http://www.wikio.es

28/6/10

O golpe de Estado financeiro contra o Estado Democrático e Social de Dereito en Europa: a distopía da "Nova Austeridade"

“Lejos de limitarse a retraer la economía, lo que persigue ahora el neoliberalismo es alterar la trayectoria en la que ha venido moviéndose la civilización occidental en los dos últimos siglos. Se trata nada menos que de hacer retroceder a la seguridad social y a las pensiones de los trabajadores, a la asistencia sanitaria, a la educación y a otros servicios públicos, de desmantelar el Estado Democrático y Social de Derecho, de poner fin a los logros de la Era Progresista y aun al ideario programático del republicanismo clásico.”

“… estamos asistiendo a la ejecución de una política largo tiempo planeada, puesta ahora por obra a toda máquina y por doquiera. Los intereses rentistas, los intereses creados que un siglo de Era Progresista, de New Deal y de reformismo buscaron subordinar al conjunto de la economía, están contraatacando. Y tienen el control de la situación, con sus propios representantes en el poder, muchos de los cuales son, irónicamente, dirigentes de partidos socialdemócratas o laboristas, desde el presidente Obama al presidente Papandreu, pasando por el presidente José Luis Rodríguez Zapatero en España.”

“Europa se nos muere. Si no cambia su trayectoria, la Unión Europea sucumbirá a un golpe de estado financiero que habrá de llevarse por delante los tres últimos siglos de filosofía social de ascendencia ilustrada.”

Europa está en vías do suicidio fiscal, e non lle custará demasiado esforzo encontrar aliados nas reunións do G20 o próximo fin de semana en Toronto. A despeito dunha Gran Recesión que se fai máis e máis fonda, ata o punto de ameazar cunha depresión declarada, o presidente do Banco Central Europeo (BCE), Jean-Claude Trichet, e os primeiros ministros de Gran Bretaña e Grecia, David Cameron e George Papandreu (presidente da Internacional Socialista), así como o anfitrión, o primeiro ministro canadense Stephen Harper, chaman de consuno ao recorte do gasto público.

Os EUA están xogando un papel ambiguo. A administración Obama está polo recorte drástico da Seguridade Social e das pensións, baixo o eufemismo de "equilibrar o presuposto". Wall Street esixe reducións "realistas" das pensións ofrecidas por estados federados e municipios, co fin de manter a "capacidade de pagamento" (é dicir, sen recadar impostos nos bens raíces, nas finanzas e nos estratos superiores do ingreso). Esas pensións locais deixaron sen o respaldo financeiro necesario para permitir aos municipios recortar os impostos aos bens raíces, recorte que, á súa vez, permite que os valores rendistas de localización urbana poidan servir de colateral para os intereses bancarios. Sen unha depreciación da débeda (por parte dos bancos hipotecarios ou dos garfos de obrigas), ningún modelo matemático poderá excogitar unha forma de pagar esas pensións. Capacitar os traballadores para que poidan vivir "libremente" cando queden atrás os días da súa vida laboral, requiriría: ou ben 1) que os garfos de obrigas e bonos non cobrasen ("impensable"); ou ben 2) que aumentasen os impostos á propiedade, o que faría que máis fogares entrasen en situación de quebra técnica e levaría aínda máis xente a abandonar a súa casa [1] e a máis perdas dos bancos nas súas hipotecas lixo. Dado que son os bancos os que actualmente ditan a política económica nacional, iso non pinta ben para as xentes que esperan unha sociedade do ocio á volta da esquina.

O problema para as autoridades estadounidenses é que a súbita paixón europea por recortar drasticamente as pensións e outros gastos sociais traerá consigo a retracción das economías europeas, retardando o crecemento das exportacións norteamericanas. As autoridades estadounidenses urxen a Europa a non se precipitar lanzando antes de tempo unha guerra fiscal contra o mundo do traballo. Mellor facelo coordinadamente cos EUA, logo dunha modesta recuperación.

O sábado e o domingo verase un fito semestral nunha guerra financeira coidadosamente orquestrada contra a "economía real". A escenificación comezou aquí, nos EUA. O 18 de febreiro, o presidente Obama recrutou a súa comisión parlamentaria para o déficit (formalmente, a Comisión Nacional para a Responsabilidade e a Reforma Fiscais) entre ideólogos neoliberais da mesma laia que os que compuxeron en 1982 a Comisión de Greenspan para a "reforma" da Seguridade Social.

A todas as reestruturacións profinanceiras, antisindicais e antiestatais que viñeron producíndose dende 1980 se lles deu o inapropiado nome de "reforma". A comisión está encabezada polo senador republicano por Wyoming, Alan Simpson (quen con humor involuntario se referiu aos usuarios da Seguridade Social como a "xentes menores"), e polo neoliberal clintoniano Erskine Bowles, o que dirixiu a batalla a favor da Lei de Equilibrio Presupostario en 1997. No comité están tamén o demócrata conservador Max Bacus, de Montana, presidente do moi pro Wall Street Comité de Finanzas. O resultado é un obamesco sono hostil ao cambio: un patrocinio bipartidista do equilibrio presupostario, o que na práctica significa poñer freo aos déficits presupostarios, déficits que, como explicou Keynes, resultan de todo punto necesarios para alimentar a recuperación económica subministrando liquidez e capacidade de compra.

Un presuposto equilibrado en momentos de declive económico significa o retraemento do sector privado. E nuns momentos en que as economías privadas se precipitan nunha deflación por débeda, este tipo de política significa a retracción dos mercados de bens e servizos. Todo, en apoio das esixencias que os bancos formulan á economía "real".

O exercicio de manipular á opinión pública para dalo a entender que todo iso é bo coñeceu unha escalada en abril pasado coa fabricación da crise grega. Os xornais de todo o mundo quedaron pampos ao descubrir que en Grecia as clases ricas non tributaban a facenda. E uníronse ao coro dos que esixían que os traballadores pagasen máis impostos, co fin de encher ese oco fiscal. Era a súa versión do Plan Obama (é dicir, rubineconomía [2] ao vello estilo).

O 3 de xuño, o Banco Mundial reiterou a Nova Doutrina da Austeridade, coma se dun descubrimento novo se tratase. O camiño á prosperidade pasaría pola austeridade. "Os países ricos poden axudar ás economías en vías de desenvolvemento a crecer máis rapidamente recortando rapidamente o gasto público ou incrementando os impostos". O Novo Conservadorismo Fiscal busca acurralar a todos os países, diminuíndo o gasto social para "estabilizar" ás economías cun presuposto equilibrado. O que haberá de lograrse depauperando ao mundo do traballo, recortando drasticamente salarios, reducindo o gasto social e facendo retroceder as agullas do reloxo aos bos vellos tempos da guerra aberta de clases, tal como se daba antes do inicio da Era Progresista. [3]

A razón ofrecida para iso é a desacreditada teoría do "efecto expulsión":

Os déficits presupostarios significan maiores empréstitos, o que incrementa os tipos de interese. Suponse que uns tipos máis baixos axudan aos países (ou faríano, se o préstamo se empregase na formación de capital produtivo). Pero non é así como operan os mercados financeiros no mundo de hoxe. Uns tipos de interese máis baixos simplemente fan máis barato e máis doado aos saqueadores profesionais de empresas ou aos especuladores capitalizar un fluxo dado de ingresos ata un múltiplo máis alto, afundindo aínda máis á economía ao cargala con maiores débedas.

Alan Greenspan repetiu como un lorito case palabra por palabra o anuncio do Banco Mundial nunha columna de opinión publicada polo Wall Steet Journal. Incorrer en déficits incrementaría os tipos de interese. Diríase que se está a preparar o terreo para un grande incremento dos tipos de interese (e para o correspondente derrubamento dos mercados de valores e de obrigas, cando nos meses vindeiros a carreira alcista dos investidores "mamones" teña un abrupto final).

A idea é crear unha crise financeira artificial que vinga, "salvadora", a impoñer a Europa e á América do Norte "recortes á grega" na seguridade social e nas pensións. No caso dos EUA, as pensións ofrecidas polos estados federados e os municipios, en particular, serán recortadas con medidas de "emerxencia", co fin de "liberar" os presupostos públicos.

Todo iso é exactamente o contrario da filosofía social abrazada polo groso dos votantes. Este é o problema político inherente na visión do mundo neoliberal. No século XIX, ao concepto dun "mercado libre" correspondía a idea dun mercado libre de esixencias predatorias de financeiros e propietarios inmobiliarios. Hoxe, un "mercado libre" à a Ayn Rand significa un mercado libre para os predadores. O mundo ao revés.

