http://www.wikio.es

31/5/10

Críme de Estado.

Con estupor sucédense as noticias da criminal actuación do exercito israeli executada sobre un grupo numeroso de pacifistas, entre eles varios españois e tambien algúns deputados alemáns, no que ao parecer morreron preto de vinte persoas de entre os ocupantes dos barcos que levaban un cargamento de axuda humanitaria aos habitantes da franxa de Gaza. Habitantes que soportan dende hai tempo o bloqueo do estado israeli.

A condena non pode ser máis rotunda e clara. Europa debe actuar con rapidez e esixir a aclaración dos criminais feitos e a depuración urxente de resposabilidades ao goberno de Israel. Resulta intolerable que o Estado Israeli sexa incapaz de actuar doutro xeito que non sexa respondendo con ataques armados contra pacifistas que tratan de introducir na franxa de Gaza produtos alimentarios, de ensino e mesmo de xoguetes. Que intentan paliar o enclaustramento en que viven centenares de miles de palestinos no devandito territorio. Xusto cando se cumpren 62 anos da creación do Estado de Israel e da dispersión e perdida da patria Palestina para millóns de palestinos, incluíndo as súas propiedades, casas, terras, negocios, obligandoles á gran maioría a un exilio forzado. A NAKBA palestina é unha das maiores actuacións de inxustizas cometidas historicamente contra todo un Pobo e hoxe lamentablemente séguese perpetrando sobre os palestinos.
Este último crime é un elo máis na longa cadea de represines efectuadas por Israel sobre Palestina e fai máis dificil aínda encontrar unha solución negociada que parta do respecto e o dereito á existencia dun Estado Palestino viable na franxa de Gaza e a Cisxordania.

Mal pode seguir defendendo o goberno israeli que és un Estado amenzado cando a súa capacidade de resposta militar foi sempre claramente desproporcionada e consentida dende EUA Dende os asasinatos selectivos ata os bombardeos sobre poboación civil en Gaza culminando co barbaro ataque sobre a flotilla pacifista que intentou romper o bloqueo sobre Gaza, o goberno israeli teceu sempre unha arañeira de xustificacións que en última instancia lles leva a ter patente de corso polos crimenes que o Pobo Judio sufrio por parte do Nacional Socialismo alemán durante a 2ª Guerra Mundial.

Non negamos o Holocausto, ao contrario, condenámolo sen paliativos, pero non se pode nin debe exercer permanentemente a chantaxe moral sobre os europeos para xustificar a actitude terrorista do estado israeli sobre a plobación Palestina. Se o Estado Israeli existe é grazas á mala conciencia europea por permitir durante séculos a presecución dos judios, e polo Holocausto, crime de guerra e xenocidio do cal foron xulgados os xerarcas nazis e polo cal o pobo alemán tivo que pagar a súa culpa co oprobio e con indemnizacións económicas ao Estado israeli.

É lamentable que a estas alturas o goberno israeli non tomase boa nota do sentir solidario que sobre os palestinos ten boa parte da poboación europes sen que iso reste para nada a condena do Holocausto. É imposible que o goberno israeli non sexa capaz de abordar dunha vez por todas, xunto á Autoridade Palestina, dun Plan de recoñecemento do do Pobo Palestino e do dereito a ter o seu propio Estado.



Nota:

O día 1 de Xuño, as 20:30 horas celebraránse concentracións nas principáis vilas e cidades de Galicia:
  • A Coruña, diante do Obelisco.
  • Compostela: na Praza do Toural.
  • Ferrol: diante do edificio administrativo da Xunta.

30/5/10

CRITICOS Y CIUDADANOS - La Ciencia y la Universidad reivindican el pensamiento crítico

Ante los acontecimientos económicos, políticos y sociales de nuestro país en las últimas semanas, han aflorado voces que ponen en cuestión el papel de los intelectuales en la vida pública española. De hecho, estamos asistiendo a duros ataques y agresivas campañas de desprestigio por el mero hecho de adoptar, públicamente y en el marco de instituciones públicas como la Universidad, posiciones críticas con determinados poderes, en debates sobre nuestro modelo político, económico, institucional o judicial.


La amalgama ideológica liberal-conservadora llevaba ya años intentando relegar el pensamiento crítico al ostracismo, a la inhibición y a la autocensura, abriendo dudas sobre la función social de los intelectuales y tratando de modelar el comportamiento de la ciudadanía en contra de los valores más positivos de una democracia. El debate ideológico parecía haber desaparecido.

La crisis del modelo económico, la decepcionante respuesta política y judicial ante el clamor de las víctimas del franquismo, y el creciente cuestionamiento de la versión oficial de la transición a la democracia, han acentuado aún más la campaña de acoso ante cualquier pensamiento crítico.

Los hombres y las mujeres de la ciencia, parte sustancial del sujeto que denominamos “los intelectuales”, nos hemos instalado en una “neutra” eficiencia profesional olvidando, muchas veces, nuestra ineludible responsabilidad social. La actividad investigadora no puede permanecer encerrada en una torre de marfil, sino que es preciso mirar más allá del propio microscopio y ocuparse de la realidad social en que se asienta el sistema científico.

