http://www.wikio.es

27/2/11

En cada rosto igualdade. Fái 24 anos que morréu Zeca Afonso

"Ocupar Abril, tomar de assalto o mês de Maio", é o desafío lanzado polo Núcleo do Norte da Associaçâo José Afonso. Con ise mesmo espíritu diferentes colectivos cidadáns xúntanse ao proxecto "Em cada rosto igualdade", a traveso do cál pretendese reafirmar os valores humáns da Fraternidade, Igualdade e Libertade que José Afonso sempre defendéu tanto a través da súa música, como poloa súa postura de hombre diante do mundo.

O proxecto alicerzado nun manifesto, é dirixido a todos cuantos se recoñezan na súa universalidade. Será un espacio de convivencia, anticipando dende xá o mundo mellor que todos desexamos.


Manifesto:

Vivemos num mundo doente!

Doente, um mundo que circula indiferente perante Seres Humanos que vivem no chão da rua e comem de uma sopa nada mais que caridosa.

Doente, um mundo que assume como lei natural meia dúzia possuírem algarismos virtuais que os torna bem alimentados, bem vestidos, bem vividos, perante milhões de outros que, sem algarismos virtuais, sobrevivem de uma fome bem real.

Doente, um mundo em que a propriedade do Ter, roubou a dignidade de Ser.

Doente, um mundo que ajuíza o que cada um é pelo que cada qual possui, assim pretendendo fazer crer que entre seres iguais um possa ser mais e outro menos.

Não!

Não chegamos ao fim da História!

Porque o sabemos reclamamos um outro mundo!

Nós ousamos contrariar as regras com que nos tentam ajoelhar todos os dias.

Nós queremos construir um Mundo mais são, justo e digno para todos os seres.

Nós assumimos que o que nos estrutura enquanto Seres Humanos é a forma como vemos o outro.

E em cada rosto desconhecido, triste ou feliz, rude ou amável, amargo ou gentil vemos um Ser Humano Igual.

O Mundo que queremos é outro!

O que queremos é um Mundo de gente igual por dentro e gente igual por fora!

O Mundo que queremos é a Terra da Fraternidade - sentida, vivida e contada por José Afonso.

Em cada esquina um amigo
Em cada rosto igualdade

17/2/11

SOBRE O CATÁLOGO DE MEDICAMENTOS DE GALICIA.

A Federación de Asociacións para a Defensa da Sanidade Publica ante a decisión do goberno de recorrer ante o Tribunal Constitucional a posta en funcionamento do catalogo de fármacos en Galicia, ten que sinalar:

1) O elevado gasto farmacéutico é o principal problema para a sostibilidade do Sistema Nacional de Saúde e a súa rebaixa é polo tanto imprescindible e urxente, sobre todo nun momento de crise económica.

2) O catalogo de fármacos aprobado en Galicia recollía unha antiga reivindicación da FADSP: que o Sistema Sanitario Público só financiase o medicamento que con igual principio activo sexa o mais barato do mercado, porque sen alterar a calidade da prescrición favorece o control do gasto.

3) É evidente, non obstante, que é o Ministerio de Sanidade o que ten a competencia exclusiva sobre a prestación farmacéutica e que polo tanto é mais que probable que o recurso do goberno sexa formalmente razoable.

4) Tamén que unha medida deste tipo debería de terse xestionado no seo do Consello Interterritorial e terse aplicado para o conxunto do SNS.

5) Resulta tamén sorprendente que sexa un goberno do PP, partido que se caracteriza polos seus alharacas e declaracións sobre a "ruptura" da unidade de España e sobre a necesidade de restrinxir as competencias das CCAA, os que, á primeira ocasión fan exactamente todo o contrario do que predican.

6) Por outro lado convén recordar que en Galicia o goberno do PP esta embarcado en varios proxectos de construción de hospitais polo modelo PFI, (publico-privado), que teñen un sobrecusto de 5-6 veces e que levan a Comunidade Autónoma a unha situación económica dificilmente sostible.


Federación de Asociacións para a Defensa da Sanidade Pública (click versión en castellano)


Febreiro de 2011

11/2/11

Mubarak: Game Over!