Iso mostra a habitual ignorancia sobre o funcionamento dos tipos de interese, un punto cego que resulta condición necesaria para acceder hoxe en día ao cargo de banqueiro central. Ignórase o feito de que os bancos centrais determinan os tipos de interese ao crear crédito. A teor das regras do BCE, os bancos centrais non poden facer nada diso. E non obstante, para iso precisamente foron creados. Os gobernos europeos vense obrigados a tomar prestado dos bancos comerciais.

Esa camisa de forza financeira ameaza con romper a Europa, ou con abismar a no mesmo tipo de pobreza que a Unión Europea está a impoñer os países bálticos. Letonia é o exemplo supremo. A pesar dun derrubamento rayano no 20% do seu PIB, os seus banqueiros centrais seguen acumulando un excedente presupostario, na esperanza de rebaixar as taxas salariais. Os salarios do sector público foron recortados máis dun 30%, e o goberno di esperar que ulteriores recortes se comuniquen ao sector privado. O gasto en hospitais, servizo de ambulancias e escolas foi drasticamente recortado.

Que falla neste tipo de argumentos? O custo do traballo pode rebaixarse mediante unha restauración clásica da fiscalidade progresiva e unha reforma fiscal centrada de novo na propiedade (no ingreso inmobiliario e rendista). En cambio, o custo da vida non fará senón aumentar ao seguir desprazando a carga fiscal cara ao traballo, en descargo do sector inmobiliario e do financeiro. A idea é ofrecer o excedente económico como colateral do servizo da débeda.

En Inglaterra, Ambrose Evans-Pritchard falou dun "euromotín" contra a política fiscal regresiva. Pero é máis que iso. Lonxe de limitarse a retraer a economía, o que persegue agora o neoliberalismo é alterar a traxectoria na que veu movéndose a civilización occidental nos dous últimos séculos. Se trata nada menos que de facer retroceder á seguridade social e ás pensións dos traballadores, á asistencia sanitaria, á educación e a outros servizos públicos, de desmantelar o Estado Democrático e Social de Dereito, de poñer fin aos logros da Era Progresista e aínda ao ideario programático do republicanismo clásico. [4]

Así pois, ao que estamos a asistir é á execución dunha política longo tempo planeada, posta agora por obra a toda máquina e por doquiera. Os intereses rendistas, os intereses creados que un século de Era Progresista, de New Deal e de reformismo buscaron subordinar ao conxunto da economía, están a contraatacar. E teñen o control da situación, cos seus propios representantes no poder, moitos dos cales son, ironicamente, dirixentes de partidos socialdemócratas ou laboristas, dende o presidente Obama ao presidente Papandreu, pasando polo presidente José Luis Rodríguez Zapatero en España.

Despois de agardar pacientemente estes últimos anos, a clase predatoria global lánzase agora a "liberar" ás economías da filosofía social que se pensaba irreversiblemente incorporada ao sistema económico: seguridade social e pensións de xubilación, para que os traballadores non teñan que aforrar duns maiores salarios para a súa vellez; educación e asistencia sanitaria públicas, para incrementar a produtividade do traballo; regulación antimonopólica de prezos, co fin de evitar unha alza de prezos por enriba dos custos de produción necesarios; e bancos centrais, para estabilizar as economías monetizando os déficits públicos, en vez de forzar á economía a depender dun crédito bancario comercial que obrigue a colateralizar a propiedade e o ingreso para pagar as débedas cos seus intereses e traia consigo, como corolario lóxico do "milagre do interese composto", confiscacións e desafiuzamentos.

Tal é a teoría económico lixo que os lobistas financeiros tratan de vender os votantes: "A prosperidade esixe austeridade"; "Un banco central independente é o selo da democracia"; "Os Estados son como as familias: teñen que ter un presuposto equilibrado"; "Todo vén do envellecemento das poboacións, non dos gastos da débeda". Eses son os oximorones que se difundirán polo mundo a próxima semana dende Toronto.

É a retórica da guerra de clases fiscal e financeira. O problema é que non hai bastante excedente económico dispoñible para cubrir os malos préstamos do sector financeiro e, simultáneamente, cubrir pensións e seguridade social. Ou unha cousa ou a outra. A comisión ten que forxar unha historia para revivir a rubieconomía, esta vez non para a Unión Soviética, senón para a propia nación. O seu propósito é facer retroceder á Seguridade Social, recuperando o abortado plan de privatización de George W. Bush para poñer no mercado de valores as cotizacións á seguridade social (é dicir, en mans dos xestores monetarios, para que as xunten cunha morea de paquetes financeiros lixo concibidos para esquilmar os aforros dos traballadores).

Así pois, Obama é hipócrita cando advirte a Europa para que non se apresure a retraer a economía e poñer de pé un acrecido exército de desempregados. A súa idea é facer o mesmo na casa. A estratexia: asustar aos votantes co espantallo da débeda federal, asustarlles abondo como para que se opoñan ao gasto en programas sociais destinados a axudalos. Da crise fiscal cúlpase ás matemáticas da demografía dunha poboación en transo de envellecemento, non aos gastos exponencialmente disparados en servizo de débedas, préstamos lixo e fraude financeira masiva, gastos aos que ten que axudar o goberno con rescates.

O que realmente está a causar o estrangulamento financeiro e fiscal, folga dicilo, é o feito de que o financiamento público resulta agora necesario para compensar ao sector financeiro das perdas que terá ano tras ano, a medida que os préstamos entren en amora nunhas economías sobreendebedadas que se afunden máis e máis no mar da quebra técnica dos debedores.
Cando os políticos permiten que o sector financeiro leve a voz cantante, a preferencia natural deste é converter á economía nun saquito de todo cen. E moitas veces, os políticos póñense na cabeza. Iso é o que significan as palabras "desafiuzamento", "penalización" ou "liquidación", da man sempre de "diñeiro razoable", "confianza empresarial" e as consecuencias usuais: “
deflación por deuda” e “servidume por deuda”.

Alguén ten que acabar perdendo no asunto dos malos préstamos, e o que os banqueiros queren é que sexa a economía a que cargue coas perdas, co fin de "salvar o sistema financeiro". Dende o punto de vista do sector financeiro, a economía ha de xestionarse para manter a liquidez bancaria, e non o sistema financeiro para servir á economía. O gasto social do goberno (o gasto en calquera cousa que non sexan rescates bancarios e subsidios financeiros), así como o ingreso persoal dispoñible, han de ser drasticamente recortados para evitar que se deprecie o gasto de débeda. O fluxo de caixa das empresas ha de servir para pagar aos acredores, non para empregar a máis traballadores e para facer investimentos de capital a longo prazo.

A economía ha de ser sacrificada para subsidiar a fantasía segundo a cal as débedas poden ser devoltas con só que os bancos poidan repoñerse "por enteiro" e comezar a prestar de novo (é dicir, volver afundir á economía en débedas aínda maiores, causando unha deflación por débeda aínda máis grave).

Isto non é a tradicional guerra de clases do século XIX, empresarios industriais contra traballadores, aínda que iso é tamén parte do que está a pasar agora. É sobre todo unha guerra do sector financeiro contra a economía "real": contra os empresarios industriais e contra os traballadores.

A realidade subxacente é, en efecto, que as pensións non poden pagarse, ou polo menos, que non poden pagarse con ganancias financeiras. Nos últimos 50 anos, as economías occidentais fantasiaron coa idea de pagar aos xubilados a partir de ganancias puramente financeiras (D-D', como dirían os marxistas), non a partir dunha economía en expansión (D-m-D', utilizando traballo para producir máis mercadorías). O mito era que as finanzas tomarían a forma de activos produtivos, capaces de incrementar a formación de capital e a contratación laboral. A realidade é que a forma que toman as finanzas é a das débedas (e as apostas). As súas ganancias facíanse, por conseguinte, a custa do conxunto da economía: eran extractivas, non produtivas. A riqueza na cúspide rendista encollía a base da pirámide. Así pois, alguén ten que dar. A cuestión é: que forma tomará ese "dar"? E quen será o que dea, e quen os receptores?

O goberno grego non se mostrou disposto a facer que os ricos paguen impostos. Así que os traballadores teñen que encher o hiato fiscal, permitindo ao seu goberno socialista que recorte as pensións, a asistencia sanitaria, a educación e outros gastos sociais: todo para rescatar ao sector financeiro dun crecemento exponencial de débeda insatisfeita, rescate que resulta imposible de realizar na práctica. A economía é sacrificada no altar dun sono imposible. Non obstante, en vez de centrarse no problema dun crecemento exponencial do volume de títulos bancarios de débeda que non se pode pagar, os lobistas bancarios -e os políticos do G20, cuxas campañas electorais dependen dos seus fondos- o que fan é promover o mito de que o problema é demográfico: unha poboación envellecida abatida sobre a Seguridade Social e os fondos públicos de pensións. E dise aos políticos que o que teñen que facer é servirse do seu poder e recadar impostos e crear crédito, pero non para pagar pensións e asistencia social, senón para rescatar a un sector financeiro atordado pola acumulación títulos de débeda crecentemente insatisfeita.