Nuestra condición intelectual y ética nos exige estar presentes en los debates públicos, en particular en la Universidad y en los centros públicos de investigación, aportando conciencia crítica a los procesos sociales y políticos, venciendo al miedo con la palabra. Es nuestro derecho y nuestra responsabilidad porque en ellos se dirimen principios y valores fundamentales para la convivencia en nuestro país y el futuro del mundo que queremos .

Hacemos ciencia y la difundimos al servicio del nuevo conocimiento y del desarrollo humano de la toda la sociedad. Desde esas premisas, afirmamos nuestra voluntad de actuar también como conciencia crítica ante el discurso dominante y como vigilantes de las tentaciones involucionistas que afectan al desarrollo de la ciencia, pero también a los derechos democráticos, al pluralismo ideológico efectivo y al imperio de la justicia frente a toda corrupción o discriminación del diferente o marginado.

Para reflexionar conjuntamente sobre esta compleja realidad, te invitamos a suscribir este manifiesto y a participar en el ACTO PUBLICO que celebraremos en el Salón de Actos del CSIC, Serrano 117, el próximo miércoles 9 de junio, a las 18:30 horas.

Participarán como ponentes:

  • Federico Mayor Zaragoza (UAM)
  • Reyes Mate (CSIC)
  • Francisco Fernández Buey (Univ. Pompeu Fabra),
  • Jesús Avila (CSIC)
  • Jorge Riechmann (UAM)
  • Bernardo Herradón (CSIC)

Firmas de apoyo

28/5/10

Un discurso que reivindica a dignidade e a Política. Que os mercados non saian coa súa.

"Señora vicepresidenta del Gobierno, señor presidente del Gobierno, Izquierda Unida e Iniciativa per Catalunya van a votar que ‘no’ en favor de los trabajadores, en favor de los ciudadanos y también en favor de la izquierda y de la política; de la política con mayúsculas, porque este decreto es la plasmación de un ataque especulativo, de un golpe antidemocrático contra el Estado social europeo y porque este decreto plasma la renuncia del Partido Socialista y del Gobierno a sacarnos de la crisis de manera justa.

La propuesta del Gobierno que hoy tenemos encima de la mesa es una propuesta impuesta; impuesta por los mercados financieros, que primero atacaron la estabilidad del euro, más tarde atacaron a la propia Unión Europea y ahora imponen el diktat de la política económica junto con el Fondo Monetario Internacional. Los mismos actores que empobrecieron hace décadas América Latina quieren ahora empobrecer el sur de Europa, señorías.

Pero, además, el Gobierno nos presenta un ‘decretazo’ antisocial. Pasaron los tiempos del ajuste compasivo y de los ‘diálogos de Zurbano’ y hemos entrado directamente en los tiempos del ‘derechazo’. Señorías, la propuesta que ponen encima de la mesa significa que los más débiles: los trabajadores, los pensionistas, los funcionarios, los países en vías de desarrollo, todos ellos, pagarán el grueso de la crisis y los que han provocado la crisis, los banqueros, las principales rentas de este país, no comprometerán ni siquiera un ápice para sacarnos de la crisis; si acaso, alguna medida cosmética para salvar la imagen de izquierdas del Partido Socialista y del Gobierno. Esa es la verdadera naturaleza de las medidas que hoy nos traen aquí.

Y eso, señora vicepresidenta, no es lo peor. Lo peor es que estas medidas van a profundizar la crisis y son el punto de partida o, mejor dicho, el punto sin retorno para mayor crisis económica, mayor desafección de los ciudadanos, mayor confrontación social.

Comienzan ustedes con estas medidas el camino prácticamente irreversible hacia la movilización social y la huelga general, porque estas medidas van a profundizar la crisis. Son añadir crisis a la crisis, desempleo al desempleo, falta de ingresos a la falta de ingresos, nuevo problema de deuda y de déficit y nuevas medidas aún más duras de recorte. Ese es el camino que ustedes han iniciado y que terminará -sin necesidad de tener gran olfato político- en una reforma impuesta, que terminará en la reforma financiera que pide el Fondo Monetario Internacional y que terminará, seguramente también, en una reforma de las pensiones, porque la medida adoptada no es otra cosa que el sacrificio de las pensiones a los que quieren entrar en los fondos privados de pensiones y especular con ellos.

Señorías, hay otro camino; hay una alternativa. No estamos condenados entre la cura de adelgazamiento de los menos fuertes del Gobierno y la cura de hambre del Partido Popular. No estamos condenados entre el Partido Socialista y el Partido Popular, podemos tener una alternativa. A nosotros no nos obsesiona el presidente del Gobierno, no nos obsesiona el Gobierno, nos obsesiona la prioridad, que no es el déficit público, es el desempleo. Y para ello proponemos una reforma fiscal que nos permita tener ingresos -ingresos que el Gobierno va a sacar de los bolsillos de los de abajo- de forma justa, de tal forma que podamos llegar a un acuerdo social y a un acuerdo político para repartir las cargas y los beneficios y salir juntos de la crisis.