Parabéns ao pobo exipcio e ao conxunto da humanidade sensible que fói quen de resistir ata derribar ó despota. Agora, non se trata de trocar as caras do Réxime, senon de acadar a Libertade e a Democracia.

Vídeo do momento en que comunícase aos cidadáns concentrados na Praza da Liberación do Cairo á renuncia de Hosni Mubarak. Os locutores de Al Jazeera gardan silenzo e estoupa a alegría.


7/2/11

O 1848 árabe: os déspotas tambaléanse e caen

Non pode permanecer moito máis porque os militares declararon que non dispararán ao seu propio pobo, o que exclúe a opción da praza de Tiananmen. Se os xenerais (que sostiveron ao longo de moito tempo a este réxime) faltasen á súa palabra, poderían dividir o exército e preparar o terreo para a guerra civil. Ninguén quere iso por agora, nin mesmo os israelís aos cales gustaría que os seus amigos estadounidenses mantivesen o seu home clave no Cairo tanto tempo como fose posible. Pero iso tamén é imposible.

Así que chegará Mubarak a este fin de semana ou ao próximo? Washington quere unha "transición ordenada", pero as mans de Suleiman el Fantasma (ou o Señor da Tortura como algunhas das súas vítimas chámano), o vicepresidente que obrigaron a aceptar a Mubarak, están tamén manchadas de sangue. Substituír un torturador por outro xa non é aceptable. As masas exipcias queren un cambio total do réxime, non unha operación ao estilo de Paquistán onde un civil desvergonzado substitúe un ditador uniformado e non cambia nada.

A infección tunecina expandiuse moito máis rapidamente do que ninguén imaxinaba. Despois dun longo letargo inducido por derrotas (militares, políticas, morais) a nación árabe está a espertar. Túnez impactou inmediatamente na veciña Alxeria e o estado de ánimo cruzou entón a través do Jordán e chegou ao Cairo unha semana despois. Estamos a ser testemuñas dunha onda de levantamentos nacional-democráticos, que recordan máis as axitacións de 1848 -contra o Tsar e Emperador e aqueles que colaboraron con el que varreron Europa e foron os presaxios de posteriores turbulencias. Este é o 1848 árabe. O Tsar-Emperador de hoxe é o presidente da Casa Branca. Iso é o que diferencia estas proto-revoluciones-revolucións dos asuntos de 1989: iso e o feito de que, con poucas excepcións, as masas non se mobilizaron elas mesmas no mesmo grao. Os europeos do leste dobregáronse os occidentais, vendo niso un futuro feliz e entoaron "Tomádenos, tomádenos, xa somos vosos".

As masas árabes queren romper co horrible abrazo. Os EUA-Unión Europea deron o seu apoio a ditadores dos que [as masas árabes] queren desembarazarse. Son revolvidas contra o universo da miseria permanente: unha elite enceguecida pola súa propia riqueza, corrupción, desemprego masivo, tortura e subxugación a Occidente. O redescubrimento da solidariedade árabe contra as ditaduras repelentes e aos que as sustentan é un novo punto de inflexión no Oriente Medio. Trátase da renovación da memoria histórica da nación árabe que foi destruída brutalmente pouco despois da guerra de 1967. Neste aspecto, o contraste non pode ser máis vivo. Gamal Abdel Nasser, a pesar das súas moitas debilidades e erros, viu a derrota de 1967 como algo polo que tivo que admitir a súa responsabilidade. Dimitiu. Máis dun millón de exipcios botáronse ao corazón Del cairo para pedir que se quedase no poder. E cambiou de opinión. Morreu no cargo poucos anos despois, co corazón roto e sen diñeiro. Os seus sucesores entregaron o país a Washington e Tel Aviv por un prato de lentellas.

