
27/3/10
O documental de Xosé Abad, "O segredo da Frouxeira", finalista en Mexico.

26/3/10
Los sindicatos con Garzón - Declaración de la UGT y de CCOO en apoyo del juez Baltasar Garzón

http://lopezbulla.blogspot.com/2010/03/los-sindicatos-con-baltasar-garzon.html
25/3/10
27 de Marzo, Día Mundial do Teatro - XXV aniversario da Asociación de Actores e Actrices de Galicia

Entre as que máis progresaron ultimamente están as artes escénicas. O público asiste cada vez máis ao teatro confirmando as ansias de participación cívica. O teatro é un xénero político por excelencia, e leva a cabo unha actividade pública que mantén o compromiso coa realidade. Unha arte na que o proxecto é imprescindible. Para facer teatro é preciso ter unha historia, un conflito, uns personaxes e un método sistemático para desenvolver a trama. Achegase máis que outros xéneros a un traballo científico.
24/3/10
Xesús Alonso Montero recibe o "honoris causa" da UNED

Alonso Montero disertará, en su discurso de agradecimiento, sobre los poetas gallegos del antifranquismo que homenajearon a Miguel Hernández. "Una de mis obsesiones siempre ha sido poner en relación a los poetas de Galicia con los hispánicos", se explicaba ayer el profesor desde Madrid, donde hoy asiste al acto que reconocerá su labor. El primero de los escritores que consigna el honoris causa fue Lorenzo Varela, aunque lo hizo en castellano en 1943, a los pocos meses de la muerte del poeta de Orihuela. Un inédito de Darío Xohán Cabana, o composiciones de Xesús Rábade Paredes o Arcadio López-Casanova también constan en el texto que se publicará completo en la revista de la Uned. El lector de gallego de la institución, Xavier Frías Conde, leerá el discurso de respuesta.
23/3/10
Aí vái o meu croio, Ratzinger.

22/3/10
A firmeza dun líder sindical.

19/3/10
Contra o 'franquismo sociolóxico'

"Un dos grandes problemas é que os historiadores non están nos medios", apón o historiador Emilio Grandío. "Non é tanto a escola, senón a información, que só aborda estas temáticas dramaticamente". Grandío, que coordinara a investigación sobre a represión na Coruña para As vítimas, os nomes, as voces e os lugares, o proxecto de catalogación da represión impulsado ao abeiro do Ano da Memoria 2006, sitúa agora o traballo dos investigadores galegos: "Xa sabemos cantas vítimas houbo e o grao de represión, agora imos intentar explicar por que durou tanto desde outras perspectivas". A Xunta recurtou nun 90% o orzamento do proxecto, que só chegou a 1939 -o obxectivo era 1977-, mais os campos que contribuíu a anchear o apoio institucional á memoria histórica seguen abertos.
CCOO-Ensino ante a presentación do borrador do Decreto de plurilingüismo.

17/3/10
Feijóo cree que la retórica, aunque no puede crear la realidad, ayuda a ocultarla: Gobierno sin rumbo...