Señorías, en estos momentos parece que van a sacar adelante este decreto, y parece que por la mínima, pero las victorias pírricas, sobre todo cuando se hacen con las ideas del adversario, son, señorías, las derrotas más amargas. Menos mal que nos quedan los trabajadores, los ciudadanos y la izquierda, que mantendrán unos valores de los cuales ustedes hoy abjuran, hoy renuncian y hoy de alguna manera acaban en este decreto que, en nuestra opinión, debe rechazarse no solamente por parte de la izquierda, sino también en favor de la democracia, en favor de la política, porque no está en riesgo únicamente la salida de la crisis, sino que está en riesgo el propio prestigio de la política. Si los mercados se salen con la suya, si imponen la política económica a los Estados y a la democracia, poco va a quedar y poca calidad democrática vamos a tener."

Muchas gracias.


Sesión plenaria do Congreso dos Deputados, 27 de maio de 2010.
Gaspar Llamazares.
Deputado.

25/5/10

Sanidade está estudando o copago sanitario.

Diferentes asociacións de pacientes mostráronse "rotundamente en contra" de implantar o copagamento como medida para "garantir a sostibilidade" do Sistema Nacional de Saúde (SNS) e reducir o déficit público , tachando la medida de "frívola" e "injusta" tras coñecer as declaracións realizadas este martes pola ministra de Sanidade e Política Social, Trinidad Jiménez, nas que recoñeceu que o seu departamento está a estudar esta fórmula. A ministra confesa que o "copagamento" sanitario está en estudo pero non para adoptalo "neste momento".

Radio Rexurdimento.gal, únese a esas asociacións e colectivos cívicos, como Dempeus per la salut pública, a este rexeitamento e reitera a súa vontade de loitar en todas as frontes ao noso alcance para evitar esta medida que non supón unha corresponsabilidade no uso dos servizos sanitarios, como pretenden facernos crer, senón un repagamento pola mala administración e dilapidación dos recursos públicos, sanitarios ou non, e entre eles o "reflote" da banca. Non podemos seguir tolerando pasivamente o desmontaxe dos servizos públicos básicos e dos dereitos cidadáns acadados ao longo dos tempos.

EnConserva, proxecto artístico sobre a fábrica de Massó.

O proxecto ‘Enconserva’ nace co fin de crear un espazo común para que os artistas do Morrazo e do entorno da Ría de Vigo poidan exhibir as súas creacións de forma aberta ao resto dos cidadáns e fóra das salas de exposicións tradicionais.

O principal obxectivo da iniciativa céntrase en promover unha exposición colectiva onde teñan cabida as distintas disciplinas artísticas: pintura, escultura, fotografía, ilustración, vídeo, teatro, literatura e música, entre outras. Cada artista que desexe unirse ao proxecto poderá participar cunha peza da súa creación, que logo será exhibida ao público nun evento que combinará mostras, proxeccións e actuacións en directo.

Para lograr unha unidade neste traballo, propuxose centrar a actividade arredor dun tema común: a antiga fábrica conserveira de Massó.

Despois dun amplo debate e podendo ser o obxecto desta actividade calquera outra temática, optouse finalmente pola industria que durante décadas deu emprego en Cangas a máis dun milleiro e medio de persoas, a superfactoría de O Salgueirón.

A Asociación Cultural Deskarga Furtiva encabezará a organización do programa, actividade aberta a toda proposta que propoñan os artistas participantes.

Co claro propósito de abordar o tema de Massó e a súa salientable figura como un dos principais elementos patrimoniais da historia recente do municipio cangués, a organización considera que existe un enorme potencial documental arredor de Massó, que pode servir de fío condutor do conxunto das manifestacións artísticas.

Achegar, desde a arte, esta peza fundamental da historia de Cangas ás novas xeracións, e facer lembrar ás máis veteranas o que supuxo a vida na fábrica, a súa importancia social e económica, a súa arquitectura, os seus avances sociais no referente aos servizos de que dispuñan os traballadores e moitos outros aspectos en relación ao que foi este ‘imperio’ da industria conserveira.

A fábrica canguesa foi a maior de Europa no sector. Na inmensa maioría das familias canguesas e do resto do Morrazo, algúns dos seus membros traballaron, de forma directa ou indirecta, na fábrica. O proxecto ‘Enconserva’ intentará, así, rememorar aqueles anos e devolver aos verdadeiros protagonistas da historia parte da súa memoria.

Ao mesmo tempo, reivindícase a conservación destes bens patrimoniais, cuxo conxunto arquitectónico se encontra actualmente nun estado de total abandono e deterioro, e por veces, ao límite da ruína.

