http://www.wikio.es

29/8/10

«O fin da folga é botar abaixo a reforma laboral, estea aprobada ou non»

O secretario xeral de CC.OO. acusa ao Executivo de «renderse» aos mercados, renunciar ao ideario da esquerda e estar «a piques de arruinar» quince anos de Pacto de Toledo

A un mes exacto da folga xeral, Ignacio Fernández Toxo (Ferrol, 1952), secretario xeral de Comisións Obreiras, é consciente do «desánimo» da sociedade española -plasmado nos máis que discretos resultados das últimas manifestacións- ante a situación económica, pero se mostra convencido de que a mobilización terá éxito. Unha folga que, ademais de constituír unha protesta contra a reforma laboral, será tamén «preventiva», disuasoria ante «outras medidas na mesma liña que alguén tivese a tentación de despregar a partir dos próximos Orzamentos Xerais do Estado». Porque Toxo acusa ao Executivo de haberse rendido aos mercados, renunciando á ideoloxía da esquerda, e teme novos recortes. Pero advirte: «O Goberno debería aprender a lección da socialdemocracia alemá, que perdeu as eleccións polo mesmo tipo de medidas que agora están a tomar aquí».

-¿Senten traizoados con esta reforma laboral?

-Non empregaría a palabra traizón. Defraudado si, porque un espera dun Goberno que se declara de esquerdas outro comportamento, outras formas de ver as relacións no mundo do traballo. é unha reforma que non vai xerar emprego, porque o emprego xérao a economía, o seu crecemento, e este verase limitado polos recortes aprobados. é unha reforma que abre en canle gran parte dos dereitos laborais no noso país, desde a negociación colectiva, ao despedimento a flexibilidade, etcétera.

-Conxelación de pensións, recorte salarial para os funcionarios, tesoira ás políticas sociais, subida fiscal... da man dun Executivo que abanderou o contrario. ¿Que cambiou? ¿é reversible?

-Reversible creo que é. Agora, o dano que se faga dependerá do tempo que permanezan esas políticas. E fai ben en porlle puntos suspensivos, porque creo que isto non terminou aquí. Espero ver a orientación dos Orzamentos para o 2011 para comprobar o nivel de profundización en determinadas dinámicas. ¿Que cambiou? Que Europa se rendeu aos mercados, ao interese da especulación financeira. O xiro, a involución, produciuse na reunión do Ecofin do 7 de maio. ?

-Folga xeral nun mes. ¿Non temen que a xente se mostre máis desalentada que combativa?

-[Silencio]. Imos tratar de combater o desánimo.

-Porque desánimo hai...

-É certo. Aquí tratouse de anestesiar á sociedade, está a tratarse de esparcir a idea de que só hai unha forma de facer as cousas, de que só cabe a resignación, para que a xente mantéñase nesa zona de apatía que permita que as medidas máis lesivas póidanse ir abrindo paso. E hai que combatelo. Esta non pode ser a sociedade que constrúa o futuro, e creo que, a pesar das dificultades, imos conseguir mobilizar á xente e facer unha gran folga, porque as medidas que se están tomando fana absolutamente necesaria. Ademais, temos a un gran propagandista: o ministro de Traballo.

-¿O 29-S pode ser o rejón definitivo a éraa Zapatero ?

-Non é o obxectivo. Quen se está empeñando máis en porlle fin a esta etapa é o propio Zapatero e o seu Executivo.

-¿E que esperan da folga? ¿Cal é o obxectivo?

-O fin da folga é botar abaixo a reforma laboral, estea aprobada ou non, pero tamén tratar de cambiar outras políticas, ademais da laboral. O Goberno non pode permanecer insensible ao que espero sexa unha gran contestación cidadá.


Fonte: lavozdegalicia.es

24/8/10

Achados os corpos de tres guerrilleiros en Triacastela

A defensa duns ideais políticos e a súa condición de sindicalistas acabaron levando ante o pelotón de fusilamento a tres mineiros do Bierzo que fuxiron ao monte xusto ao estalar a Guerra Civil. Pasados case 57 anos, onte foron localizados os seus corpos na parroquia de Vilabella, no municipio lucense de Triacastela, onde foran enterrados nunha foxa común.