Letonia fói presentada como o neno modelo do que a UE recomenda a Grecia e a outros países meridionais da UE en dificultades: os recortes drásticos do gasto público en educación e sanidade reduciron os salarios do sector público nun 30%, e seguen caendo aínda. Os prezos da propiedade da vivenda caeron un 70%, e os propietarios e os seus familiares cofirmantes das hipotecas entraron en quebra técnica [deben máis o banco do que agora valen as súas vivendas; T.], afundíndose nunha vida de servidume por débeda se non toman os seus trebellos e emigran do país. [1]

A extravagante pretensión deses recortes no presuposto público para enfrontarse ao declive económico post-burbulla é que iso restaurará a "confianza". É coma se a autodestrución fiscal puidese inspirar confianza, e, non como é o caso, empurrar os investidores a fuxir do euro. A lóxica parece a da vella guerra de clases, facendo retroceder as agullas do reloxo á filosofía de dura disciplina fiscal dunha época que se cría superada: facer retroceder a seguridade social, as pensións públicas, o gasto público en educación e outras necesidades sociais básicas, e sobre todo, incrementar o desemprego para empurrar aos salarios á baixos. Algo que fixo explícito o Banco Central de Letonia -tido por "modélico en punto a retraer a economía polos banqueiros centrais da UE-.

É unha lóxica autodestrutiva. Exacerbar o declive económico reducirá a recadación fiscal, empeorando aínda máis os déficits presupostarios nunha catastrófica espiral baixista. A experiencia de Letonia mostra que a resposta á retracción económica é a emigración do traballo cualificado e a fuga de capitais. O certo é que a política europea de retracción económica planificada choca frontalmente co primeiro axioma dos libros de texto de política económica, e é a saber: que os votantes actúan conforme ao propio interese e que as economías prefiren crecer, non destruírse a si propias. Hoxe, as democracias europeas -e ata os partidos socialdemócratas, socialistas e laboristas- concorren ao poder cunha plataforma programática en materia fiscal e financeira que se opón derechamente aos intereses do groso dos votantes e aínda ao dos industriais.

A explicación, sobra dicilo, é que a planificación económica non a fan hoxe en día os representantes xurdidos das eleccións. A autoridade planificadora foi abandonada en mans dos bancos centrais "independentes" os que, á súa vez, actúan como lobistas de bancos comerciais que venden o seu produto: débeda. Dende o punto de vista dos bancos centrais, o "problema económico" é como manter solventes aos bancos comerciais e a outras entidades financeiras nunha economía post-burbulla; como poden cobrar estes débedas, o volume das cales está farto máis alá da capacidade de pagamento de moitas xentes da piei nun ambiente de amora e non pagamento crecentes.

E a resposta é que os acredores só poden cobrar a custa da economía. O excedente económico subsistente ten que ir para eles, non para o investimento de capital, non para a contratación laboral, non para o gasto social.

Tal é o problema da óptica financeira. É miope e cortoplacista: é predatoria. Ante a disxuntiva de intervir os bancos para promover a economía, ou destruír a economía para beneficiar aos bancos, os bancos sempre optarán pola primeira alternativa. E o mesmo os políticos subvencionados polos bancos.

Os gobernos precisan de sumas xigantescas para rescatar os bancos dos seus malos préstamos. Pero non poden seguir tomando prestado a causa das presións sobre a débeda pública. De maneira que as perdas derivadas das malas débedas teñen que cargarse aos traballadores e á industria. A coartada narrativa é que os rescates públicos permitirán aos bancos volver prestar de novo e reinflar o préstamo piramidal à a Ponzi da economía da burbulla. Pero o volume da quebra técnica é demasiado grande, e non hai paso franco ningún que permita o tránsito a reinflar a burbulla. As economías están todas anegadas de débeda. As rendas dos bens raíces, os fluxos de caixa das empresas e o poder público recadatorio do fisco xa non poden soportar ulteriores empréstitos, non importa canta riqueza transfiran os gobernos aos bancos. Os prezos dos activos derrubáronse ata o territorio da quebra técnica. A deflación por débeda retraeu os mercados, os beneficios empresariais e os fluxos de caixa. A dinámica do "milagre do interese composto" culminou en quebras e concursos de acredores que reflicten a incapacidade en que se achan os debedores de soster o crecemento exponencial das cargas financeiras requiridas pola "solvencia financeira".

Se o sector financeiro só pode ser rescatado recortando o gasto social en Seguridade Social, atención sanitaria e educación e avilantándose a máis vendas privatizadoras, a gran pregunta é: paga a pena? Sacrificar deste modo á economía violaría os valores sociais de equidade e xustiza da maioría da xente, os valores profundamente arraigados na filosofía da Ilustración.

Este é o problema político. Como poden persuadir os banqueiros os votantes para que aproben iso nun sistema democrático? É necesario orquestrar e manipular as súas percepcións. A súa miseria ha de pintarse coas cores do desexable, como un paso ineludible cara á prosperidade vindeira.

Medio século de plans de austeridade fracasados impostos polo FMI a desgraciados países debedores do Terceiro Mundo deberían ter destruído para sempre a idea de que a austeridade é a vía á prosperidade. Unha xeración cuxo currículo académico foi purgado a conciencia borrou practicamente todo vestixio de que houbo noutro tempo unha filosofía económica alternativa a esta teoría contrailustrada, patrocinada polos rendistas. A teoría clásica do valor e dos prezos reflectía a teoría da propiedade fundada no traballo de John Locke. A riqueza dunha persoa debería ser o que esa persoa creara grazas ao seu propio traballo e á súa propia industria, non grazas a apostas financeiras baseadas en información obtida dende dentro ou grazas a privilexios especiais.

Por iso digo que Europa se nos morre. Se non cambia a súa traxectoria, a Unión Europea sucumbirá a un golpe de estado financeiro que haberá de levarse por diante os tres últimos séculos de filosofía social de ascendencia ilustrada. A cuestión é se disolver a Unión é o único xeito de recuperar os seus ideais democrático-sociais e emanciparse dos bancos que colleron o control dos seus órganos de planificación central.


NOTAS T.: [1] La lei permite en EEU que os propietarios dunha casa hipotecada, cando deciden non seguir pagando a hipoteca (por sinalado exemplo: cando entran en situación de quebra técnica e o valor da súa casa se depreciou tanto, que vale menos que o que se debe ao banco), poidan entregar as chaves da súa casa ao banco, e cancelar así completamente o vínculo hipotecario coa entidade financeira. Unha lei máis favorable aos bancos fai que en Europa e en moitos países de América Latina, se a propiedade vale menos que a débeda, o hipotecado teñen que seguir pagando o banco, o cal pode chegar ao embargo doutros activos ou aínda de parte dos ingresos do hipotecado. [2] "Rubinomics", ou teoría económica de Rubin, en alusión o todopoderoso Secretario do Tesouro de baixo Clinton, un home de Wall Street, executivo de Goldman Sachs e célebre falcón do neoliberalismo globalizador máis radical. [3] En EUA coñécese por Era Progresista á vigorosa reacción democrática de comezos do século XX, que seguiu á Era da Cobiza posterior á Guera Civil norteamericana, na que campaban polos seus respectos os famosos "baróns ladróns" (Rockefeller, Vanderbilt, Stanford, etc.) e políticos como o presidente Rudolf Hayes, que chegou a declarar que o seu goberno era de empresarios e para empresarios. [4] Siguiendo un uso idiosincrático da palabra "liberalismo" nos EUA da segunda metade do século XX, Hudson fala aquí de "liberalismo clásico". En Europa e en América Latina, en cambio, a palabra "liberalismo" segue referindo a un fenómeno político antidemocrático do século XIX (a palabra inventouse na España de 1812), e apunta ao desempeño de partidos -os partidos "liberais" -, activos só baixo monarquías meramente constitucionais -non parlamentarias, salvo, logo, a británica--, e descoñecidos en réximes republicanos como os dos EUA, Francia e a Arxentina. Así pois, traducimos a europea por "republicanismo clásico".


Lonxe dun proceso aberto e de futuro, estamos ante unha posible involución política prexudicial para a esquerda alternativa deste país.

