http://www.wikio.es

22/7/10

Aproveitando a crise para liquidar as Caixas

Parece que chegou o momento de todos aqueles que durante moito tempo estiveron a desexar fincarlle o dente ao pastel das Caixas de Aforros. E cabe dicir que necesitaron moito tempo e que agora a crise financeira lles dá a oportunidade para facer realidade o que ata agora se lles negara....

A principios dos anos 80 do século pasado titulei un artigo en El País, "A Bancarización de las Cajas de Ahorro", que por certo me custou un expediente de despedimento posteriormente sobresido, no cal xa denunciaba o intento de apoderarse das Caixas. Anos despois en pleno Goberno do PSOE, Carlos Solchaga deu vida ás cotas participativas, que xa foron contestadas polo sindicalismo de clase, en especial CCOO como sindicato maioritario, como un intento para iniciar a privatización das Caixas. Dicíase entón e agora demóstrase que: "comézase por crear unhas cotas sen dereitos políticos e despois dánselles eses dereitos ao formular o feito de Como non van ter dereitos os que se xogan o seu capital?

A pesar do intento, a cousa non pasou a maiores pois a ofensiva do sindicalismo deu por descontado que a Caixa que emitira cotas participativas sería porque era unha caixa con problemas.

Con posterioridade o Goberno do Partido Popular e o ministro Rato, intentaron darlle un novo impulso que foi así mesmo estéril, e unicamente unha Caixa con problemas, como se demostrou, a Caixa de Aforros do Mediterráneo emitiu cotas dese tipo. Outras pensárono pero non se atreveron a dar o paso.

Pero agora si. Agora chegou o tanto tempo e por tantos poderes desexou, momento de intentar unha privatización en toda regra e de forma rápida, aproveitando o "totum revolutum" da crise financeira. Agora por fin os bancos poderán respirar aliviados e comezará a afiar os seus dentes para facerse con parte do pastel, agora moitos poderes fácticos económicos, algúns vinculados ao mundo mediático prepáranse para entrar a degüello. E agora algúns xestores de grandes Caixas poderán intentar ser émulos de Botín e tratar de perpetuar o seu poder persoal.

Xa non se trata só das cotas participativas con dereitos políticos, senón da posibilidade de converter directamente as caixas en bancos. E todo iso ante o máis absoluto silencio que trata de que a sociedade non se dea conta do atraco que se lle perpetra. Vanse privatizar e desaparecer como tales unhas entidades financeiras que ata agora, e por máis de cen anos, dedicaban unha parte importante dos seus beneficios ao desenvolvemento da sociedade, e o que é máis importante unhas entidades que impedían a exclusión financeira de importantes sectores, os máis débiles da sociedade. Agora xa todos serán como o Santander, aquí só os clientes que dean beneficio, os outros non os queremos.

E cabe preguntarse porque ante unha situación como esta que afecta á metade do noso sistema financeiro non hai quen diga nada. Pois porque os poderes políticos, todos os partidos coa honrosa excepción de IU e ICV, os poderes económicos, os propios poderes autonómicos moi afectados, os medios de comunicación, os públicos e especialmente os privados, todos eles non teñen ningún interese en que se fale do tema. Así ás poucas voces que se alzaron en contra, os sindicatos confederais CCOO e UGT, os mencionados partidos IU e ICV, así como evidentemente os sindicalistas e traballadores das Caixas que son os que saben máis do tema e serán os máis afectados e algunhas voces, poucas, do mundo académico, na práctica se lles silenciou a súa voz.

É especialmente curioso que dende onde escribo, dende Catalunya, o Conseller de Economía, o inefable Castells, gabe a reforma, e diga que se seguiu o exemplo da regulación catalá. Só cabe dicir que é un falsario, iso será en canto á presenza de políticos, pero porque non di nada da privatización que comporta, acaso o poder da Caixa e dos seus directivos fan que o pobre conseller sexa incapaz mesmo de defender as competencias autonómicas. Si, esas competencias que consagra o Estatut, que mobilizaron un millón de persoas e que van máis alá de aspectos identitarios, o que parece ignorar o bo conseller.