Tampoco hizo referencia alguna al creciente proceso de externalización y privatización de recursos sanitarios, y no explicó por qué durante su mandato se han incrementado sensiblemente tanto el número de pacientes en listas de espera como el tiempo medio de demora. También se le ha olvidado mencionar el creciente carácter dual de nuestro sistema educativo no universitario y la existencia subsiguiente de patrones desiguales de fracaso escolar entre los diferentes grupos sociales. Por supuesto, ni una palabra sobre la prometida regeneración democrática. No ha existido una sola mención al funcionamiento del Parlamento, a la necesidad de desgubernamentalizar los medios de comunicación públicos ni a la política seguida con los medios privados, destinada a poner a la Xunta fuera de todo control de la sociedad.
Habló Feijóo, eso sí, de la necesidad de una Galicia global superadora de estériles enfrentamientos localistas, pero se le olvidó recordar que ha sido él, y sólo él, quién ha dinamitado los consensos políticos y sociales (Estatuto, lengua...) sobre los que se ha asentado el desarrollo de la Autonomía y en cuyo contexto se han producido las sucesivas alternancias de poder. El resultado de esta insensatez ha sido la división de los ciudadanos y la existencia de una fractura social de imprevisibles consecuencias. Así entiende Feijóo la Galicia global. Finalmente, el presidente ofreció dos pactos que calificó de estratégicos. Uno sobre la ordenación del territorio y otro para la revitalización demográfica de Galicia. Salvo que el PSdeG renuncie a sus posiciones históricas, y si nos atenemos a las posturas defendidas por la Xunta en el primer caso y a los antecedentes históricos en el segundo, no parece que el ofrecimiento en Feijóo represente algo más que un brindis al sol.
Por su parte, los líderes de la oposición cumplieron con su responsabilidad de representar una alternativa política solvente. Tanto Carlos Aymerich, de forma brillante, como Pachi Vázquez, a pesar del lastre que supone para el discurso socialista su posición sobre las cajas y sus ambigüedades sobre la ordenación del territorio, desmontaron con datos incontestables las fantasías con las que Feijóo había descrito la situación política. Pero no se limitaron a hurgar en la herida, sino que han dibujado las líneas maestras que configuran un proyecto político y programático, posible y realizable, pero radicalmente diferente al conservador. Y da la impresión, a juzgar por las caras de los miembros del Gobierno, que la oposición alcanzó de lleno la santabárbara del adversario. Si algo mostró el debate con meridiana claridad es a un Gobierno de segunda división, paralizado y carente de rumbo definido, y a una oposición que, aun saliendo airosa del trance, está aún en fase de construcción como alternativa.
16/3/10
Pregamos aos madrileños que nos libren desta gandaría no 2011. Ao curral, ao curral !!

14/3/10
Un grupo de intelectuáis posiciónase contra "a impunidade do xenocidio franquista"

ITALIA: NAS RAÍCES DA DECADENCIA...

Rossana Rossanda, é membro do Consello Editorial de SINPERMISO, é unha escritora e analista política italiana, cofundadora do xornal comunista italiano Il Manifesto.
Un proxecto con pés de barro: A base do novo decreto é tan feble como a do borrador anterior: fáltalle consenso