Carta de Jesús Iglesias a Cayo Lara

D. Cayo Lara Sr. Coordinador General
IZQUIERDA UNIDA





Estimados compañeros:

Como sabéis, desde Izquierda Unida de Asturias venimos trabajando con intensidad por reforzar el proyecto político que representamos para la izquierda alternativa. Consideramos que nuestra organización debe asumir, como tarea prioritaria en el actual contexto, liderar la oposición de izquierdas en nuestro país frente a la política de derechas de Zapatero y el Partido Socialista. Los socialistas han renunciado a afrontar la crisis desde la izquierda y están adoptando un conjunto de medidas dirigidas a cargar la factura de la crisis precisamente a aquellos que no la han provocado: pensionistas, trabajadores, jóvenes… Para ello han emprendido el camino de un brutal recorte del gasto público, sacrificando recursos que van destinados a educación, sanidad, empleo… es decir, al conjunto de la política social en nuestro país. Para afrontar la crisis el Gobierno de Zapatero ha fijado una hoja de ruta que pasa, inevitablemente, por desmantelar el Estado de Bienestar, por eliminar los derechos sociales y laborales que han sido posibles gracias a la lucha del movimiento obrero en nuestro país.

Y mientras esto ocurre, mientras el Gobierno del PSOE recorta pensiones y salarios, opta por el tijeretazo en la política social, deteriora los servicios públicos, sacrifica los presupuestos destinados a educación, sanidad, dependencia, política social… se niega a adoptar ni una sola medida dirigida a garantizar que los verdaderos culpables de la crisis asuman parte del coste. Ni reforma fiscal para garantizar más ingresos públicos y exigir sacrificios precisamente a aquellos que más se han beneficiado del crecimiento de los últimos años, para hacer posible que los ricos contribuyan más a financiar las medidas anti­crisis. Ni reforma financiera para evitar que la falta de normas permita la especulación sin límites que ha llevado al borde del colapso el sistema financiero.

Un Gobierno que no ha tenido el menor problema en activar planes de rescate multimillonarios para la banca, financiados con dinero público, pero se niega a imponer un impuesto específico a los bancos para financiar las medidas anticrisis como han hecho, entre otros, varios países gobernados por la derecha. Un Gobierno que recorta las pensiones pero no toma ni una sola medida para avanzar en una mayor progresividad fiscal en nuestro país o que mira a otro lado ante el multimillonario fraude fiscal que hay en España mientras recorta el presupuesto de la Agencia Tributaria.

En este contexto, en el que miles de ciudadanos que pudieron haber apoyado electoralmente al PSOE se sienten hoy traicionados, IU tiene la obligación de centrar todos sus esfuerzos en liderar la oposición desde la izquierda a la política de Zapatero. Ésta debe ser nuestra principal prioridad, y en ello debemos centrar todos nuestros esfuerzos. Debemos fortalecer IU, ofrecer una organización más cohesionada, más plural, que sirva de altavoz de las soluciones de izquierdas frente a la crisis en las instituciones, en los centros de trabajo, en la Universidad, en las asociaciones ciudadanas…

Refundar IU es reforzar IU, y no hay mejor hacerlo que intensificando el esfuerzo y el trabajo de nuestra organización frente a la crisis. Es decir, reforzar la utilidad de IU como alternativa política para las personas de izquierda en nuestro país, reforzar la credibilidad de nuestro discurso, reforzar la necesidad de incrementar nuestro respaldo electoral para tener más capacidad de influir y decidir en las instituciones.

No es creíble que mientras hablamos de refundación, los ciudadanos vean cómo personas que forman parte del patrimonio político de IU son excluidos. No podemos abrir las puertas de la organización mientras alejamos de IU a personas que han jugado un relevante papel en los últimos años. Así no se refuerza una organización política sino que se debilita.

Hemos constatado con preocupación cómo el proceso de refundación, lejos de servir de oportunidad para reforzar nuestro proyecto político ha sido concebido como una refundación de laboratorio con llamamientos y documentos que pretendían tener un impacto mediático pero que no han contribuido a incorporar a nuestro proyecto a nuevas personas, todo lo contrario, el balance de la refundación arroja un resultado negativo: ya no están en IU muchos destacados militantes de nuestra organización y se ha excluido a importantes dirigentes que bien podían jugar un destacado papel en los próximos años. Interesantes discursos que van en una dirección y actuaciones que lo hacen en dirección opuesta.

Hemos constatado que el núcleo de dirección federal es incapaz de garantizar el adecuado e imprescindible cumplimiento y respeto de los acuerdos del Consejo Político Federal. Unos acuerdos que ahora se vulneran y que suponían una garantía para toda la organización en este proceso por cuanto fijaban las normas del juego: la refundación no podía suponer que aquellas personas que tienen como único objetivo destruir IU pudieran hacerlo desde dentro de la organización. Hemos comprobado la falta de autoridad y autonomía política para garantizar el respeto a los acuerdos adoptados democráticamente por parte de los máximos responsables federales de IU.

Hemos comprobado, a lo largo de los últimos meses la falta de voluntad política para afrontar con coraje la necesaria normalización interna para reforzar nuestra capacidad de trabajo y propuesta a la sociedad española.

No es casual que en las últimas semanas hayamos intensificado nuestra voluntad de diálogo para propiciar acuerdos que beneficien los intereses generales de Izquierda Unida. Precisamente, fruto de este esfuerzo, en la tarde del jueves 24 de junio los máximos responsables tanto de la Federación de Asturias como de la dirección federal alcanzaron un acuerdo que superaba los conflictos, garantizando el respeto a las decisiones adoptadas por el Consejo Político Federal de IU y permitiendo que la principal prioridad, la acción política frente a la crisis, fuera el eje central de nuestro trabajo. En coherencia, Asturias iba a participar con una delegación que superaba las cuarenta personas.

Lamentablemente, horas más tarde, la Secretaría Federal de Organización comunica la imposibilidad de la dirección federal de garantizar el cumplimiento del acuerdo ante las presiones de un sector de la dirección del PCE que pretende, a toda costa, presentarse a las próximas elecciones al margen de IU y con candidaturas propias. Este es el verdadero debate que hay en el fondo de todo este proceso. Hay dos modelos, el de los que apostamos por una IU fuerte y los que trabajan para destruir IU y presentarse a las elecciones con candidaturas excluyentes y bajo las siglas del PCE u otras. Es decir, se anteponen los intereses de un sector del PCE al interés general de nuestra organización, Izquierda Unida. Algo que sólo beneficiará al Partido Socialista.
Ante la falta de autoridad política de la dirección federal de IU y a la vista de todas estas circunstancias, una vez realizados innumerables intentos de solucionar esta situación, agotadas las vías de diálogo y negociación que hemos activado, y constatada la falta de voluntad para protagonizar los cambios que las circunstancias requieren para dar respuesta a los problemas de la gente, hemos decido que la federación de Asturias no participará en la Asamblea de Refundación que se celebrará mañana sábado.

Es una decisión difícil, ya que en Asturias hemos impulsado un proceso abierto a la sociedad, organizando decenas de reuniones y actos abiertos que nos permitieron acudir al encuentro de colectivos, asociaciones, organizaciones y personas para analizar las respuestas a la crisis y el papel de la Izquierda en este momento. Un proceso que culminó con un importante acto en Oviedo, al que acudieron cientos de personas y decenas de organizaciones asturianas (entre ellas los sindicatos, federaciones de asociaciones de vecinos, organizaciones de personas mayores, consumidores, consejos de la juventud…). Nosotros queríamos formar parte de un proceso de refundación que fortaleciera a IU, pero no hay condiciones para participar en otra refundación, la que se ha impuesto, la refundación de un sector del PCE sobre IU. Lejos de un proceso abierto y de futuro, estamos ante una posible involución política perjudicial para la izquierda alternativa de este país.

Esperamos y deseamos que la dirección federal de IU recupere su autoridad, sea capaz de garantizar el cumplimiento de los acuerdos del máximo órgano de dirección de IU y, por tanto, pongan fin al secuestro político al que están sometidos en estos momentos.

Oviedo, 25 de junio de 2010


En nombre de la dirección de IU de Asturias,

Jesús Iglesias
COORDINADOR GENERALIZQUIERDA UNIDA DE ASTURIAS / IZQUIERDA XUNIDA D’ASTURIES
Pla. Alfonso II El Castro (Pla. de la Catedral), 3 – 2ª planta / 33003 OVIEDO
Tfno: 98 508 39 00 Fax: 98 520 31 82

20/6/10

"El Gobierno ocultó medidas en la negociación laboral".

Ignacio Fernández Toxo, (El Ferrol, 1952), pasará a la historia como el sindicalista tranquilo. En mitad del marasmo político y social por la aprobación de la reforma laboral, el secretario general de CCOO, no dice una palabra más alta que otra en su discurso, ni da síntomas del agotamiento que arrastra después de dos semanas de actividad maratoniana. El 29-S encara su primera convocatoria de huelga general al frente del primer sindicato de España y asegura que no dejará que sea "un paripé".