Os membros da Asociación pola Recuperación da Memoria Histórica (ARMH), cun equipo de dous arqueólogos e oito voluntarios, non tiveron que buscar moito. Comezaron pouco despois do mediodía e a primeira hora da tarde xa deron cos cadáveres dos tres mineiros leoneses que, fuxindo da represión, abandonaran os depósitos de carbón para refuxiarse á sombra do bosque, onde sobreviviron durante sete anos.

Pedro Voces Canóniga, veciño de Villabuena; Antonio Vega Guerrero, de San Juan de Mata, e Félix Yáñez González, de Campelo, todos eles con idades comprendidas entre os 28 e 30 anos, fuxiron ao monte en 1936. A súa agudeza axudoulles a burlar en varias ocasións o cerco das forzas de seguridade franquistas. Ata que o 12 de novembro de 1943 foron capturados e fusilados sen miramentos pola Garda Civil.

A insistencia das familias das vítimas foi determinante para que a ARMH tivese constancia do caso e se decidise a acometer a exhumación. Os tres proviñan de familias con claras inclinacións esquerdistas e republicanas. O caso máis rechamante é o de Pedro Voces Canóniga: catro dos cinco irmáns botáronse ao monte e fixéronse maquis. Tres deles remataron os seus días fusilados e o outro cumpriu prisión durante 16 anos tras entregarse voluntariamente á Garda Civil.

Tamén Antonio Vega Guerrero pertencía a unha familia de represaliados. Despois de que o seu irmán Luciano fose paseado polos franquistas, tomou a determinación de fuxir ao monte. Voces e Veiga, xunto ao terceiro fusilado, Félix Yáñez González, de orixe biscaíña, formaban parte "probablemente da CNT", segundo o vicepresidente da ARMH, Santiago Macías, xa que as súas familias se movían no ámbito do anarcosindicalismo. Primeiro botáronse ao monte no Bierzo pero acabaron pasando a Galicia suponse que destinados polos mandos da Federación de Guerrillas León-Galicia, fundada en 1942.

Segundo conta Macías, pénsase que os traizoou un compañeiro do maquis, quen indicou á Garda Civil o seu escondedoiro e os condenou así ao pelotón de fusilamento.



Fonte: elpais.com

22/8/10

Cambiar de política, defender os dereitos sociolaborais.

A crise económica non ten as súas causas nin as súas respostas no mercado de traballo. A nosa experiencia ensínanos que ningunha reforma da lexislación laboral serviu para crear emprego, senón que a recuperación económica e o crecemento proveñen doutros factores. O panorama español mostra grandes desequilibrios sectoriais e territoriais, na conformación do mercado de traballo coa mesma lexislación laboral estatal.

A reforma do mercado de traballo promulgada polo RDL 10/2010, do 16 de xuño, é prexudicial porque impón un cambio desigual na regulación do traballo que empeora e fai retroceder as garantías sobre o emprego dos traballadores. E é contraproducente porque desgasta o diálogo social como método de goberno proporcionado das relacións laborais e porque fracasa na intención de cambiar o modelo de crecemento sobre o que se deben asentar as relacións económicas e sociais nunha perspectiva de saída da crise.

A reforma laboral do RDL 10/2010 non ten relación co recorte do déficit nin coa contención do gasto público. Tampouco busca a recuperación económica. Diríxese a outroobxectivo: abarata, facilita e subvenciona o despedimento, obstaculizando e debilitando o control xudicial deste, modifica de xeito moi significativo as causas para os despedimentos obxectivos por causas económicas, tecnolóxicas, organizativas ou de produción; non impide a fraude na contratación temporal nin impón límites eficaces a esta, rompe o sistema de negociación colectiva sectorial a través do seu inaplicación nas empresas que aleguen dificultades económicas, dá un impulso á precarización a través das ETTs en varios sectores sensibles e de risco, como a construción e as Administracións públicas e liberaliza as axencias privadas de colocación.