Ben parece que isto é imparable ante o consenso de tantas hienas, comezando por un Goberno poñer fóra de combate e un PSOE que perdeu toda a súa conciencia social, ata un PP regocijado, un Banco de España inspirador e promotor do proceso, ata chegar a uns muñidores infiltrados no mundo das Caixas, como Fainé e Rato, pasando por CiU, PNV e tantos outros, entre eles todo o mundo mediático. Enténdese agora o relevo na presidencia da CECA? y O pacto PSOE -PP para entronizar a Fainé na Presidencia, acompañado de Rato?. "I tutti contenti". Xa dixo con precisión Isidre Fainé que el só quería ser Presidente da CECA por dous anos. Polo visto non necesitará máis para enterrar as Caixas. Será algo que toda a sociedade lamentará eternamente.



20/7/10

Faleceu «Jaíto», membro fundador da Casa das Ciencias e voceiro da Plataforma en Defensa da Democracia en Sada

Juan Carlos Medal, un dos fundadores da Casa das Ciencias e o responsable técnico do Planetario, faleceu o domingo aos 63 anos tras unha longa enfermidade.

Medal, que era coñecido polos seus amigos e compañeiros como Jaíto, foi profesor no colexio dos Xesuítas, onde tamén coincidiu con Ramón Núñez Centella, co que promovería a construción da Casa das Ciencias fai 25 anos, xunto con Elena Rilo e Jesús Prado. Juan Carlos Medal tamén formaba parte da asociación de amigos deste museo científico, así como da agrupación astronómica Ío.

Así mesmo, formou parte da Plataforma Cidadá pola Democracia en Sada, onde tiven a honra de compartir con él momentos de esixencia de dignidade e de civismo activo pola democracia.

Moncho Núñez, que dirixiu os Museos Científicos Coruñeses, recordou que unha frase da exposición dedicada a Galileo polo Muncyt, que agora dirixe, -«Falarán de ti sempre as estrelas», verso que un autor barroco dedicoulle a Galileo- pódese aplicar perfectamente a Jaíto.

«É a persoa que máis horas pasou no planetario. Ensinou durante 25 anos a escolares galegos a ver as estrelas. E estou seguro de que as estrelas están agradecidas a Jaíto porque as fixo máis famosas», dixo Núñez, que explicou que «máis dun millón de nenos de Galicia escoitaron os seus comentarios. Co entusiasmo co que llo dicía deixábaos encandeados. O planetario tivo unha historia de 25 anos moi importante, serviu para que nacesen sociedades astronómicas como Ío e para intensificar a afección pola astronomía en Galicia, e débese moito ao seu traballo».

Estou moi seguro de que cando miremos o ceo acordarémonos/acordarémosnos de Jaíto.

In Memoriam.

19/7/10

Iniciativa Galega pola Memoria

O pasado 18 de xullo presentouse, na Illa de San Simón, a plataforma Iniciativa Galega pola Memoria, nun acto no que se fixo público o documento fundacional do colectivo, formado por asociacións memorialistas e colectivos sociais e culturais galegos. Este documento está articulado en dúas partes: declaración de principios (condena do franquismo, anulación de xuízos, colaboración das Administracións nas exhumacións, supresión da simboloxía fascista, etc.) e unha relación de requirimentos dirixida á Xunta de Galicia, onde figuran, entre outras peticións, a continuidade do Proxecto Interuniversitario "Nomes e Voces".

Podedes seguir esta nova nas seccións de prensa na Web dos nosos benqueridos amigos e compañeiros de Nomes e Voces: www.nomesevoces.net.
Tamén na Web da Iniciativa Galega pola Memoria: www.igmemoria.org onde consultar a declaración de principios.

Agardamos que esta información sexa de interese. Grazas como sempre pola vosa colaboración e un saúdo cordial.

15/7/10

A patronal galega.