Dice que el decreto que ha publicado el BOE es aún peor del esbozado en el borrador del Gobierno. ¿Qué ha cambiado?

Ha empeorado significativamente en todo lo que tiene que ver la configuración del despido por causas económicas y objetivas. La manera que interpreta que las empresas puede incurrir en pérdidas y el dejar de exigir que el despido tenga como fin conservar la viabilidad de la empresa, abre absolutamente el campo del despido. Hace más atractivo que las empresas en lugar de acudir a los elementos de organización de la flexibilidad interna, y de reorganización del trabajo, opten directamente por el despido. Se exige lo mismo para cambios sustanciales en las condiciones de trabajo que para despedir a la gente, cuando no hay proporción entre mantener y no mantener el empleo. En definitiva, se ha reforzado y consolidado la idea del uso del despido. Además, el tema de las Empresas de Trabajo Temporal (ETT) en las Administraciones Públicas aparece en un momento en el que se ha bajado la tasa de reposición del empleo público. Fomentará la temporalidad y la precariedad a través de la entrada de las ETT, vamos, la alegría de la huerta del ministro de Trabajo.

Que la causa del despido sea un "resultado negativo" puede tener otra lectura: que la última palabra la siguen teniendo los jueces.

Sí, lo dejan en manos de los jueces pero abriendo las posibilidades de utilización tanto del despido por razones económicas como organizativas, productivas, tecnológicas y demás. A los jueces les piden la "mínima razonabilidad" de la medida, y que la empresa haya incurrido en resultados económicos negativos que no quieren decir pérdidas, y encima no establecen ningún periodo temporal, cuando la jurisprudencia establecía dos años de pérdidas. Además, desaparece el criterio de que afecten al resultado de explotación. Los jueces ya no tendrán dudas en la objetividad del despido.

Había un compromiso de patronal y sindicatos de reformar la negociación colectiva para julio. ¿Le afecta el decreto?

Le ha quitado todo el sentido a esa negociación. Habíamos planteado una modernización en las relaciones laborales. Queríamos abrir la ley para que operase la flexibilidad interna, es decir, en la modificación sustancial de las condiciones de trabajo, pero desde el acuerdo entre empresarios y trabajadores. Para esto era imprescindible que se incrementasen los niveles de participación, como que se les facilite a los trabajadores los mismos datos que a los accionistas. Pero con lo que ha hecho el Gobierno se ha roto la lógica con la que trabajábamos y desincentiva cualquier proceso de negociación.

O sea que se ha roto ese proceso.

Es evidente. Además sería preceptivo que las empresas dieran cumplimiento al acuerdo de negociación colectiva que recogía la subida salarial a tres años vista, que no es un acuerdo que tiene medidas que se pueden escoger a la carta, es un todo. La negociación de los convenios está paralizada. El plan de ajuste del Gobierno ha influido en el ánimo de los sectores empresariales que han bloqueado la negociación colectiva. Para sentarse a negociar con confianza las partes tienen que cumplir lo acordado. Además, el acuerdo estaba llamado a jugar un papel de estabilización laboral en las empresas para tres años cruciales y puede perder su eficacia.

¿Será entonces otro año perdido para la negociación colectiva?

Puede ser, ya hemos dicho que la influencia del plan de ajuste va más allá de los efectos directos del mismo y está induciendo un cambio de actitud de las empresas. Las organizaciones empresariales, una vez pasado el primer desencuentro, deben retomar lo firmado.

La CEOE dice que el decreto va a sindicalizar a las pymes

Es preocupante que se tenga aversión a que se sindicalicen los trabajadores, sean de empresas pequeñas, medianas o grandes. Es tiempo de normalizar la visión de las organizaciones empresariales y de sus representantes, con el hecho sindical. Ya no vivimos en los tiempos de Franco. En cualquier caso, yo creo que, por el contrario, el Gobierno introduce problemas para los trabajadores de las pymes.

¿Qué elemento del decreto no estaba en las negociaciones y os ha sorprendido más para mal?

Hay bastantes cosas que no estaban en las negociaciones o no como han aparecido. En aquella reunión tan larga que terminó en desencuentro, el Gobierno se limitó a presentar un esquema de medidas, un documento que ahora es de cuarenta páginas se resumió en la reunión en una primera versión de once folios y en en el segundo de cinco. Hay cantidad de medidas que el Gobierno ocultó si las tenía previstas a los trabajadores. Y eso que hay un precepto en el Estatuto de los trabajadores que dice que se debe negociar de buena fe.

¿Se han ocultado deliberadamente los cambios?

Espero que no haya sido deliberado. Diré citando a un amigo que es "impericia maliciosa". Por cierto, todavía está por producirse la primera llamada del Gobierno a los sindicatos. No nos ha llamado el presidente del Gobierno, ni el ministro de Trabajo ni ningún portavoz cualificado. Se dijo que se abría un periodo corto de consultas a raíz de que nos entregaban el papel del viernes. No hubo ningún intento de negociar nada, mientras que se recibe en la Moncloa a los que se les da el marchamo de los cien mejores economistas del país. Gente que no ha pasado por el escrutinio de urna alguna y que parece que tiene una influencia determinante en los comportamientos del Gobierno. Sólo se puede entender así que entre el primer borrador del Gobierno y el decreto se hayan producido los cambios que se han producido. Como ampliar las ETT a las Administraciones Públicas, que el propio Gobierno había retirado de la mesa de negociación...

¿Estos cambios son más de Fedea que de los grupos políticos?

Sí, responden a las presiones de ciertos lobbies.

¿Defendió usted la fecha del 29-S o se dejó convencer?

La propuesta ha sido mía desde el primer momento. Junto con Cándido promovimos esta fecha para la movilización europea. Además, no era posible en junio, los tiempos se habían estrechado, no tenía lógica que nos hubiéramos levantado de la mesa de negociación sin haber agotado el acuerdo. Hacerla en junio sólo hubiera sido para cubrir el expediente. No estoy dispuesto a hacer ningún paripé en cosas tan serias como esta. Que nadie pierda de vista además que coincide con que el día 30 los Presupuestos generales entrará en debate en el parlamento.

¿Os han alargado los tiempos para no poder convocar una huelga antes del verano?

Es posible que el Gobierno confiase en que arrastrando los pies, practicando el absentismo en la negociación y haciendo el arreón final en junio creyera que íbamos a desistir de poner en marcha la movilización. Si es así es un error de cálculo de bulto. Hay quien dice que esto está pactado con el Gobierno. A parte de ser una insidia, no sé si se ha caído en la cuenta que a determinados efectos, como convocatorias electorales, no es lo mismo hacerla en junio que en septiembre. Que conste que no es una huelga para condicionar el voto de la ciudadanía en ninguna circunstancia.

¿Se puede ser de izquierdas y hacerle una huelga a Zapatero?

Sí, de hecho va a suceder. Yo no sé si es que el socialismo español está condenado a gestionar las crisis siempre desde una óptica conservadora.

¿Puede el temor a la alternativa del Gobierno socialista disuadir de ir a la huelga?

Existe ese temor, porque lo que puede venir no augura cambios a mejor en estas cosas. Pero claro, si estuviéramos mirando continuamente el color del Gobierno a la hora de tomar decisiones sería una dinámica de resignación paralizante, que es lo que le gustaría a algunos sectores.

¿Con un Gobierno de derechas hubiera habido una huelga antes?

Con los mismos comportamientos que ha tenido el Gobierno hasta el giro no. Le debíamos al país seriamente un intento de canalizar las respuesta a la crisis por la vía de la negociación.

El presidente dijo que iba a pilotar el proceso. ¿Ha sido así?

Él es el responsable último de las decisiones del Gobierno. Supongo que dentro del Gobierno habrá pilotado el proceso. Es notorio que en la mesa de negociación ha habido representación muy significada de Moncloa. Ha estado implicado y es el responsable del contenido del decreto.

¿La huelga es también contra los mercados?

A esos entes de apariencia etérea que hay detrás de los mercados se tienen que enfrentar los Estados. Es su obligación.

¿Se merece España la especulación por no haber luchado contra ella?

Hay que ser justos, España por sí sola no tenía capacidad para cambiar esa situación, tal vez le faltó capacidad de iniciativa o de propuesta en ese sentido.

Y la huelga es también contra la patronal?

La patronal tiene una gran responsabilidad con lo que ha sucedido. La patronal no es la que escribe el BOE, pero sí hay un reproche a la actitud de la CEOE. Pero el que ha aprobado el decreto ha sido el Gobierno.

¿Un éxito como el de 2002 sería suficiente?

Espero que sea mayor en término de participación y de resultados.