O RDL 10/2010 sitúa ao ordenamento xurídico laboral español entre os niveis máis baixos da protección dos traballadores europeos. Aumenta o autoritarismo na empresa e erosiona as garantías dos dereitos laborais, autolesionando así de forma grave o sistema democrático de relacións laborais. Con iso ignórase que existe unha relación directa entre economías fortes con crecemento equilibrado e sistemas de plena tutela de dereitos laborais e un sindicalismo con relevantes poderes de regulación das relacións laborais. A reforma laboral aprobada impide que se fale dun cambio de modelo económico, porque non é posible desenvolver unha economía sostible e competitiva cun modelo laboral cada vez máis precario e regresivo. Considerar que o modelo laboral e o modelo produtivo non se interrelacionan mutuamente é un grave e oneroso erro que nos persegue ao longo de moitas décadas.

Máis alá da reforma laboral, o Goberno parece decidido a "queimar as naves" na súa deriva liberal de sacrificar dereitos laborais e de protección social ante os mercados financeiros e anuncia agresivos recortes en materia de pensións, así como de prestacións sociais, sanidade, servizos sociais e outras, que poderían reflectirse nos Presupostos Xerais do Estado de 2011.

Baixo a escusa de facer sostible o Estado de Benestar, redúcense dereitos conquistados tras ardua e longa loita: para mantelo, debilítanse unha e outra vez os seus piares ata a súa práctica demolición. Mentres tanto, temos unha presión fiscal sensiblemente menor que a media do noso ámbito europeo, claramente inxusta e regresiva e con insoportables niveis de fraude sen que se teña vontade decidida de perseguilo eficazmente.

Os cidadáns temos que reaccionar ante este aluvión de medidas inxustas e regresivas que reducen os nosos dereitos como traballadores e como suxeitos activos na vida social e política. Concibimos a participación democrática como un proceso permanente e continuo que non se reduce só á participación electoral para a formación dos órganos lexislativos da nación. Cremos que a folga xeral non é só unha forma de exteriorizar un conflito social amplo e profundo, senón ante todo un acto decisivo de participación democrática que expresa, mediante a paralización das actividades produtivas e de servizos dun país determinado, a importancia do traballo na sociedade do século XXI e a necesidade que se respecten os dereitos laborais como condición de cidadanía plena.

Por iso as mulleres e os homes que asinamos este Manifesto, dende a nosa variada situación de universitarios e profesionais de todo tipo, expresamos publicamente a nosa opinión, de sumarnos á convocatoria de folga xeral para o día 29 de setembro na idea que este acto de participación democrática e cidadá obrigue aos poderes públicos a cambiar de política, abandonando esta reformas globalmente regresivas e socialmente inxustas.

Radio Rexurdimento.gal, adhírese a este Manifesto e apoia á convocatoria de Folga Xeral do vindeiro día 29 de setembro de 2010.


21/8/10

SOBRE O USO ANTISOCIAL DA CRISE ECONÓMICA.

As estratexias dos gobernos europeos para aproveitarse da crise económica como medio para proceder a "reformas estruturais" sobre as relacións de poder colectivas que se desenvolven nas relacións laborais, foron postas en sordina neste mes de vacacións polos medios de comunicación e os creadores de opinión pública, pero moitos dos membros da blogosfera de Parapanda, dende os distintos lugares nos que repousan merecidamente o verán, manteñen animadas discusións sobre o particular, como se pode comprobar na foto. Nesta ocasión comentan un artigo escrito ao alimón por Antonio Lettieri e Antonio Baylos - vellos coñecidos e amigos - que establece de forma clara o sentido e o alcance destas medidas contra a crise económica na súa repercusión sobre o modelo social europeo.

La resolución de la crisis es incierta. Puede comenzar a superarse o por el contrario agravarse, pero lo que resulta evidente es que en todo caso los niveles de desempleo en el llamado mundo desarrollado estarán muy por encima de los que hemos conocido en los años anteriores al desencadenamiento de la crisis.

