Ao que a folga pode axudar…

A actual conxuntura pode propiciar os encontros necesarios para materializar outra alternativa das esquerdas que contribúa a sanear os actuais modelos anquilosados e desprestixiados.

O discurso máis político e mellor construído con que se pechou a gran manifestación de Madrid, tras a folga, foi sen dúbida o de Ignacio Fernández Toxo. Pareceumo así, querida Laila, porque foi capaz de abrir unha perspectiva a medio prazo, partindo do feito incuestionable de que a alternativa para os traballadores asalariados, para os parados e para as clases medias deste país non está na dereita, senón que debe articularse nas esquerdas, aínda no caso de que Zapateiro e o PSOE "queiran suicidarse".

É curioso que unha folga, tan cuestionada nos seus resultados inmediatos, axude non obstante a xerar novos escenarios políticos, que poderían cambiar bastante o anquilosado e canso mapa político español. Todo iso vai depender de como saiban moverse dirixentes e grupos políticos, hoxe escasamente influentes, pero que dende hai tempo buscan formas e proxectos de renovación e modernización das esquerdas, que se van facendo máis necesarios, canto máis se evidencia o fracaso da socialdemocracia tradicional.

A folga xeral fixo visible a ruptura do PSOE cunha gran parte da súa base electoral e abre a posibilidade de que moitos destes votantes deserten e se vaian á abstención. Todo iso é visto con cómodo e inactivo agrado pola dereita de Rajoy, que só ten un plan: que o seu adversario se podreza por si mesmo, para así alcanzar a maioría e mesmo a maioría absoluta e, ademais, co traballo máis sucio e duro do axuste feito. Toxo, entón, colle o touro polos cornos e, dende o plano estritamente sindical, fai un chamamento de claro fondo político ao conxunto das organizacións e formacións das esquerdas, instándoas a construír conxuntamente unha renovada e moderna oferta política e unha alternativa, que rescaten ás bases sociais que están a quedar sen referente.

A verdade é, querida, que o asunto non é doado, pero tamén é certo que se vén traballando niso dende hai tempo e que a actual conxuntura pode propiciar os encontros necesarios para materializar outra alternativa das esquerdas que, ademais, contribúa a sanear os actuais modelos partidarios anquilosados e desprestixiados e a renovar a política mesma. Non teñen moito tempo, pero si o suficiente para que puidesen emerxer nas eleccións xerais de 2012. Nisto parecen estar grupos e organizacións de todo o país ligados ao ecopacifismo e ao traballo social e solidario, partidos de novo cuño como Iniciativa per Catalunya Verds, Espazo Plural ou a Fundación Equo, especialmente disposta a participar na configuración dun proxecto deste tipo, ou a propia Esquerda Unida. Esta última especialmente necesitada dunha seria renovación e de altas doses de xenerosidade política para desfacerse de vellos hábitos partidistas moi burocratizados que, a día de hoxe, lastrarían modelos organizativos e políticos renovados, máis abertos e máis participativos. Que é o que precisamente se demanda dende a sociedade civil e dende a cidadanía máis consciente e motivada.

Os sindicatos, pola súa banda, ademais de con discursos como o de Toxo, deben contribuír coa súa propia renovación interna. E isto non polos ataques furibundos e inxustificados que están a recibir por parte dos sectores máis reaccionarios, senón polas sas e acertadas críticas que lles chegan lexitimamente dende a sociedade. Pecharse en banda a toda autocrítica e renovación, a causa daqueles ataques, sería a mellor forma de ser derrotados e separado da súa espléndida base social.

En fin querida, habemos de estar atentos ao que esta folga xeral, tan controvertida, puidese non obstante contribuír a cambiar.

Un bico.

Fonte: laopinióncoruña.es