- Frear os recortes dos mesmos que están sendo levado a cabo pola Consellería de Sanidade e a Xunta de Galicia
12/10/11
Mobilizacións en defensa da Sanidade Pública.
- Frear os recortes dos mesmos que están sendo levado a cabo pola Consellería de Sanidade e a Xunta de Galicia
2/7/11
Alberdi.
Cando o marco confesional se revela insuficiente, unha evolución ideolóxica menos estraña do que a priori se puidese supoñer condúceo ao comunismo. Non se trata dunha ruptura senón máis ben dun paso á fronte. Hai pouco de novo, en realidade, nos impulsos éticos que rexerán a súa vida en diante: reclamar os dereitos da clase obreira, conquistar e defender as liberdades, combater as inxustizas, loitar por unha sociedade igualitaria. Conciencia de clase e horizonte utópico como ferramentas para mellorar o presente e construír o futuro. Actuar conforme aos principios, antepoñendo o colectivo ao individual. E non esquecer nunca a máxima de que quen non actúa conforme ao que pensa acaba acomodando o seu pensamento á forma en que vive. Unha idea que Alberdi segue repetindo, como para non esquecer que é o que dá verdadeiro sentido a unha vida plena.
Secretario xeral de CCOO de Gijón en dúas ocasións e coordinador de IU noutra, calquera intento de representar a súa vida mediante un currículo centrado nos cargos que desempeñou entraña un desenfoque respecto ao verdadeiramente importante na súa traxectoria. En primeiro lugar, porque o relevante foi, por enriba do lugar que ocupase en cada momento, a coherencia cunhas conviccións. De aí que nos encontremos ante unha rara avis que posúe a capacidade de mirar cara a atrás con ollos autocríticos, de reflexionar sobre o pasado e recoñecer os propios erros, de ver a parte de razón que tiñan os que estiveron situados na trincheira de en fronte. Unha virtude, desgraciadamente insólita, que Francisco Prado Alberdi posuía xa cando o que fala tivo a fortuna de entrar no seu despacho, alá por abril de 1989, para facerlle unha entrevista. En segundo lugar, porque nin os cargos nin o poder tiveron para el valor ningún. E como proba, abonde sinalar que de cantas responsabilidades de dirección ocupou se foi por propia vontade, dimitindo ou cesando ao concluír o seu mandato. Aferrarse á cadeira de brazos xamais foi o seu. Quen o coñecía sabíao ben. Como o compañeiro de traballo da vella Ensidesa (casualmente, apelidado Carrillo) que coidou o seu despacho na fábrica mentres el ocupaba a secretaría xeral do sindicato, esperando durante seis anos o seu regreso ao traballo de electricista e o día que se reincorporou díxolle: "aquí, o que se vai da fábrica non volve, pero eu sempre souben que ti ías volver".
E navegando pola rede descubría hai unhas semanas a Giorgio Gaber, un italiano, que foi o que entón chamabamos un cantautor. Alberdi enviábame por correo electrónico unha canción, máis ben un recitado, de Gaber que leva por título "Qualcuno era comunista". "Alguén era comunista", na lingua de Cervantes. E subliñaba a súa identificación con boa parte da letra. En particular, con aquel verso que reza: "Algún era comunista porque cría que podía estar vivo e feliz só se tamén o estaban os demais". No seu correo electrónico engadía: "É que eu me nego a renegar da miña militancia comunista, pero tampouco acepto que me reivindiquen todos eses neo-comunistas admiradores de Stalin e da URSS Vázquez Montalbán explicábao moi ben: "Houbo dous comunismos: o dos sonos e o dos pesadelos. Nós pertencemos ao dos sonos".
Discurso de Rubén Vega como padriño de Francisco Prado Alberdi durante a entrega dos Premios Honoríficos da Vila de Gijón.
Francisco Prado Alberdi recibiu a pasada tarde a Medalla de Plata do Concello de Gijón en reconocimiento á súa dilatada traxectoria na defensa dos dereitos da clase obreira.
(Traducido do castelán ao galego por Radio Rexurdimento).
16/6/11
"Debtocracy - Χρεοκρατία - Deudocracia" - (Unha traxedia grega).
9/6/11
Reyes Montiel fala do Proxecto Constituinte EQUO.
26/5/11
O partido que eu quero. (Reflexión dunha militante socialista).