No hay una receta unánime para trascender esta situación, la más grave en décadas de alteraciones cíclicas de la economía, ya totalmente globalizada. En la reunión del G-20 celebrada en Toronto en junio del 2010, se manifestaron dos estrategias bien diferentes, las que enfrentaban a Estados Unidos y a Europa. Para la administración Obama es esencial en esta fase una política de gasto público dirigida a reforzar la actividad económica y combatir el desempleo. La Unión Europea por el contrario se inclina por una política fiscal restrictiva que consiga un recorte del déficit y haga volver a las economías europeas a los parámetros de Maastricht. La diferencia entre ambos planteamientos es radical y reproduce orientaciones muy concretas de pensamientos económicos opuestos. Sin embargo, políticamente el problema es otro.

Mientras que en Estados Unidos se libra una batalla entre demócratas y republicanos sobre los estímulos a la economía financiados con el presupuesto público, en la Unión europea este debate no se da entre los gobiernos de los distintos países miembros ni entre ellos y la Comisión, puesto que todos convergen en restringir el déficit como objetivo primordial, posponiendo el crecimiento y el empleo. Y junto a este objetivo, se desliza otro no menos importante, que progresivamente va afirmándose como mucho más decisivo. Se trata de proceder a “reformas estructurales” que, a través de diversas combinaciones, se sintetizan en tres vectores: liberalización y flexibilización a ultranza del mercado de trabajo, reducción del gasto social, en especial el derivado de las pensiones de jubilación, y progresivo vaciamiento de la negociación colectiva como forma típica de regulación de las relaciones laborales.
Esta unanimidad en la política económica a seguir como antesala de las reformas abiertamente antisociales se percibe en toda Europa con independencia de la orientación política de los gobiernos nacionales, conservadores o progresistas, aunque no se extiende a toda la coloración política de la izquierda: en Francia y en Alemania, los partidos socialistas en la oposición critican la política de los cirujanos del déficit y el uso antisocial de las medidas adoptadas en el contexto de la crisis económica. La escasa izquierda alternativa defiende posiciones de resistencia y de oposición a estos planes.
Tal orientación económica, social y política es sin embargo fuertemente rechazada de forma unánime por los sindicatos europeos. En principio, a través de la acción de los sindicatos nacionales, como en el dramático caso de Grecia, pero también en Italia más allá de la inconcebible división sindical ante el gobierno de Berlusconi, en Francia mediante la continua movilización frente a Sarkozy, en Inglaterra mediante la neta oposición de la TUC al gobierno de James Cameron, en Alemania con la movilización en el sector público frente a los recortes del gasto social de Merkel, y en España, a través de la convocatoria por CCOO y UGT de una huelga general frente a la reforma laboral propuesta por el gobierno de Zapatero. En cada país se resalta algún elemento de esas políticas antisociales que se presentan como la consecuencia “natural” de las medidas anti-crisis.