Para Fontenla, presidente de la CEG, lo ideal parece ser la vuelta a formas de dominio neopatriarcal de los trabajadores, y propone reformas que dejen bien claro que cuando un trabajador cruza el umbral de la empresa queda sometido al despotismo sin brida del empresario o de sus agentes.
Como se ve, una gran aportación a la convivencia y la cohesión social del país. Después de escuchar a los Fontenla, no parece razonable que alguien se escandalice ante la respuesta que legítimamente preparan los sindicatos.

5/7/10

España: nin cultura federal, nin pluralismo nacional. Obxectivo cumprido?

O presidente do goberno español, José Luis Rodríguez Zapatero mostrouse entusiasta co fallo do tribunal constitucional sobre o Estatut de Catalunya. Acurralado por unha crise que non conseguíu anticipar e polas presións da Unión Europea, as axencias de cualificación de débeda e os poderes fácticos locais, parece ter recibido a noticia da sentenza como un alivio. Como unha sorte de respiro que, como mínimo, lle permitirá quitarse de enriba unha "lea" que o persegue hai catro anos. Ao igual, empero, que noutras cuestións, o optimismo gobernamental parece baseado máis no wishful thinking que nunha análise realista da situación.

E é que a sentenza, sen ser a peor das posibles, adoece de dous vicios insalvables. O primeiro, que resulta insuficiente, a estas alturas, para sanear a perda de lexitimidade dun tribunal cuxo papel de árbitro en materia territorial se encontra profundamente cuestionado, sobre todo dende un punto de vista político. O segundo, que o propio tribunal, para alcanzar unha decisión, se viu forzado a facerse eco do sentido común medio dominante no PSOE e o PP. Para iso, trazou as súas liñas vermellas en torno ás dúas cuestións respecto das cales o Estatut podería ter suposto certo avance: a consolidación dunha maior cultura federal e un xenuíno recoñecemento do pluralismo nacional.

O goberno apresurouse en suxerir que o fallo podería ter sido máis restritivo, sobre todo se a á máis conservadora do TC tivese conseguido impoñer o seu criterio en torno a unha maioría que incluíse algún membro do sedicente sector "progresista". Iso é parcialmente verdade e en moitos casos o arsenal argumentativo máis centralista acabará engrosando os votos particulares sen afectar, como se podía temer, a decisión final nin os fundamentos xurídicos maioritarios. É posible, polo tanto, que o fallo non sexa o que os sectores máis extremistas tivesen querido. Pero de alí a pretender convertelo nunha "derrota" das teses do PP e nunha confirmación do Estatut aprobado nas Cortes existe un longo treito.

O PP impugnara 114 artigos e 12 disposicións do Estatut. Deste total, o TC declarou inconstitucionais e nulos 14 preceptos, aínda que é probable que as devanditas nulidades incidan nun sentido restritivo na interpretación doutros preceptos impugnados. Máis alá da cuestión cuantitativa, en todo caso, o problema de fondo radica noutro sitio: na aberta desconfianza que a sentenza proxecta sobre aqueles temas que poderían supoñer unha superación, en termos de autogoberno e de pluralismo, da lóxica autonómica vixente nos últimos anos.

Algúns deses temas teñen que ver sinxelamente co impulso, dentro do marco constitucional, dunha auténtica cultura federal. As limitacións impostas polo fallo, por exemplo, ao Consello de Xustiza, e con iso, ás posibilidades dunha maior desconcentración do Poder Xudicial, así como ao Consello de Garantías Estatutarias, afectan a cuestións que resultarían naturais na maioría de ordenamentos federais. E o mesmo acontece respecto dos límites á chamada lexislación básica do Estado central, que como o propio TC recoñeceu, foi un instrumento frecuente de baleirado de competencias autonómicas.

É verdade que moito do que o Estatut pretendía facer nestes ámbitos podería impulsarse a través da propia lexislación estatal. Con todo, a experiencia dos últimos trinta anos (e a dos últimos séculos, se nos remontamos ás amargas consideracións de Valentí Almirall ou do propio Pi i Margall en torno ás posibilidades dunha federalización "dende arriba") xustifica un elevado grao de escepticismo respecto destas vías.

