¡¡ PATRIOTAS DE FERRADO !!

De novo estamos ante un exercicio de localismo paletil dos que tanto dano fixeron e fan aos galegos e a Galicia, estimulado e animado por un "patriota de ferrado" que irresponsablemente non dúbida en arriscar a autonomía de Galicia reduciendolo todo a un Celta-Deportivo, a unha artificial confrontación entre galegos para xustificar a súa propia razón de ser, isto non é un xogo. Poñer razóns electoralistas e cortoplacistas por enriba do interese xeral de Galicia e da súa autonomía, sábese como empeza pero non como pode rematar aínda que moi probablemente mal para Galicia e, aínda que esixiremos as responsabilidades pertinentes no seu momento, non quero deixar de sinalar o risco certo de que o aforro galego pase a ser xestionado fóra de Galicia.

A responsabilidade, nun cargo público non é consubstancial e non hai que dala por suposto e exemplos diso, lamentablemente, temos algúns recentes e moi razoados.

Os galegos, sabemos que se abriu un proceso de redución de número de caixas de aforro, (dunhas corenta e tantas a sete ou oito), e que iso se vai realizar nun curto período de tempo. Isto non é novo, hai poucos anos en Galicia tiñamos seis ou sete caixas e agora temos dúas: Caixa Galicia, na Coruña, (con máis de 45.000 millóns en activos), e Caixanova, máis pequena, na provincia de Pontevedra, (cuns 25.000 millóns).

A coruñesa Caixa Galicia e a pontevedresa Caixanova teñen que abrir un proceso de fusión que pode derivar na creación da quinta caixa de aforros de España por volume de activos. Coas actuais cifras chegarían á cuarta, pero o proceso no que está inmersa Caixa Catalunya con Tarragona e Manresa desprázaas na clasificación un posto.

Neste proceso de concentración de caixas que se iniciou hai uns meses, Galicia non pode nin debe permitirse desaparecer do mapa financeiro ante o risco de absorción por algunha caixa de aforros foránea que traslade o centro de decisión do aforro dos galegos fóra da nosa comunidade. As caixas galegas, polo tanto, non poden permanecer inmóbiles e agora toca evolucionar.

Hoxe, ante ese escenario que segue acurtando prazos no seu calendario, os cidadáns, os galegos, temos que esixir aos nosos dirixentes, -Abel Caballero, alcalde de Vigo, incluído-, que actuen con rigor, con responsabilidade e sobre todo con obxectividade, pero asegurando a solvencia e a galleguidad das caixas e o interés xeral.

Esta mañá, Lóis Blanco, na súa columna de La Voz de Galicia, reflexionaba sobre isto, con ese título de "Patriota de ferrado" que eu transformo ao plural porque hai algunhas complicidades máis nesa irracionalidade.

“Os últimos datos de divorcios confirman que a economía non atopa a faísca da recuperación. As parellas non se aman máis agora que hai dous anos, senón que se soportan máis, á forza, porque cada día son máis os membros das familias que perden a súa independencia económica ao quedar sen emprego. Ademais dos tipos de interese, da inflación, da débeda exterior ou da morosidade, o índice de divorcios é un dato que posúe tamén unha lectura económica. Como a bolsa, os divorcios tamén baixan. Porque non se separa quen quere, senón quen quere e, ademais, pode.

A autoestrada e o desprazamento da poboación desde o interior cara ás áreas da Coruña e Vigo cimentaron unha relación entre norte e sur que supera os resabios do provincialismo do século XIX. Con dificultade, pero inexorablemente, superou as bravuconadas dos sucesivos patriotas de ferrado que se foron aparecendo nos dous lados; feudalistas que manipulan aos demais en beneficio dos seus intereses persoais, da súa leira, aínda que sempre o fagan enarborando bandeiras de supostas causas xustas e defensa do ben común.

A sociedade vai por diante dos patriotas de ferrado, quen a pesar de todo fan dano porque entorpecen o camiño, son como un desas fochancas que por sorpresa se aparecen nas estradas, gretadas neste inverno tan frío e húmido. Se o condutor cae nun pode quedar sen amortiguador ou sen dirección. A fochanca escavada coa manifestación do martes polo patriota Abel Caballero é profundo El mesmo meteuse no buraco e xa non pode saír. Se os demais políticos van detrás, tentados pola proximidade das eleccións municipais, será a crónica dunha morte anunciada: en tres anos, as caixas, as dúas caixas, a do norte e a do sur, diluiranse absorbidas por entidades de maior tamaño. Unha vez máis, os patriotas de ferrado farían moito dano, pero a relación, o matrimonio, do norte e o sur, seguirá adiante, porque ninguén pode cambiar o sentido dos tempos.

A fusión das dúas caixas non garante -sábeno todos, Feijoo tamén- que poidan manterse a medio prazo en solitario, pero calquera outro camiño é renunciar de antemán a intentalo; renunciar á posibilidade de que unha entidade galega tome as decisións en Galicia. O trámite de divorcio entre PP e PSOE, con recursos e simulacros de recursos ao Constitucional entre o Goberno central e a Xunta, ten a próxima semana unha última vía de conciliación, unha cita entre as partes, en Madrid, tamén en martes.

Se ao PSOE non lle entrou un ataque de celos pola presenza do Bloque na lei de caixas, e se Feijoo non actuase con trazos que tanto criticaba ao seu predecesor, o martes sería martes de entroido e nada máis. A pesar de todo o que choveu, o acto de conciliación entre a Xunta do PP e o Goberno central do PSOE, unha vez que se tomen o seu tempo, pode servir para algo. Por unha razón: o PSOE galego, e case o nacional, non está gobernado por un patriota de ferrado.”