Italia: fín de ciclo.

Rossanna Rossanda.

O escenario político dos últimos anos está chegando ao seu agotamiento. Non será fácil alumar un máis decente, dada a enorme bajeza, institucional e cultural, á que chegamos debido á responsabilidade de moitos, quizá de todos, ao perseguir unha transición cara a un segunda república que, en ausencia dun proxecto de certo grosor, quedou tan só no intento de minar letra e espírito da Constitución de 1948: barra libre a un mercado estilo lei da jungla, concesións sen límites a un propiedade sen valentía, demolición, e posiblemente fin, de todo dereito social. Resultado: un decisionismo granujiento, a sumar á tradición nacional de evadir en todo o posible a lei e o fisco.

Neste marco, o ascenso fulgurante dunha figura como a de Silvio Berlusconi posúe toda a súa lóxica. Non soamente rise de nós a través dos seus proezas sexuais "guinda final posta sobre o pastel da lei de seguridade máis indecente de Europa", unha vez perdido aquel respecto que na posguerra conseguimos conquistar para nós con esforzo. É tal o embarazo que rodea a Italia, que ata nos saímos das estatísticas habituais; non somos sequera unha anomalía; somos como para non tomados en serio.

Os chirridos percíbense a dereita e esquerda. Sobre a esquerda é ata capcioso volver; lla chama extrema só porque presta certa atención aos sufrimentos do traballo e mostra unha certa sensibilidade ante a zozobra das consciencias. Pero non está en condicións de saír, por unha banda, da reiteración formularia de Ferrero e de Filiberto, e pola outra, do excesivo silencio dun Vendola convertido en obxecto de tiro ao branco rexional.

Non é posible que esperemos do Partido Democrático nin tan se queira unha posta ao día do keynesianismo á altura de 2009: a crise está de maneira total nas mans de quen a provocaron, e os que van cargar co gasto son as clases máis débiles e os traballadores de todo tipo debido ao descenso continuo da ocupación. Isto non é só un problema noso, tamén Obama atópase en perigo atorado como está entre o corporativismo da sociedade norteamericana e a herdanza cada vez máis envenenada do Oriente Medio. En conclusión, “esquerda”, palabra que criamos inutilizable pola súa blandura, converteuse ata en símbolo de extremismo. Tampouco o PD pronúnciaa sen pedir escusas, cousa que non ocorre nin sequera na SPD, por non falar de Die Linke. Respecto de Bersani , non recordaremos, precisamente, os voos dese o seu pensamento, contundentemente aburrido a forza de bo sentido emiliano, e de Franceschini conservaremos o recordo do esforzo dun democristiano decente por reter xunto aos DS a un sector católico adulado por cantos de sirena procedentes de todas partes.

Esta incombustibilidad dos católicos é o único proceso que emerge con certa claridade, xunto coa crise do ciclo berlusconiano. Como ocorre cos personaxes do seu tipo, o seu será un final axitado, con coletazos. Pero o seu bloque rompeuse.

A opción do cavaliere a favor da Liga “única verdadeira tendencia de fascismo, localista e con outro maquillaje” puxo a Fini no brete de ter que adoptar unha posición de desafío, en nome dunha dereita menos obscena, á que non lle será moi fácil representar; aínda que ciertamente pono todo do seu parte. Se a ex-Forza Italia non sabe a onde mirar, AN está dividida entre el e un Gasparri que o desafía. Lega e PDL entraron en conflito coa Igrexa (¡eles, que se amaron tanto!) por culpa das intemperancias do cavaliere e de Feltri: tan pagados de si mesmos, que mandaron a prudencia a facer puñetas.

E así, de forma difusa, reaparece o desexo dun partido católico, tanto entre quen se atopa incómodo no PD, como entre quen se atopa incómodo no PDL, a través de Casini. Italia segue repetindo a partición tricolor, cun vermello cada vez máis desvaído, un branco cada vez máis sucio e un verde disposto a facerlle o xogo, non á Liga, senón ao Vaticano.

Creo que puidese dicir “tanto ruído, para nada”, de non ser porque o suicidio do PCI e do PSI entregaron a mans da dereita o as do centro. É curioso que o país onde máis duraron os coletazos do sesenta e oito estea destinado a ser de escasa ou ningunha importancia para Europa.

Rossana Rossanda é unha escritora e analista política italiana, cofundadora do cotián comunista italiano Il Manifesto. Acaba de aparecer en España a versión castelá das súas moi recomendables memorias políticas: A ragazza do secolo scorso [A rapariga do século pasado, Editorial Foca, Madrid, 2008]. Rossana Rossanda é membro do Consello Editorial de SINPERMISO. Fonte: http://www.sinpermiso.info/#