A Consellaría de Educación segue a manexar con escasa transparencia os tempos deste decreto. A primeira versión difundiuna un 30 de decembro, co país de vacacións. A segunda, onte, sábado, nas vésperas dun Debate sobre o Estado da Autonomía e sen facilitarlles aos medios de comunicación o documento completo. O déficit democrático do proceso é tan patente que debería ser abondo para invalidalo.
Sexa o que sexa este proxecto, ten os pés de barro. Ningún sistema de equilibrio entre as linguas oficiais no ensino, nin este nin ningún outro, ten credibilidade se non se aplica dende o primeiro ciclo. Como crer nas boas (e bilingües) intencións deste decreto cando permite que os cativos e as cativas saian das aulas de Infantil formados no máis estrito monolingüismo? Cando cheguen á Primaria e lles impoñan o esquema bilingüe, non acusarán o cambio? Non se sentirán estafados os pais que un ano antes puideron escoller? Como se vai xestionar esa conflitividade? Con outra revisión á baixa da presenza do galego no ensino?
As familias xa non decidirán que materias se imparten en galego e cales en castelán. Non en primeira instancia, polo menos. A Xunta deu onte un paso adiante –ou atrás, segundo se mire–, asumindo de entrada esa responsabilidade: Matemáticas, Tecnoloxía e Física e Química aprenderanse en castelán; Coñecemento do Medio, Ciencias Sociais, Xeografía e Historia, Ciencias da Natureza, Bioloxía e Xeoloxía, en galego.
Así, Educación atenúa os problemas organizativos que se creaban co borrador anterior, onde os pais case usurpaban as competencias do claustro de profesores, pero os atrancos non desaparecen de todo. A Xunta concédelles aínda un dereito de veto. Cada catro anos, poderán corrixir a Administración e inverter ese esquema se a maioría absoluta das familias dos matriculados así o decide. De momento, até aí chega a súa potestade. O novo borrador deixa sós os docentes na batalla diaria pola lingua que os alumnos van empregar nas aulas. Que fagan o que queiran, pero que o fagan sós.
Esa interferencia das familias ten como único sustento unha promesa electoral, e con todo non é o máis grave do sistema que agora propón a Xunta. O peor é que non se sabe aínda que clase de criterios, pedagóxicos ou de calquera outra caste, fundamentan esa discriminación lingüística. Nin Anxo Lorenzo nin o seu xefe, o conselleiro Jesús Vázquez, aclararon aínda por que as ecuacións se resolven mellor en castelán nin por que os alumnos deben recitar de memoria, en galego, os ríos de Europa. Talvez o aclaren os pais e as nais que dentro de catro anos voten para que sexa xustamento ao revés. Ou os que perdan nesas urnas, para demostrar que a súa derrota foi inxusta.
O FRACASO DE ANXO LORENZO
A escenificación de onte en San Caetano constata, por último, o fracaso de Anxo Lorenzo. Primeiro, como secretario xeral de Política Lingüística, incapaz de desfacerse das promesas electorais do PP e incapaz de construír un novo consenso sobre a lingua. E segundo, fracaso no que era o seu principal cometido, a tarefa que Núñez Feijóo e un sector do galeguismo lle encomendaron hai case un ano: buscar a complicidade do PSOE para arrombar a “minoría nacionalista”, como lle chama o Goberno á terceira forza parlamentaria, e construír unha nova centralidade política no asunto do galego.
Non son poucas as voces arredor da Consellaría de Educación que falan dun pronto relevo do secretario xeral. Algúns mesmo aseguran que a folla de ruta está escrita e rubricada polo presidente. A comisión do Consello da Cultura Galega que o pasado 2 de febreiro aprobou o seu ditame sobre este proxecto de decreto incorporou dous membros alleos ao plenario da institución. Un era Bieito Silva, en calidade de experto en didáctica das linguas. O outro era Felipe Ferreiro, ex delegado de Educación en Ourense e no seu día candidato dos Baltar para ocupar o posto que finalmente foi para Anxo Lorenzo. Alguén sabe por que?.
Curtametraxe: Na memória. (J.L. Arjona)