EnConserva
12 e 13 de xuño de 2010
Nave de redeiras – Cangas do Morrazo.


http://enconserva.todomodo.es/

21/5/10

Carallo, que bo que a Sarkozy lle dá por reflexionar sobre as alternativas ao capitalismo. (A UE rescata o proxecto neoliberal)



Hai tres semanas, a Unión Europea decidiu rescatar a Grecia, que estaba a afogarse no mar da débeda. Autorizouse un paquete por 110 mil millóns de euros (80 da UE e o resto do Fondo Monetario Internacional) para enfrontar os vencementos máis urxentes da súa débeda soberana. O prezo para o pobo grego será unha recesión profunda e longa por caer na trampa dunha prosperidade que nunca existiu.

Con tanto barullo, o barco da Unión Europea ladeouse e comezou a facer auga. Os tripulantes viron o perigo do efecto fervenza que podería arrastrar a Portugal e España. Os arrecifes non estaban lonxe: o derrubamento do euro convertérase nunha posibilidade real. Había que tomar medidas para evitar o afundimento.

O 9 de maio os dezaseis países da eurozona comprometéronse a protexer ao euro cun paquete de máis de 500 mil millóns de euros (mmde). Xunto con outros 220 mmde provenientes do FMI, a blindaxe alcanza a portentosa suma de 720 mmde. Por suposto, isto significa que a condicionalidade dos paquetes do Fondo será o prezo a pagar para os países rescatados.

Os medios bautizaron a medida como un exemplo do shock e espanto da doutrina Powell ao arrancar a triste guerra de Iraq. A idea desa doutrina era, recordarán os lectores, atordar cun despregamento militar ao inimigo para aniquilar rapidamente os seus defensas e desmantelar os seus centros de poder.

A metáfora é máis que desafortunada. A guerra en Iraq é un desastre, así que hai que preguntarse a quen está a rescatar esta iniciativa. Para responder, hai que facer un pouco de historia.

O proxecto orixinal dunha Europa unida foi concibido como herdeiro do pacto social da posguerra. Era o momento da reconstrución e a reconciliación, pero tamén o da distribución mediante unha política de ingresos que permitiu unha demanda agregada robusta. Ese era, a grandes trazos, o proxecto orixinal de Jean Monnet para o Tratado de Roma de 1957.

Quince anos máis tarde, a derruba do sistema de Bretton Woods cambiou as regras de xogo e ao final, a Unión Europea alcanzou a súa plenitude no medio do frenesí neoliberal dos anos noventa. A súa creación máis espectacular, a unión monetaria, naceu ao abeiro da teoloxía macroeconómica neoliberal cristalizada no Tratado de Maastricht (1992): política monetaria obsesionada pola loita contra a inflación, política fiscal comprometida co dogma do presuposto equilibrado e unha política de contención salarial que levaría a serios desequilibrios estruturais en toda Europa.

Aínda que o esquema de Maastricht e do Pacto de estabilidade e crecemento se descompuxo antes de que estalase a crise, os políticos e financeiros xogaron a non se decatar. E hoxe que a crise financeira e económica rompeu o paradigma da economía neoliberal, os centros de poder político e financeiro resístense a abandonalo.

Segundo Christine Lagarde, ministra de economía francesa, é sumamente útil ter ao FMI participando nesta iniciativa da UE debido á súa experiencia en aplicar programas de estabilización e axuste. Para Lagarde, a análise do Fondo nos casos de Lituania, Hungría e Grecia foron moi preciosas. Carallo, que bo que a Sarkozy lle dá por reflexionar sobre as alternativas ao capitalismo.

Ao igual que a Reserva Federal, a Unión Europea sacou o seu maquinita de imprimir billetes. Agora poderá comprar débeda soberana, pero a hipocrisía do poder é ilimitada: esas operacións só se levarán a cabo nos mercados secundarios. Pero os países rescatados recibirán o trato que acostuma outorgar o FMI. Agora queda claro non só a quen van rescatar, senón tamén a quen van destruír: esta maquinaria quere desmantelar os últimos vestixios do proxecto orixinal da Europa solidaria e próspera no espírito do Tratado de Roma.

A dous anos de ter explotado a crise neoliberal non se prohibiu nin unha das transaccións financeiras que serven para especular, incrementar riscos e intensificar a volatilidade. En cambio, iníciase a última ofensiva na guerra para desmantelar o que queda dunha etapa na vida do capitalismo na que a solidariedade social e unha norma salarial que permitía facer fronte á deficiencia de demanda agregada importaban un pouco. Arriba a flexibilidade laboral!

Hoxe o pobo grego retórcese nun asador no que os sonos dunha xeración morrerán. É a mesma sorte da xeración que foi sacrificada en México dende 1982 para poder pagar unha débeda interminable. Vinte e cinco anos de non investir en saúde, educación, vivenda ou medio. Ten razón o pobo grego en rebelarse.

Non hai que ser inxenuos. A crise non é unha patoloxía que esporadicamente afecta ao capitalismo. No capital, a crise non é un episodio do que un se recupera para regresar á norma. A crise é o estado normal do capitalismo. O capital goza, vive e nútrese na crise.


19/5/10

Non estamos teorizando o fin da democracia? Preguntas a José Blanco.

