Co seu exemplo, co recordo de Josefina e os seus fillos, mañá, xunto con milleiros de compañeiros das Comisións Obreiras e coa cidadanía sensible, acompañarémolo en Madrid, celebrando a súa vida e reivindicaremos a súa memoria alzando o puño fraternalmente.
29/10/10
Unha loita que, hoxe, se mostra máis necesaria e vixente que nunca.
Co seu exemplo, co recordo de Josefina e os seus fillos, mañá, xunto con milleiros de compañeiros das Comisións Obreiras e coa cidadanía sensible, acompañarémolo en Madrid, celebrando a súa vida e reivindicaremos a súa memoria alzando o puño fraternalmente.
28/10/10
“Señora Montiel, apague su twitter…!”

Usted, mi muy admirada y muy querida compañera, ha subvertido el orden en aquellos sagrados recintos dónde se había instalado una determinada concepción de la democracia que degrada a esta.
Recuerdo que yo reconocía que usted tenía (y tiene) la sensibilidad de entender que los procesos son más fuertes que los planes y que la política que no controla los procesos, y que no sabe dirigirlos, no es política ni es ná, es administración y, generalmente, mala administración.
Ellos, los mezquinos, los miserables, al final han conseguido que apague usted su twitter…, o eso se creen ellos.
Doña Reyes, los que la hemos venido observando desde hace algunos años, sabemos, nos consta, que usted nada tiene que ver con la intransigencia y la metodología de la exclusión, tan en boga. Ni se ha permitido un segundo para contemplar la parálisis premeditada que la circundaba. A usted y a otros y otras compañeros y compañeras. La cercanía a la ciudadanía y a sus problemas ha sido un ejercicio habitual en usted, de manual y que se debería de tratar en las escuelas de cuadros y de cargos públicos de cualquier organización que pretenda tener una influencia, aunque sea mínima, en la sociedad, en el debate político.
Usted, ha pretendido abordar con sinceridad y con una generosidad indiscutible los debates de una manera abierta, y ha sido víctima de los obsesionados por el aislamiento, con las prácticas conocidas de manipulación reglamentaria, sufriendo hasta el insulto y el sabotaje. Es usted un peligro para los miserables.
Yo sé que usted, con esa decisión, la de apagar su twitter un ratito, no deserta de nada, como algunos esbirros repetirán aquí y allá. Su compromiso con la izquierda y sus valores es inequívoco y, además, me consta que usted va a promover activamente esa convergencia de las izquierdas que permita ampliar el espacio sin necesidad de recurrir a la tutela mendaz, a la irresponsabilidad y al sectarismo.
Hoy, doña Reyes, hace usted un ejercicio de lealtad a los militantes y a los votantes de su organización haciendo entrega de su escaño en el Parlamento de Madrid y un servicio al pluralismo de la izquierda en su conjunto de la que muchos nos reclamamos.
Yo, soy gallego, no es por presumir, pero lo soy y usted lo sabe, y sé que en cuanto se abra un imparable debate, constituyente de un proyecto de izquierda plural y abierto, usted va a estar y yo también. Ellos, no.
Le reitero a usted mi consideración más distinta, especialmente porque me evitará, en lo sucesivo, tener que aguantar las lonchas de mármol de Carrara, (permítame el exceso cheli, pero pa entendernos), de las sesiones plenarias de la Asamblea de Madrid a través del canal parlamentario.
Un beso de tu amigo y compañero,
Lóis.
Nota: Aunque sea con prisas, les dejo un vídeo con una de sus memorables intervenciones contra la corrupción en la Comunidad de Madrid:
Manifesto na defensa e mellora da Sanidade Pública galega.

