Bebel García era un destacado socialista. «Moi bo mozo e bo dianteiro», recorda García Vizoso, que xogou con el. A última vontade de Bebel García antes de que un pelotón de fusilamento mandáseo ao outro mundo foi ouriñar ante os seus verdugos. Ocorreu en punta Herminia, A Coruña, en 1936. Este episodio é narrado con prosa certeira por Eduardo Galeano nun dos relatos incluídos no seu último libro, “Espellos. Unha historia case universal”, (Século XXI), publicado o pasado febreiro. Xa se venderon máis de 25.000 copias dunha obra na que o uruguaio abarca desde a prehistoria ata Bush, pasando por Hitler e Bebel García.
¿Quen era Bebel? Na Coruña, os máis vellos do lugar responderían: «Un dos irmáns da lejía». Roxos ata a medula e ata a bala final. No 2002, o Concello dedicou unha rúa aos irmáns García. No 2008, Galeano, autor dun dos grandes libros sobre o balompé xamais publicados ( O fútbol a sol e sombra ), converte en universal a historia dun deles: Bebel.
«Os irmáns chegaron á cidade procedentes de Ribadeo porque o seu pai fora desterrado, por socialista, a 150 quilómetros da vila», explica o historiador Carlos Fernández. «Dos oito, só un foi bautizado, José. Os outros tiñan nomes tan rechamantes como Voltaire, Jaurés, France ou Bebel», continúa. O seu pai, que se dedicaba á venda e distribución de lejía, era un destacado militante socialista, ideoloxía que abrazaron os seus fillos. O 20 de xullo de 1936, Bebel, France e Jaurés axudaron na defensa do Goberno Civil, atacado por unha batería de artillería situada no Parrote. Pepín, outro dos irmáns, tamén colaborou na defensa, pero puido escapar. Os outros tres foron detidos. «Tras unha parodia de xuízo militar sumarísimo, Bebel e France foron executados o 29 de xullo. Jaurés librouse porque era menor de idade, pero ao ano seguinte, durante un cambio de cárcere, apareceu morto xunto ao cemiterio de San Amaro. Dixeron que se intentou escapar», engade o historiador.
¿Foi real o episodio urinario? «Dise que si, pero non queda ninguén que poida confirmalo», responde Fernández. Si queda quen pode falar das virtudes futbolísticas e humanas de Bebel. Rodrigo García Vizoso, que o próximo febreiro cumprirá 100 anos, foi compañeiro de vestiario do fusilado. «¡Como non me vou acordar de Bebel! Vivía na rúa San Roque. O seu pai era un líder do partido socialista. Era moi bo mozo, moi gracioso, aínda que algo infantil. E moi valente, facía fronte á policía e a todo o que fixese falta. Cando veu o movemento paseábase cun colar e unha cruz pola rúa Real. Tíñaos ben postos», resume o que foi porteiro deportivista.
Segundo a historia do club coruñés realizada por Bocelo, Bebel (que aparece no libro como Babel) xogou catro tempadas no Dépor, todas en Segunda, nas que coincidiu, entre outros, con Chacho. En ningunha desas campañas o equipo conseguiu logros importantes. «Era suplente», apunta Fernández. Un bo suplente. Na 32-33, Bebel xogou cinco partidos e fixo un gol. Na seguinte, participou en 20 e conseguiu 10 tantos. Na 34-35 só disputou dúas, e un na 35-36. En total, 28 encontros, nos que conseguiu 11 goles. «Era un bo dianteiro, un extremo dereita. Aínda que moi baixiño, case anano, tiña unhas condicións fabulosas para o fútbol, pero na cabeza tiña outras cousas», recorda Rodrigo.
Non foi o único xogador do Dépor fusilado. «Lemos, que estaba a facer a mili, foi un dos soldados detidos en 1937 aos que se condenou por preparar unha insurrección contra os seus superiores», informa Carlos Fernández.
RV.
No hay comentarios:
Publicar un comentario