Dende hai unha semana, Zapatero e o Executivo que preside decidiron iniciar unha ofensiva política para explicar e defender o seu duro programa de axuste. Con tal motivo pretenden mobilizar os cargos socialistas e, en primeiro lugar, os ministros do Goberno. Á fronte de todos eles situouse o noso paisano José Blanco, que, despregando unha irresistible iniciativa, multiplica a súa presenza en actos, debates e entrevistas en todo tipo de medios audiovisuais. Debo recoñecer que realiza o seu traballo con intelixencia e enerxía pero con escaso éxito, porque, malia a indiscutible habilidade do ministro de Fomento, o novo programa político que deriva do xiro copernicano emprendido polo Goberno é dificilmente defendible.

Así pois, permítome interrogar publicamente a Pepe Blanco sobre algunhas cuestións que el nunca explica nas súas reiteradas comparecencias. Hai dous anos todos os gobernos, incluído o noso, sinalaban co dedo acusador aos verdadeiros culpables da grave crise que nos asola - a gran banca e os especuladores financeiros-, e por todas as partes se escoitaban voces autorizadas que reclamaban nada menos que a refundación do capitalismo, a necesidade de meter en cintura aos mercados financeiros ou o fin dos paraísos fiscais. Por qué todo iso desapareceu de súpeto do debate público? Por qué razón os excesos reáis deste capitalismo de amiguetes foron substituídos no debate por uns supostos e inexistentes excesos do Estado do benestar, cuxas prestacións, en consecuencia, é preciso recortar para saír da crise? Cómo é posible que o Goberno aceptase este basto cambio de escenario?

Nada disto aclaróu nas súas comparecencias o ministro de Fomento. Como tampouco explica os motivos polos que o groso do axuste se realiza a través de medidas socialmente inxustas e economicamente ineficaces, tales como a redución do gasto social e dos investimentos públicos. Por qué se renunciou a incrementar os recursos do Estado combatendo a fraude e subindo os impostos aos mais ricos, tal como anuncian países como Portugal, Francia ou o Reino Unido? Xa sabiamos que para os ricos o Estado constitúe unha carga, agás cando, como acontece agora co rescate das entidades financeiras en quebra, serve aos seus intereses particulares. Do mesmo modo que é detestado cando serve ao benestar e mesmo á supervivencia dos mais necesitados. O que non sabiamos, e Blanco non o aclara, é que o Goberno socialista compartise semellantes principios.

Hoxe é notorio que asistimos a un impetuoso crecemento de concentración financeira, que promoven poderes económicos, de carácter global e orixe non democrática, que impoñen a súa lei e gobernan o proceso mundial sen que existan poderes democráticos capaces de subordinalos ao interese xeral. O resultado é a marxinación da política e unha crise profunda da democracia. Haberá quen vexa neste diagnóstico un elevado grao de catastrofismo ou o anuncio dunha nova apocalipse. Ao que así pense, recoméndolle que reflexione sobre o número de veces que escoitou nos últimos meses afirmar que, no contexto da crise actual, non existe marxe para un proxecto político diferente ao que vén aplicándose. Pero se non hai espazo para alternativas diversas, se non existe marxe de decisión, non estamos teorizando o fin da democracia, cuxa esencia radica, precisamente, na capacidade de elixir e decidir, nun acto de soberanía, entre opcións diferentes dentro do respecto ás regras do xogo previamente pactadas? Tampouco Pepe Blanco parece ter conciencia das terribles consecuencias que pode carrexar este espiñento asunto.

Finalmente, conviría que o celebrado ministro de Fomento aclarase se ás medidas en marcha vanse engadir outras, tales como a reforma laboral a golpe de decreto, a redución de axudas ás enerxías renovables ou a privatización das caixas de aforro. Se é así, completaríase un programa político que desvirtuaría a natureza mesma do Partido Socialista e que, sen dúbida, o levará a unha onerosa derrota política e electoral. Peor aínda, inhabilitaríao no futuro, e por moito tempo, para exercer unha oposición crible ao PP, que encontrará, cando chegue ao Goberno, un terreo despexado e se limitará a aplicar e afondar nas medidas que está a punto de aprobar o Goberno socialista. Ao parecer, como denunciaba Galbraith, os disparates dos ricos pasan neste mundo por sabios proverbios.

ANXO GUERREIRO-El País.

17/5/10

17 DE MAIO, DÍA DAS LETRAS GALEGAS.


Se o pasado é pasado
i o presente é o urgente
por qué inda busca a xente
aquil soño clausurado?

Vido visto ben Santiago
i esa cuestión non resolta
fago camiño de volta
camiño de volta fago.

Camiño de volta fago
volvo do cabo do Mundo.
Terra sólo en ti me fundo:
é a certeza que trago.

Uxío Novoneira

14/5/10

Carta abierta a Luciano Varela.

Sr. Varela:

Le dirigimos esta carta porque como ciudadanos asistimos perplejos a la causa abierta por usted contra el Juez Baltasar Garzón por investigar los crímenes del franquismo. En este país han sido muchos los que con sacrificios, riesgos y renuncias –que no olvidos- trajeron la Democracia a este país.