Ignacio Fernández Toxo es el secretario general de CC.OO.
Público, 19 junio 2010

19/6/10

Ata máis, José. Ata sempre!

"O que extingue a vida e os seus sinais non é a morte, é o esquecemento. A diferenza entre vida e morte é esa."

Ata sempre, José!

17/6/10

29 SETEMBRO - FOLGA XERAL

Esgotáronse todas as posibilidades de acordo. A negociación non deu máis de si. A mesa de diálogo social na que Goberno, patronal e sindicatos debatían e contrastaban as propostas duns e outros tocóu fondo.

O diálogo quedou malferido cando o Goberno presentou o seu plan de axuste cargando sobre empregados públicos, pensionistas e persoas dependentes a drástica redución do déficit público.

A partir de aí, as organizacións empresariais descartaron calquera posibilidade de pacto e elevaron o ton das súas demandas, conscientes de que en caso de desacordo o decreto prometido polo Executivo lle sería máis útil que calquera reforma pactada. Non se equivocaron.

Como denunciou o secretario xeral de CCOO, Ignacio Fernández Toxo, o decreto aprobado en Consello de Ministros o 16 de xuño para reformar o mercado de traballo, que se tramitará como proxecto de Lei no Parlamento, asume o núcleo duro das reivindicacións da patronal:.
  • O despedimento será máis doado e barato..
  • Vai supoñer un aumento da temporalidade..

  • Incrementarase a capacidade de decisión dos empresarios, deixando desprotexidos millóns de traballadores de pequenas e medianas empresas..

  • A negociación colectiva sufrirá un duro golpe, nun proceso de fragmentación que favorecerá a individualización das relacións laborais.

A patronal coas súas esixencias inaceptables abortou o diálogo social sobre a reforma do mercado de traballo; e fíxoo co mesmo entusiasmo con que aplaudiu o plan de axuste. Pero isto é só unha parte da verdade.

O Goberno cedeu ás presións do liberalismo europeo e dos mercados internacionais, e activou un discurso político de recorte de dereitos sociais e laborais e de quebra das rendas de empregados públicos e pensionistas que presentou como un discurso "valente e responsable".

Paradoxos da vida: valente cos asalariados e os que perden o seu emprego (máis de 2 millóns dende que se iniciou a crise) e responsable coas rendas de capital e rendas máis altas que nin sequera roza.

Un discurso de axuste duro e reforma laboral de forte contido antisindical que levou aos sindicatos a responder con firmeza e contundencia: a convocatoria dunha folga xeral o 29 de setembro.

A realización da folga xeral virá precedida de asembleas en todos os centros de traballo e polígonos industriais, manifestacións nas capitais das comunidades autónomas o próximo 30 de xuño, e por unha masiva concentración de delegados e delegadas o 9 de setembro en Madrid. O secretario xeral de CCOO, Ignacio Fernández Toxo, afirma que "imos traballar para unha participación masiva na folga xeral co obxectivo de parar os ataques ao Estado de Benestar e aos dereitos dos traballadores e traballadoras".

Fai falta outra política económica para saír da crise e crear emprego

FOLGA XENERAL No aos recortes sociais e laborais


Fonte: GacetaSindical. Descarga eiquí o exemplar extraordinario 17.06.10

16/6/10

Lola Ruiz deja la concejalía…

Renuncio al acta de concejala por IULV-CA. Decisión madurada y reflexionada durante tiempo. Tiempo en el que creía que la propuesta realizada por Julio Anguita hace ya casi tres años y a la que nos sumamos un nutrido grupo de militantes y simpatizantes de Izquierda Unida, supondría un proceso constituyente que culminaría con la creación de una organización más abierta. Menos sectaria. Que olvidara y abandonara las luchas intestinas por el “poder”. Que parara las constantes divisiones y la pérdida de personas, todas valiosas. Radicalmente democrática. Plural. Que aglutinara a todas las gentes de izquierda que están en distintas organizaciones o que simplemente se sienten huérfanas de proyecto político.

Hacerlo requería un proceso de reflexión y discusión conjunta y una gran dosis de generosidad. Generosidad que han mostrado militantes, simpatizantes, algunos miembros de las direcciones de IU y algunos de sus cargos públicos. Sin embargo, los que actualmente dominan su aparato lejos de abrir un proceso real de refundación han realizado algunos contactos de “bar”, comidas y algún acto con cierto eco mediático y con marcado tinte electoralista. La refundación realizada así es un fiasco y no es la que la izquierda y nuestro país necesitan. Las candidaturas han sido elegidas ya. En Madrid, los “sesudos” dirigentes de la organización han dejado fuera a la persona más valorada, Inés Sabanés lo que ha motivado que miembros de la corriente IU abierta no participen en las listas electorales. En Navarra una parte de la organización se ha ido, lo mismo que en Baleares, Euskadi, en Málaga. En Jaén cada día la división es mayor. Se han marchado muchas personas, como Concha Caballero. Como las de Espacio Alternativo.

Hace más de un año que declaré públicamente que no iba a rpetir como candidata. Porque creo en la rotación y en la renovación. También por la deriva de la organización. Y, también, por la falta de apoyo y colaboración de parte de la dirección provincial y local de Granada que ha motivado que cada día haya un mayor desencuentro de métodos y formas de entender la acción política. Que cada día se abriera una brecha más grande entre los procedimientos y maneras de actuar de ciertos dirigentes locales y provinciales de Granada y lo que yo defiendo; porque no puede, no debe haber incoherencias entre lo que en teoría se defiende y lo que se practica; porque no puede defenderse una cosa desde la oposición y practicar lo contrario cuando se gobierna. Una organización de izquierdas tiene que dar ejemplo con su práctica de austeridad, de transparencia, su democracia radical, su respeto a la legalidad, interna y externa. Lo contrario supone burocratizar y desprestigiar la vida política. Y, esto alcanza también a IU. Por los errores de algunos de sus dirigentes y por algunas malas prácticas en su gestión.
Esta IU no es la organización a la que me afilié hace casi veinte años. Sé que muchos militantes y simpatizantes de IU comparten conmigo este diagnóstico. Y podrán entender que no pueda seguir como representante pública por IULV-CA. He optado por renunciar al acta de concejala. Podía haber decidido irme a un “grupo mixto”. Esta forma de actuar no va con mi forma de pensar. No es mi estilo. Para mí la representación pública es un compromiso de servicio público, como trabajadora que soy. Por eso me he negado sistemáticamente a ciertos “privilegios”. No he usado coche oficial; no he utilizado la tarjeta que me hubiese dado con mi coche privado paso por todas las calles de Granada; me opuse a la subida de sueldos y a un plan privado de pensiones; devolví un bono bus personal. Si he estado durante estos años en la representación pública no es por el sillón ni por un puesto de trabajo. Para sillones los de mi casa y el trabajo, para el que estudié, que me gratifica y enriquece, me está esperando.
Si he permanecido todos estos años ha sido para defender una Granada para todas las personas, de calidad de vida, empleo, cultura, conocimiento, educación, que respeta su historia, su vega, su patrimonio. Que acabe con la marginación, desde la Zona Norte hasta su rincón más recóndito. Como granadina me siento orgullosa de mi ciudad, de su lejano pasado. Siete siglos que nos miran desde la colina de la Alhambra o desde el arrabal del Albayzín. Memoria a la que no renuncio y por la que defiendo el abandono de fiestas trasnochadas, la búsqueda de la otra orilla.
A lo largo de estos años he trabajado lo mejor que he podido. En contacto con organizaciones, asociaciones y personas del ecologismo, de las luchas sociales, de los derechos humanos, vecinales, de la Vega, del patrimonio, del feminismo, del sindicalismo,… Porque sabía que mi voz en el Ayuntamiento de Granada tenía que ser su voz. Una voz de mujer feminista, que quiere un mundo compartido, forjado también con ojos de mujeres. El trabajo está ahí. En las mociones, preguntas, iniciativas, visitas, comunicaciones a la prensa, actos, manifestaciones, conferencias,… que se han multiplicado estos años y que me han hecho multiplicarme a mí.
Quiero dar las gracias a todas las personas que me han apoyado incondicionalmente. A los militantes, simpatizantes de IU, a gentes de otras organizaciones e independientes. A las que me han animado y a quienes me han hecho críticas que me han permitido conocer mis errores e intentar rectificarlos.
La decisión está tomada. Espero que aunque no se compartan mis razones, se entiendan. Siempre he dicho que quería cumplir mi compromiso con quienes me votaron y, también, con quienes no lo hicieron, pero a quienes también representaba. Lo he intentado. Lo he hecho.
Sigo en el camino. Para cambiar el mundo con la fuerza de nuestras palabras, con el impulso de nuestras acciones, con la lucha de nuestros corazones, con la emoción de nuestras razones. Un mundo sin desigualdades, sin violencia, sin injusticias; donde los pueblos disfruten de todos sus derechos; donde no existan campos de concentración como el que el gobierno israelí mantiene en Gaza.
Me queda la esperanza de que la izquierda granadina, andaluza, española reaccione y construya un proyecto conjunto que hoy es más necesario que nunca. Para frenar los ataques de la derecha y del capitalismo que con la excusa de la crisis cargan sobre los hombros de las personas de a pie lo que tienen que pagar los bancos y las grandes fortunas. Para construir esta izquierda fuerte, comprometida, coherente, democrática, luchadora y plural, hoy sobran las razones.
Mi ventana, como la del poeta, permanece abierta a la esperanza y a la lucha.
Gracias.
Lola Ruiz Domenech

10/6/10

Máis de mil intelectuais asinan un manifesto polo pensamento crítico

Alertan sobre as intencións de "a amálgama ideolóxica liberal-conservadora" que pretende "relegar o pensamento crítico ao ostracismo"

Baixo o título "Críticos e Cidadáns", máis de 1.000 científicos e universitarios de 45 universidades públicas españolas e de diversos organismos públicos subscribiron un manifesto no que reivindican "o pensamento crítico no espazo público".