O partido que eu quero limita os cargos políticos electos aos oito anos. Non só as alcaldías, senon tamén as concellarías, os escanos parlamentarios… Só deste xeito se favorece a democracia interna, a rotación e a participación. E só así garantimos que as persoas que están na política non se adiquen a ela de xeito remunerado toda a súa vida e se convirtan nunha caste. Na caste política que dende a rúa nos din que non se pode aturar máis. Nesa caste na que moitos non queremos convertirnos. Limitemos a oito os anos cobrando nun cargo público. Independentemente do cargo: oito anos en total. Despóis, que quen queira siga a traballar polas ideas que nos importan dende outros lugares e sen remuneración. Veremos cántos se quedan.
O partido que eu quero non se escuda en todo tipo de crise para ocultar á súa propia. O movemento Democracia Real Xa non pode servir de excusa de mal pagador porque a súa indignación, o seu hastío, o seu alonxamento da política ao uso non pode ser máis que comprendida e compartida dende o socialismo. Porque o fixemos mal. Rematadamente mal. Podemos tratar de solucionalo dende a esquerda. Pero coa cidadanía da man: non dándolles nós a man a eles e a elas, senón collendo a súa e deixándonos levar ao lugar onde soberanamente queren estar. Votar cada catro anos nunha urna non é democracia suficiente, e a participación cidadá debe ser un dos eixos fundamentais da construción do novo edificio que temos que levantar. Porque non se pode tratar unha vez máis dun pintado de fachada, nin sequera dunha rehabilitación. Porque as vigas mestras se tambalean e porque moitos dos materiais non son xa aproveitables. Nada é inmudable, as persoas non poden eternizarse nos seus cargos, os políticos non pode ser unha caste aparte, profesionalizada e haberá que cambiar as reglas de xogo, as formas de estar en política, os tempos… Todo pode ser transformado para ensanchar os límites da democracia.
O partido que eu quero, as ideas contan. Pero non contan para redactar discursos cheos de palabras como “igualdade”, “solidaridade”, “xustiza” ou “políticas sociais”. Contan porque son a base fundamental das nosas accións. A esquerda que xa non é percibida como tal pola cidadanía só pode refundarse dende a esquerda real. Non estamos na dereita e debemos demostralo con feitos.
O partido que eu quero é socialista e galego. Fagamos este cambio profundo, estrutural e derivado da nosa propia crise autónomamente e dende as nosas propias siglas. Galicia o merece e nós somos quen de facelo.
Cristina Justo, militante socialista.
* Nota de Radio Rexurdimento.gal: Admirada e benquerida amiga, compañeira dalgunhas batallas, exemplo de dignidade e coherencia. Cecáis algúns dirixentes do seu partido e doutros da esquerda, (en Galicia, España e Europa), terían que facer isa autocrítica, eludir a tentación de maquillar a realidade para salvar o seu propio cú, (cómo algúns/has xa están a facer), e tratar de reconstruir unha proposta programática común, de mínimos, que ofrecer ao conxunto da cidadanía antes de ser esmagados pola onda xenocida do neoliberalismo rampante e campante. Urxe.
25/5/11
Presente e futuro da esquerda. Un convite á reflexión e o debate.
Librémonos entón dos impostos, dos obstáculos que para o mercado representa os servizos públicos e a Seguridade Social, e das múltiples regras que limitan o beneficio acumulable das empresas. Sexa cal for a actividade en cuestión, o equilibrio alcanzado polo mercado é sempre o mellor posible e calquera intervención pública só pode deterioralo. Este era o núcleo duro do discurso ultraliberal de Friedman e os seus amigos.
Organizado pola asociación socio-cultural, NAMENTRAS, o vindeiro xoves, día 26 de Maio, a partires das 20:00 horas, celebraráse unha conferencia con coloquio Baixo o título “PRESENTE E FUTURO DA ESQUERDA. UNHA PROPOSTA PARA A REFLEXIÓN E O DEBATE”, cuio relator será ANXO GUERREIRO CARREIRAS, analísta político.
O acto celebraráse na Aula de Cultura da Fundación Caixagalicia, na rúa Médico Rodriguez, 2, da cidade de A Coruña e será presentado (e moderado o coloquio posterior), por Lóis Uxío Taboada, vicepresidente de NAMENTRAS.
A nosa asociación que reclámase como un punto de encontro da esquerda plural e para o impulso e renovación do pensamento crítico e de esquerdas, convida a todos os cidadáns e cidadás, que así o desexen, a asistir e participar activamente.
NAMENTRAS
14/5/11
Eleccións municipáis: "Terra de ratos..."