Actitudes y comportamientos como el suyo nos hacen denunciar el uso perverso y mezquino que se hace de aquella generosidad y sacrificio de miles de personas.

Más allá de temas procesales en los que no vamos a entrar, no entendemos cómo es posible que primera persona juzgada por los crímenes cometidos durante la dictadura franquista sea el juez que se ha atrevido a mirar sin miedo nuestra terrible historia reciente.

Ignoramos si es usted consciente de la gravedad de los hechos que están sucediendo, si más allá del bochorno internacional, del que suponemos que es consciente, de la agria polémica, y de los graves precedentes que su actuación judicial puede crear, es capaz de explicar a los ciudadanos y ciudadanas de este país el porqué de su actitud.

Tampoco sabemos si es capaz de explicar a los familiares de las víctimas, de los desaparecidos y a los ciudadanos en general de este país, que aspiran a vivir en paz en un país democrático y digno, qué ha ocurrido . Por qué ellos no tienen derecho a saber , a recuperar los restos de sus seres queridos y darles digna sepultura. Así como conocer qué pasó y quiénes fueron los responsables. No sabemos si es capaz de explicarles en lenguaje de la Justicia de verdad – que todos sabemos interpretar – las razones para que adopte estas inexplicables e injustas decisiones y para que- además – persista en ellas.

Lo que sí sabemos, es que nos debe una explicación. Que tenemos derecho a exigírsela, porque más allá de la independencia judicial, está nuestro derecho a saber, y a no resignarnos ante lo que nos parece una vergüenza histórica que nos lleva a las épocas más oscuras de la historia española.

Sr Varela, más allá de cuál sea su relación con Garzón, e incluso más allá del propio Garzón, estamos hablando de Justicia, de Dignidad, de Verdad, del nuestro futuro como país, y le exigimos, por tanto, que rectifique y ponga punto final a esta locura.

Sr Varela lo que está en juego es mucho, no deje que sus pequeñas miserias le cieguen. No haga oídos sordos a lo que es un clamor en la calle. Nosotros/as, en reivindicación de la plena condición de ciudadanía con derechos a nuestra activa participación y a exigir respuestas también a la Justicia , le advertimos que no vamos a permitírselo.

Queremos Justicia para las víctimas del franquismo.

NOTA MUY IMPORTANTE:
Con casi toda probabilidad mañana Baltasar Garzón será inhabilitado por investigar los crímenes de franquismo. No podemos permanecer impasibles. Hemos redactado esta carta abierta al Juez Luciano Varela. Si estás de acuerdo con su contenido, escribe en un comentario a esta entrada tu nombre apellidos y DNI y mañana se la haremos llevar por email, con todas las firmas, al Tribunal Supremo. Las firmas no se publicarán automáticamente, sino que iremos añadiéndolas a medida que se reciban. Borraremos todos los comentarios que no sean firmas para la carta. Si quieres expresar tu opinión, te ofrecemos este espacio para hacerlo. Además, te animamos a que participes en todas las iniciativas que están surgiendo contra la impunidad. Es importante.

10/5/10

El sindicalismo europeo comienza a sacar sus propias lecciones del caso griego

El gobernador del Banco de España, Fernández Ordoñez, con esa fijación de ideas que le caracteriza, ha insistido en que en España se deben extraer por el Gobierno las lecciones del caso griego, e iniciar de inmediato las “reformas estructurales” que a su juicio se requieren y que, como es bien sabido, implican reducción del gasto social, degradación de las garantías de empleo, descausalización y abaratamiento del despido y freno del gasto público. El llamado “rescate griego” significa recorte de sueldo de los funcionarios, aumento de la fiscalidad regresiva a través de la subida de impuestos indirectos, rebaja en las pensiones, reducción drástica de organismos administrativos, recorte de la inversión pública, venta al por mayor de empresas públicas y privatización generalizada en la energía y el transporte, liberalización de los servicios y, como último elemento que no puede faltar en una receta de salvación económica, abaratamiento del despido. Ello debe conseguir una caída del PIB del 4% en este año y un 3% en el 2011, para volver a crecer, al 1% a partir del 2012.

Frente a este tema, la Confederación Europea de Sindicatos ha elaborado un comunicado que lleva por título “Un precio injusto e inaceptable para la salvación de Grecia”, y del que se pueden entresacar los siguientes párrafos:

La defensa frente a los especuladores financieros por parte de Europa llega tarde y mal e impone una carga inaceptable para los trabajadores y sus familias. Grecia entrará en una recesión deflacionista que durará años. Aumentará el paro y la pobreza, que alcanzaba ya al 20 % de la población griega, seguirá aumentando.”