A política sanitaria da actual Xunta de Galicia está a deteriorar e facer inviable economicamente o sistema sanitario público galego como paso previo a súa privatización.
Co argumento de que a crise económica obriga a reducir gastos e a buscar apoio no sector privado, a Consellería de Sanidade tomou dúas importantes decisións que supoñen un punto de inflexión para o futuro da sanidade pública galega:
. Reducir o orzamento sanitario, especialmente os capítulos de investimento, que perdeu 26 millóns de euros (30% do mesmo), e do gasto corrente destinado a garantir o funcionamento, que perdeu 22 millóns.
As consecuencias destas decisións afectaron de xeito importante ao sistema:
. Retraso na apertura do hospital de Lugo (que leva anos terminado), facéndose a equipamento con capital privado e privatizando o servizo de lavandería.
. Privatización e retrasos na construción do Novo Hospital de Vigo e da ampliación do Complexo Hospitalario de Pontevedra. Estas dúas obras, que tiñan previsto un financiamento e construción a través da Sociedade Pública de Investimento, son agora entregadas ao sector privado que asumirá o seu financiamento, construción e xestión (parcial) a través da fórmula de colaboración Público-Privada (PFI), que encarecerá entre tres e cinco veces o que nos constarán estas novas infraestruturas sanitarias. O novo Hospital de Vigo será bastante menos ambicioso en tamaño e servizos que o que estaba inicialmente previsto e, en Pontevedra, a ampliación do Hospital de Montecelo é substituída polo proxecto privatizador de Monte Carrasco.
. Anuncio da cesión ao sector privado dos novos recursos de alta tecnoloxía dos hospitais públicos, comezando pola radioloxía e os laboratorios.
. Abandono do Plan de Mellora de Atención Primaria que tiña previsto investir 62 millóns de euros en catro anos para resolver a masificación das consultas e súa baixa capacidade resolutiva. Construción dos novos centros de saúde con financiamento privado.
. Eliminación da actividade dos hospitais públicos pola tarde, desviando aos pacientes a centros privados concertados o que ocasionou o incremento das listas de espera.
. Anuncio do peche dos servizos de radioloxía de urxencia nos hospitais comarcais para concentralos nun só centro, afastando aos pacientes dos especialistas, limitando a realización de ecografías e substituíndoas por TACs, mais caros e que someten a radiación innecesaria ao paciente. Os informes radiolóxicos pretenden que os fagan os radiólogos nos seus domicilios ou nas empresas privadas.
. Asignación da Nova Central de Chamadas (112) a unha empresa privada coa sede en León e cos seus traballadores en Sudamérica.
Todo isto ten como resultado unha importante perda de calidade da atención que se presta dende o sistema sanitario, e a cidadanía xa está comezando a padecelo.
Núñez Feijoo e o seu goberno saben que esta política é incompatible co mantemento da Sanidade Pública, xa que os enormes custos e o endebedamento asociados ao financiamento privado non poden ser asumidos, e menos aínda no contexto dunha crise que reduce os ingresos da facenda pública. A Xunta coñece perfectamente os sucesivos informes dos Tribunais de Contas de Valencia e Madrid que denuncian o enorme endebedamento sanitario que leva a bancarrota á estas comunidades autónomas por recorrer ao financiamento privado para os novos centros sanitarios.
A pesares desta evidencia, recorrer a colaboración público-privada (PFI) constitúe un dos alicerces craves da estratexia política de Núñez Feijoo xa que:
. Permitiralle ocultar o endebedamento da CCAA que por ser contraído pola fórmula PFI non se contabiliza como tal nin aparece reflectido no orzamento autonómico.
. Proporcionaralle unha importante baza electoral de cara ás próximas eleccións como é construír novos hospitais e centros de Saude cuxos sobre custes pagaran as futuras xeracións.
. Proporcionaralle a xustificación para introducir o copago, acabar coa universalidade da oferta sanitaria pública e privatizar boa parte do sistema, dada a imposibilidade de facer fronte ao pago do enorme endebedamento contraído co sector privado.
. Permitiralle, tamén, aparecer como líder neoliberal comprometido coa privatización sanitaria e facilitaralle o apoio político e económico dos bancos, grandes construtoras e multinacionais da sanidade, beneficiarios directos do modelo sanitario que quere implantar.
Por todo isto non é previsible que o actual presidente da Xunta de Galicia cambie de estratexia, salvo que a maioría da cidadanía, das veciñas e veciños, das traballadoras e traballadores sanitarios (e ata unha grande parte do sector empresarial galego) sexan conscientes de que esta política terá serias consecuencias para os seus intereses e necesidades sanitarias.
Para defender á Sanidade Pública deste ataque é necesario conseguir unha enorme mobilización social, que inclúa a toda a cidadanía xa que todas e todos pagaremos as consecuencias de perdela.
¡Toda a cidadanía a Santiago o día 21 de Novembro ás 12 na Alameda na defensa e mellora da Sanidade Pública e contra a súa privatización!
Adhírete ao manifesto de S.O.S. Sanidade Pública
19/10/10
Benedicto XVI: un inimigo da humanidade.