La situación ha hecho que la Confederación Europea de Sindicatos convocara en fin una jornada de movilización para el 29 de septiembre en la que convergerán las protestas y huelgas de los distintos países europeos – desde la huelga general española hasta las huelgas de advertencia alemanas en el sector público, la manifestación nacional en Roma de la CGIL y las marchas previstas en Francia, Portugal y Grecia, como hechos más relevantes – y que se sintetizará en una gran manifestación en Bruselas para exigir un cambio de política de los poderes públicos y de las instituciones reguladoras de la economía en Europa que fomente el crecimiento económico con bienestar social sin recorte de derechos sociales y laborales, una protesta masiva como la que se realizó contra la Directiva Bolkestein y la liberalización de los servicios como antesala del dumping social, que culminó en una gran victoria del movimiento sindical europeo. En esta ocasión la CES convoca para afirmar que otra política es posible y que las medidas de salida a la crisis tal como están diseñadas deben ser rechazadas porque rompen el modelo social europeo en el que se basa la construcción política de la Unión europea. Es decir que el sindicalismo europeo se moviliza para rechazar la desregulación del mercado laboral mediante la liberalización del despido y la flexibilización de los salarios, la reducción del gasto social destinada a las pensiones, la privatización de los servicios todavía calificados como públicos y su sumisión atracción a la lógica de un mercado sin límites derivados de la acción política, todo ello en el contexto de unas “reformas estructurales” que persiguen un cambio estructural de las relaciones sociales de poder mediante la combinatoria de las citadas operaciones quirúrgicas a través de las reformas normativas en curso en los distintos ordenamientos nacionales.
En algunos supuestos, como en Italia y en España, estas reformas estructurales quieren afectar directamente a las estructuras de la negociación colectiva sobre las que se basan las conquistas, los derechos y la capacidad de intervención y de control de los trabajadores. Se trata de erosionar la negociación colectiva de sector que crea una red de solidaridad y da al sindicato una “voz” y un poder negociador que le permite dirigir los procesos de regulación de las relaciones laborales más allá de las concretas y cambiantes relaciones de fuerza en cada empresa, sustituyéndolo por su contrario, la decisión de las condiciones de trabajo y de los niveles salariales exclusivamente a nivel de empresa o de centro de trabajo. Este es un punto menos conocido pero también estratégico en el diseño del desmantelamiento de los derechos colectivos y sindicales que se persigue mediante el uso antisocial de las medidas anticrisis.
Es un signo de los tiempos que la izquierda política europea se encuentre dividida e impotente a la hora de presentar un proyecto renovado de sociedad en el que la actuación pública frente a la crisis apoye de forma decidida compatibilizar un amplio nivel de democracia social y de derechos colectivos e individuales de los trabajadores con la recuperación y el crecimiento económico dentro de los parámetros de la sostenibilidad ambiental y de la sociedad del conocimiento.En este escenario desgraciadamente degradado, ha aumentado la responsabilidad del sindicalismo europeo como el sujeto portador de un programa de acción que sintoniza con las mayorías sociales de los pueblos de Europa y que no se limita a la resistencia frente al desmantelamiento progresivo de elementos básicos del modelo social enmascarado por las autodenominadas reformas estructurales inspiradas en el fundamentalismo de mercado. Debe resultar evidente que, en medio de la crisis más grave sufrida tras su construcción europea, no es posible atribuir sentido y eficacia a la dimensión política de la Unión sin un programa económico y social alternativo al panorama desastroso al que conducen las políticas neoconservadoras, que han ofuscado la inspiración progresista que marcó la plataforma y los programas de acción europeos en sus momentos más elevados bajo la dirección de Jacques Delors.
Los obstáculos son sin embargo numerosos y hay una apuesta fuerte por derrotar este proyecto, a cuyo favor juega la apatía política de una gran parte de la población y la incertidumbre y el miedo que genera la crisis económica sobre las existencias personales. Serán años en Europa de inevitable y creciente conflicto social con imprevisibles consecuencias sobre el marco político y electoral que conocemos.

Antonio Lettieri. CISS (Italia) y Antonio Baylos. UCLM (España)

17/8/10

Congreso Internacional sobre Memoria da Guerra, Reconciliación e Cultura de Paz

Os días 14 e 15 de decembro de 2010 o Proxecto de Investigación Interuniversitario “Nomes e voces” organiza, ao aveiro do Foro 2010 o Congreso Internacional: Memoria da Guerra, reconciliación e cultura de paz.

Nel, especialistas mundiais no estudo histórico e xurídico dos procesos de paz e reconciliación analizarán en perspectiva as diferentes experiencias no referente á superación de conflitos bélicos e ditaduras así como ás políticas transicionais levadas a cabo desde os diferentes gobernos.

Tamén, o punto de vista das vítimas e as accións que levan a cabo as asociacións de dereitos humanos e que están a traballar na recuperación da memoria daqueles que sufriron a represión. Prestarase especial atención ao fenómeno en Europa e Latinoamérica, así como ás consecuencias xurídicas derivadas destes procesos e a lexislación que se deriva deles.


Radio Rexurdimento asistirá a iste Congreso e convidamos a tódolos amigos a participar nel.

"Carcamáns"

"Carcamáns", do director Marcos Nine, tenta transmitir, coas imaxes e os testimonios dos afectados pola marea negra do Prestige, a épica e o valor que os mariñeiros da illa de Arousa demostraron nos tres días cruciales da crisis, aqueles días nos que loitaron coas suas propias mans para extraer o fuel do mar.