El mensaje subyacente que se dirige a los trabajadores europeos es claro: la reducción de los gastos sociales y el recorte salarial que hoy se dan en Grecia serán las políticas que se impongan mañana en Portugal y en España, y pasado mañana en Francia, Alemania, Bélgica. La CES llama a los policymakers (decididores) europeos a impedir que los especuladores destruyan el modelo social europeo y a romper con este “ajuste estructural salvaje”. Para ello, se proponen medidas de refinanciación del préstamo griego, reajuste y aumento significativo de las balanzas de pago de la Comisión que cubra a todos los países europeos, movilizar a las bancas centrales contra las maniobras especuladoras, suspender la utilización de las calificaciones de la deuda y la acción de éstas en la valoración de las políticas monetarias y financieras, en la idea de crear una propia agencia europea de calificación, lanzar en fin una iniciativa de impulso económico con fondos europeos y con una obligación común de invertir en programas de infraestructuras que hagan salir a Grecia de la recesión y de la depresión”.

Es también conocido que CCOO y UGT apoyan sin fisuras la convocatoria de huelga general en Grecia, y que la CES ha transmitido esta queja al Presidente Permamente del Consejo - nadie recuerda que la Presidencia rotatoria de la Unión la desempeña el gobierno español, ni siquiera al parecer el propio gobierno – sin que esta oposición haya merecido reflexiones en los medios de comunicación, que siguen hablando unánimemente, de un programa de reformas “muy ambicioso”.

La permisividad con los fenómenos especulativos de los mercados financieros, y la monótona receta neoliberal que repercuten sobre los trabajadores y las clases populares todos los sacrificios para mantener acentuadas las condiciones de explotación y aumentar el sufrimiento de las personas, debería llevar al sindicalismo europeo a elaborar un discurso más general sobre Europa, su dimensión social y las formas de expresión de la sociedad de libre mercado que anulan o derogan niveles mínimos de convivencia social y de dignidad personal. En ese discurso, la apertura de una zona fuerte de disenso con la política y la economía de los “decididores” europeos es ineludible, como es asimismo necesario que se reconstruya una visión unitaria y solidaria del sindicalismo europeo. No fueron los trabajadores y las trabajadoras griegas quienes han puesto en duda la solvencia de mercado del país, ni quienes falsificaron durante años las estadísticas. Las lecciones del caso griego, como nos solicita el responsable del Banco de España, llevan a una conclusión muy evidente: no se puede permitir que las consecuencias de la crisis se descarguen sobre los trabajadores. El problema no son ya los especuladores sino el propio sistema económico. Si sólo puede funcionar mediante la violencia y la degradación del trabajo y de la vida de las personas, no hay otra posibilidad que organizar la defensa al tiempo que se camina hacia su anulación. Hay que comenzar a decir no en voz cada vez más alta.

Antonio Baylos, es catedrático de Derecho del Trabajo y la Seguridad Social de la Universidad de Castilla La Mancha.


9/5/10

Confluencias: E pur si muove...

A esquerda madrileña e a necesidade dun proxecto de cambio real.

As últimas mobilizacións en Madrid, demóstrannos que subxacer un impulso de cambio; que hai moita xente que está farta da prepotencia, dos silencios, da política xestionada de costas á cidadanía e de actitudes resignadas ante o avance da dereita.

As enquisas lévannos sempre ao eterno debate sobre se Madrid é irremediablemente de dereitas e por que non é posible un cambio. Pero máis que interrogarnos sobre que lle pasa aos demais, deberiamos preguntarnos que facer para cambiar o signo dunha Comunidade na que se instalou a dereita e as súas políticas. Unha Comunidade na que teceron unha rede potente de intereses e onde pretenden conseguir que a crise do seu propio partido e as sospeitas de corrupción, se convertan nun cuestionamento da política e dos espazos públicos. A dereita inverteu a carga de responsabilidade pretendendo sacar beneficios e réditos electorais dunha situación na que tiñan e teñen a máxima responsabilidade.

E neste contexto, o drama da esquerda en Madrid é tamén o drama duns partidos que foron incapaces de cambiar, de someterse a unha nova forma de entender e facer política en mestizaxe, coa xente; uns partidos ensimesmados e remisos a construír con outros unha alternativa clara. Unha alternativa e un discurso potente cultural, política e intelectualmente, capaz de arreporlle á dereita.

Os madrileños e madrileñas asisten con impotencia á degradación das súas institucións, e -cecáis- por iso están a xurdir novos movementos que chaman ao activismo, que puxeron en cuestión o politicamente correcto, o politicamente pactado, abriron debates a raíz do xuíz Garzón e as victimas do franquismo, e ignoraron dende as mensaxes dos medios de comunicación, ás receitas dos tertulianos, pasando polas consignas dos partidos políticos.

Despois de Gürtel, os espionajes, a persecución ao doutor Montes e o seu equipo no Severo Ochoa, os ataques á Complutense, os medios de comunicación ao servizo do PP, os recortes en xustiza gratuíta, as proclamas para reformas restritivas do mercado laboral ao ditado das esixencias dos poderosos.

Despois dun proceso implacable de privatizacións, do desmantelamento dos servizos públicos, da ocupación e especulación sobre o territorio poñendo en risco a sostibilidade do futuro.