Os sucesos do último mes sinalan o primeiro auténtico renacer do mundo árabe dende a derrota de 1967. Todos os viraventos sempre alertan para non estar nunca no lado equivocado da historia e evitar sempre toda experiencia de derrota, pero foron sorprendidos por estes levantamentos. Esqueceron que as revoltas e as revolucións, formadas por circunstancias reais, suceden cando as masas, as multitudes, a cidadanía -chamémolo como queiramos deciden que a vida é tan insoportable que non será soportada moito máis. Para esta xente, unha infancia pobre e a inxustiza resultan tan naturais como unha patada na cabeza recibida na rúa ou un interrogatorio brutal no cárcere. Experimentaron todo iso, pero cando as mesmas condicións están aínda presentes e agora xa son adultos, entón o medo á morte retrocede. Cando esta etapa se alcanza, unha soa faísca pode acender un lume na pradaría. Neste caso, literalmente, como a traxedia do vendedor ambulante en Túnez que se prendeu lume demostra.

Estamos ao principio do cambio. As masas árabes non foron arrastradas pola forza esta vez e non sucumbirán. Que ofrecerán os que substitúan os déspotas de Túnez e El Cairo ao seu pobo? A democracia por si soa non pode alimentalos ou darlles emprego...


Tarik Alí
Fonte: sinpermiso

5/2/11

Apoiando a Libertade de Prensa. Pola Libertade.

Pola Libertade de Prensa. Pola Libertade.
Por elas e por eles. Por José Couso.
Por todos nós. Por todos.

Asdo.: Radio Rexurdimento.gal


Sete Asociacións de Periodistas presentan un corto en homenaxe ao Día Mundial da Libertade de Prensa

1/2/11

IU Abierta e o Pacto de pensións.

Radio Rexurdimento.gal, publica esta resolución de IU Abierta porque moito nos tememos que terá poucas posibilidades de ser publicitada. Non fai falta dicir que compartimos o contido deste documento, co que nos unimos a outros amigos e compañeiros que tiveron a mesma iniciativa para a súa difusión.

"IU Abierta valora positivamente o traballo negociador dos sindicatos en materia de pensións".

Gaspar Llamazares anuncia, dende unha posición crítica con algunhas medidas que implican recortes de dereitos, que intentará mellorar o acordo na súa tramitación no Congreso.

IU Abierta valora positivamente o traballo desenvolvido polos sindicatos no seu labor negociador co Goberno tras alcanzar un acordo na actual situación de crise. Este labor dos representantes dos traballadores cobra especial valor xa que fixeron fronte e suavizou en boa medida as posicións conservadoras que apostaban pola imposición dende dentro e fóra do Goberno. Nese sentido avalamos as propostas e logros que introduciron tanto CC.OO. como UGT, sendo conscientes de que, aínda tratándose dun recorte non desexado, o resultado da negociación matiza a aposta por un axuste "duro" nunha liña de privatizacións como as que quería introducir o Executivo nas súas primeiras intencións.

Mantemos a nosa posición crítica cara ao Goberno que sempre estivo máis atento ás instrucións e demandas conservadoras do mercado que á defensa dos dereitos cidadáns e as políticas sociais dos traballadores. Algo que contribuíu a desequilibrar a posición de partida na negociación cos sindicatos. Razón pola que sempre fomos críticos cunha saída "conservadora" da crise.

O resultado do acordo alcanzado cos sindicatos permite unha maior e mellor capacidade de manobra no parlamento para que o noso grupo, dende a esquerda, poida melloralo dende o Congreso nun sentido progresista. Neste sentido IU Abierta aposta por manter no Congreso as achegas e emendas que xa anunciou o voceiro parlamentario de IU, Gaspar Llamazares, para defender e mellorar o sistema público de pensións.

Esta primeira valoración debe ter en conta outros aspectos nos que hai que afondar como os referentes á negociación colectiva, o desenvolvemento das políticas activas de emprego e outras materias sociais que se engloban nesta negociación. En todo caso debemos recoñecer de forma positiva que a actitude dos sindicatos permitiu flexibilizar o que eran aspectos innegociables do Goberno na súa proposta inicial. Así o tramo de xubilación se fixa entre os 65 e 67 anos e o cálculo de pensións de realiza en dúas fases que abrangue entre os últimos 20 a 25 anos de cotización, entre outras melloras fronte ao marcado inicialmente polo Executivo.