http://www.asueldodemoscu.net/
11/3/10
Sanidad pública

Especialmente afectada por el incumplimiento de Feijóo se encuentra nuestra sanidad pública.
En efecto, nuestro sistema sanitario, que representa un tercio del presupuesto público de Galicia, que emplea a más de 42.000 trabajadores y constituye uno de los principales instrumentos de cohesión de que dispone la sociedad, ha visto disminuir, contrariamente a lo prometido, sus recursos económicos.
Algo especialmente grave en un país como Galicia que tiene el gasto público sanitario por habitante más bajo de la UE (15º) después de Grecia y que, además, se ha ido distanciando del promedio europeo desde 1993. La situación empeora todavía más si se tiene en cuenta que el porcentaje de la población anciana en Galicia es mayor que el promedio europeo y que este grupo consume muchos más recursos que el resto de la población.
Estas restricciones presupuestarias, unidas a otras discutibles decisiones de los gestores sanitarios, han contribuido decisivamente a que en el último año el número de pacientes en las listas de espera quirúrgicas se haya incrementado en un 10% y el tiempo medio de espera en un 14%. Y en las listas de consultas el incremento haya sido del 4% y del 6% respectivamente. Si a ello añadimos que la llamada lista de espera no estructural, que la consellería se niega a publicar, alcanza en el promedio del Sergas el 32% y en áreas sanitarias como la de Vigo supera el 50%, comprenderemos fácilmente que nos encontramos ante una situación insostenible que amenaza seriamente tanto la eficacia clínica como la equidad del sistema.
Pero si analizamos las prioridades del gasto, es decir, los recursos que se destinan a cada nivel de atención, concluiremos que, además de gastar poco, lo gastamos mal. La escasa prioridad de la atención primaria y de la dimensión sociosanitaria del sistema conlleva la excesiva masificación de estos centros, con un promedio de tiempo de visita de los más bajos de Europa. Asimismo, esta escasa prioridad de la atención primaria explica en gran medida la enorme carga asistencial de los hospitales, incluido el colapso de sus servicios de urgencias, donde un alto porcentaje de los casos podrían ser correctamente resueltos en los centros de atención primaria, si éstos estuviesen convenientemente dotados.
Mención especial merece el sistemático incumplimiento de la Ley de Incompatibilidades, con demoledoras consecuencias para nuestra sanidad pública. A ello se debe, entre otras disfunciones graves, el aumento artificial de las listas de espera, lo que obliga a los ciudadanos a buscar solución en la sanidad privada en la que casualmente numerosos profesionales del sector público trabajan ilegalmente. Conviene recordar al respecto que la Ley de Incompatibilidades en su artículo 12.1 considera especialmente incompatible las actividades profesionales privadas prestadas a personas a quienes se está obligado a atender en el desempeño del puesto público. Tampoco los empleados públicos pueden ejercer su profesión en centros privados concertados pues la citada Ley de Incompatibilidades considera actividades en el sector público "las desarrolladas en entidades colaboradoras y concertadas con la Seguridad Social en la prestación sanitaria". Y, como es bien sabido, nadie puede percibir dos salarios del sector público. Cabe todavía añadir que la Ley General de Sanidad no permite establecer conciertos con centros privados cuando en alguno de sus trabajadores concurran las circunstancias que sobre incompatibilidades establece la legislación correspondiente (Art. 93).
Teniendo en cuenta la gravedad y dimensión del problema, es preciso que la Xunta aclare cuanto antes qué piensa hacer para resolverlo. Porque lo único que no pueden permitirse Núñez Feijóo y Pilar Farjas, después de sus encendidas proclamas de ley y orden, es mirar para otro lado cuando una ley de tal trascendencia social se incumple masiva y sistemáticamente.
Añadan ustedes a todo lo dicho el proceso de creciente externalización de recursos y de provisión de servicios sanitarios impulsado por el entusiasmo privatizador de la actual conselleira de Sanidade y tendrán una idea muy aproximada de los problemas que afligen a nuestra sanidad pública.
Touriño deixa o seu escano no Parlamento de Galicia

En declaracións aos xornalistas, Touriño explicou que se vai do Parlamento despois dun "período de normalidade democrática", once meses no escano nos que non ocultou as súas discrepancias coa actual dirección do PSdeG en asuntos cruciais como a fusión das caixas, que el si apoia, ou a nova Lei do Solo que impulsa o PP.
A este último tema referiuse o ex presidente da Xunta tras comunicar a súa renuncia do escano primeiro á Presidencia da Cámara e, despois, aos seus compañeiros do grupo parlamentario. "Hai que pactar sobre o territorio pero tamén hai que ver como", asegurou.
O seu sucesor á fronte dos socialistas galegos, Pachi Vázquez, limitouse a afirmar que hoxe é "un día especial para o socialismo galego" e que non pensou aínda se lle outorgará a Touriño un cargo honorífico. "Sempre vai ser un referente", sinalou.
Neste case primeiro ano de lexislatura tras a derrota do 1-M, Pérez Touriño deixou patentes varias discrepancias coa actual dirección do seu partido. O ex secretario xeral do PSdeG manifestou o seu apoio aos esforzos de Feijóo por fusionar Caixa Galicia e Caixanova e cuestionou o respaldo dos socialistas á nova Lei do Solo que supoñerá unha amnistía para miles de inmobles ilegais. O seu rexeitamento a esta última medida levouno a ausentarse do seu escano o día en que se votou a tramitación da norma, cando o seu partido optou pola abstención e non polo voto en contra.
Nota: Emilio Pérez Touriño, será o relator dunha conferencia-coloquio que organiza a asociación sociocultural NAMENTRAS, na Coruña, o próximo día 20 de maio co título de “Galicia na crísis”, dentro dun ciclo "Galicia Hoxe" que orgniza e ven desenvolvendo a devandita entidade cidadá coruñesa.
10/3/10
"GUETO"