O seguinte texto é a intervención preparada polo científico británico Richard Dawkins para a manifestación realizada en Londres o 18 de setembro pasado contra a visita papal. Ao final, o alcance da manifestación -calcúlase que asistiron unhas 15.000 persoas- obrigou os oradores a recortar os seus discursos.
(En castelán)
Richard Dawkins, de 69 años, estudió en Oxford. Es un biólogo evolucionista, defensor muy conocido del ateísmo y autor de 10 libros. El último es Evolución. El mayor espectáculo sobre la Tierra.
14/10/10
Reforma da Lei Electoral: asina por "unha persoa, un voto"

Protesta mandando esta carta aos deputados e deputadas membro da Subcomisión parlamentaria sobre posibles modificacións da Lei Electoral Xeral.
Radio Rexurdimento xá o asinóu e convídavos, si estades de acordo, a que o asinedes vós tamén.
Al firmar la petición estarás enviando esta carta:
Señorías:
Me dirijo a ustedes con el fin de hacerles patente mi preocupación por algo que por enésima vez, han rechazado en el Congreso.
Al parecer, esta semana van a aprobar cambios sobre la LOREG (Ley Orgánica del Régimen Electoral General de 1985), modificaciones a las que no niego su importancia, pero que, sin embargo, olvidan lo que debería acercarnos a un principio democrático por excelencia, el de: “una persona, un voto”.
Aproximarse a ese principio debería ser para ustedes –representantes del pueblo— una obligación ética, si es que, como supongo, creen ustedes en la democracia.
El hecho de que quieran mantener la falta de proporcionalidad y las disfunciones en la asignación de escaños a los distintos grupos políticos que se presentan a las elecciones, no dice mucho en su favor y sí de sus propios intereses partidistas, creando desconfianza en la opinión pública que, como ustedes saben, no tienen a la clase política, precisamente, muy bien valorada.
¿Cómo se puede entender que se mantenga esa falsa proporcionalidad que hace que algunos partidos políticos necesiten unos 66.000 votos para obtener un diputado y otro (el caso extremo de IU/ICV) necesite casi 500.000? ¿Acaso les parece democrática una ley que hace que un voto de unos partidos valga siete veces más de lo que vale el voto de otro?
Como ustedes bien saben, lo ideal para corregir este defecto sería cambiar la circunscripción electoral, pero ésta está recogida en la Constitución y no parece que ustedes estén dispuestos a cambiarla. Sin embargo, hay otras fórmulas que permiten, si no una proporcionalidad total, que haya una aproximación mucho mayor sin modificar la Constitución. De hecho una de las fórmulas sería la que, a petición del gobierno, ha sugerido el Consejo de Estado. Recomendación que ustedes han rechazado.
No es lícito que quien tiene el derecho de defender los principios democráticos elementales se opongan a que la proporcionalidad de “una persona, un voto” se pueda conseguir. No hay ninguna razón, salvo la de sus intereses partidistas para que no se acepte la reforma que ha aconsejado el Consejo de Estado. Así es que todavía están a tiempo, Basta que se pongan de acuerdo y sean capaces de anteponer una representación justa a sus propios intereses.
Si lo hacen, como ciudadanía nos daremos cuenta de que cumplen con su obligación. Porque, señorías, para que sean democráticos los acuerdos que ustedes toman, lo primero que debería ocurrir, es que la representación de la voluntad popular fuera lo más fiel posible a los votos que emite. Hoy no es así.
13/10/10
Rosalía de Castro nunca aceptaría ese “premio”