O texto será defendido este mércores ás 18.30 horas nun acto público que se celebrará no Salón de Actos da sede do CSIC, situada no número 117 da madrileña rúa Montañés. Seis serán os relatores, entre os que se encontran Federico Mayor Zaragoza, ex ministro de Educación e Ciencia, e o filósofo Manuel Reyes Mate, encargados de avalar o manifesto.

O escrito alerta sobre as intencións de "a amálgama ideolóxica liberal-conservadora" que pretende "relegar o pensamento crítico ao ostracismo, á inhibición e á autocensura, abrindo dúbidas sobre a función social dos intelectuais".

"A actividade investigadora non pode permanecer encerrada nunha torre de marfil"
Estas voces, segundo explica o manifesto, xurdiron "nas últimas semanas ante os acontecementos económicos, políticos e sociais do noso país" para poñer "en cuestión o papel dos intelectuais na vida pública española".

"Estamos a asistir a duros ataques e agresivas campañas de desprestixio", asegura o texto, "polo mero feito de adoptar posicións críticas con determinados poderes en debates sobre o noso modelo político, económico, institucional ou xudicial".

O manifesto móstrase moi molesto con "a decepcionante resposta política e xudicial ante o clamor das vítimas do franquismo" e acusa "o crecente cuestionamento da versión oficial da transición á democracia", que "acentuou aínda máis a campaña de acoso ante calquera pensamento crítico".

Os asinantes tamén recoñecen que "os homes e mulleres da ciencia" "se instalaron nunha neutra eficiencia profesional" e que esqueceron a súa "ineludible responsabilidade social". Por iso, pide loitar contra este feito asegurando que "a actividade investigadora non pode permanecer encerrada nunha torre de marfil" e avogando por "mirar máis alá do propio microscopio".
"A nosa condición intelectual e ética esíxenos estar presente nos debates públicos", continúa o manifesto, "vencendo ao medo coa palabra". Por esta razón, os asinantes afirman a súa "vontade de actuar tamén como conciencia crítica ante o discurso dominante".
.Fonte: Público


9/6/10

Ata cando o nacional-catolicismo?

Na súa visita ao Vaticano, mañá día 10, o presidente do Goberno español chega como un alumno aplicado cos deberes relixiosos feitos, as promesas cumpridas e a carteira presidencial repleta de privilexios para a Igrexa católica (IC): económicos, políticos, educativos, culturais, fiscais, xurídicos e mesmo militares. É posible que comunique ao Papa que non vai denunciar os Acordos de 1979 entre o Goberno español e a Santa Sé e que a futura Lei de Liberdade Relixiosa e de Conciencia non vai cambiar o trato de favor do que goza a Igrexa católica en España.

Lonxe quedan no imaxinario social os tempos en que os dirixentes eclesiásticos do Vaticano e do catolicismo español acusaban o Goberno socialista de "laicismo agresivo" e "fundamentalista laicista" (cardeal Julián Herranz). Ou cualificaban a súa política de "fobia relixiosa" e declaraban sen rubor que o obxectivo do Executivo do PSOE era "desterrar os valores da cultura católica dos corazóns e das mentes das novas xeracións" e a "suplantación cultural do humanismo cristián por un humanismo cívico e materialista que, baixo unha roupaxe democrática, oculta o seu totalitarismo de orixe" (Juan del Río, hoxe vicario xeral castrense).

De entón para acá, o Goberno socialista deu mostras de debilidade en materia relixiosa, que a Santa Sé e os bispos católicos españois aproveitaron para manter intactos non poucos dos favores da época do nacionalcatolicismo. Conseguiron manter a oferta obrigatoria da relixión e a moral católicas en todos os centros de ensino escolar, públicos e privados, subvencionados ou non con fondos públicos, e o pagamento aos profesores e profesoras de catolicismo. Coa anuencia do Ministerio de Educación adaptaron a materia laica de Educación para a Cidadanía ao ideario de centro, converténdoa nunha clase de relixión católica bis.

O Goberno moveu ficha en todos os terreos e fixo non poucas concesións á Igrexa católica. Esta, empero, non cumpriu algúns dos compromisos adquiridos solemnemente nos Acordos de 1979. Por exemplo, o do autofinanciamento que aparece no Acordo Ecuménico: "A Igrexa católica declara o seu propósito de lograr por si mesma os recursos suficientes para a atención das súas necesidades. Cando fose conseguido este propósito, ambas as dúas partes poñeranse de acordo para substituír os sistemas de colaboración financeira expresada nos parágrafos anteriores deste artigo, por outros campos e formas de colaboración económica entre a Igrexa católica e o Estado" (artigo 2).

Pasaron 31 anos de tan solemne compromiso, e nin a Igrexa logrou o autofinanciamento, nin o Goberno socialista a ten urxido a conseguila. Todo o contrario. Nun intercambio de notas entre o Ministerio de Asuntos Exteriores e a Nunciatura Apostólica incrementouse o coeficiente do IRPF na asignación tributaria á Igrexa católica do 0,52% ao 0,70%, con carácter estable. Bo é recordalo no tramo final da declaración da renda para visibilizar a discriminación a que se ven sometidas as demais relixións nun Estado non confesional. Ou acaso España non é teoricamente un Estado non confesional, aínda que é evidente que na práctica conserva non poucos restos do multisecular nacionalcatolicismo? Se a dependencia económica da Igrexa católica do erario público é un signo de minoría de idade daquela, é tamén proba de debilidade e de falta de coherencia por parte do Estado, que se converte en recadador de impostos para a xerarquía e o clero católicos sen contraprestación ningunha.

Para rematar, gustaríame mostrar a Rodríguez Zapatero dous contradicións nas que, ao meu xuízo, está instalado o Goberno que preside no seu modo de proceder en materia relixiosa.

1. Xustifica a elaboración dunha nova Lei de Liberdade de Relixiosa e de Conciencia, 30 anos despois da Lei Orgánica de Liberdade Relixiosa de 1980, atendendo ás profundas transformacións sociorreligiosas producidas durante ese tempo na sociedade española. Se esa xustificación é correcta, e o é, pregúntome por que non aplica o mesmo criterio para revisar os Acordos de 1979 coa Santa Sé? Ou é que esas transformacións en nada afectan á Igrexa católica? Claro que a afectan, e moito. Así demóstrano o fenómeno crecente das apostasías, o descenso da práctica relixiosa católica, a perda de credibilidade dos dirixentes eclesiásticos na sociedade española, o significativo descenso da fe na xuventude española, hoxe por debaixo do 50%, etcétera, etcétera.

2. O Goberno e outros cargos políticos expresaron en reiteradas ocasións a súa vontade de avanzar cara á igualdade de todas as relixións eliminando as discriminacións que aínda existen hoxe. Non obstante, a práctica política parece ir en dirección contraria, ao deixar incólumes os privilexios da Igrexa católica e mesmo afondar aínda máis as diferenzas nas materias antes indicadas. É o máis parecido á cuadratura do círculo. Ou é que non hai vontade de camiñar cara ao Estado laico? En cuxo caso, que sentido ten a futura Lei de Liberdade Relixiosa e de Conciencia?

7/6/10

Zapatero debe dimitir xa!

A folga de empregados públicos do 8 de xuño de 2010 sinala o inicio das mobilizacións dos e das traballadoras que posiblemente teña a súa continuación nunha folga xeral antes de que remate este mes.