Somos Diego Gebelin e Carlos Pla, estudantes de periodismo da Universidade de Valencia e traballamos cun grupo de profesionais do sector da comunicación.
Buscamos promover un tipo de información libre de influencias externas, intereses privados e ideoloxías.O noso obxectivo é intentar mostrar de forma fiel, a actualidade internacional dentro dos territorios que no século XXI seguen sufrindo a influencia do colonialismo, a ocupación e a explotación dos seus recursos e cidadáns.
Os proxectos nos que traballamos son audiovi- suales e baséanse en trasmitir de forma clara e no terreo, as consecuencias que estas guerras eoperacións militares teñen nas poboacións que as sofren, pero sobre todo mostrar a orixe, as causas e os intereses que producen estes conflitos e toda unha serie de consecuencias, que son as que aparecen de forma periódica nos medios de comunicación.
A nosa estratexia é expoñer as secuelas físicas e sociais provocadas por estes conflitos, sempre nun contexto onde destaquen as causas, os intereses e os responsables destas accións.
A finalidade é achegar unha visión o máis gráfica posible, coa esperanza de crear conciencia social e apoiar, de forma directa ou indirecta, en primeiro lugar ás distintas poboacións que sofren en primeira liña, e tamén promover iniciativas para axudar ás poboacións damnificadas e favorecer medidas legais, como o informe Goldstone en Palestina, que buscan levar a que os responsables de violacións dos Dereitos Humanos, en calquera lugar do mundo, paguen polos seus actos.
Temos a convicción de que o libre fluxo de información é a ferramenta máis eficaz para loitar contra todos os intereses que hoxe en día son a peor ameaza tanto para a paz, coma para o bo entendemento entre todas as culturas do mundo.
9/3/10
Repensar a esquerda

España é plural, pero para poder exercer esta pluralidade é necesaria unha proposta federal para o Estado, proposta que hoxe brilla pola súa ausencia. A conflitividade territorial é unha das grandes vitorias da dereita, xa sexa central ou periférica, e un dos grandes impedimentos na formulación de causas comúns, que nos convoquen, sen distinción da orixe territorial, nos procesos de reordenamento do Estado español e na construción europea. Construír identidades propias laicas só é posible dende o federalismo. Reivindicar o propio só é positivo dende o federalismo. Achegar solidariamente só é comprensible dende o federalismo.
É necesario facer emerxer novos protagonistas que expliquen de xeito alternativo a realidade e ofrezan novas solucións aos vellos e novos problemas. En España, digan o que digan os pesimistas, sinceros ou interesados, hai a suficiente capacidade intelectual e enerxía social e política para poder saír deste marasmo. Non podemos nin queremos resignarnos a quedar reducidos ás estreitas paredes do que hoxe representan os partidos se non queremos, os que militamos nalgún deles, que as paredes se nos acaben caendo enriba. Hai que abrirse. A nosa ambición debe ir máis alá da nosa viabilidade electoral. Hai que pretender liderar os debates presentes na nosa sociedade nestes momentos de desconcerto e descontento. Hai que reorientarse.
Jordi Guillot é vicepresidente de ICV e senador
Tradución ao galego: Radio Rexurdimento
7/3/10
Falange, calumniada por Garzón

5/3/10
TÓPICOS INSUFRIBLES

Por desgracia, los dislates de este inefable personaje, que tiene serias dificultades para distinguir la línea que separa la autoestima del narcisismo, no son una excepción. En mi relación con los numerosos analistas y periodistas que con motivo de las campañas electorales desembarcan periódicamente en Galicia, he tenido que soportar -aunque no pasivamente, como comprenderán los lectores que me conocen- la repetición ad nauseam de todos los tópicos que describen a Galicia como una tierra mágica, poblada de gentes extravagantes y melancólicas con una tendencia irrefrenable a la pasividad, sin confianza en sí misma e incapaz de resistir ante la adversidad.