Ante a convocatoria da Consellería de Cultura e Turismo dos «Premios da Cultura Galega», manifestamos que nin a actual Xunta nin o seu Presidente, responsables ante a Historia de lexislaren por vez primeira contra a nosa lingua, e polo tanto contra o marco xurídico e fronte ao consenso que posibilitou a súa presenza pública, poden atribuírse agora o papel de benfeitores da cultura galega.
Facemos, entón, un chamamento á sociedade e a todas as forzas políticas para recuperarmos o camiño da concordia. Un novo consenso que só pode articularse concibindo a lingua como parte esencial da nosa riqueza, nunca como problema, e que precisa agora da posición firme de todas as persoas vinculadas á cultura.
Temos o convencemento de que nin as brillantes sensibilidades nin as mellores intelixencias deste país aceptarán ser utilizadas para sancionar políticas que causan división arredor dun dos símbolos maiores da nosa convivencia. Desde esa certeza, xulgamos lexítimo non aceptar ningún premio que veña hipotecado por agresións contra a mesma cultura que se finxe exaltar con protocolario boato.
En Santiago de Compostela, Outubro de 2010
Nota: Iste blogue, Radio Rexurdimento.gal, súmase a iste chamamento.
Fonte: Prolingua, Plataforma a prol da defensa e promoción da língua galega.
7/10/10
Ao que a folga pode axudar…

A folga xeral fixo visible a ruptura do PSOE cunha gran parte da súa base electoral e abre a posibilidade de que moitos destes votantes deserten e se vaian á abstención. Todo iso é visto con cómodo e inactivo agrado pola dereita de Rajoy, que só ten un plan: que o seu adversario se podreza por si mesmo, para así alcanzar a maioría e mesmo a maioría absoluta e, ademais, co traballo máis sucio e duro do axuste feito. Toxo, entón, colle o touro polos cornos e, dende o plano estritamente sindical, fai un chamamento de claro fondo político ao conxunto das organizacións e formacións das esquerdas, instándoas a construír conxuntamente unha renovada e moderna oferta política e unha alternativa, que rescaten ás bases sociais que están a quedar sen referente.
Os sindicatos, pola súa banda, ademais de con discursos como o de Toxo, deben contribuír coa súa propia renovación interna. E isto non polos ataques furibundos e inxustificados que están a recibir por parte dos sectores máis reaccionarios, senón polas sas e acertadas críticas que lles chegan lexitimamente dende a sociedade. Pecharse en banda a toda autocrítica e renovación, a causa daqueles ataques, sería a mellor forma de ser derrotados e separado da súa espléndida base social.
29-S NÓS, O POBO

Nós, o pobo, tamén o sabemos. Sabemos que millóns de traballadores e traballadoras secundamos a Folga Xeral. Que paramos as empresas e enchemos as rúas, esixindo ser escoitado, nas nosas xustas demandas para cambiar as políticas que agraden dereitos laborais e sociais.
Nós, o pobo, falamos nas urnas, pero ao votar non damos cheques en branco. Nós, o pobo, falamos cada día. Reivindicamos, propoñemos, negociamos, mobilizámonos.
Organizámonos en sindicatos, organizacións veciñais, organizacións de nais e pais, feministas, ecoloxistas, xuvenís, culturais, de cooperación. Unhas organizacións libres que vertebran as moitas voces da sociedade.
Cando o diálogo se rompe, o conflito agudízase e, exprésase, a través das canles democráticas, como a manifestación ou a folga.
Javier López
Secretario Xeral de CC.OO. de Madrid.