Este escepticismo crece, en rigor, cando o que está en xogo non é só a cultura federal senón o recoñecemento da pluralidade nacional do Estado. Tamén aquí as preocupacións do TC parecen consistir en manter a raia algunhas esixencias que, no caso de Catalunya, pero tamén de Euskadi ou Galicia, se remontan como mínimo aos tempos da transición: o estatuto das linguas propias e cooficiais como linguas vehiculares, certa bilateralidade na relación co Estado, un réxime de financiamento razoable e a admisión, en xeral, dos símbolos e da identidade nacionais.

De todos estes aspectos nos que o TC intervén en termos restritivos dende a perspectiva do autogoberno, a cuestión "nacional" é quizais unha das que máis debates concitou. Naturalmente, resulta lexítimo discutir o sentido da afirmación de Catalunya como nación, democraticamente inscrita no Preámbulo do Estatut. Non obstante, as extensas disquisicións do TC acerca da devandita categoría e dos seus límites, con constantes e obsesivas apelacións á unidade e indisolubilidade da nación española, só reflicten un nacionalismo de Estado que, a máis de trinta anos da morte do ditador, debería estar desterrado da cultura política e xurídica. Se o que se pretende, con estas disquisicións, é impedir calquera posibilidade futura de exercicio do dereito a decidir por parte dos que viven en Catalunya, o empeño será seguramente van. Como xa apuntou no seu momento o Tribunal Supremo de Canadá, calquera goberno -democrático, claro está- quedaría obrigado, máis alá do que estipule a Constitución, a negociar en caso de que unha maioría clara, articulada en torno a unha pregunta clara, propuxese unha reformulación da organización territorial do poder (mesmo se a devandita reformulación conducise á secesión ou á creación, dende abaixo, dun novo modelo federal ou confederal).

Polo menos polo que se coñece ata agora, a sensibilidade federalizante e pluralista do TC foi mínima, a xusta como para contentar a uns partidos maioritarios que, no fondo, querían quitarse de enriba un asunto percibido como un "problema". Pouco pesou a vía especial de acceso á autonomía que a propia Constitución recoñeceu no seu momento a Catalunya, precisamente en razón da súa singularidade histórica e da súa específica vontade de autogoberno. O o feito de que o Estatut fose aprobado con amplas maiorías no Parlament de Catalunya e nas Cortes Xerais -onde foi debidamente recortado co obxectivo declarado de "axustalo á Constitución" -, ademais de en referendo.

Máis que coa presunción de constitucionalidade -que debería ser especialmente forte naquelas normas con maior lexitimidade procedemental- o TC preferiu operar -queda por constatar ata que punto- coa lóxica da inconstitucionalidade preventiva, unha lóxica da sospeita e da desconfianza similar á xa utilizada para xulgar no seu momento a lei de consultas vascas e mesmo o Estatuto valenciano de 2007.

Nun contexto de crise que parece telo reducido á máis absoluta impotencia, enténdese que o goberno Zapatero pretenda ler a decisión do TC como un triunfo das propias teses e como un "objetivo cumplido". Non obstante, unha lectura democrática, pluralista, pero tamén máis realista da cuestión territorial, non admite semellante auto-compracencia.

Que Manuel Fraga reaccionase á sentenza cun: "Este Estatuto no vale. ¡ Viva España!! ", ou que José María Aznar entendese que o tribunal estableceu os límites máis alá dos cales "no hay Estado", non supón necesariamente que sexa o centralismo máis obstinado que se impuxese ao longo deste proceso. Pero si deixa en evidencia, tras catro anos de recortes, demoras e instrumentalización partidista, os límites das lecturas abertas e federalizantes que a Constitución española supostamente admitía. Pechada esa vía, e co tribunal constitucional deslexitimado como "árbitro" na materia, o escenario para a desafección e o mutuo receo está servido. E o devandito escenario combinado co da crise económica, pode ser un cóctel explosivo de imprevisibles consecuencias.
Fonte: SP.