Despois de todo isto: Hai miles de razóns para reaccionar.

É urxente lanzar unha convocatoria ampla e plural á esquerda política e social e á cidadanía no seu conxunto para construír un proxecto de cambio real. É necesario traballar dende a esquerda para esixir unha alternativa limpa e potente. E lanzar tamén aos partidos de esquerdas unha advertencia para que esquezan a súa inercia e pequenos intereses á hora de xestionar os seus espazos de representación.

É tempo de cambios e é a hora de conquistar os cambios que queremos

Saúdamos aos prezados amigos e compañeiros de "Confluencias", compartindo realidade e argumentos. Non sen certa envexa, eso sí, nembargantes algo se move...

5/5/10

Autonomías e caixas de aforro

Transcurrido máis dun ano e medio sen ver as caras, hoxe reúnense en La Moncloa o presidente do Goberno e o principal líder da oposición. Entre os temas que figuran na axenda do cumio encóntrase a reordenación do sistema financeiro, especialmente o do sector das caixas de aforro, algo que se considera da máxima importancia e urxencia. Por iso, tanto a Xunta coma a sociedade galega deben estar moi atentas non só aos grandes titulares, senón tamén á letra pequena dos posibles acordos que poidan producirse sobre esta materia, pois, como é evidente, o que aconteza hoxe en La Moncloa pode afectar decisivamente ao complicado proceso de fusión das nosas entidades financeiras e, polo tanto, ao noso futuro económico.



Como é ben coñecido, hai aproximadamente un ano o Banco de España, avalado polo Goberno e coa anuencia do PP, puxo en marcha un ambicioso proceso de reordenación das caixas de aforro co fin declarado de reducir as 45 caixas actualmente existentes a un número que podería oscilar entre sete e dez na primeira fase da operación. Pronto estiveron claros os obxectivos que se perseguían co agresivo plan do Banco de España. O primeiro consistía en subtraer as entidades de aforro da influencia dos poderes autonómicos. O segundo, abrir un proceso de progresiva privatización das caixas (bancarización), que representan o 50% do sistema financeiro. Por iso, dende o primeiro momento tanto o Banco de España coma o Goberno e o PP intentaron impulsar fusións interrexionais en detrimento das intrarrexionais.



Pero o proxecto fracasou tanto nos obxectivos perseguidos coma no tempo previsto para a súa consecución. E fracasou porque, unha vez máis, os promotores da iniciativa menosprezaron o peso que teñen na vida política, económica e social as autonomías. O Estado xa non pode ser gobernado sen ter en conta as comunidades autónomas, que dispoñen de institucións representativas propias, non dependentes do poder central, exercen competencias políticas e administrativas que inclúen o poder lexislativo sobre numerosas e importantes materias -entre elas as caixas de aforro-, xestionan máis do 30% dos recursos financeiros e dirixen case o 50% dos funcionarios do Estado.


No caso de Galicia, ademais de dispoñer dun importante poder político, a conciencia de país creceu exponencialmente e o autogoberno deixou de ser patrimonio de minorías ilustradas para ser asumido polo conxunto da cidadanía. En tales circunstancias enténdese perfectamente que a sociedade galega non estea disposta a perder o control sobre os centros de decisión das súas entidades financeiras. E o mesmo acontece con comunidades como Cataluña, o País Vasco ou Andalucía. Por iso, o Banco de España non foi capaz, polo menos de momento, de dobregar aos poderes autonómicos e impoñer o seu proxecto político.



A causa do conflito reside na pervivencia da vella cultura centralista en aberta contradición coa nova realidade institucional do país. Contradición que afecta de forma especial aos grandes partidos políticos, que cotiamente dan mostras da súa incapacidade para adaptarse á distribución territorial do poder que consagra a Constitución española.



Todo iso achega luz para entender os cambios de posición que experimentaron os principais actores que actúan neste proceso. Explica, dende logo, o cambio de estratexia de Fernández Ordóñez, que avala agora a fusión entre Caixa Galicia e Caixanova, da que era inimigo declarado. Explica tamén os vaivéns de Feijóo, que pasou de criticar calquera intento de interferir politicamente no sacrosanto mercado a poñerse á fronte da manifestación. E explica finalmente os bandazos e contradicións, que aínda colean, do PSdeG e do Goberno.



Non obstante, malia as rectificacións que se viron obrigados a realizar, non creo que o Goberno, o Banco de España ou a cúpula do PP renunciasen definitivamente aos seus obxectivos. Quizais só cambiasen de táctica, aceptando agora as fusións intrarrexionais que non puideron evitar para abordar posteriormente unha segunda fase de fusións interrexionais entre as entidades financeiras resultantes da primeira fase en curso. Por iso, analizar en detalle os acordos aos que hoxe poidan chegar Zapateiro e Rajoy sobre este asunto é moi importante para Galicia, sobre todo se se ten en conta que o acordo entre Caixa Galicia e Caixanova non culminou e aínda atravesa por numerosas dificultades.





Anxo Guerreiro