Os sindicatos pensáronse moito iniciar as mobilizacións contra Zapatero porque en ningún caso querían aparecer como os responsables de abrirlles as portas á dereita pero todo ten un límite: despois de reducir o soldo do funcionarios por decreto, sen respectar os acordos recén asinados, prepárase para liquidar os principais mecanismos de defensa dos salarios dos traballadores, tamén por decreto, como requisito para a redución destes.

Xa parece unha evidencia que o presidente do goberno do Estado non estaba preparado para enfrontarse a unha situación de crise. Como na súa primeira lexislatura, subido aínda na crista do "milagre" da política de desenvolvemento, quería continuar xestionando a opinión pública mediante xestos cargados de simbolismo ao tempo que a economía se xestionaba aparentemente soa, como a fórmula perfecta para seguir gañando as eleccións. Non aceptou a existencia da crise e cando non tivo máis remedio que recoñecela en ningún momento comprendeu a gravidade e a profundidade desta.

Ao principio desenvolveu receitas keynesianas "de novo cuño" inxectando diñeiro público á banca, á industria automobilística e ás rendas mediante o Plan E ou o Prodi, para incentivar a demanda agregada e estabilizar o sistema financeiro, esperando que o sistema se equilibrase. Botóu a todos os que se atreveron a opinar que o futuro era incerto e que era necesario ser prudente co gasto público.

Cando o déficit público creceu mais que en calquera ano da historia de España mentres que o paro non só non se amortecía senón que tamén crecía, ao igual que a débeda externa e a débeda pública, e durante esta humillante presidencia da Unión Europea, non dubidou en facer exactamente todo o contrario e aplicar, ao ditado sen pudor de EE.UU, Alemaña ou Francia, medidas hiperliberáis que van na dirección oposta das adoptadas durante a primeira fase da crise.

Non obstante, a dureza das medidas para cargar a crise contra os que viven dun salario ou dunha pensión non calmóu aos mercados, antes ao contrario, confirmou que carece de criterio, que improvisa, que só busca manterse no poder porque cre que esa é a única e verdadeira función para a cal foi elixido secretario xeral do PSOE.

O seu relevo como presidente de goberno marcará o final dunha época dominada no político pola socialdemocracia e no económico pola política de desenvolvemento e o inicio dun período de empobrecemento do Estado, sobre todo dos territorios máis dependentes, e dos traballadores e pensionistas, no contexto dunha situación global de incerteza, agrava no Estado polo risco de crise bancaria, suba do interbancario e aumento da prima de risco nas emisións de débeda pública.

Agora toca pagar o enorme endebedamento externo contraído, e que non paróu de crecer durante a crise, ata situarse no último trimestre do 2009 en 1.767.346.000 €. Endebedamento desaproveitado porque en vez de investir para adaptarnos á sociedade postindustrial mediante o impulso da educación, a innovación, a cultura e a autonomía enerxética utilizamos os créditos no consumo, a construción residencial ou o mantemento de estruturas administrativas como as deputacións, ineficientes, en se mesma e perturbadoras do conxunto do sistema territorial, que só se xustifican polo clientelismo político que xeran.

Zapatero, sen dar explicación ningunha e recorrendo ao goberno por decreto, asumíu que nos temos que resignar a un papel subalterno dentro da Unión Europea e lograr unha maior competitividade pola vía de reducir os custos laborais directos (salario) e indirectos (Estado do Benestar e liberdades territoriais e democráticas). Pero isto é imposible. Nin el pode dirixir este proxecto nin os pobos do Estado imos conformarnos sen máis. Por iso comezan as mobilizacións que deberán iluminar outra esquerda que cuestione o capitalismo e non confie cegamente nel, outro proxecto que defenda máis sociedade, máis igualdade, máis austeridade, mais democracia. Canto antes se vaia peor para a dereita e mellor para unha nova esquerda (federalista, ecoloxista, igualitaria, radicalmente democrática) que ofreza unha saída da crise estable, sostible solidaria sobre a base dos valores de austeridade, eficiencia, cultura, autonomía e equidade.

4/6/10

Raphael Schutz, embajador de Israel: "Sí, nueve personas han muerto. Y en las carreteras españolas han muerto 23 este fin de semana"

--Los españoles que iban en la flotilla han denunciado que han sido maltratados y humillados durante la detención en Israel. ¿Qué tiene que decir?

--No tengo información de los españoles, más allá de que se les permitió comunicarse con el cónsul. Sin embargo, me permito dudar de su versión, ya que es gente que estaba metida en una operación que tenía como objeto ensuciar la imagen de Israel.

--Uno de ellos, Manuel Tapial, ha asegurado que cuando los militares saltaron desde el helicóptero ya había tres personas muertas.

--Es mentira. De hecho, los soldados llegaron con pistolas de pintura y con órdenes específicas de no usar armas de verdad. Solo después de 40 minutos de que llegara el primer militar, un comandante de la Marina autorizó que se utilizaran armas en defensa propia.

--¿No había otro modo de evitar que vulnerasen el bloqueo?

--A lo mejor hubo otra manera. Y si hay un punto de autocrítica, es que este curso de acción podría haber sido mejorado. Aparentemente, por falta de información de espionaje o por ingenuidad, el Ejército pensó que una vez subieran los militares al barco se iban a encontrar con verdaderos pacifistas y no con violentos disfrazados de pacifistas. La doctrina pacifista es que cuando se enfrentan a un poder militar muestran resistencia pasiva. Y así fue en cinco de los seis barcos, pero en el sexto, el Mármara, los soldados encontraron otra forma de resistencia.

--Ha habido nueve muertos.

--Sí, nueve personas han muerto en ese acto. Pero 155 murieron en un ataque terrorista en la India la semana pasada. ¿A quién le importa? Veintitrés españoles han muerto en las carreteras en el último fin de semana.

--Estamos intentando que eso no ocurra, pero...

--Cuando entra un violento en tu casa y te ataca y luego...

--Estamos hablando de un Estado que se supone democrático.

--Es democrático y tiene el deber de protegerse. En los atentados de Atocha hubo 192 muertos.
--Fue obra de Al Qaeda.

--Estamos hablando de gente a bordo del barco vinculada a la organización Al Qaeda.

--¿Usted cree que el escritor Henning Mankell o los diputados...?

--¡Ese es el truco! Ese es el truco propagandístico. Están Mankell, dos diputados alemanes, tres activistas españoles... Pero hay 50 personas que han salido de Turquía con reconocidos vínculos con Hamás, con Al Qaeda. Todos estos se esconden tras algunos buenistas europeos. Háganme el favor y vean la realidad.






Carta da nai de David Segarra ao embaixador israelí Raphael Schutz

Señor Raphael Schutz, embajador de Israel en España:

Soy la madre de David Segarra Soler (fotógrafo que iba en el convoy atacado por el Ejército israelí en aguas del Mediterráneo). Son las cinco de la mañana del 2 de junio, amanece en Valencia y acabo de enterarme de la liberación de todos los secuestrados en territorio israelí, entre ellos, mi hijo.


Debo confesarle que en estos momentos no siento ningún odio ni hacia usted ni hacia el Estado que representa, pero no por un motivo altruista, ni noble, ni religioso, sino por puro egoísmo: el odio destruye. Y un buen ejemplo de ello lo está dando su país al mundo, un país nacido del sentimiento de culpabilidad colectiva de una Europa cobarde que no supo defender a sus ciudadanos judíos de otro odio monstruoso y autodestructivo, el odio nazi.

Parece, sin embargo, que la historia no le ha enseñado nada.Israel está repitiendo las mismas pautas de odio, de muerte, de deshumanización del contrario, de ocupación de territorios, de construcción de muros y alambradas, de soberbia racial.

La diferencia es que, ahora, las víctimas ya no llevan una estrella de David cosida en la ropa, ni el gueto está en Varsovia. Está en Gaza y Cisjordania. No quiero contarle el infierno personal por el que he transitado estos días; sería ridículo al lado del continuo y diario dolor de las madres palestinas. Yo soy una afortunada, pues mi hijo David vuelve sano y salvo.

Ustedes le habrán podido destrozar su única arma letal, la cámara de vídeo. Pero lo que en su ciego odio olvidan es que los seres humanos tienen ojos, oídos, boca y memoria para contar al mundo todo el horror del que fueron testigos. Y contra eso, señor Schutz, toda su poderosa propaganda no puede hacer nada.

Cristina Soler Crespo

3/6/10

"Voveremos a Gaza..."

Manu Tapial, Laura Arau e David Segarra, regresan coa indignación de ter vivido e padecido por uns dias o terrorismo de Estado que exerce a diario o goberno de Israel cara os palestinos.


A nosa aperta máis forte para eles.


Los tres españoles de la flotilla denuncian la violencia del ataque israelí