8/5/11
Inside Job... (Versión íntegra e subtitulada en castelán).
O documental contén tanta información que parece esencial velo repetidas veces, en versión íntegra e con subtítulos en castelán.
Súmome á convicción da miña prezada Ángels e da súa benquerida amiga Carmen de que isto é facer cultura e da boa, e espero que os departamentos competentes en materias culturais non me envíen a unha parella da garda civil por difundir este impresionante documental sen solicitar permiso previo.
Cortesía da miña prezada amiga Ángels.
5/5/11
Non tropezar na mesma pedra...
Agora ben, nunhas eleccións democráticas cada cidadán dispón dun só voto que, obviamente, non pode repartir entre diferentes forzas políticas. Por iso os partidos, ata os que son aliados naturais e están condenados a entenderse, libran unha encarnizada batalla para conseguir cada un dos indivisibles votos dos cidadáns. En campaña, cada formación política reafirma a súa identidade, resalta as súas supostas virtudes, destaca as súas vantaxes comparativas e todo aquilo que lle distingue do adversario ou do competidor, que por principio adoita ser denostado. Nunha campaña electoral non existen amigos, só adversarios a bater. Atrapados nese vórtice, os candidatos pronuncian discursos nos que abundan os exabruptos, as hipérboles e todo tipo de excesos que os cidadáns reciben con evidente cansazo e intelixente escepticismo.
Pero todo ten un límite, e a santa paciencia con que a cidadanía soporta este ritual adoita transformarse en firme rexeitamento e xustificada indignación cando alguén se pasa da raia e despreza a súa intelixencia. Por todo iso permítome suxerirlle á plataforma Non podemos calar que inclúa no seu manifesto un chamamento ás forzas políticas progresistas, para que tamén elas favorezan a participación, e para que a súa lexítima disputa electoral non desvirtúe ou difumine a alternativa á dereita que, na Coruña como no resto das cidades galegas, será politicamente plural ou non será.
* Radio Rexurdimento, figura entre os asinantes do Manifesto "Non podemos calar".
Fonte: Namentras.
25/4/11
NON PODEMOS CALAR !!
14/4/11
80 anos: pero todas as primaveras seguen sendo aquela primavera.
“ Fue un día profundamente alegre –muchos que ya eramos viejos no recordábamos otro más alegre-, un día maravilloso en el que la naturaleza y la historia parecían fundirse para vibrar juntas en el alma de los poetas y en los labios de los niños. La República había venido por sus cabales, de un modo perfecto, como resultado de unas elecciones… Desde aquel día, -no sé si vivido o soñado-, hasta el dia de hoy, en que vivimos demasiado despiertos y nada soñadores, han transcurrido seis años repletos de realidades…, yo los resumiría con unas pocas palabras. Unos cuantos hombres honrados tuvieron la insólita y genial ocurrencia de legislar atenidos a normas estrictamente morales, de gobernar en el sentido esencial de la historia, que es el del porvenir…”
12/4/11
Unha indignación, que xa caseque é ira
11/4/11
As mestras da República.
8/4/11
Galeano dedica un relato a un deportivista fusilado en 1936
“As silenciadas”, o documental que dá voz ás guerrilleiras galegas
As silenciadas (Web do documental)
Entrevista a Aurora Marco, quen fala do documental “As silenciadas”
28/3/11
Mesa Redonda sobre a “Lei de Augas de Galicia”
17/3/11
As emisións radioactivas en "Fukushima I" están moi por riba dos niveis permitidos
O alcance destas emisións está aínda por determinar, pero o que si se está constatando unha vez máis é o secretismo co que se manexan habitualmente estas situacións.
Ata agora non se coñecían medicións de radioactividade fiables nos exteriores das centrais, o cal non impedira ás autoridades niponas repartir masivamente doses de iodo para evitar que a poboación absorba o iodo radioactivo que provén dos reactores nucleares. Nin tampouco a evacuación de decenas de miles de persoas nun radio de 20 quilómetros, e pediuse aos habitantes a menos de 30 quilómetros, que non saian das súas casas. O aumento da radiación xa empeza a medirse de forma clara incluso en Tokio, aínda que por agora está por debaixo dos límites establecidos.
