Aproveitando a crise para liquidar as Caixas

Parece que chegou o momento de todos aqueles que durante moito tempo estiveron a desexar fincarlle o dente ao pastel das Caixas de Aforros. E cabe dicir que necesitaron moito tempo e que agora a crise financeira lles dá a oportunidade para facer realidade o que ata agora se lles negara....

A principios dos anos 80 do século pasado titulei un artigo en El País, "A Bancarización de las Cajas de Ahorro", que por certo me custou un expediente de despedimento posteriormente sobresido, no cal xa denunciaba o intento de apoderarse das Caixas. Anos despois en pleno Goberno do PSOE, Carlos Solchaga deu vida ás cotas participativas, que xa foron contestadas polo sindicalismo de clase, en especial CCOO como sindicato maioritario, como un intento para iniciar a privatización das Caixas. Dicíase entón e agora demóstrase que: "comézase por crear unhas cotas sen dereitos políticos e despois dánselles eses dereitos ao formular o feito de Como non van ter dereitos os que se xogan o seu capital?

A pesar do intento, a cousa non pasou a maiores pois a ofensiva do sindicalismo deu por descontado que a Caixa que emitira cotas participativas sería porque era unha caixa con problemas.

Con posterioridade o Goberno do Partido Popular e o ministro Rato, intentaron darlle un novo impulso que foi así mesmo estéril, e unicamente unha Caixa con problemas, como se demostrou, a Caixa de Aforros do Mediterráneo emitiu cotas dese tipo. Outras pensárono pero non se atreveron a dar o paso.

Pero agora si. Agora chegou o tanto tempo e por tantos poderes desexou, momento de intentar unha privatización en toda regra e de forma rápida, aproveitando o "totum revolutum" da crise financeira. Agora por fin os bancos poderán respirar aliviados e comezará a afiar os seus dentes para facerse con parte do pastel, agora moitos poderes fácticos económicos, algúns vinculados ao mundo mediático prepáranse para entrar a degüello. E agora algúns xestores de grandes Caixas poderán intentar ser émulos de Botín e tratar de perpetuar o seu poder persoal.

Xa non se trata só das cotas participativas con dereitos políticos, senón da posibilidade de converter directamente as caixas en bancos. E todo iso ante o máis absoluto silencio que trata de que a sociedade non se dea conta do atraco que se lle perpetra. Vanse privatizar e desaparecer como tales unhas entidades financeiras que ata agora, e por máis de cen anos, dedicaban unha parte importante dos seus beneficios ao desenvolvemento da sociedade, e o que é máis importante unhas entidades que impedían a exclusión financeira de importantes sectores, os máis débiles da sociedade. Agora xa todos serán como o Santander, aquí só os clientes que dean beneficio, os outros non os queremos.

E cabe preguntarse porque ante unha situación como esta que afecta á metade do noso sistema financeiro non hai quen diga nada. Pois porque os poderes políticos, todos os partidos coa honrosa excepción de IU e ICV, os poderes económicos, os propios poderes autonómicos moi afectados, os medios de comunicación, os públicos e especialmente os privados, todos eles non teñen ningún interese en que se fale do tema. Así ás poucas voces que se alzaron en contra, os sindicatos confederais CCOO e UGT, os mencionados partidos IU e ICV, así como evidentemente os sindicalistas e traballadores das Caixas que son os que saben máis do tema e serán os máis afectados e algunhas voces, poucas, do mundo académico, na práctica se lles silenciou a súa voz.

É especialmente curioso que dende onde escribo, dende Catalunya, o Conseller de Economía, o inefable Castells, gabe a reforma, e diga que se seguiu o exemplo da regulación catalá. Só cabe dicir que é un falsario, iso será en canto á presenza de políticos, pero porque non di nada da privatización que comporta, acaso o poder da Caixa e dos seus directivos fan que o pobre conseller sexa incapaz mesmo de defender as competencias autonómicas. Si, esas competencias que consagra o Estatut, que mobilizaron un millón de persoas e que van máis alá de aspectos identitarios, o que parece ignorar o bo conseller.

Ben parece que isto é imparable ante o consenso de tantas hienas, comezando por un Goberno poñer fóra de combate e un PSOE que perdeu toda a súa conciencia social, ata un PP regocijado, un Banco de España inspirador e promotor do proceso, ata chegar a uns muñidores infiltrados no mundo das Caixas, como Fainé e Rato, pasando por CiU, PNV e tantos outros, entre eles todo o mundo mediático. Enténdese agora o relevo na presidencia da CECA? y O pacto PSOE -PP para entronizar a Fainé na Presidencia, acompañado de Rato?. "I tutti contenti". Xa dixo con precisión Isidre Fainé que el só quería ser Presidente da CECA por dous anos. Polo visto non necesitará máis para enterrar as Caixas. Será algo que toda a sociedade lamentará eternamente.

Fonte: nuevatribuna.es