiro partido do país, accedese ao Goberno da República e, dese modo, facer inviable a alternancia democrática. A ese proxecto prestaron o seu apoio os grandes poderes da nación dende a patronal Cofindustria ata a mafia, pasando polo Vaticano. O resultado é ben coñecido: corrupción xeneralizada (tangentopoli), destrución do sistema tradicional de partidos e irreversible deterioración das institucións. Sen ter en conta estes antecedentes é difícil entender o fenómeno Berlusconi e a eclosión do populismo que subxacer na sociedade italiana.

Iso non obstante, nada do que acontece naquel querido país é explicable se non se considera a profunda crise que atravesa a esquerda italiana. Hai case 25 anos puiden entrevistarme con Enzo Ferrari na súa mansión de Módena. Naquel encontro, o vello patrón do famoso equipo automobilístico que leva o seu nome sostivo que o PCI era o partido que mantiña cohesionar a Italia como nación, e que a el se debían todos os avances sociais e os procesos modernizadores que coñecera o país dende a Guerra Mundial.

Pero aquel gran partido e o bloque social que articulaba descompuxéronse nunha miríade de organizacións carentes de proxecto e de identidade política definida. E é evidente que derrotar a Berlusconi esixe que a esquerda formule de novo un proxecto coherente e reformador, capaz de rexenerar a vida política, reconstruír o Estado e cohesionar a sociedade. Pero tal cousa non parece que vaia suceder no inmediato futuro. Por iso miles de galegos que vivimos con entusiasmo aquel ilusionante proxecto da esquerda italiana volvemos sentir tristura e preocupación polo resultado electoral deste fin de semana.

Anxo Guerreiro
http://www.elpais.com/articulo/Galicia/Eje/Santiago-/Modena/elpepiautgal/20100331elpgal_9/Tes?print=1