Afortunadamente non todo son malas novas. Pese a que as autoridades recoñeceron que o núcleo de Fukushima 1 está parcialmente fundido, parece que a reacción aínda non volveu a entrar en situación crítica, como tampouco o fixo en Fukushima 3 e o tempo corre a favor de que se vaian arrefriando. Pola súa parte a explosión no reactor número 2 si danou a piscina de condensación, o que pode afectar ao arrefriamento do reactor e ao control da presión. Tamén se produciu unha explosión no reactor número 4, que estaba parado antes do terremoto. o traballo dos técnicos está sendo o adecuado ata o momento así como as decisións tomadas son correctas. Se exceptuamos o feito de instalar 54 centrais nucleares nunha das fallas sísmicas máis activas do mundo. Entre as decisións apropiadas, destacan a evacuación da poboación en 20 quilómetros á redonda, a liberación de gases á atmosfera para reducir a presión da contención e a inxección de auga de mar para refrixerar os reactores, o cal os deixará inutilizables no futuro.
Por agora, a clasificación na escala INES de sucesos nucleares segue sendo de 4, dato que xa non se sostén. Todos os expertos apuntan a que será un 5 con seguridade e posiblemente un 6, en función dos impactos no exterior das centrais, xa que o nivel catro implica unha baixa probabilidade de medidas de protección fóra do emprazamento, algo que xa foi superado.
A central de Fukushima I é xemelga á de Santa María de Garoña, como xa se informou. As emisións destes días detectáronse na central de Onagawa, a 150 quilómetros das explosións, o que causou alarma na citada central por se nela había escapes radioactivos. Se a central nuclear de Garoña sufrise un contratempo similar, tendo en conta a dirección noroeste do vento que adoita ser a habitual na zona, o material radioactivo chegaría ata Zaragoza. O material iríase depositando de máis a menos polo val do Ebro contaminando zonas poboadas como Vitoria e Logroño, en cantidades que só se coñecerán cando pase moito tempo, se é que algunha vez se fan públicas. Nun accidente similar, o da Illa das Tres Millas en EE UU, nunca se fixo pública a cantidade de radiación nin la poboación afectada.
A pesar de todo, a campaña do “lobby” nuclear está sendo especialmente intensa explicando que todo está baixo control e que no hai ningún perigo para la poboación.
Para Verdegaia* e Ecoloxistas en Acción, o ocorrido no Xapón marca un antes e un despois para as centrais nucleares. Ninguén pode defender en serio que Garoña, – que está en peores condicións que estaba a central de Fukushima I –, poida seguir funcionando varios anos máis, nin apoiar de ningún modo á industria nuclear como está decidido a facer o Ministro de Industria construíndolles un Almacén Temporal Centralizado para quitarlles de enriba o problema dos residuos.
* Verdegaia é unha asociación ecopacifista galega sen ánimo de lucro, plural, democrática, apartidaria e independente. Naceu 2 de Abril de 2006 co obxecto de contribuír desde Galiza para a defensa do ambiente e o avanzo na transformación social e mundial en termos de sustentabilidade ecolóxica, xustiza social e paz, na procura dunha saída emancipatoria á crise ecolóxica global.
* Radio Rexurdimento.gal, forma parte de Verdegaia.
13/3/11
Xeneración en precario (geraçâo à rasca), irrumpe nas rúas de Portugal.
Convocados a través das redes sociáis máis de 300.000 xóvenes portugueses, acompañados de nais e pais e mesmo dalgúns avós, encheron a avenida da Liberdade de Lisboa ata a praza do Rossío, berrando contra o seu Goberno, pedindo a demisión do Primeiro Ministro, o socialista Sócrates, e mesmo esixindo a disolución da Asemblea da República.
Asimesmo a praza da Batalla no Porto fíxose tamén insuficiente para acoller a uns 80.000 manifestantes que ao final se desprazaron ata a avenida dos Aliados. Tamén celebráronse outras concentracións en Coimbra, Braga, Punta Delgada e outras cidades.
Nestas movilizacións masivas, púxose demanifesto a involución en materia de libertades e dereitos sociáis e laboráis que están sofrindo no país, amosando a preocupación e mesmo a alarma sobor da implantación do que será o cuarto programa para reducir o déficit público en menos dun ano.
Namentras, diferentes analístas portugueses, prantexan cómo poden reaccionar outros sectores do país tamén vítimas do desemprego, a suba dos impostos indirectos e os recortes nas prestacións sociáis. Pola súa banda, o primeiro ministro, José Sócrates, dí que “comprende a ansiedade dos problemas dos mozos”. En todo caso, o líder dos socialistas portugueses volvéu a insistir en que vaí a aplicar un novo axuste económico ao país.
Manifesto de “Geraçâo à rasca”, en castelán:
Nosotros los desempleados, “quinientoseuristas” y otros que somos mal remunerados, esclavos disfrazados, sub contratados, contratados a plazo fijo, falsos trabajadores independientes , trabajadores intermitentes, pasantes, bolseros, trabajadores-estudiantes, trabajadores, madres, padres e hijos de Portugal.
Nosotros, que hasta ahora fuimos cómplices de esta condición, estamos aquí, hoy, para dar nuestra contribución en el sentido de iniciar un cambio cualitativo en el País. Estamos aquí, hoy, porque no podemos seguir aceptando esta situación precaria a la cual fuimos arrastrados. Estamos aquí, hoy, porque nos esforzamos a diario con el intuito de merecer un futuro digno, con estabilidad e seguridad en todas las áreas de nuestra vida.
Caso contrario:
a) Se defrauda el presente, por no tener oportunidad para demostrar e ejercer nuestro potencial, impidiendo de esa manera que no exista una mejoría en las condiciones económicas y sociales del país. Se desperdician las aspiraciones de toda una generación que no puede prosperar.
b) Insultamos el pasado, porque las generaciones anteriores trabajaron por nuestro acceso a la educación, por nuestra seguridad, por nuestros derechos laborales y por nuestra libertad. Se desperdiciaron décadas de esfuerzo, inversión e dedicación.
Somos la generación con mayor nivel de formación académica en la historia del país. Por eso, no bajaremos los brazos ni por el cansancio, ni por la frustración ni por la falta de perspectivas. Creemos que tenemos las herramientas e recursos necesarios para alcanzar un futuro mejor para nosotros y para Portugal.
No protestamos contra otras generaciones. Apenas no estamos ni queremos estar esperando por que los problemas se resuelvan. Protestamos por una solución de la cual queremos formar parte.
7/3/11
8 de Marzo. Día internacional da muller traballadora
6/3/11
Manifesto contra os mercenarios.
Dende eiquí, facemos unha chamada aos blogues amigos e aos cidadáns no seu conxunto para que se xunten a ista iniciativa dándolle pulo e máxima difusión e colabourar cívicamente no remate desta barbarie.
Ao Goberno, á Unión Europea, ao Secretario Xeral das Nacións Unidas
1. Prohiba e castigue coa máxima severidade a todo tipo de persoa que recrute, organice, use, adestre e financie mercenarios en calquera parte do planeta.
27/2/11
En cada rosto igualdade. Fái 24 anos que morréu Zeca Afonso
Vivemos num mundo doente!
Em cada rosto igualdade
17/2/11
SOBRE O CATÁLOGO DE MEDICAMENTOS DE GALICIA.
11/2/11
Mubarak: Game Over!
7/2/11
O 1848 árabe: os déspotas tambaléanse e caen
As masas árabes queren romper co horrible abrazo. Os EUA-Unión Europea deron o seu apoio a ditadores dos que [as masas árabes] queren desembarazarse. Son revolvidas contra o universo da miseria permanente: unha elite enceguecida pola súa propia riqueza, corrupción, desemprego masivo, tortura e subxugación a Occidente. O redescubrimento da solidariedade árabe contra as ditaduras repelentes e aos que as sustentan é un novo punto de inflexión no Oriente Medio. Trátase da renovación da memoria histórica da nación árabe que foi destruída brutalmente pouco despois da guerra de 1967. Neste aspecto, o contraste non pode ser máis vivo. Gamal Abdel Nasser, a pesar das súas moitas debilidades e erros, viu a derrota de 1967 como algo polo que tivo que admitir a súa responsabilidade. Dimitiu. Máis dun millón de exipcios botáronse ao corazón Del cairo para pedir que se quedase no poder. E cambiou de opinión. Morreu no cargo poucos anos despois, co corazón roto e sen diñeiro. Os seus sucesores entregaron o país a Washington e Tel Aviv por un prato de lentellas.
Tarik Alí
Fonte: sinpermiso
5/2/11
Apoiando a Libertade de Prensa. Pola Libertade.
Asdo.: Radio Rexurdimento.gal
1/2/11
IU Abierta e o Pacto de pensións.
O resultado do acordo alcanzado cos sindicatos permite unha maior e mellor capacidade de manobra no parlamento para que o noso grupo, dende a esquerda, poida melloralo dende o Congreso nun sentido progresista. Neste sentido IU Abierta aposta por manter no Congreso as achegas e emendas que xa anunciou o voceiro parlamentario de IU, Gaspar Llamazares, para defender e mellorar o sistema público de pensións.